Sen Hiç Kendi Gölgenin Ayazında Üşüdün Mü?
Şimdi ne olacak biliyorsun musun Maria ? Ben gözlerimi kapatacağım. Ve yine senin de gözlerini kapatmanı isteyeceğim. Bu isteğim gerçekleştiğinde gözlerini açacaksın. Kendimi teninin sıcaklığında bulduğumda bir kez daha bana kelimelerin yersiz olduğunu söyleyeceksin. Gerçekten öyle değil mi? O kapkaranlık zindanlarda kuyulara gömüldüğüm gibi olmayacak hiçbir şey. Uff denince bilki canım yanmayacak. Sobaya dokunup elin yanan bir çocuk gibi hissettirmeyecek beni. Gün ışığına koyup buzları çözülen bir anı parçası gibi kalmayacak içimde. Burnum kanayacak uff olacak. Kirli bedenim kızgın demirlerle kazılacak uff olacak. Ama bunun anlamı hiç bir zaman bir ızdırap çığlığının kıvılcımı olmayacak. Ölü bir bedenin içinde hatırlamaya çalışmak ne kadar zor biliyor musun Maria? Biliyorum bu tamamen aptallık. Ama aynı zamanda bu benim seninle bağımı koparmayacak bir tutunuş. Ruhum toprağa girmiş bir tohum gibi. Birazdan filizlenecek. Toprağım hep sen olacaksın. Sana sıkı sıkı bağlı kalacağım. Benim sana olan adanmışlığım işte böyle Maria. Senin şimdi yanımda yatıyor olman, bir daha elimden tutamayacak olman benim senden koparılmam anlamına gelmeyecek. Sen benim hep düğümüm olarak kalacaksın. Gözlerini sonsuza kadar bir bedenin parçası olarak değil benim ruhumun bir parçası olarak açacaksın. Buna her zaman istekli ol Maria. En zalim eller bile bendeki bu cesareti kıramayacak.…
