(Unicode)
"စီနီယာ...အခုလို စာအုပ်တွေ ဝိုင်းကူသယ်ပေးတဲ့အတွက် ကျေးဇူးပါ"
ကျောင်းကော်ရစ်တာလျှောက်လမ်းတွင် ကောင်လေးနှစ်ယောက် စာအုပ်အထပ်လိုက်နဲ့ ဘေးချင်းယှဥ်ကာ လမ်းလျှောက်လို့နေသည်။
"မလိုပါဘူးကွာ..ကိုယ်က ကူညီခွင့်ရလို့ ပိုပြီး ကျေနပ်သေး"
သူ့ဘေးက အရပ်ရှည်ရှည် ခန္တာကိုယ်လှတဲ့ စီနီယာဖြစ်သူကို သူငေးကြည့်နေခဲ့မိသည်။
အရင်နေ့က သူနဲ့ရွယ်တူဆိုပြီး အတန်းထဲ လက်ကိုဆွဲပြီး ခေါ်သွားမိတဲ့ အမှတ်တရကြီးကတော့ သူခေါင်းထဲ ခုထိ တဝဲဝဲလည်နေဆဲ။
စီနီယာဖြစ်တဲ့ ထိုလူသားကလည်း သူ့ကိုမေးမြန်းခြင်းမရှိပဲ သူ့နောက်ကို လိုက်လာတာကလည်း စီနီယာရဲ့ အမှားပင်!!!
လွဲနေရင်လည်း နည်းနည်းလေးတော့ ပြောပေါ့!! အသံတိတ်နဲ့ သူ့မျက်နှာကို ငေးကြည့်ပြီး လိုက်လာစရာလားလို့!!!
"အဲ့အချိန်တုန်းကဆို ကျွန်တော့်မှာ အားနာလိုက်တာဆိုတာ..."
"ဘာလို့အားနာစရာလဲ!! အဲ့လိုတွေ့ဆုံမှုကြောင့် ကိုယ်တို့အခုလို ပေါင်းဖက်နိုင်တာလေ"
အနောက်ကနေ ဖက်တွယ်လာတဲ့ အကောင်ပေါက်လေးရဲ့ ကိုယ်သင်းနံ့လေးသည် မက်မွန်သီးလေးလို မွှေးပျံ့လို့နေသည်။
လည်ပင်းထဲသို့ ခေါင်းစိုက်လာတဲ့ အကောင်ပေါက်သည် ဆံနွယ်နုနုလေးတွေနဲ့ ပွတ်သက်လို့လာသည်။ ခွေးပေါက်လေးတစ်ကောင်ကဲ့သို့ အမြှီးလေး လှုပ်တုပ်တုပ်လေးလုပ်ပြနေသကဲ့သို့ သူ့မျက်စိထဲ မြင်ယောင်လာတော့သည်။
"ကိုယ့်ကို ဘာဖြစ်လို့ ချွဲပြနေတာလဲ"
"ဒီအတိုင်းပဲ....ခင်ဗျားရဲ့ လည်တိုင်ထက်ပွတ်သက်နေရတာကို သဘောကျလို့"
စာကြည့်တိုက်ထဲတွင် နေရောင်ဖျဖျ ထွန်းလင်းလို့နေသည်။
ထောင့်ဘက်နားမှာရှိတဲ့ စားပွဲခုံတွင် ကောင်လေးတစ်ယောက် ခေါင်းမှောက်ကာ အိပ်စက်လို့နေသည်။ နေရောင်ခြည်ရဲ့ ထိတွေ့ဆော့ကစားမှုကြောင့် မျက်နှာထက်တွင် ဖြာကျလို့နေသည်။
ထိုအချိန် လက်ဖဝါးပြင်တစ်ခုဟာ ထိုနေထိုးနေတဲ့နေရာကို ကာပေးလိုက်လေသည်။
ဖြောင့်စင်းတဲ့မျက်ခုံး...သွယ်လျတဲ့နှာတံ...စူးရှတဲ့အကြည်စူးစူးတွေက သူ့ကိုရင်ခုန်သံမြန်စေသည်။ကျောင်းခေါင်းမိုးထပ်မှာ ဒုတိယမြောက်တွေ့ဆုံမှုမှသည် အကြိမ်ရေမြောက်များစွာ ထိုလူသားကို တွေ့ချင်နေမိသည်။
ထိုလူသားရဲ့ အကြည့်စူးစူးတွေဟာ သူ့ကိုမြင်တဲ့အချိန်တိုင်း ပျော့ပျောင်းလာကာ နူးညံ့စွာကြည့်တတ်တဲ့ အကြည့်တွေကိုလည်း သူအမြဲတမ်း မြင်တွေ့နေရသည်။
"ကိုယ် နိုးနေပါပြီကွာ"
အပြုံးယေးယေးလေးတစ်ခုဟာ မျက်နှာထက်တွင် ဆင်မြန်းလို့ထားလေသည်။ သူရဲ့မျက်စိရှေ့မှာရှိတဲ့ လက်ဖဝါးပြင် နုနုလေးကို သူဖမ်းပြီးဆုပ်ကိုင်လိုက်မိသည်။
နူးညံ့တဲ့ လက်ဖဝါးပြင်လေးကို သူဘက်က မလွတ်စတမ်း ဆုပ်ကိုင်ထားမိပေမဲ့ တစ်ဖက်လူက ပြန်ပြီး ဆုပ်ကိုင်လိုက်မယ်လို့ သူမထင်ထားခဲ့ပေ။
"ကိုယ်မင်းကို သဘောကျတယ်လို့ပြောရင် မင်း ကိုယ့်စကားကို ယုံမှာလား"
"စီနီယာအနေနဲ့ ကျွန်တော့်ကို ကောင်းကောင်းမွန်မွန် ချစ်ရေးဆိုရင်တော့ ကျွန်တော်ယုံကြည်နိုင်လောက်ပါတယ်"
စီနီယာသည် သူ့ရဲ့စကားကြောင့် အပြုံးပန်းဝေလို့လာသည်။ မှောက်အိပ်နေရာမှထကာ ကျောင်းဝတ်စုံကို သေသေသပ်သပ် ပြင်ဆင်လိုက်၏။
သူ့ရှေ့က မြင်မြင်ချင်း ချစ်မိခဲ့တဲ့ ထိုလူသားလေးကို နောက်ဆုံးတော့ သူချစ်ရေးဆိုနိုင်မဲ့ အခွင့်ရေး ရောက်ရှိလို့လာခဲ့သည်။
"ကိုယ် Do Kyungsooဆိုတဲ့ မင်းလေးကို ရင်ထဲက နစ်နစ်ကာကာချစ်နေတာမို့ ကိုယ့်ကို သဘောကျပေးနိုင်လား!!! ကိုယ် မင်းကို ချစ်တယ်"
"ကျွန်တေယ့်ဘက်က ငြင်းဆိုခဲ့ရင်ရော..."
ထိုအကောင်ပေါက်လေးသည် ပြုံးစစ မျက်နှာဘေးနဲ့ စနောက်လို့လာသည်။
"ဒီတစ်ခေါက် မအောင်မြင်ရင် နောက်ထပ်အကြိမ်ပေါင်းများစွာ ကိုယ်ကြိုးစားနေဦးမှာ...မင်းအချစ်တွေ မရသေးသရွေ့ပေါ့"
"ကျွန်တော်....ခင်ဗျားကို...."
"ဟာ....ခင်ဗျား ကျွန်တော့်ဒိုင်ယာရီကို ခိုးဖတ်ပြန်ပြီလား"
သူ့တို့နှစ်ယောက်ရဲ့ ချစ်ရေးဆိုခဲ့တဲ့ အမှတ်တရ
များစွာကို အကောင်ပေါက်လေးသည် လက်ရေးလှလှလေးတွေနဲ့ ဒိုင်ယာရီစာအုပ်ထဲတွင် မှတ်တမ်းတင်လို့ထားလေသည်။
"ဘာလို့လဲကွာ...ဒီအမှတ်တရ တစ်ခုစီတိုင်းက ကိုယ့်တို့ရဲ အဖိုးမဖြတ်နိုင်တဲ့ အမှတ်တရေးလေးတွေပဲလေ...အဲ့တော့ ကိုယ်က ဒိုင်ယာရီ ဖတ်ရတာကို အရမ်းသဘောကျတယ်"
"အဲ့တော့...ခင်ဗျားက ကျွန်တော့်ကို သဘောမကျဘူးပေါ့"
စိတ်ကောင်ချင်ယောင်ဆောင်နေတဲ့ ကောင်ဆိုးလေးကို အတင်းပွေ့ဖက်ကာ နမ်းရှိုက်လိုက်မိသည်။
နှုတ်ခမ်းနှစ်ခု ထပ်တူကျသွားတဲ့အချိန်သည် သူ့ကိုရူးသွပ်သွားစေနိုင်သည်။
မထူမပါး နှုတ်ခမ်းအိအိလေးသည် စွဲမက်စရာကောင်းလှသည်။ဆယ်မိနစ်လောက် နမ်းရှိုက်ပြီးသည်နှင့် ချစ်စကားဆိုကာ သူတို့ရဲ့တစ်နေ့တာလေးသည် ပျော်ရွှင်စရာကောင်းလို့နေသည်။
T~B~C.....
နောက်တစ်ပိုင်းလောက် ထပ်ရေးစေချင်လားအကြံပြုခဲ့ဦးနော်♥
ဒီဇာတ်လမ်းလေးက ဘာplotမှ မရှိပဲ ဒီအတိုင်းလေး ဂျူးမြတ်တို့ချစ်ရတဲ့ လူသားနှစ်ယောက်ကို ချစ်ခြင်းအပြည့်နဲ့ ချစ်မြတ်နိုးမှုလေးတွေကိုဖော်ပြချင်တဲ့ အနေနဲ့ အမှတ်တရလေး ရေးပေးရတာပါ။
ကြိုက်မကြိုက်ကိုလည်း ပြောပြပေးဦးနော်...
(Zawgyi)
"စီနီယာ...အခုလို စာအုပ္ေတြ ဝိုင္းကူသယ္ေပးတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးပါ"
ေက်ာင္းေကာ္ရစ္တာေလွ်ာက္လမ္းတြင္ ေကာင္ေလးႏွစ္ေယာက္ စာအုပ္အထပ္လိုက္နဲ႕ ေဘးခ်င္းယွဥ္ကာ လမ္းေလွ်ာက္လို႔ေနသည္။
"မလိုပါဘူးကြာ..ကိုယ္က ကူညီခြင့္ရလို႔ ပိုၿပီး ေက်နပ္ေသး"
သူ႕ေဘးက အရပ္ရွည္ရွည္ ခႏၱာကိုယ္လွတဲ့ စီနီယာျဖစ္သူကို သူေငးၾကည့္ေနခဲ့မိသည္။
အရင္ေန႕က သူနဲ႕႐ြယ္တူဆိုၿပီး အတန္းထဲ လက္ကိုဆြဲၿပီး ေခၚသြားမိတဲ့ အမွတ္တရႀကီးကေတာ့ သူေခါင္းထဲ ခုထိ တဝဲဝဲလည္ေနဆဲ။
စီနီယာျဖစ္တဲ့ ထိုလူသားကလည္း သူ႕ကိုေမးျမန္းျခင္းမရွိပဲ သူ႕ေနာက္ကို လိုက္လာတာကလည္း စီနီယာရဲ႕ အမွားပင္!!!
လြဲေနရင္လည္း နည္းနည္းေလးေတာ့ ေျပာေပါ့!! အသံတိတ္နဲ႕ သူ႕မ်က္ႏွာကို ေငးၾကည့္ၿပီး လိုက္လာစရာလားလို႔!!!
"အဲ့အခ်ိန္တုန္းကဆို ကြၽန္ေတာ့္မွာ အားနာလိုက္တာဆိုတာ..."
"ဘာလို႔အားနာစရာလဲ!! အဲ့လိုေတြ႕ဆုံမႈေၾကာင့္ ကိုယ္တို႔အခုလို ေပါင္းဖက္နိုင္တာေလ"
အေနာက္ကေန ဖက္တြယ္လာတဲ့ အေကာင္ေပါက္ေလးရဲ႕ ကိုယ္သင္းနံ႕ေလးသည္ မက္မြန္သီးေလးလို ေမႊးပ်ံ့လို႔ေနသည္။
လည္ပင္းထဲသို႔ ေခါင္းစိုက္လာတဲ့ အေကာင္ေပါက္သည္ ဆံႏြယ္ႏုႏုေလးေတြနဲ႕ ပြတ္သက္လို႔လာသည္။ ေခြးေပါက္ေလးတစ္ေကာင္ကဲ့သို႔ အျမႇီးေလး လႈပ္တုပ္တုပ္ေလးလုပ္ျပေနသကဲ့သို႔ သူ႕မ်က္စိထဲ ျမင္ေယာင္လာေတာ့သည္။
"ကိုယ့္ကို ဘာျဖစ္လို႔ ခြၽဲျပေနတာလဲ"
"ဒီအတိုင္းပဲ....ခင္ဗ်ားရဲ႕ လည္တိုင္ထက္ပြတ္သက္ေနရတာကို သေဘာက်လိဳ႕"
စာၾကည့္တိုက္ထဲတြင္ ေနေရာင္ဖ်ဖ် ထြန္းလင္းလို႔ေနသည္။
ေထာင့္ဘက္နားမွာရွိတဲ့ စားပြဲခုံတြင္ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ ေခါင္းေမွာက္ကာ အိပ္စက္လို႔ေနသည္။ ေနေရာင္ျခည္ရဲ႕ ထိေတြ႕ေဆာ့ကစားမႈေၾကာင့္ မ်က္ႏွာထက္တြင္ ျဖာက်လိဳ႕ေနသည္။
ထိုအခ်ိန္ လက္ဖဝါးျပင္တစ္ခုဟာ ထိုေနထိုးေနတဲ့ေနရာကို ကာေပးလိုက္ေလသည္။
ေျဖာင့္စင္းတဲ့မ်က္ခုံး...သြယ္လ်တဲ့ႏွာတံ...စူးရွတဲ့အၾကည္စူးစူးေတြက သူ႕ကိုရင္ခုန္သံျမန္ေစသည္။ေက်ာင္းေခါင္းမိုးထပ္မွာ ဒုတိယေျမာက္ေတြ႕ဆုံမႈမွသည္ အႀကိမ္ေရေျမာက္မ်ားစြာ ထိုလူသားကို ေတြ႕ခ်င္ေနမိသည္။
ထိုလူသားရဲ႕ အၾကည့္စူးစူးေတြဟာ သူ႕ကိုျမင္တဲ့အခ်ိန္တိုင္း ေပ်ာ့ေပ်ာင္းလာကာ ႏူးညံ့စြာၾကည့္တတ္တဲ့ အၾကည့္ေတြကိုလည္း သူအၿမဲတမ္း ျမင္ေတြ႕ေနရသည္။
"ကိုယ္ နိုးေနပါၿပီကြာ"
အၿပဳံးေယးေယးေလးတစ္ခုဟာ မ်က္ႏွာထက္တြင္ ဆင္ျမန္းလို႔ထားေလသည္။ သူရဲ႕မ်က္စိေရွ႕မွာရွိတဲ့ လက္ဖဝါးျပင္ ႏုႏုေလးကို သူဖမ္းၿပီးဆုပ္ကိုင္လိုက္မိသည္။
ႏူးညံ့တဲ့ လက္ဖဝါးျပင္ေလးကို သူဘက္က မလြတ္စတမ္း ဆုပ္ကိုင္ထားမိေပမဲ့ တစ္ဖက္လူက ျပန္ၿပီး ဆုပ္ကိုင္လိုက္မယ္လို႔ သူမထင္ထားခဲ့ေပ။
"ကိုယ္မင္းကို သေဘာက်တယ္လို႔ေျပာရင္ မင္း ကိုယ့္စကားကို ယုံမွာလား"
"စီနီယာအေနနဲ႕ ကြၽန္ေတာ့္ကို ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ခ်စ္ေရးဆိုရင္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ယုံၾကည္နိုင္ေလာက္ပါတယ္"
စီနီယာသည္ သူ႕ရဲ႕စကားေၾကာင့္ အၿပဳံးပန္းေဝလို႔လာသည္။ ေမွာက္အိပ္ေနရာမွထကာ ေက်ာင္းဝတ္စုံကို ေသေသသပ္သပ္ ျပင္ဆင္လိုက္၏။
သူ႕ေရွ႕က ျမင္ျမင္ခ်င္း ခ်စ္မိခဲ့တဲ့ ထိုလူသားေလးကို ေနာက္ဆုံးေတာ့ သူခ်စ္ေရးဆိုနိုင္မဲ့ အခြင့္ေရး ေရာက္ရွိလို႔လာခဲ့သည္။
"ကိုယ္ Do Kyungsooဆိုတဲ့ မင္းေလးကို ရင္ထဲက နစ္နစ္ကာကာခ်စ္ေနတာမို႔ ကိုယ့္ကို သေဘာက်ေပးနိုင္လား!!! ကိုယ္ မင္းကို ခ်စ္တယ္"
"ကြၽန္ေတယ့္ဘက္က ျငင္းဆိုခဲ့ရင္ေရာ..."
ထိုအေကာင္ေပါက္ေလးသည္ ၿပဳံးစစ မ်က္ႏွာေဘးနဲ႕ စေနာက္လို႔လာသည္။
"ဒီတစ္ေခါက္ မေအာင္ျမင္ရင္ ေနာက္ထပ္အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ကိုယ္ႀကိဳးစားေနဦးမွာ...မင္းအခ်စ္ေတြ မရေသးသေ႐ြ႕ေပါ့"
"ကြၽန္ေတာ္....ခင္ဗ်ားကို...."
"ဟာ....ခင္ဗ်ား ကြၽန္ေတာ့္ဒိုင္ယာရီကို ခိုးဖတ္ျပန္ၿပီလား"
သူ႕တို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ခ်စ္ေရးဆိုခဲ့တဲ့ အမွတ္တရ
မ်ားစြာကို အေကာင္ေပါက္ေလးသည္ လက္ေရးလွလွေလးေတြနဲ႕ ဒိုင္ယာရီစာအုပ္ထဲတြင္ မွတ္တမ္းတင္လို႔ထားေလသည္။
"ဘာလို႔လဲကြာ...ဒီအမွတ္တရ တစ္ခုစီတိုင္းက ကိုယ့္တို႔ရဲ အဖိုးမျဖတ္နိုင္တဲ့ အမွတ္တေရးေလးေတြပဲေလ...အဲ့ေတာ့ ကိုယ္က ဒိုင္ယာရီ ဖတ္ရတာကို အရမ္းသေဘာက်တယ္"
"အဲ့ေတာ့...ခင္ဗ်ားက ကြၽန္ေတာ့္ကို သေဘာမက်ဘဴးေပါ့"
စိတ္ေကာင္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနတဲ့ ေကာင္ဆိုးေလးကို အတင္းေပြ႕ဖက္ကာ နမ္းရွိုက္လိုက္မိသည္။
ႏႈတ္ခမ္းႏွစ္ခု ထပ္တူက်သြားတဲ့အခ်ိန္သည္ သူ႕ကို႐ူးသြပ္သြားေစနိုင္သည္။
မထူမပါး ႏႈတ္ခမ္းအိအိေလးသည္ စြဲမက္စရာေကာင္းလွသည္။ဆယ္မိနစ္ေလာက္ နမ္းရွိုက္ၿပီးသည္ႏွင့္ ခ်စ္စကားဆိုကာ သူတို႔ရဲ႕တစ္ေန႕တာေလးသည္ ေပ်ာ္႐ႊင္စရာေကာင္းလို႔ေနသည္။
T~B~C.....
ေနာက္တစ္ပိုင္းေလာက္ ထပ္ေရးေစခ်င္လားအႀကံျပဳခဲ့ဦးေနာ္
ဒီဇာတ္လမ္းေလးက ဘာplotမွ မရွိပဲ ဒီအတိုင္းေလး ဂ်ဴးျမတ္တို႔ခ်စ္ရတဲ့ လူသားႏွစ္ေယာက္ကို ခ်စ္ျခင္းအျပည့္နဲ႕ ခ်စ္ျမတ္နိုးမႈေလးေတြကိုေဖာ္ျပခ်င္တဲ့ အေနနဲ႕ အမွတ္တရေလး ေရးေပးရတာပါ။
ႀကိဳက္မႀကိဳက္ကိုလည္း ေျပာျပေပးဦးေနာ္...
You are reading the story above: TeenFic.Net