(Zawgyi)

"က်န့္ေကာ ဒီအခန္းပဲ.."

နွစ္ေယာက္အိပ္စာကုတင္တစ္ခုနွင့္ ပရိေဘာဂေပါင္း
စံုထည့္ထားနိင္ေသာ သည္အခန္းျကီးသည္ အေတာ္
ပင္ျကီးမားပါ၏။ ရီေပၚက အရင္ဝင္သြားျပီးမွ
ိအိပ္ရာေဘးရွိ လိုက္ကာတစ္ခုကိုဖြင့္လိုက္၏။

ေရွာင္က်န့္ေျကာင္ေတာင္ေနရင္းမွ ရီေပၚလုပ္သမ်ွကို
လိုက္ျကည့္ေနမိ၏။

လိုက္ကာေနာက္တစ္ေနရာ၌ ျကယ္ေရာင္လေရာင္
မ်ားနွင့္ အေဝးတစ္ေနရာရွိ လမ္းမီးမ်ားနွင့္အေဆာက္အအံုမီးသီးမ်ားကိုပါ လွလွပပ ျမင္ေတြ့ရ၏။

ေရွာင္က်န့္၏မ်က္လံုးကေလးမ်ားလင္းလက္သြား၏။
သူ့ဘဝမွာ ဒီေလာက္လွတဲ့ ရွုခင္းမ်ိဳးကိုမျကည့္ဖူးေသး။

"က်ဥ္ေနေသးလား?..."

လုပ္စရာေတြလုပ္ျပီးေတာ့ ေဘးနားကိုဝင္ထိုင္နဲ့
ရီေပၚက ေရွာင္က်န့္ရဲ့ေျခေထာက္ကိုျကည့္ရင္း
ေမးလာ၏။

ရွက္တတ္တဲ့ေရွာင္က်န့္ဟာ လည္ပင္းကိုကိုင္လိုက္ရင္း

"အင္း...သိပ္မက်ဥ္ေတာ့ဘူး။..အဆင္ေျပပါတယ္။.."

တိတ္ဆိတ္သြားတဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္။
ရီေပၚကလည္း ေရွ့တည့္တည့္ကိုျကည့္ေနသလို
ေရွာင္က်န့္ကလည္း ထိုအတိုင္းပင္ မလွုပ္မယွက္။
ဘယ္လိုအေျခအေနျကီးပါလိမ့္။

"ငါ ေရခ်ိဳးသြားေတာ့မယ္။..."

"ေအာ္...က်ြန္ေတာ္လည္း...

တီ တီ တီ

"ခဏေနာ္...က်န္ေကာ ေရခ်ိဳးနွင့္ေလ။ ေရခ်ိဳးခန္းက
ဟိုမွာ..."

Ph အဝင္ Callကိုေခတၱျကည့္ျပီး က်န့္ေကာအတြက္
ေရခ်ိဳးခန္းကိုလက္ညိဳးထိုးျပ၏။ က်န္ေကာက
ေအာ္ဟု တစ္ခ်က္ရြတ္ရင္း ရီေပၚ ေျပာတဲ့ ေနရာကို
သြားေတာ့မွ ရီေပၚလည္း ph ကိုင္လိုက္၏။

"Hello... "

"Wang Yi Bo ...'

တစ္ဖက္အသံသည္ ျကားဖူးသည္။ သို့ေသာ္
မွတ္ဥာဏ္ထဲထိမွတ္ထားေလာက္ရေအာင္
အေရးမျကီးေသာ အသံျဖစ္သည္။ ထို့ေျကာင့္

"ဘယ္သူလဲ..."

"မမေလ...လ်န္ေဟာင္..ph noကိုမွတ္မထားတာ
ကေတာ့ ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အသံထိကေတာ့..

"ဘာကိစၥလဲ..."

ေလေျကာရွည္တဲ့ သူမကို ရီေပၚ အျမန္နွုတ္ပိတ္လိုက္၏။

"Wang Yibo မားမားက ငါတို့ကိုသေဘာတူထားတာ
မင္း မမ အေပၚဒီလိုမဆက္ဆံသင့္ဘူး။.."

"ဒီအခ်ိန္က က်ြန္ေတာ့္နားခ်ိန္..အျပင္ကိစၥေတြ နဲ့
မေရာေထြးခ်င္တတ္ဘူး...ေျပာစရာရွိေသးရင္
မန္ေနဂ်ာနဲ့ပဲ ဆက္ေျပာပါ။...ဒါပဲ

ရီေပၚ နားမွ phကိုခြာလိုက္ေတာ့ တစ္ဖက္မွသူ့ကို
အေလာတျကီး ေခၚသံကိုျကားလိုက္ရ၏။
လ်န္ေဟာင္ သူမေျပာစရာက်န္ေသးသည္ထင္၏။

"ခဏေလး....မမေျပာစရာရွိတယ္။
Wang Yi Bo... မမ မင္းကိုဘယ္ေလာက္ ခ်စ္လဲသိလား။..မမမွာ Fanေတြရွိတာေတာင္
မင္းကိုပဲ နာမည္ပ်က္ခံျပီးေရြးရတာ...ခဏေလးေတာင္
စကားေျပာေပးလို့မရဘူးလား..."

လ်န္ေဟာင္ရဲ့ေတာင္းဆိုခ်က္အျပီး ရီေပၚ Ph မခ်ပဲ
နားေထာင္ေနလိုက္သည္။ထိုမွာ လ်န္ေဟာင္က

"ေကာင္းတယ္...ဘာမွမေျပာလည္း နားေထာင္ေပး။
ဒီေန့ မမ ဝမ္အေမ့ အိမ္မွာ ေနတာ (၂)ရက္ရွိသြားျပီ။
မင္းအိမ္ကို ျပန္မလာဘူး။ မမမွာ မင္းအတြက္
မင္းျကိုက္တဲ့ မနက္စာ ေန့လည္စာ ျပီးေတာ့ ညစာေတြ
ပါ ခ်က္ျပီး ေစာင့္ေနခဲ့တာ...ဘာလို့လဲ...။"

ရီေပၚ တိတ္ဆိတ္ျမဲ...။

"ဒီေန့ ကုမၸဏီက မန္ေနဂ်ာကို ဆက္ျကည့္ေတာ့
မင္း ေရွာင္က်န့္နဲ့ အတူ ထြက္သြားတယ္တဲ့။
သူက တကယ္ေျပာရရင္ ဝန္ထမ္းေလ။
ကုမၸဏီပိုင္ရွင္က လိုက္ပို့ရတဲ့အထိ မလိုအပ္ဘူး
မဟုတ္လား။ ျပီးေတာ့...

"ဒါ က်ြန္ေတာ့္ ကိစၥ..."

ျပတ္ျပတ္သတ္သတ္ေျပာလိုက္ေတာ့ လ်န္ေဟာင္ေခတၱမွ် တိတ္သြား၏။ လက္သီးစုပ္ကို သက္ျပင္းခ်ေျဖ
ကာ သူမစကားဆက္ေျပာ၏။

"ဝမ္ရီေပၚ...မင္းက တစ္ခ်ိန္က်ရင္ အမနဲ့ပဲ လက္ထက္
ရမွာ...အေလလိုက္ေနတာေတြေတာ္ပါေတာ့....
ဝမ္အေမက ငါတို့အတြက္ စဥ္းစားေပးေနတာ..
မမကိုမျကည့္ရင္ေတာင္ ကုိယ့္အေမကုိယ္ေတာ့
အားနာပါဦး။..."

"ဒါက်ြန္ေတာ့္ အိမ္ကိစၥပါ။..ခင္ဗ်ားနဲ့မဆိုင္ဘူး။.."

"မင္းအိမ္ကိစၥကမမနဲ့မဆိုင္ဘူး ဟုတ္လား!?..
ရီေပၚရယ္  မမတို့က ေနာက္ဆို မိသားစုဝင္ေတြျဖစ္
လာမွာ...အခုျကိုေျပာထားေတာ့လည္း မျခားနားဘူး
မဟုတ္လား..."

သူမရဲ့ တစ္ဖက္သတ္အေတြးေတြေျကာင့္
ရီေပၚ နွုတ္ခမ္းတစ္ဖက္ေကာ့တက္ေအာင္
ျပံဳးလိုက္ရင္း

"ျဖစ္မွပဲဆက္ေျပာျကတာေပါ့...က်ြန္ေတာ္ေျပာထား
မယ္။က်ြန္ေတာ္က က်ြန္ေတာ့္ဘဝ က်ြန္ေတာ္
ဆံုးျဖတ္တယ္။ ဘယ္သူမွလာ အမိန့္မေပးနိုင္ဘူး။
ထပ္ေျပာရရင္ ခင္ဗ်ားလည္း က်ြန္ေတာ့္ ကုမၸဏီက
ဝန္ထမ္းပဲ...အခုဆို ခင္ဗ်ားက အလုပ္ေတာင္ ထြက္
ေတာ့မွာဆိုေတာ့ က်ြန္ေတာ္ တို့ကေရွ့ေလ်ွာက္
ဘာမွ ပတ္သတ္စရာမရွိေတာ့ဘူး။...."

"ရီေပၚ...မမေျပာတာကို ဒီတစ္ေခါက္ေလးေတာ့
လိုက္ေလ်ာေပးပါ။...အိမ္ျပန္ခဲ့ပါ။..ေနာ္...ဝမ္အေမ
လည္းေမ်ွ္ာေနတယ္။"

ဒီတစ္ခါေတာ့ သူမ ဝမ္းနည္းသံေတြပါလာျပီး
ရိွုက္သံေတြပါ ေရာေထြးလာ၏။

"Villaေရာက္ေနတာကို ဘယ္လိုျပန္ခဲ့ရမွာပါလဲ.."

ရီေပၚရဲ့ အရြဲ့တိုက္စကားေျကာင့္ လ်န္ေဟာင္
မ်က္လံုးျပဴးသြား၏။  ရီေပၚ၏ Villaသည္
ျမိဳ့ျပင္တြင္ တိတ္ဆိတ္ခံ့ျငားစြာ ရွိေနသည္။
ကုမၸဏီမွ ထိုသို့ မျကာပါဘူးဆိုရင္ေတာင္ (၆)နာရီ
ေလာက္ေမာင္းရ၏။

ရီေပၚထိုသို့ ေနမကူးပင္သြားသည္ကုိ လ်န္ေဟာင္
ေတြးရင္းပင္ ေဒါသထြက္လာ၏။ ေသခ်ာေပါက္
တစ္ေယာက္တည္းမွ မျဖစ္နိုင္တာ။

"Villa?... ျမိဳ့ျပင္ကေလ!?..."

"..ျပီးေတာ့ ခင္ဗ်ား။
...အပိုေတြသိပ္မလုပ္ပါနဲ့။
မားကိုက်ြန္ေတာ္ ညေနကပဲphဆက္ျပီးေတာ့
Villa သြားမယ္ဆိုတာလည္း ေျပာျပီးျပီ...။"

Phတစ္ဖက္က လ်န္ေဟာင္မ်က္နွာ တစ္ခ်က္ပ်က္သြား
၏။

လ်န္ေဟာင္ တိတ္ဆိတ္သြားေတာ့ ရီေပၚလည္း
ေျပာစရာရွိတာေတြကိုေျပာလိုက္၏။

"က်ြန္ေတာ္ကေမာ္ဒယ္ ကုမၸဏီပိုင္ရွင္...။
ခင္ဗ်ား ဘာလို့ဒီေလာက္ေတာင္ သရုပ္ေဆာင္
ေကာင္းရတာလဲ...မဟုတ္ေသးပါဘူး။..
လိမ္တဲ့ေနရာလား။ အပိုအလုပ္ေတြလုပ္တဲ့ေနရာမွာလား?.."

"ဝမ္ရီေပၚ!.."

"ဝမ္ရီေပၚ..ငါ...ေရလဲဝတ္စံု မေတြ့ဘူး။..."

ေရခ်ိဳးခန္းနားမွ ေခါင္းျပဴ ထြက္ေနတဲ့ ေရွာင္က်န့္ဟာ
ဘာမွမသိေသာေျကာင့္ စကားေျပာလို့မျပီးေသးတဲ့
ရီေပၚကိုျမင္ျပီး အာ..ဟုဆိုကာ
အလိုက္တသိ ျပန္ဝင္သြား၏။

"ရိ...ရီေပၚ...အဲ့တာ....ေယာက်္ားေလးအသံမဟုတ္လား...နင့္ Villaကို ဘယ္ေကာင္ေရာက္ေနတာလဲ.
သူငယ္ခ်င္းလည္း ရွိတယ္လို့ မျကားပါဘူး။။..ရီေပၚ"

လ်န္ေဟာင့္ရဲ့ အသံမွာ တုန္ေန၏။

ဒီအမ်ိဳးသမီးကေတာ့
မိန္းမေတြနဲ့ထင္လို့မကလို့ ေယာက်ာ္းေတြနဲ့ပါ
ဝမ္ရီေပၚကို မနာလိုတတ္တာ psychoဝင္ေနတာလားပဲ ဟုေတြးမိေသး၏။

"ခင္ဗ်ား ျကားတဲ့အတိုင္းပဲ။က်ြန္ေတာ့္မွာလည္း
အလုပ္ေတြနဲ့။ ခင္ဗ်ားကိုစကားေျပာဖို့ အခ်ိန္မေပး
နိိိုင္ဘူး။..."

စကားကို ခပ္ျပတ္ျပတ္ေျပာျပီး ဝမ္ရီေပၚဟာ
Ph ကိုခုတင္ေပၚထားခဲ့ကာ ဗီရိုနားကို ေလ်ွာက္သြား၏။

တစ္ဖက္က လ်န္ေဟာင္မွာေတာ့ phကိုလက္ျဖင့္
က်စ္က်စ္ဆုပ္ျပီး အံျကိတ္ကာ ေဒါသေျဖေနရ၏။

ဗီရိုကိုဖြင့္ျပီး ေရလဲဝတ္စံု အရွည္ကိုယူကာ
ေရခ်ိဳးခန္းတံခါးကိုေခါက္လိုက္၏။

"က်န္ေကာ....က်န့္ေကာ..."

မျကာပါေခ်။ တံခါးေလးပြင့္လာျပီး လက္ကေလးထြက္
လာ၏။ လက္ကေလးက လွုပ္လွုပ္ျဖင့္ ဝမ္ရီေပၚဆီက
တစ္ခုခုလိုခ်င္ေနသည့္ပံု။

နားမလည္တဲ့ ဝမ္ရီေပၚဟာ ခဏတာစိုက္ျကည့္ေနျပီး
သြားေပၚတဲ့ထိစကၠန့္ပိုင္းမွ် ျပံဳးကာ ေရွာင္က်န့္အလို
ရွိေသာဝတ္စံုကို လွမ္းေပးလိုက္၏။

"ကေလးက်ေနတာပဲ။ ရွက္ေနလိုက္တာ..."

ဝတ္စံုေပးအျပီး အိမ္ေအာက္ထပ္ကို ခဏတာဆင္း
သြား၏။ ေရခဲေသတၱာကို ဖြင့္ကာ နို့ဘူးနွင့္
ေပါင္မုန့္ကို ထုတ္လာခဲ့၏။ျပီးေနာက္ အေပၚျပန္
တက္ကာ ေရွာင္က်န့္ထြက္အလာကိုေစာင့္ေနမိ၏။
ထိူ့ေနာက္ အမဲေရာင္အေပၚ ကုတ္ကိုခ်ြတ္ကာ
အျဖဴ အက်ီၤလက္ရွည္ကိုလက္ေကာက္ဝတ္ထိ
ေကာက္တင္လိုက္၏။ လက္ဖ်ံနားက
ေသြးေျကာတို့က မီးေရာင္နဲ့အျပိဳင္ စိမ္းေတာက္လို့
ကိုက္ခ်င္ဖြယ္။

ဗီရိုကိုဖြင့္ကာ က်န္ေကာ အတြက္ ဝတ္စရာေတြကို
ရွာေနမိ၏။ ေခ်ြးထြက္လာသည့္အတြက္ ဆံပင္ကို
အေပၚသို့လွန္တက္လိုက္၏။ ဂ်ယ္ မလိုပဲ
ေထာင္တက္ကာ ေကြးက်လာတဲ့ ညာဘက္ဆံပင္
လျခမ္းေကြးေလးဟာ အေတာ္ပင္ ဆြဲေဆာင္မွူရွိေန
သည္။

အမဲဝမ္းဆက္ေလးကို ေတြ့ျပီးေနာက္ ကုတင္ေပၚ
မွာသာ ထပ္ထိုင္ေစာင့္ေနလိုက္ေတာ့၏။
ဘာမွမွ လုပ္စရာမရွိတာ။

ဒါေလးဝတ္တာဒီေလာက္ေတာင္ျကာလား?..

"သူေဌး....သူေဌး....."

ခဏအျကာတြင္ အသံေသးေသးေလးတစ္ခုက
ထြက္လာ၏။ ထိုအသံက ေစာင့္ေနသူရီေပၚကို
ေခၚေနသည့္အသံ။

ရီေပၚျကားသည္ သို့္ေသာ္ ျပန္မေျဖ။ နွစ္ေယာက္တည္း
ရွိခ်ိန္ေတာ့ နာမည္အရင္းေခၚသံေလးကို ျကားခ်င္မိ၏။

သူေဌးနွင့္ဝန္ထမ္းကလြဲလို့ ဘာပတ္သတ္မွုမွမရွိေပ
မယ့္...😐

မဟုတ္ဘူး။ က်န္ေကာကို...နမ္းျပီးသြားျပီ။
သူေဌးလို့ေခၚတာရပ္သင့္ျပီမဟုတ္လား။...

(အခုနင္က ငါ့လာရန္ရွာေနတာလား?😶
ေအးပါ ေအးပါ😑)

"ရီေပၚ..ရီေပၚ..အဲ့မွာရွိလား?..."

"အင္း။...က်ြန္ေတာ္ရွိတယ္..."

အသံက ခပ္ေအးေအးမို့ ေရွာင္က်န့္ေျကာက္မိသည္။
သို့ေသာ္ ဒီပံုစံမလံုမျခံဳ ျဖင့္ေတာ့ အျပင္မထြက္ခ်င္။

"ငါ....ငါ အဝတ္ပါ တစ္ခါတည္းလဲမလို့...အဲ့တာ...

စကားပင္မဆံုးေသး ေရခ်ိဳးခန္းတံခါးကဖြင့္ျပီး သြားျပီ။

ျပီးေနာက္ ဒုန္းဆိုင္းဆိုသလို ရီေပၚက ေရခ်ိဳးခန္းထဲကို
ဝင္လာကာ ထိတ္လန့္ေနတဲ့ ေရွာင္က်န့္ကို ေခါင္းအစ
ေျခအဆံုးျကည့္လိုက္၏။

"က်ြန္ေတာ္ ေစာင့္ေနတာျကာျပီ...ထြက္လာခဲ့။..
ဒီမွာ ဘယ္သူမွမရွိဘူး။..."

"ဒါ....ေပ...

ရီေပၚရဲ့အျကည့္ေတြဟာ စူးရွလြန္း၏။
အက်ီၤကို တံေတာင္ဆစ္ထိေခါက္တင္ကာ
ဆံပင္မွာလည္း လာတုန္းက ပံုစံနဲ့အရမ္း ကြာျခားေန၏။

အေနအထားေျကာင့္ နည္းနည္းေျကာက္မိသြားတဲ့
ေရွာင္က်န့္ဟာ ရီေပၚေနာက္ကို ေျဖးေျဖးခ်င္း လိုက္
သြား၏။

"ဒီမွာလဲေန..က်ြန္ေတာ္ အျပင္ထြက္ေပးမယ္။
ေရခ်ိဳးခန္းထဲမွာ ေအးတယ္။ ဖ်ားလိမ့္မယ္။.."

သူ့ဘာသာေျပာကာ မဆိုင္းမတြ အျပင္ထြက္သြားတဲ့
ရီေပၚေျကာင့္ ေရွာင္က်န့္ေျကာက္တာထက္ အားနာ
လာ၏။

ဒီကေလးကအဲ့လိုပဲ နွစ္ေယာက္တည္းဆို
သူလုပ္ခ်င္တိုင္းလုပ္ေနတာ။

(အဲ့တာေလးကိုပဲ သေဘာက်ေနတာမဟုတ္ဘူးလား
ရွင္🙄)

ရီေပၚထြက္သြားမွ စိတ္ခ်လက္ခ်ရွိသြားတဲ့ေရွာင္က်န့္ဟာ ကုတင္ေပၚက အက်ီၤထပ္ေလးကို ယူကာ
ဝတ္လိုက္၏။ မျကပ္လည္းမျကပ္ မေခ်ာင္လည္း
မေခ်ာင္မို့ အဆင္ေျပလွ၏။

ရီေပၚလိုလူမွာလည္း ဒီလို street ဖက္ရွင္
ဆန္တဲ့ ဝတ္စံုေလးေတြ ရွိပါလားဟုေတာင္ေတြးမိရင္း
ျပံဳးမိ၏။ တကယ္ေတာ့ သူလည္း သာမာန္ေကာင္ေလး
တစ္ေယာက္ပါပဲ။

"ရီေပၚ...ဝင္ခဲ့လို့ရျပီ...."

ေရွာင္က်န့္က ခြင့္ျပဳမွ ဝင္လာတဲ့ ရီေပၚဟာ
ကုတင္ေပၚက ေရွာင္က်န္ကို ျမင္ေတာ့ထိတ္လန့္
သြားမိ၏။

ကုတင္ေပၚမွာ ဒူးေထာက္ကာခါးကိုေကာ့ထားျပီး
လမ္းေလ်ွာက္ကာ ကုတင္ေဘးက ဗီရိုေသးေလး
ေပၚက နို့ဗူးကို လွမ္းယူေနပါသတဲ့ေရွာင္က်န္ေျကာင့္
ရီေပၚမွာ တံေတြးျမိဳခ်လိုက္ရပါသည္။

*အဲ့ဒီ....

ေျခတစ္လွမ္း

*ခါးသြယ္သြယ္ေလး

ေျခတစ္လွမ္း

*ေျပျပစ္တဲ့ေပါင္တံ

ေျခတစ္လွမ္း

*အဖုအထစ္မရွိပဲ လွေနတဲ့ အလွတရားျကီး

ေျခတစ္လွမ္း

*က်န္ေကာ......

ေနာက္ဆံုးေျခလွမ္း

*ခ်စ္တယ္။

"ရီေပၚ...ဘာျဖစ္တာလဲ...ေနေကာင္းရဲ့လား.."

ေျခလွမ္းတိုင္းမွာ အေတြးေတြနဲ့နစ္မြန္းေနတဲ့
ရီေပၚသည္ေရွာင္က်န့္သတိေပးမွ လက္ရွိအေျခအေနကိုျပန္ေရာက္ကာ

"က်ြန္ေတာ္....ဒီည...တစ္ျခား အခန္းမွာ အိပ္ပါရေစ။.."

----------------------------------------------------------------

Fbေလးေတြေမ်ွာ္ေနမယ္😶😶🙄🙄
ေနာက္ပိုင္းကို warning ထည့္လိုက္ရမလား😶
ေျပာျပတာပါ🙄

(Unicode)

"ကျန့်ကော ဒီအခန်းပဲ.."

နှစ်ယောက်အိပ်စာကုတင်တစ်ခုနှင့် ပရိဘောဂပေါင်း
စုံထည့်ထားနိင်သော သည်အခန်းကြီးသည် အတော်
ပင်ကြီးမားပါ၏။ ရီပေါ်က အရင်ဝင်သွားပြီးမှ
ိအိပ်ရာဘေးရှိ လိုက်ကာတစ်ခုကိုဖွင့်လိုက်၏။

ရှောင်ကျန့်ကြောင်တောင်နေရင်းမှ ရီပေါ်လုပ်သမျှကို
လိုက်ကြည့်နေမိ၏။

လိုက်ကာနောက်တစ်နေရာ၌ ကြယ်ရောင်လရောင်
များနှင့် အဝေးတစ်နေရာရှိ လမ်းမီးများနှင့်အဆောက်အအုံမီးသီးများကိုပါ လှလှပပ မြင်တွေ့ရ၏။

ရှောင်ကျန့်၏မျက်လုံးကလေးများလင်းလက်သွား၏။
သူ့ဘဝမှာ ဒီလောက်လှတဲ့ ရှုခင်းမျိုးကိုမကြည့်ဖူးသေး။

"ကျဉ်နေသေးလား?..."

လုပ်စရာတွေလုပ်ပြီးတော့ ဘေးနားကိုဝင်ထိုင်နဲ့
ရီပေါ်က ရှောင်ကျန့်ရဲ့ခြေထောက်ကိုကြည့်ရင်း
မေးလာ၏။

ရှက်တတ်တဲ့ရှောင်ကျန့်ဟာ လည်ပင်းကိုကိုင်လိုက်ရင်း

"အင်း...သိပ်မကျဉ်တော့ဘူး။..အဆင်ပြေပါတယ်။.."

တိတ်ဆိတ်သွားတဲ့ ပတ်ဝန်းကျင်။
ရီပေါ်ကလည်း ရှေ့တည့်တည့်ကိုကြည့်နေသလို
ရှောင်ကျန့်ကလည်း ထိုအတိုင်းပင် မလှုပ်မယှက်။
ဘယ်လိုအခြေအနေကြီးပါလိမ့်။

"ငါ ရေချိုးသွားတော့မယ်။..."

"အော်...ကျွန်တော်လည်း...

တီ တီ တီ

"ခဏနော်...ကျန်ကော ရေချိုးနှင့်လေ။ ရေချိုးခန်းက
ဟိုမှာ..."

Ph အဝင် Callကိုခေတ္တကြည့်ပြီး ကျန့်ကောအတွက်
ရေချိုးခန်းကိုလက်ညိုးထိုးပြ၏။ ကျန်ကောက
အော်ဟု တစ်ချက်ရွတ်ရင်း ရီပေါ် ပြောတဲ့ နေရာကို
သွားတော့မှ ရီပေါ်လည်း ph ကိုင်လိုက်၏။

"Hello... "

"Wang Yi Bo ...'

တစ်ဖက်အသံသည် ကြားဖူးသည်။ သို့သော်
မှတ်ဉာဏ်ထဲထိမှတ်ထားလောက်ရအောင်
အရေးမကြီးသော အသံဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့်

"ဘယ်သူလဲ..."

"မမလေ...လျန်ဟောင်..ph noကိုမှတ်မထားတာ
ကတော့ ရပါတယ်။ ဒါပေမယ့် အသံထိကတော့..

"ဘာကိစ္စလဲ..."

လေကြောရှည်တဲ့ သူမကို ရီပေါ် အမြန်နှုတ်ပိတ်လိုက်၏။

"Wang Yibo မားမားက ငါတို့ကိုသဘောတူထားတာ
မင်း မမ အပေါ်ဒီလိုမဆက်ဆံသင့်ဘူး။.."

"ဒီအချိန်က ကျွန်တော့်နားချိန်..အပြင်ကိစ္စတွေ နဲ့
မရောထွေးချင်တတ်ဘူး...ပြောစရာရှိသေးရင်
မန်နေဂျာနဲ့ပဲ ဆက်ပြောပါ။...ဒါပဲ

ရီပေါ် နားမှ phကိုခွာလိုက်တော့ တစ်ဖက်မှသူ့ကို
အလောတကြီး ခေါ်သံကိုကြားလိုက်ရ၏။
လျန်ဟောင် သူမပြောစရာကျန်သေးသည်ထင်၏။

"ခဏလေး....မမပြောစရာရှိတယ်။
Wang Yi Bo... မမ မင်းကိုဘယ်လောက် ချစ်လဲသိလား။..မမမှာ Fanတွေရှိတာတောင်
မင်းကိုပဲ နာမည်ပျက်ခံပြီးရွေးရတာ...ခဏလေးတောင်
စကားပြောပေးလို့မရဘူးလား..."

လျန်ဟောင်ရဲ့တောင်းဆိုချက်အပြီး ရီပေါ် Ph မချပဲ
နားထောင်နေလိုက်သည်။ထိုမှာ လျန်ဟောင်က

"ကောင်းတယ်...ဘာမှမပြောလည်း နားထောင်ပေး။
ဒီနေ့ မမ ဝမ်အမေ့ အိမ်မှာ နေတာ (၂)ရက်ရှိသွားပြီ။
မင်းအိမ်ကို ပြန်မလာဘူး။ မမမှာ မင်းအတွက်
မင်းကြိုက်တဲ့ မနက်စာ နေ့လည်စာ ပြီးတော့ ညစာတွေ
ပါ ချက်ပြီး စောင့်နေခဲ့တာ...ဘာလို့လဲ...။"

ရီပေါ် တိတ်ဆိတ်မြဲ...။

"ဒီနေ့ ကုမ္ပဏီက မန်နေဂျာကို ဆက်ကြည့်တော့
မင်း ရှောင်ကျန့်နဲ့ အတူ ထွက်သွားတယ်တဲ့။
သူက တကယ်ပြောရရင် ဝန်ထမ်းလေ။
ကုမ္ပဏီပိုင်ရှင်က လိုက်ပို့ရတဲ့အထိ မလိုအပ်ဘူး
မဟုတ်လား။ ပြီးတော့...

"ဒါ ကျွန်တော့် ကိစ္စ..."

ပြတ်ပြတ်သတ်သတ်ပြောလိုက်တော့ လျန်ဟောင္ခေတ္တမျှ တိတ်သွား၏။ လက်သီးစုပ်ကို သက်ပြင်းချဖြေ
ကာ သူမစကားဆက်ပြော၏။

"ဝမ်ရီပေါ်...မင်းက တစ်ချိန်ကျရင် အမနဲ့ပဲ လက်ထက်
ရမှာ...အလေလိုက်နေတာတွေတော်ပါတော့....
ဝမ်အမေက ငါတို့အတွက် စဉ်းစားပေးနေတာ..
မမကိုမကြည့်ရင်တောင် ကိုယ့်အမေကိုယ်တော့
အားနာပါဦး။..."

"ဒါကျွန်တော့် အိမ်ကိစ္စပါ။..ခင်ဗျားနဲ့မဆိုင်ဘူး။.."

"မင်းအိမ်ကိစ္စကမမနဲ့မဆိုင်ဘူး ဟုတ်လား!?..
ရီပေါ်ရယ်  မမတို့က နောက်ဆို မိသားစုဝင်တွေဖြစ်
လာမှာ...အခုကြိုပြောထားတော့လည်း မခြားနားဘူး
မဟုတ်လား..."

သူမရဲ့ တစ်ဖက်သတ်အတွေးတွေကြောင့်
ရီပေါ် နှုတ်ခမ်းတစ်ဖက်ကော့တက်အောင်
ပြုံးလိုက်ရင်း

"ဖြစ်မှပဲဆက်ပြောကြတာပေါ့...ကျွန်တော်ပြောထား
မယ်။ကျွန်တော်က ကျွန်တော့်ဘဝ ကျွန်တော်
ဆုံးဖြတ်တယ်။ ဘယ်သူမှလာ အမိန့်မပေးနိုင်ဘူး။
ထပ်ပြောရရင် ခင်ဗျားလည်း ကျွန်တော့် ကုမ္ပဏီက
ဝန်ထမ်းပဲ...အခုဆို ခင်ဗျားက အလုပ်တောင် ထွက်
တော့မှာဆိုတော့ ကျွန်တော် တို့ကရှေ့လျှောက်
ဘာမှ ပတ်သတ်စရာမရှိတော့ဘူး။...."

"ရီပေါ်...မမပြောတာကို ဒီတစ်ခေါက်လေးတော့
လိုက်လျောပေးပါ။...အိမ်ပြန်ခဲ့ပါ။..နော်...ဝမ်အမေ
လည်းမျေှ်ာနေတယ်။"

ဒီတစ်ခါတော့ သူမ ဝမ်းနည်းသံတွေပါလာပြီး
ရှိုက်သံတွေပါ ရောထွေးလာ၏။

"Villaရောက်နေတာကို ဘယ်လိုပြန်ခဲ့ရမှာပါလဲ.."

ရီပေါ်ရဲ့ အရွဲ့တိုက်စကားကြောင့် လျန်ဟောင်
မျက်လုံးပြူးသွား၏။  ရီပေါ်၏ Villaသည်
မြို့ပြင်တွင် တိတ်ဆိတ်ခံ့ငြားစွာ ရှိနေသည်။
ကုမ္ပဏီမှ ထိုသို့ မကြာပါဘူးဆိုရင်တောင် (၆)နာရီ
လောက်မောင်းရ၏။

ရီပေါ်ထိုသို့ နေမကူးပင်သွားသည်ကို လျန်ဟောင်
တွေးရင်းပင် ဒေါသထွက်လာ၏။ သေချာပေါက်
တစ်ယောက်တည်းမှ မဖြစ်နိုင်တာ။

"Villa?... မြို့ပြင်ကလေ!?..."

"..ပြီးတော့ ခင်ဗျား။
...အပိုတွေသိပ်မလုပ်ပါနဲ့။
မားကိုကျွန်တော် ညနေကပဲphဆက်ပြီးတော့
Villa သွားမယ်ဆိုတာလည်း ပြောပြီးပြီ...။"

Phတစ်ဖက်က လျန်ဟောင်မျက်နှာ တစ်ချက်ပျက်သွား
၏။

လျန်ဟောင် တိတ်ဆိတ်သွားတော့ ရီပေါ်လည်း
ပြောစရာရှိတာတွေကိုပြောလိုက်၏။

"ကျွန်တော်ကမော်ဒယ် ကုမ္ပဏီ..ပိုင်ရှင်.။
ခင်ဗျား ဘာလို့ဒီလောက်တောင် သရုပ်ဆောင်
ကောင်းရတာလဲ...မဟုတ်သေးပါဘူး။..
လိမ်တဲ့နေရာလား။ အပိုအလုပ်တွေလုပ်တဲ့နေရာမှာလား"

"ဝမ်ရီပေါ်!.."

"ဝမ်ရီပေါ်..ငါ...ရေလဲဝတ်စုံ မတွေ့ဘူး။..."

ရေချိုးခန်းနားမှ ခေါင်းပြူ ထွက်နေတဲ့ ရှောင်ကျန့်ဟာ
ဘာမှမသိသောကြောင့် စကားပြောလို့မပြီးသေးတဲ့
ရီပေါ်ကိုမြင်ပြီး အာ..ဟုဆိုကာ
အလိုက်တသိ ပြန်ဝင်သွား၏။

"ရိ...ရီပေါ်...အဲ့တာ....ယောကျ်ားလေးအသံမဟုတ်လား...နင့် Villaကို ဘယ်ကောင်ရောက်နေတာလဲ.
သူငယ်ချင်းလည်း ရှိတယ်လို့ မကြားပါဘူး။။..ရီပေါ်"

လျန်ဟောင့်ရဲ့ အသံမှာ တုန်နေ၏။

ဒီအမျိုးသမီးကတော့
မိန်းမတွေနဲ့ထင်လို့မကလို့ ယောကျာ်းတွေနဲ့ပါ
ဝမ်ရီပေါ်ကို မနာလိုတတ်တာ psychoဝင်နေတာလားပဲ ဟုတွေးမိသေး၏။

"ခင်ဗျား ကြားတဲ့အတိုင်းပဲ။ကျွန်တော့်မှာလည်း
အလုပ်တွေနဲ့။ ခင်ဗျားကိုစကားပြောဖို့ အချိန်မပေး
နိုင်ဘူး။..."

စကားကို ခပ်ပြတ်ပြတ်ပြောပြီး ဝမ်ရီပေါ်ဟာ
Ph ကိုခုတင်ပေါ်ထားခဲ့ကာ ဗီရိုနားကို လျှောက်သွား၏။

တစ်ဖက်က လျန်ဟောင်မှာတော့ phကိုလက်ဖြင့်
ကျစ်ကျစ်ဆုပ်ပြီး အံကြိတ်ကာ ဒေါသဖြေနေရ၏။

ဗီရိုကိုဖွင့်ပြီး ရေလဲဝတ်စုံ အရှည်ကိုယူကာ
ရေချိုးခန်းတံခါးကိုခေါက်လိုက်၏။

"ကျန်ကော....ကျန့်ကော..."

မကြာပါချေ။ တံခါးလေးပွင့်လာပြီး လက်ကလေးထွက်
လာ၏။ လက်ကလေးက လှုပ်လှုပ်ဖြင့် ဝမ်ရီပေါ်ဆီက
တစ်ခုခုလိုချင်နေသည့်ပုံ။

နားမလည်တဲ့ ဝမ်ရီပေါ်ဟာ ခဏတာစိုက်ကြည့်နေပြီး
သွားပေါ်တဲ့ထိစက္ကန့်ပိုင်းမျှ ပြုံးကာ ရှောင်ကျန့်အလို
ရှိသောဝတ်စုံကို လှမ်းပေးလိုက်၏။

"ကလေးကျနေတာပဲ။ ရှက်နေလိုက်တာ..."

ဝတ်စုံပေးအပြီး အိမ်အောက်ထပ်ကို ခဏတာဆင်း
သွား၏။ ရေခဲသေတ္တာကို ဖွင့်ကာ နို့ဘူးနှင့်
ပေါင်မုန့်ကို ထုတ်လာခဲ့၏။ပြီးနောက် အပေါ်ပြန်
တက်ကာ ရှောင်ကျန့်ထွက်အလာကိုစောင့်နေမိ၏။
ထိူ့နောက် အမဲရောင်အပေါ် ကုတ်ကိုချွတ်ကာ
အဖြူ အကျီၤလက်ရှည်ကိုလက်ကောက်ဝတ်ထိ
ကောက်တင်လိုက်၏။ လက်ဖျံနားက
သွေးကြောတို့က မီးရောင်နဲ့အပြိုင် စိမ်းတောက်လို့
ကိုက်ချင်ဖွယ်။

ဗီရိုကိုဖွင့်ကာ ကျန်ကော အတွက် ဝတ်စရာတွေကို
ရှာနေမိ၏။ ချွေးထွက်လာသည့်အတွက် ဆံပင်ကို
အပေါ်သို့လှန်တက်လိုက်၏။ ဂျယ် မလိုပဲ
ထောင်တက်ကာ ကွေးကျလာတဲ့ ညာဘက်ဆံပင်
လခြမ်းကွေးလေးဟာ အတော်ပင် ဆွဲဆောင်မှူရှိနေ
သည်။

အမဲဝမ်းဆက်လေးကို တွေ့ပြီးနောက် ကုတင်ပေါ်
မှာသာ ထပ်ထိုင်စောင့်နေလိုက်တော့၏။
ဘာမှမှ လုပ်စရာမရှိတာ။

ဒါလေးဝတ်တာဒီလောက်တောင်ကြာလား?..

"သူဌေး....သူဌေး....."

ခဏအကြာတွင် အသံသေးသေးလေးတစ်ခုက
ထွက်လာ၏။ ထိုအသံက စောင့်နေသူရီပေါ်ကို
ခေါ်နေသည့်အသံ။

ရီပေါ်ကြားသည် သို့်သော် ပြန်မဖြေ။ နှစ်ယောက်တည်း
ရှိချိန်တော့ နာမည်အရင်းခေါ်သံလေးကို ကြားချင်မိ၏။

သူဌေးနှင့်ဝန်ထမ်းကလွဲလို့ ဘာပတ်သတ်မှုမှမရှိပေ
မယ့်...😐

မဟုတ်ဘူး။ ကျန်ကောကို...နမ်းပြီးသွားပြီ။
သူဌေးလို့ခေါ်တာရပ်သင့်ပြီမဟုတ်လား။...

(အခုနင်က ငါ့လာရန်ရှာနေတာလား?😶
အေးပါ အေးပါ😑)

"ရီပေါ်..ရီပေါ်..အဲ့မှာရှိလား?..."

"အင်း။...ကျွန်တော်ရှိတယ်..."

အသံက ခပ်အေးအေးမို့ ရှောင်ကျန့်ကြောက်မိသည်။
သို့သော် ဒီပုံစံမလုံမခြုံ ဖြင့်တော့ အပြင်မထွက်ချင်။

"ငါ....ငါ အဝတ်ပါ တစ်ခါတည်းလဲမလို့...အဲ့တာ...

စကားပင်မဆုံးသေး ရေချိုးခန်းတံခါးကဖွင့်ပြီး သွားပြီ။

ပြီးနောက် ဒုန်းဆိုင်းဆိုသလို ရီပေါ်က ရေချိုးခန်းထဲကို
ဝင်လာကာ ထိတ်လန့်နေတဲ့ ရှောင်ကျန့်ကို ခေါင်းအစ
ခြေအဆုံးကြည့်လိုက်၏။

"ကျွန်တော် စောင့်နေတာကြာပြီ...ထွက်လာခဲ့။..
ဒီမှာ ဘယ်သူမှမရှိဘူး။..."

"ဒါ....ပေ...

ရီပေါ်ရဲ့အကြည့်တွေဟာ စူးရှလွန်း၏။
အကျီၤကို တံတောင်ဆစ်ထိခေါက်တင်ကာ
ဆံပင်မှာလည်း လာတုန်းက ပုံစံနဲ့အရမ်း ကွာခြားနေ၏။

အနေအထားကြောင့် နည်းနည်းကြောက်မိသွားတဲ့
ရှောင်ကျန့်ဟာ ရီပေါ်နောက်ကို ဖြေးဖြေးချင်း လိုက်
သွား၏။

"ဒီမှာလဲနေ..ကျွန်တော် အပြင်ထွက်ပေးမယ်။
ရေချိုးခန်းထဲမှာ အေးတယ်။ ဖျားလိမ့်မယ်။.."

သူ့ဘာသာပြောကာ မဆိုင်းမတွ အပြင်ထွက်သွားတဲ့
ရီပေါ်ကြောင့် ရှောင်ကျန့်ကြောက်တာထက် အားနာ
လာ၏။

ဒီကလေးကအဲ့လိုပဲ နှစ်ယောက်တည်းဆို
သူလုပ်ချင်တိုင်းလုပ်နေတာ။

(အဲ့တာလေးကိုပဲ သဘောကျနေတာမဟုတ်ဘူးလား
ရှင်🙄)

ရီပေါ်ထွက်သွားမှ စိတ်ချလက်ချရှိသွားတဲ့ရှောင်ကျန့်ဟာ ကုတင်ပေါ်က အကျီၤထပ်လေးကို ယူကာ
ဝတ်လိုက်၏။ မကြပ်လည်းမကြပ် မချောင်လည်း
မချောင်မို့ အဆင်ပြေလှ၏။

ရီပေါ်လိုလူမှာလည်း ဒီလို street  ဖက်ရှင်
ဆန်တဲ့ ဝတ်စုံလေးတွေ ရှိပါလားဟုတောင်တွေးမိရင်း
ပြုံးမိ၏။ တကယ်တော့ သူလည်း သာမာန်ကောင်လေး
တစ်ယောက်ပါပဲ။

"ရီပေါ်...ဝင်ခဲ့လို့ရပြီ...."

ရှောင်ကျန့်က ခွင့်ပြုမှ ဝင်လာတဲ့ ရီပေါ်ဟာ
ကုတင်ပေါ်က ရှောင်ကျန်ကို မြင်တော့ထိတ်လန့်
သွားမိ၏။

ကုတင်ပေါ်မှာ ဒူးထောက်ကာခါးကိုကော့ထားပြီး
လမ်းလျှောက်ကာ ကုတင်ဘေးက ဗီရိုသေးလေး
ပေါ်က နို့ဗူးကို လှမ်းယူနေပါသတဲ့ရှောင်ကျန်ကြောင့်
ရီပေါ်မှာ တံတွေးမြိုချလိုက်ရပါသည်။

*အဲ့ဒီ....

ခြေတစ်လှမ်း

*ခါးသွယ်သွယ်လေး

ခြေတစ်လှမ်း

*ပြေပြစ်တဲ့ပေါင်တံ

ခြေတစ်လှမ်း

*အဖုအထစ်မရှိပဲ လှနေတဲ့ အလှတရားကြီး

ခြေတစ်လှမ်း

*ကျန်ကော......

နောက်ဆုံးခြေလှမ်း

*ချစ်တယ်။

"ရီပေါ်...ဘာဖြစ်တာလဲ...နေကောင်းရဲ့လား.."

ခြေလှမ်းတိုင်းမှာ အတွေးတွေနဲ့နစ်မွန်းနေတဲ့
ရီပေါ်သည်ရှောင်ကျန့်သတိပေးမှ လက်ရှိအခြေအနေကိုပြန်ရောက်ကာ

"ကျွန်တော်....ဒီည...တစ်ခြား အခန်းမှာ အိပ်ပါရစေ။.."

----------------------------------------------------------------

Fbလေးတွေမျှော်နေမယ်😶😶🙄🙄
နောက်ပိုင်းကို warning ထည့်လိုက်ရမလား😶
ပြောပြတာပါ🙄