The Finals' Battle

"Tapos ka na ba?" She looked at me in dusbelief. "Well then, don't mind me kung ako naman ha?"

I snapped my fingers and suddenly, may mga bala nang nakapalibot sa kaniya. Like no more then five hundred bullets. Wala siyang pupuntahang iba dahil mas mabilis ang mga bala kong to sa kung ano mang klaseng teleportation or speed. At kahit haharangan niya ito, makakaya niya bang harangin ang five hundred na bala?

"Cursed you Number Seven." Galit ma saad ni Eren Smith at dahil pagod na ako at gusto ko nang matulog, I snapped my fingers again at may isang bala ang tumama sa paa niya. Napasigaw naman siya sa sakit.

"Surrender if you want to live."

"Tss. Ginagaya mo ba ang style ni Andrea? Torture the opponent to make them surrender?!"

"Nah. The rules didn't say na kailangan kang mag surrender kung hindi ko na kaya. So even if you say that now, lulusot at lulusot parin yang mga bala sa katawan mo."

Papalabasin niya na sana ang weapon niya pero isa isa kong pinakawalan ang mga bala ko aa kaniya. I looked away habang niligo siya sa sarili niyang dugo. But she'll live. Hindi yan mamamatay. She underestimated me. To think she she thought she can beat me without even using her weapon is insane. Kaya ko siyang patayin sa isang iglap lang. That's how powerful I am. I wonder, kine-question niya parin ba ang pagiging rank seven ko?

Dahil gusto ko na talagang matapos ang lahat ng ito, I created another set of bullets. But in this case, dalawang daang bala na that surrounded thw whole maze. I closed my eyes and through my bullets, makikita ko ang nakikita nila. Ang limang natitira hindi parin tapos at ang layo layo nila sa isa't isa. Opening my eyes, I clapped two times at umulan ng bala.

After a minute of two, tumunog narin sa wakas ang buzzer. That means natapos narin sa wakas. Before I knew it, nakabalik na ako sa arena. And no more then forthy minutes palang ang nakatira simula nung pumasok kaming lahat. That took a lot of time. Next timw sisiguraduhin ko na tatapusin ko na takaga ang kaaway sa isang iglap.

Looking at the big screen, lahat silang lima naliligo sa sarili nilang dugo. May mga medical staffs na ang pumunta sa kanila para magamot na sila. Hindi ko naman sila tinamaan ng grabe eh. Gumawa lang ako ng maraming bala para matanot sila pero actually dalawa o tatlong bala lang ang tumama sa kanila. And sadly, no one realises that.

I saw Andrea let out a smile habang nakaringin sa akin. Ewan ko ba pero gusto niya talaga akong manalo para makalaban niya si Keila. May ano ba kay Keila at bakit gusto niyang kalabanin ito? It makes me awfully curious na gusto ko rin makita silang naglalabanan. I nwver saw once Keila used her weapon or hwr fight, but her abiltiy isn't that poweful at obvious namang mas malakas sa kaniya si Andrea, pero bakit obsess ang babaeng ito sa multong yan?

"And the winner is Iyana Klein! Eliminated all six players in no more than few minutes. As expected from our Rank Seven!" Sbai ni Mr. Grim.

Pero dahil may mga sugat pa ako, hindi ko na binigyan ng atensyon ang mga kumakaway sa akin. At umalis na agad ako sa arena. Sa tabi nakita ko na nandoon si Andrea, leaning over the wall. She looked at me smirking. Ano na naman ang kailangan nito?

"Impressive." Wika niya na nakapikit parin ang mga nata.

"Of course, I'm the Number Seven."

"I wonder, should I have challenged you at the beginning instead?" She won't stand a chance. Magsasalita na sana ako ng binuksan niya na ang mga mata niya, her green eyes glowing in this dim tunnel. Why do I feel something more from her? "Nah. I'm not interested." She added.

"But I'm getting interested." Sagot ko.

"Should I be honoured then?" She let out a small chuckle. "Sa ngayon, may isang tao lang na nakakapag paandar ng interes ko." And I don't have to ask who this person is. I sighed and put my arms behind my head.

"At wala akong ideya kung may ano ba sa babaeng yun."

"Since you're one of SC, let me ask you this question," tumayo na siya ng mabuti at humarap sa akin. "May sinabi ba sa inyo si Headmistress about missions these past few days?" Kung meron man why would she ask that?

"No. Wala naman. Why?"

"Last time, I heard the Headmistress giving a mission to her with Thane. At first, akala ko simoleng misyon lang ito reason why the Headmistress herself asked a normal student." That's interesting. Alam naman ni Headmistress na bawal yan. What is she doing? At ano ba ang nangyayari?

"Funny, Sahara mentioned to me the other day na nakita niya daw na nasa office siya and Thane." I think that information made Andrea more suspicious of that ghost.

"Papaaminin ko siya mamaya."

"Why do you care anyway? I mean, I don't think she'd get in your way."

"She will." Seryoso niyang sinabi. "She already is."

Ke'ala POV

Nakatingin lang ako ngayon sa bracelet sa kamay ko. The Headmistress gave me this after she gave one to Jass. Hanggang ngayon wala parin akong nababalitaan kung ano na ang nangyayari.

Natapos na ang round at ang nanalo ay as expected, si Iyana. It didn't even look like a Dark Carnival tulad ng inaasahan ng lahat. Iyana created a million bullets, pero hindi niya tinamaan ang mga minsters na nakakalat o nasugatan manlang. Her ability is impressive. She's also something else.

Currently, naglalakad ako dito sa may tunnel papasok ng arena. Nauna na kanina si Andrea. Maglalaban kami ni Andrea maya-maya. Everybody already expected her to win, and I also think na wala naman talaga akong pag-asa sa kaniya. But I still need to put up a good fight at hanggang maaari, susubukan kong matalo siya.

While walking, nakita ko sina Iyana na nag-uusap. Lumapit ako sa kanila at napatingin sila sa akin.

"Congratulations." Bati ko without any particular expression kay Iyana. She nodded.

"And goodluck. Seriously, you'll need it."

Ilang minuto ang nakalipas, I found myself standing here in the Arena and meters away in front of me is Andrea. Kanina pa siya nakatingin sa akin na para bang gusto niya takaga akong puruhan. Huwag naman sana, but I know she can never afford to lose.

Kanina pa nagsasalita si Mr. Grim and finally, he stopped and exit the Arena after giving us both a goodluck. Napapansin ko din na nagpupustahan pa ang ibang mga studyante kung sini ang mananalo. Looking at Andrea, she is so sure na mananalo siya. And I agree, her abilty is amazing at alam niyang gamitin ito. Unlike me.

Tumunog na ang buzzer and upon hearing that, agad na umatake si Andrea papuntang direksyon ko. Habang tumatakbo siya papunta sa akin, nabibiyak ang lupang dinadaanan niya. Ten daggers appeared above her at isa isa itong pumunta sa direksyon ko. I managed to evade the others pero dahil sa bilis, natamaan ako sa may braso. But it was only a cut.

Sinipa ako ni Andrea mula sa likod. Ang bilis niya, hindi ko siya makita. I hit the wall dahil sa ginawa niya. But I managed to stand up. Sineseryoso niya ang labang ito. She became stronger dahil sa training na ginawa niya. At hindi niya pa ginagamit ang ability niya sa akin.

Isa isa kong inilagan ang mga daggers habang tumatakbo ako papunta sa kaniya. She blocked my attacks as expected. I sensed a dagger behind me as I jumped sideward at natamaan ng dagger ang isa pang dagger na sa unahan ko kanina and it exploded. Who knew she can do that with her daggers.

Tinapon niya sa akin ang dagger niya at ang kaninag isang dagger ay naging sampu ulit. I caught one of them at ginamit ito pangsangga sa mga iba pang papunta sa akin. She tried controlling the dagger I have in hand pero hindi niya magawa iyon sa sarili niyang weapon.

She frowned and started attacking me again. We clashed our daggers sa isa't isa at ang bilis niyang gumalaw kaya pinapantayan ko din ang bilis niya na kahit saan siya pumunta ay nandoon din ako para matamaan siya. The battle wasn't as everyone expected, but it was pretty instense. Nagulat ako nang nabitawan ko ang dagger dahil natamaan niya ang kamay ko. It's currently bleeding at mahapdi ito. Susugudin ko na sana siya nang tinuon niya ang dalawang dagger na hawak niya sa magkabilang kamay sa leeg ko.

"Tell me, who really are you?" Seryoso niyang tanong.

"I'm Keila Willar, 15 years old," hindi pa kasi ako nag birthday kaya 15 palang ako. "And I don't have any relatives—" mas dinikit niya pa ang dagger sa leeg ko.

"You know na hindi yan ang tinutukoy ko." Pero wala akong alam kung ano ang ibig niyamg sabihin.

I jumped back when she let her guard down. Nainis siguro siya that the moment she stpped on the ground, nabiyak ang buong lupa sa Arena. That surprised me dahil akala ko talaga wala siyang planong gamitin laban sa akin ang ability niya. She underestimated me. She finally used her abililty.

There's like a hundred daggers surrounding me suddenly kaya hindi ako makagalaw. Lumalakad lang siya papunta sa akin and everything she steps onto ay nasisira. She can destroy anything that has a form. One dagger hit my leg at nasaksak talaga ito kaya napaluhod ako. I need more power. I need more emotions. Even though I hated them.

"All these daggers will hit you in one snap kung hindi ka aamin. Sino ka ba talaga?" Ano ba ang gusto niyang malaman?

"You're not strong enough. Huwag kang umasa na matatalo mo ako with this level." She clenched her fists in anger and I smiled. Emotions. I need more.

May isang dagger pa ang tumama sa likod ko. Tumutulo na ang dugo mula sa paa at likod ko. At seryoso, papatayin niya talaga ako dito. I wouldn't stand a chance against her, or at least I thought. I only smirked at her na para bang iniinis ko pa.

"Not...enough." Hirap kong sabi at may isa pang dagger na tumama sa tiyan ko. Napasuka ako ng dugo. Baon na talaga ako sa sarili kong dugo.

"Don't make me angry. I'll kill you." Ang lamig ng pagkasabi niya nun.

"You and...your mother really are different." And so, nagalit nga siya.

Nawala ang mga daggers and she touched my arm. Napangiwi ako sa sakit nung nag crack ang buto ko sa loob. She grabbed my hands and one by one, she broke my fingers at napasigaw na ako sa sakit na hindi ko napigilan. Galit na galit talaga siya sa akin for some reason.

"I told you, don't make me angry." Nabitawan niya ang kamay ko at lumakad na paalis. Hindi pa nga tapos ang laban. It wasn't enough. I need her to be angry more.

"You're weak. That's why your mother was never proud of you." She stopped walking. She turned around and her looks giving me death glares.

"SHUT UP!!" Sigaw niya at may biglang tumama sa likod ko ulit na dagger. Then another at my chest. Then another left arm.

I fell to the ground. My vision got blurry. I was struggling to breathe. Ang sakit ng buong katawan ko. Sa sobrang sakit nito parang wala na akong mararamdaman kundi ang sakit lang. I knew I'll die if I won't surrender. Dahil matatapos lang naman to kung susuko na ang isa. I'll die kung hindi ako maagapan. But even if I want to, hindi ako makapagsalita. I think she did this on purpose. May balak talaga siyang patayin ako nung una palang. Did I make a huge mistake?

And I smiled. I had enough. Who knew a single person is capable of having such enormous emotion of anger? Nilalamon ako ng galit niya. She's too powerful.

Andrea's POV

She knew she could never beat me. But why does she keep on making me angry? Alam niya naman siguro na hindi ko makontrol ang temper ko. And usually, I use my ability to the fullest. I turned around, she's bathing with her own blood. May mga nakasaksak sa kaniyang dagger. Panalo na ako, and as expected, natalo nga siya. Is that all she got? Did I overestimate her? Pero bakit feel ko parin may kakaiba sa kaniya?

I shook my head and continued walking. No, she's weak and that's all she got. It wasn't even a battle for me. Now I feel stupid overestimating her. Though at the last minute I did underestimate her. Akala ko malakas siya, akala ko may ibubuga siya, pero akala lang pala yun. I'm awfully disappointed in her. I remember her telling me earlier this morning that there are things we don't know about her ability. Ability to feel emotions? Tss. It makes me laugh.

Napaluhod ako ng biglang yumanig ang lupa. Nag crack ang mga pader sa buong arena at ganoon nadin ang mga inuupuan ng mga studyante who are watching the battle. Wala naman akong ginawang ganoon ah. And this huge spirital energy. Kay sino to?

"Andrea," ang boses na yun, imposible. This is too impossible.

I turned my head around. Nagulat akong nakitang tumatayo si Keila at isa isang hinugot ang mga nakasaksak sa kaniyang daggers. This is too impossible. A minute ago she was struggling to breathe! Who the hell is this girl? At bakit ang lakas ng spiritual energy na nararamdaman ko? At kahit siguro ang iba na hindi kayang mag sense ng enerhiya ay nararamdaman ito ngayon.

"What are you?" Tanong ko while standing up. Pinunasan niya ang dugo na lumalabas sa ulo niya and I saw her grinned. Kahit natatakpan ang mukha niya ng buhok niya, I can still see her grinning.

"What am I?" Tanong niya pabalik. "Um...tao?"

In a blink of an eye, inatake niya ako and I was thrown over the wall. Napaubo ako ng dugo nung bumagsak ang katawan ko sa lupa. Sira nadin ang pader kung saan ako natilapon. That monsterous strenght. Is that her real ability? Did she lue about sensing emotions ang ability niya? At hindi ko manlang siya nakitang umatake. Ang bilis bilis niya.

I glared at her. Tumtulo parin ang dugo kung saan ko siya sinaksak. And her broken arm and fingers. Hindi niya magalaw ang right arm niya. Pero imposible naman talaga to eh. With all those dagera stabbing her on her back, left arm, chest and stomach, it's impossible for her to stand up. Yet there she is, grinning at me.

"Tss. Did you lie about your ability?" Tanong ko habang tumayo.

"I did not." Sinungaling.

"Well then, let me show you my full power Keila."

Hinawakan ko ang lupa at ginamit ang kakayahan ko para mahugot ang buong lupa. Resulting the arena to shake. Sa lakas ng lindol ang ibang nga studyante ay lumabas na at nagpa-panick. Sinira ko lang naman ang buong Arena. May mga malalaking debris ang nahuhulog sa itaas ni Keila. Sa sobrang laki nito I doubt she'll be able to run away. She'll be crushed.

But instead, she lifted her left arm kung saan tumuturo parin ang dugo at nahulugan nga siya. Napaubo ako ng konti dahil sa usok at nung nawala ang usok, did I get her? Pero nagulat ako ng nakatayo parin siya kung saan siya kanina. The debris are all broken into pieces. Pati ang mga teachers and staffs hindi makapaniwala. She's alive after that. Tss.

"Is that all you got? Andrea?" Pang asar na taning niya? Bakit ba niya ako ginagalit?! Argh! Naiinis na talaga ako.

Nagpalabas ako ng one hundred daggers. And in a snap, lahat ng yun ay pumunta sa dureksyon niya. Wala siyang planing ilagan ito dahil nakatayo lang siya dun. She clapped her fhand one time and suddenly, may one hundred daggers din na sumangga sa mga daggers ko causing huge explotion. Did she has the same weapon as me?

I stepped on the ground at may crack na papunta sa kaniya. She also stpped on the ground at may papunta ding crack sa akin. Both of our cracks met each other at may lumabas na malaking bato dito. Ginagaya noya ba ako?!

This time I attacked her physically. Punching and kicking her pero kahit isa hindi ko siya matamaan. Nakita ko ang nga mata niya for the first time dahil grabw ang hangin. It was blue, glowing. Ang hirap niya nang tamaan ngayon. What the hell is with this girl?! Nagpalabas ako ng dalawang daggers at umatake ako gamit ang mga ito. She onmy summoned onw dagger dahil ang left arm niya lang ang may kayamg humawak nito.

Pero kahit isa lang ang hawak niyang dagger, nakayanan niya paring harangan ang mga atake ko sa kaniya. Habang naglalaban kami nagpapalabas din ako ng maraming mga dagera pero ganoon din ang ginagawa niya at dahil dun hindi ko siya matamaan dahil bawat daggee na pupunta sa kaniya at sinasangga ng mga daggers niya. She's overdoing me!

Natamaan ako ng dagger niya sa may rught cheek that caused a cut and bleed. Lumayo ako sa kaniya ma hinihingal. Ganoon din naman siya. This girl is freaking hard to deal with. Sirang-sira na ang buong Arena. Puros mga teachers nalang rin ang natitira pero hindi nila kayang patigilin ang laban. If only my mother was here, iyon siguro ang iniisip ng lahat. Pero saan na ba siya?

"Stop thinking irrelevant things and focus!" Sigaw sa akin ni Keila.

I was caught off-guarded at sinipa niya ako sa sikmura. Napaluhod ako sa sakit at sa lakas ng sipa niya. Napaubo ulit ako ng dugo. She touched my left arm at binali ito. Napasigaw ako. Hindi ko akalain na ganito pala kasakit ang mabali ang buto. But why does she has the same ability as me? At bakit bigla siyang lumakas?

Then she summoned ten daggers above her at lahat ng ito nakatutok sa akin. Tss, kahit anong gagawin niya I will never surrender.

"Ke'ala," nagulat ako ng may tumawag sa kaniya. Galing ito sa may bracelet niya. And Ke'ala? Was that kust my imagination? And that voice...

"Tatapusin ko lang—" hindi niya na natapos ang sasabihin niya nang nagsalita ulit si Headmistress.

"Calm down. That anger isn't yours. Let it go." My mother was using her ability, authoritative ability. She can order anyone at her will. But why is she talking to her?

Napaupo si Keila sa lupa at hinihingal. Nawala nadin ang mga daggers. Then I saw her eyes go back to normal. What's with her?

"Get out of there." Another mission? Bakit siya? She's not even in a group! And with that state? She's still going? Mom can order those people in groups! Pero bakit siya?

Hirao siyang tumayo dahil nga sa saksak sa right keg niya at dahil nadin aa mga saksak sa katawan niya. Nawala nadin ang yung malakas na enerhiya na nararamdaman ko kanina. She's back, she's being normal again.

"I surrender." Sabi niya na ikinagulat ko. She bit her lower lip. Is she disappointed na kailangan niya talagang mag surrender? She coud just beat right here hanggang sa sumuko ako.

May lumapit sa aming mga medics at ganoon nadin si Professor Will at Professor Trei, nandito rin si Dr. Mira. Tinulungan akong makatayo nina Professor but my gaze didn't leave Keila. She's pretending to be okay na hindi naman. Halatang halata na hindi niya na kayang tumayo pa.

"I'll heal you both at the infirma—Saan ka pulunta ka Keila?" Tanong ni Dr. Mira. Keila looked back.

"I'll be fine. Unahin niyo nalang si Andrea and the rest of the students who got hurt because of what we did." She said looking around the Arena na mukhang hindi na arena. Sirang sira na talaga ito. "And...." she glanced at me. There was something in her eyes. Sympathy? Sadness? Pity? I don't need those. "I'm sorry." Then she walked away hanggang sa nawala na siya sa pangin namin. Nagulat ako sa sinabi niya. Why would she apologize? Ginagalit niya ako.

Nandito ako ngayon sa infirmary. Okay lang naman ako, they just had to wrap my arms with bandages dahil gagaling din naman kaagad daw ang bali. But Keila had it worse. And thinking of her apologising earlier made me more mad at her. I clenched my fist.

"Are you disappointed?" Tanong ni Professor Will.

"Yes."

"Disappointed that you feel like you lost even though you won?" No. I accept my lost.

"Disappointed ako na nag sorry siya sa akin." Professor smiled at pumasok si Professor Trei na may dalang pagkain. Simula bata