Distance Fading

"I told you! Kung ayaw niyong mamatay, kailangan niyong umalis dito!" Naiinis na sigaw sa kanila ni Reina, as she slammed her palm on the wooden table.

We have been here for about four boring days trying every bit of our energy to make them uderstand the danger of staying here. The four of us are still trying to complete this mission, havang si Annelyn naman ay palaging naglilibot ng buong tribu, playing around with children. But there's that damn problem, hindi namin sila mapaalis, at mas nawawalan lang ako ng enerhiya sa kakaisip kung ano ang gagawin ko. We can't stay here.

Exodus might just attack this tribe all of the sudden at paano nalang kung hindi namin sila kayang protektahan? I know they can do that themselves, but they're being naive if they think they can beat the enemies that easily. I might just fail this misison given to me, and I absolutely can't have that!

I yawned.

Napunta ang tingin ko kay Yajin Ho, the only grandson of their Elder, Yuis Ho. Balita ko siya daw ang susunod sa yapak ng lolo niya sa pagpapamahala ng Wind Tribe. Kanina pa nakikipag-sigawan si Reina dito at ang iba pang mga nakakataas na mga Elves dito sa loob ng kwartong ito. But just like me, he's just quitely sitting there, listening to everyone's opinions.

As a sign of being the direct descendant of their Elder, may tatlong maliliit na puting bilog siya sa forehead niya which shapes into a reversed triangle. May puting lines din siya sa ilalim ng magkabilang bibig niya papunta sa leeg. He has clear white hair, another sign of being a descendant. Despite that though, he doesn't look old. Actually, I heard he's just a few years older than I am.

His gaze finally landed on mine, allowing me to see his pale green eyes glistening as soon as the sunlight reflects on it. Ngumiti siya sa akin habang hawak parin ang libro na kanina niya pa sinusuri. Napansin niyang nakatingin ako sa kaniya, hindi ko ngarin alam kung bakit. But there's something about him which puts me on a high guard.

"Paulit-ulit na lamang ba tayo? Hindi nga namin maaaring iwanan ang tribu." Elyza said, standing up while meeting Reina's glares.

"Huminahon kayong dalawa." Wika nung isang matanda pang elf. "Batid namin na inaatake na ang ibang tribu, ngunit hindi talaga namin kayang iwanan ang Enchant Woods."

"And why is that?" I asked, and they all looked at me. "This Woods is breaking apart, and you know that. It would explain kung bakit may mga pagkakataon na may mga halimaw na umaatake sa inyong mga Elves. Even if Exodus fail to attack you, delikado parin dito."

"Naiiintindihan namin na hiling lamang ng mga Saints ang aming kabutihan—" I interrupted the old lady elf.

"It's not just about that. We're talking about the possibility of your whole race being wiped out here." Natahimik sila sa sinabi ko.

Napunta ang tingin ng lahat kay Yajin na bigla na lang tumayo at sinara ang librong kanina niya pa binabasa. He smiled at all of us as if wala kaming kinakaharap na problema. He's the kind of guy who smiles at everything without anyone knowing what's going on in his mind.

"Walang mapupuntahan ang usapan na ito. Yajin, ano ang masasabi mo?" Tanong ng Elder sa sarili niyang apo.

"Hindi namin nais na lumisan sa lugar na ito sapagkat hindi maaaring umalis lang kami na hindi pinoprotektahan ang lugar." The Elves all nodded in unison. Magsasalita na naman sana si Reina nang tinaas niya ang kanay niya para pigilan ito. "Para masigurado ang kaligtasan ng mga Elves dito sa Wind Tribe, bakit hindi nalang natin paalisin ang mga bata at ang ibang Elves na hindi pa o na kayang lumaban?"

"You're going to divide your number?" I asked, uncertain about his plan at all. That would make it harder to protect them.

"Kaya namin protektahan ang aming mga sarili." Napansin niya siguro ang pag-aalinlangan ko. "Magpapadala din naman kami ng mga Elves na magbabantay sa kaligtasan ng grupong aalis." Tapos ay binigay niya pabalik ang tingin noya sa Elder. "Hindi ba sa tingin niyo ito ang pinakamabuting solusyon? May posibilidad na maiiwasan natin ang pagkaubos ng Wind Elves kung sakali nga na hindi natin magawang protektahan ang tribu."

"At may posibilidad din maprotektahan nga natin ang tribu ngunit hindi naman ang grupong aalis." Napabuntong-hiningang wika ng Elder nila. "Pero tama si Yajin, sa kasalukuyan ay ito ang pinakamabisang solusyon." Tumayo siya at hinarap ang lahat na nasa maliit na bahay na ito. "Inaasahan ko na bukas ay nakahanda na ang lahat." Tumayo narin kaming lahat at tumango.

Isa-isang lumabas ang mga Elves ng bahay papunta sa may bukas na pintuan at sumunod narin kaming apat. Tumagal pa ng ilang araw ang usapan na dapat ilang oras lang, or it shouldn't even take that long. I don't understand at all. They're saying this place is more important than their lives? It won't even be called a 'tribe' kung wala silang mga Elves.

Naglalakad kami sa ibabaw ng tulay na gawa sa kahoy, halos naman lahat na makikita dito ay gawa sa mga nakapaligid na puno. Nakalagay ang mga kamay ko sa magkabilang bulsa ng suot kong purple na cloak, malamig dito dahil sa itaas ng bundok ang lokasyon ng tribu nila. Nung mga oras na pumasok kami sa pader ay akala ko doon na ang lugar nila, but I was wrong. We had to walk like almost an hour to climd up. And trees, as always, are misleading.

I yawned as I let the wind slipped beside me, taking my long brownjng black hair along with its flow. Nakatingin lang ako sa paligid at minamasdan ang mga Elves na nakakalat sa lung saan. May mga batang naglalaro, may mga nag-eensayo gumamit ng iba't ibang armas tulad ng sibat at pana, habang may diyan din namang nag-aaral sa isang maliit na tent.

Dahil nandito ako sa itaas ay nakikita ko talaga halos lahat. And the view was...I don't know, breathtaking? Since breathing is actually hard because of the altitude. The chirping birds above didn't fail to catch my attention though, iba't iba ang mga kay nila kaya parang ang ganda tignan ng kalangitan.

"Beautiful, isn't it?" Tanong ng pamilyar na boses sa likuran ko. I yawned once again and shrugged. Was that the right word?

"You speak that language, I see."

"Kailangan lang talaga naming magsalita ng ganito to make it more formal." I could feel him smiling at my question.

"Is this why Elves don't want to leave? Because of this scenery?"

"It's not because of the scenery. Hindi nila gustong umalis dahil ayaw nilang masira ang buhay na nakasanayan na nila dito. You do know Elves always stick to traditions."

"For the only descendant of the Elder, you don't seem like the type to do it." Tapos ay tinignan ko siya which he also did. Ngumiti na naman siya at lumakad sa tabi ko sabay patong sa railing ng mga kamay niya.

"Do I?" He asked chuckling to himself.

He's the kind of person I have trouble dealing with. The always-showing-a-smile face, someone who's only known for one expression, and someone who I can't figure out what he's thinking. I don't want to deal with him, but in order to make things work, I have no choice but to do just that.

"When are you going to take the position anyway?" 

"Kailan ba ngaba?" Tila nang-iinis niyang tanong. I paid no attention to it and sighed. Parang gusto ko na tuloy matulog. I might have said I'll deal with him, but I don't have to eventually do it, don't I?

I continued my walk across the bridge and I could hear light footsteps following behind me. Nakita ko sa hindi kalayuan sina Reina, Cassie, at Sandra. Mukhang may pinagtatalunan ang tatlo dahil pati ang mga dumadaang mga Elves ay napapatingin sa kanila. Naririnig ko din ang galit na sigaw ni Reina, and honestly, nakakapagod ding bantayan ang tatlong ito.

"Hindi sa lahat ng bagay ikaw ang masusunod, Reina." Mahinanahon na wika ni Sandra.

"And don't act like you're the oldest one here! We all know how you try to act reliable when you're not!"

"Hoy sumusobra ka na Reina! Ano ba ang nangyari sa'yo?" Tanong ni Cassie.

"It's none of your damn business!" Aalis na sana siya palayo nang nakita kong hinawakan ni Sandra ang braso nito para pigilan. "Drop it, kung ayaw mong magpisikalan tayong tatlo dito." Wala namang nagawa ang isa kundi sumunod nalang. The two watched her disappear through the surrounding trees with a sigh.

Nagkatinginan muna kaming dalawa ni Yajin bago napag-isipang lapitan sila. I noticed how the two tensed up when they saw me as I gave them a questioning look. Nagpaalam muna si Yajin na nasa tabi ko para umalis, tumango na lamang ako bilang sagot.

"Now speak."

"It's nothing. It's just one of Reina's bad attitudes." Sandra said at kahit sino naman ay mahahalata ang inis sa boses niya, even though she's usually calm. Binaling ko ang tingin ko kay Cassie para tanungin siya nang inunahan niya na ako.

"Huwag mo akong tanungin Captain. Wala akong alam sa away ng dalawa. Kapag nag-aaway sila hindi kaya ako nangengealam. At least I try to."

"We're supposed to discuss what are we planning to do tomorrow but if things go on like this, magiging pabigat lang kayo sa trabaho." I sighed. Gods, I'm tired. "What happened?"

"Palagi nalang nagiging mainitin ang ulo ni Reina, at ayaw kong kahit sino nalang ay pagtatapunan niya ng galit. Kaya ayun, nagkasagutan kami." Napaupo si Sandra sa may malaking flst ng bato sa gilid ng pumo habang napapahilot sa sentido niya. Well, Reina is a huge pain.

Hindi ko na sila tinanong pa at tinungo ang daan kung saan si Reina kanina pumasok. The trees were huge, the soil was fertilized as wel kaya maraming halaman ang tumutubo sa kung saan saan. Nang makapasok na ako sa parang gubat ay hindi na lupa ang naaapakan ko kundi mga damo.

I walked in further and saw a bridge of cobalt stones nearbye. Kakaiba na ang mga punongkahoy dito dahil mag parang lampara na ang nakasabit sa mga sanga. Light barely touched this part of the area, but it wasn't dark. Sa hindi kalayuan ay nakita ko si Reina na nakatayo sa gitna ng tulay, ang mga mata ay nakatingin sa ilalim kung saan ang tubig.

"You're a great deal of trouble, you know that?" Lumapit ako sa kaniya at tila ay nagulat diya dahil sumunod ako.

"Your fault for dealing with me."

"The thing is, I'm not traying hard on it." I sighed. "Reina, your temper has to be controlled. I know a person who couldn't no matter how hard she tries to hide it." I chuckled lightly, may naalala kasi ako.

"Rest assured, I won't become like Andrea."

"Do you hate her?"

"Who wouldn't? Palagi niya nalang akong kinokontra, palagi niya nalang pinapakita na mas magaling siya sa akin. I know that, pero masyado siyang mapang-asar." Mukhang naging magkalapit sila ni Andrea. "But it doesn't mean I don't like her."

"Hating her means you don't like her." Pagmamakatuwiran ko.

"You don't understand, Iyana."

"Not trying to." Bored kong sagot.

"I...I really admired you guys." Napapahid siya ng palad niya sa mukha niya. "Pero bakit nagkaganoon? Nagagalit ako sa tuwing may nagsasalitang hindi maganda tungkol kay Andrea at kay Keila pero wala naman akong masabi."

"They're immature, pero hindi ibig sabihin na hindi sila nag-iisip. Minsan sa buhay may mga bagay na kailangan nating tanggapin." I rememberer what Titania told me a few days ago.

"Accept what exactly?"

"Na hindi na babalik pa sa dati ang lahat. I am loyal to the Saint, Reina. Kapag sinabing patayin ang isang kriminal at isang traydor, gagawin ko yun." Hindi siya makapaniwala nang tumingin siya sa akin. Nakayukom ang mga kamao nito.

"Paano mo nasasabi yan?! Hindi ba mga kaibigan mo sila?!"

"I'm not a cliché person to say I will save them from whatever they're currently experiencing. The moment the took  those seperate paths away from each other, alam na nila na hindi magiging madali ang lahat. Alam din nila na dadating ang oras kung saan may papatay sa kanila, and I want that to be me rather than just any person."

"You're...you're unbelievable. Hindi mo maintindihan, how can you even entertain the fact that you can just kill them?! Wala lang ba sa'yo ang mga ginawa niyo noon?" I suddenly rememberer the first time we saw each other, the first time the three of us teamed up, fought each other, laughed with each other...pero tama na siguro yun. Iniwan nila ako, they left me behind thinking about the things we could have done together rather than facing things alone.

"Memories will always last unless you severe them yourself. Sa pagkakataong ito, pipiliin kong maputol ito."

"You just don't want to face the pain. In other words, you're running away!"

"And do you think sulking about that right at this moment will help you?" Hindi siya nakasagot agad sa sinabi ko.

"Are you always that courageous, Iyana?" Biglaang tanong niya, at hindi ko ito inaasahan.

"I don't really know. I just go with the flow, Reina. I don't think about stuffs that will tire me out." Did I just lie to myself?

The clear to andwer to her question was a plain 'no'. I'm not that courageous, I'm not fearless either. Talagang ayaw ko lang aminin sa kaniya na tama ang mga sinabi niya kanina. I'm just running away, afraid of the pain. I say I will kill them if ever, at gusto kong ako ang makakagawa nun.

But why does my hands are shaking right now? Why is my heart this fast? Why is my mind throbbing? Like everything about me is trying to tell me na kahit ano man ang mangyari, ay hindi ko sila kayang patayin. Just talking about death alone is immoral, espcially when I'm talking about murder here. Pero ano ba ang magagawa ko?

"What will it be, Iyana Klein? Will you help me achieve The New World Order?"

I suddenly remembered those words. The New World Order huh? A new era kung saan wala ang mga irregulars, ang mga hindi normal, dahil kahit hindi man intensyonal ay nakakasira sila ng mundo, ng kinabukasan ng nga tao. I just don't understand pero kung iisipin simple lang ang sagot.

If we want peace, then The New World Order must happen. But peace? What exactly is the real meanjng of that word? Living a life in harmony? I don't think that's peace, that's living a boring and programmed life. Pero mas mabuti ito kumpara sa katotohanang masisira na ang mundo. But how does Titania know all those things? Because that's what happened in history?

History doesn't always repeats itself, at least I hope not. But if things go on like this, we do have to repeat history until it won't ever happen again. But is it still all worth it in the end?

"If it were me..." bumalik ang tingin kl kay Reina na derechong nakatingin sa akin, my golden brown eyes were reflected on hers.

"What would you have done?" In the first place, I can't imagine the three of them seperated at all. One a criminal, a traitor? No, that's impossible. Unlike us, these three grew up together. Kaya siguro nagagalit siya hindi niya kami maintindihan kung balit nagkaganito ang lahat.

"I would have had—" hindi ko alam kung ank ang nangyari pero nakaramdam nalang kami ng marahas na paggalaw ng lupa.

Muntik na siyang matumba lampas sa may mga bato kaya mabilis ko siyang hinawakan sa braso at tinayo. We both looked at each other in confusion. I looked back behind me pra masundan kung ano ang tinititigan niya. Nagulat ako nang unti-unting nababalot ang langit ng itim na usok. May naririnig din kaming mga pagsigaw pero hindi namin talagang maintindihan kung ano ang sinisigaw nila.

Hindi ko na sinabihan si Reina pa kung ano ang gagawin. Tumakbo nalang ako pabalik sa lugar at agad namang sumunod ang isa. Nilagpasan namin ang mga pasikot-sikot na daanan na kung kanina ay parang ang dai lang, ngayon nahihirapan na kami. Hindi lang kasi ang kalangitan ang nababalot ng itim na usok, buong lugar na yata.

"Do you sense that?" I found myself asking her. Kakaiba kasi ang nalalanghap ko sa hangin. Hindi ito isang normal na usok, it's like an enveloping black mist.

"What is it?"

"Dark energy." Damn it. Paano nakapasok ang masamang enerhiya na ito sa loob ng tribu? Tribes have barriers surrounding them, not even dark energy could easily penetrate it without warning.

Nakarating din kami sa wakas. Pero nagulat ako sa mga naabutan namin. Elves are running around, meron na wala ng mga malay. Nakita ko naman si Elder Yuis kaya lumapit kami dito. I heard him ordering his elves around on what to do. Mukhang mapapadali ang evacution.

"Anong nangyari?" I asked with urgency.

"Ang barrier...may umalis ng barrier."

"So the enemies are outside." Akmang aalis na ako nang hinablot niya ang braso ko. He was glaring at me.

"May umalis nito mula sa loob." Madiin niya sabi. What did he mean by that? A traitor? "Hindi ito magagawa ng mga elves. Dakpin sila!"

"What?!" Gulat na bulyaw ni Reina habang pilit na inaalis ang hawak sa kaniya ng tatlong elves.

Hinawakan siya sa magkabilang balikat at pinaluhod sa lupa habang ang isang elf ay nakahawak sa likod niya para hindi na siya makatayo. I gritted my teeth in horror. What in the world is happening in here? How did the tables turn so easily against us?

"Sino sa inyo ang gumawa nito?"

"Huwag mo akong tanungin. Bakit hindi mo tanungin ang mga elves dito?"

"Hindi nga nila—"

"They can always do something unexpected at the cost of something dearly." Umingay ang ibang elves sa sinabi ko dahil hindi daw ito totoo.

"Mga tao lamang ang may kakayahang magtraidor aa mga kasamahan nito." Iniinsulto niya ba ang lahi ng mga tao?

"What makes you think your race is so different from our?"

"Sapagkat kayo'y mga tao. Natural na sa inyo gumawa ng makasalanang bagay at ang rason? Dahil tao kayo." I frowned.

"If you don't trust humans that much then why let us enter in the first place? At bakit naman gagawin ang pagpapatumba ng barrier kung ang gusto lang naman namin ay protektahan kayo?"

"Nagsisinungaling ka." Elves have this certain abilty to detect lies just by looking at the eyes. How was I lying?!

Sinimulan na akong lapitan ng iba pang elves, but this time lima na sila.