Quote of the Chapter:

Kylie's POV

"I am okay..." lie. Pumatak ang luha ko.

"Kylie, you should two break up... Our family is tracking your moves ever since. Kapag nakita ka nang tauhan natin, it would be reported to Dad. Then if Dad knew, paghihiwalayin kayo. Mas mabuting lumayo ka, Kylie. I'm sorry... I'm sorry to end your happiness.." Evan said.

Hindi ko alam kung sino talaga ako. Should the media know about this? Should I change my last name? Pero magkakagulo sa media... Masisira ang imahe ko. And why would they end my happiness? Past is past, bakit hindi nila makalimutan? Shit.

I don't know how to react sa sinabi ni Evan, or should I say Kuya? Fck. Gulung-gulo na ang utak ko. Who would I chose? Smith, na tumanggap sa 'min at nag-aruga? Or Denver, na kung saan ako nanggaling. Or should I say, Law or Blood?

I am Kylie Smith, by law. Kylie Lilien Denver, by blood. What would I choose? Batas o Dugo?

Patak nang patak ang luha ko. I faked a laugh.

"Evan, tanggap ko yung about sa totoong pamilya ko. Saka iyong childhood ko, pero...bakit pati ang kasiyahan ko kinukuha?" I asked then I smiled, lie it was a fake smile.

"Sorry, Kylie... Malaki ang galit nang mga Seigez sa 'tin. If Zane's family knew you're a Denver, they wouldn't accept you... Kylie, umiwas ka na para hindi ka masaktan nang sobra..." He said.

"Paano ko siya iiwasan kung mahal ko siya? Tell me."

"Simple, princess. Suffer for the happiness of others." He replied.

"Really, Evan? Magdudusa ako para sa ibang tao? I know you saw me hurt, tapos ngayon masasaktan nanaman ako. Evan, please do something..." I pleaded. Patuloy pa rin ang pagpatak nang luha ko.

"I can't, princess. I'm sorry.."

"Evan please. Hindi ko siya kayang saktan, not now. Not now na masaya na kami." I begged.

"Kylie please just follow.. Follow the rules.." Evan said.

Napapikit ako nang bahagya.

Fucking rules. We can break the rules, Zane. For us. Happiness is ours.

~

Brylle's POV

I know alam na niya. And now, this is a show. They deserve this. No, Zane deserves this. Pinahirapan niya ako. Sinaktan nila ako. Now, we're even cousin. But I can't stand seeing Kylie, hurt and crying. She deserves to know the truth and surely, she is crying. I want to be at her side. At pawiin ang mga luhang tumutulo sa pisngi niya.

She is suffering. I must be the one wiping those tears. Like before. But before is past. I need to left the past behind. But I can't, hindi ako magawang magmove-on. I need closure, but asking for closure is like saying that we should get back together. Hindi na pwedeng maging kami, lalo nang nalaman na niya tungkol sa nakaraan. The history of their family and ours.

I hate making her cry. I hate seeing her cry. But crying is the best solution to ease the pain from the heart, from her heart. Ayoko din kunin ang kasiyahan niya. But knowing the truth, kailangan niyang magdusa. She needs to stay away from our family, from me and whoever from our family. Sad to say, knowing the truth ay hindi na siya makakalapit sa 'kin. And I hate that.

"Ano, Brylle masaya ka na?" Tristan asked. Umiling ako.

"Bro, mahirap palang magmahal nang isang Kylie Denver..." sabi ko at ngumiti.

"Mahahanap mo din ang para sa 'yo, dude. I already found mine." proud na sinabi ni Tristan. Siniko ko siya.

"Fuck dude, really?" tanong niya at humalakhak siya.

"Bro, paano ba magmove-on?" tanong ko. Sumeryoso ang mukha niya.

"Go back to your normal life, dude." sagot niya at humalakhak muli.

"Bro, I ain't going back to my normal life."

"Go back to your playboy act dude." sagot niya.

~

Kylie's POV

I parked my car at the parking area. At umakyat ako tungo sa condo ko gamit ang elevator. I entered my condo. Naka-patay ang ilaw. It means wala si Zane. Fuck, sasabihin ko ba sa 'kanya? O kaya ay alam niya na tungkol dito? Binuksan ko ang switch nang ilaw. As usual, the surroundings were neat.

Nilapag ko ang bag ko sa kwarto ko. Pero may nakita akong picture na nakalapag sa kama. Kinuha koi yon, polaroid pa nga iyun e. Pinagmasdan ko iyon, this is my...Denver family? Family picture... Naalala ko na... Kapareho nito iyung nasa bahay namin. Kaya pala.

Flashback...

May nakita akong picture na nakakapagtaka. Christmas ngayon. Twelve years old lamang ako. Sino kaya 'to? Naka-display ang isang picture sa frame. May isang lalake at dalawang batang babae. Tapos middle-aged na babae at lalake. Family picture ba ito? At ang background ay iyong garden na pansin ko ay may mga kulay dilaw na mga bulaklak.

May nagsalita sa likod ko,

"Little sis, anong tinitingnan mo?" tanong nito. Si Kuya, tumabi siya sa 'kin at pinagmasdan nang mabuti ang picture na tinitingnan ko.

Kumunot ang noo niya, "Kuya, sino ba yan? Family picture ba natin 'yan?" masigla kong tanong. Tumingin sa 'kin si Kuya at umiling.

"Edi sino 'yan?" tanong ko muli at nagpout.

"Hindi ko alam, little sis." sabi niya. Tapos umalis na siya.

Pinagmasdan ko ang iba pang larawan na nakadisplay sa maliit na table. May isang picture nang preteen na lalaki. May brown itong buhok gaya sa 'kin at kamukha ko. Huh? Hindi naman si Kuya Kyle ito e. Edi sino?

May isa pang picture na naka-akbay ang isang batang babae na sigurado akong nasa nine years old lamang siya. Naka-akbay ito sa isa pang batang babae na siguro ay kapatid niya. May matangos itong ilong, maliit na mukha gaya sa 'kin, kulay brown na buhok gaya rin sa 'kin at may kulay itim na mata. I am blue-eyed person.

Blue ang kulay nang mata ni Mom. Samantalang si Dad ay kulay berde. Nakakapagtaka, sino kaya ang tao rito sa larawang ito? Malayong kamag-anak ko ba ito?

"Anak?" tawag sa 'kin ni Mom. At napalingon ako sa likod ko. Namalayan kong nasa likod ko lang pala si Mom.

"Oh, anong ginagawa mo?" tanong niya. Kinuha ko ang family picture nang di ko kilalang tao, at ipinakita ko sa 'kanya.

"Mom, sino ba ito?" tanong ko. Parang nawala ang masiglang mukha ni Mom. Di ko maipinta ang ekspresyon nang kanyang mukha.

"Mom, okay lang kayo? May naalala ba kayo tungkol dito?" tanong ko muli. Di siya sumagot.

"Anak, wala lang ang mga iyan. Siguro sasabihin ko sa 'yo kapag nasa tamang edad ka na." sabi niya. At hinawakan niya ang kamay ko. Nagtungo kami sa dining room.

-End of Flashback-

Nasa tamang edad? Ngunit hindi naman nila sinabi sa 'kin iyon. Ugh! Ibigsabihin ay totoo ang mga sinabi ni Evan sa 'kin. Si Mom itong babae, at ang biological father ko ang katabi niya. The rest ay si Evan, Ako at si Alyana.

Napabitaw ako sa picture. Sino ang naglagay niyan dito? Is it Zane? Pero siguro naman hindi niya pa alam. Dahil sabi ni Evan kinilala ni Zane as Lily ang first love niya.

Narinig ko ang ringtone ko. Agad kong binuksan ang bag ko at I grabbed my phone.

Boyfriend calling...

Zane changed his name on my contacts. Nangingialam kasi siya nang phone, tsk. Sinagot ko ang tawag.

"Hi, boyfriend.."

["Baby, did you ate your dinner?"]

"Oh, not yet."

["Mind going out for a dinner?"]

Going out? Fuck, we can't be seen kung nakita kami ay agad na mawawala ang relasyon namin. Geez.

"Uh...ano..sige..."

I just agreed. Hindi pwedeng magduda siya. Not now.

["I'll be there at 7."]

"O-okay.."

["I love you, baby. Bye.."]

"I love you too.."

Call ended.

Nagbihis ako nang isang red shoulder dress at nagbelt ako na may embellishments na disenyo. I wore my black stilettos. Geez, mamaya sa beach kami magdidinner. Hindi nama siguro. I curled the tips of my hair. At nag-apply ako nang kaunting makeup. Hindi naman siguro kami sa public place magdadate?

For the last, I applied my red lipstick. Hindi naman ito pulang-pula. It's dark red. Huling tumingin ako sa full body mirror para makita ang repleksyon nang aking sarili.

"Beautiful as ever." komento ko sa aking sarili. Then I grabbed my purse at nilagay ko ang mga kailangan kong dalhin.

Then I heard someone knocked, it must be him. Sino pa ba ang kakatok sa 'kin? I am so corny. I smirked.

Binuksan ko ang pintuan. I saw him halos malaglag ang panga niya sa suot ko. He is wearing fitted black polo na mukhang silk ang tela. At fitted jeans na kulay faded blue. Then paired with leather shoes. Naka-wax pa nga ang buhok niya. I swear a wax na ginamit niya iyong kulay blue na hair wax nang Bench.

I flashed my sweet smile to him. He smiled back. I can't lie, he is handsome kahit anong suot ay bagay sa 'kanya. Bagay siyang magmodel. Zane can't take his glance off me. Napahagikhik ako.

"Zane, anong nangyare? Tutulo na ba ang laway mula sa bibig mo?" I joked at tumawa ako. Ngumiti lang siya.

"You're so beautiful tonight, baby." He complimented. I folded my arms. Tinaasan ko siya nang kilay.

"Araw-araw akong maganda, Zane." I defended. He chuckled. Napasinghap ako.

"So, saan tayo?" I asked. He smiled, lumabas ako nang condo. Then I locked it.

Hinawakan ni Zane ang kamay ko. I blushed. Shit! Nilayo ko ang tingin ko sa 'kanya. He intertwined our hands. Pinisil niya pa nga ang kamay ko. Nevermind. But hey, I am blushing real hard. Zane noticed it.

"I really love it when you're blushing.." He said. Kaya't mas lalo akong nagblush. Tumawa siya, I hate myself already.

We walked pababa nang 5th floor, of course using stairs dahil sira ang elevator. When we reached the parking area at kung saan nakapark ang Audi e-tron Spyder niya. Kumalas ako sa pagkakahawak namin nang kamay. He frowned, nagulat ako sa ekspresyon niya.

"I hate it when your hand removed from mine. It's like you're gonna be away from me. Miles away, baby." He said. Napangiti ako.

Sorry, Zane. But I think this relationship would end fast. I hate it. I hate myself because of knowing the truth. Hindi ko alam ang pagkakaalam pala nang totoo ay babawiin nito ang kasiyahan ko. Damn.

Zane opened the passenger seat's door at nang pumasok ako sa loob nun ay sinara niya ang pinto. How gentleman. At pumasok siya sa sasakyan sa may driver's seat siya umupo. He started the engine. Then he drive.

The drive went silent. Nagsight-seeing kasi ako. Of course, hindi mawawala ang traffic sa Pinas. And Zane looks pissed. Kailangan ko siyang iwasan para magalit siya sa 'kin. In that way siguro...this will end. But I don't want this to end.

He parked the car. At pumasok kami sa isang high-end restaurant. The resto is Italian designed. Brown is the color of the place. Romantic song is playing in my ears. I mean playing on the speaker of this restaurant. Zane intertwined his hands onto mine, leading the way to our table.

Pagkakita ko sa table ay may karatula doon na nakasukat na "RESERVED". Well, he planned great. But hey, Italian are known of their pasta. And pasta for dinner wouldn't full my stomach. Geez.

The waiter removed the sign as we seat then the waiter left. The table's mat is red. May floral design pa nga. Then it has a vase with a flower at tubig sa ilalim nito. It's an artificial, a flower wouldn't grow in a water. It needs soil, duh.

Zane smiled. And so as me. I couldn't think that I would leave this romantic, naughty guy. He doesn't deserves to be hurt. I would chose to be the one whose hurting hindi iyong nang iwan. Ang sakit siguro kung mang-iwan sa ere. What would I do without him? Dammit.

Dinner was served. Hindi ko alam ang pangalan nang mga pagkain na nakahain. Whatever. Basta mabusog ako, okay na. Masyadong formal ang kubyertos dito. Imagine, may iba't ibang spoon and fork. I don't know how to use it dahil Tourism ang course na kinuha ko. Hindi rin naman itinuro sa 'min 'to.

I ate using the spoon and fork. Hindi ko pinapansin si Zane, I can't but I want. Basta makasama ko lang siya, okay na.

"Baby, are we okay?" tanong niya at ngumiti lang ako. I can't tell him. Not now.

"Zane, okay lang naman tayo." sabi ko and I laughed. A fake laugh. Halata sa mukha ko ang pagkalungkot.

"Baby, tell me."

"Hindi naman tayo nag-away.."

"That's it. Fuck, we didn't fight. Pero bakit iniiwasan mo ako?" Pasigaw na tanong ni Zane. Napapikit ako sa tanong niya. Dammit. Ang hirap umiwas. Fuck. I want to tell the truth pero baka iwasan niya ako. Magagalit siya sa 'kin.

"Zane, hindi kita iniiwasan." I declared.

"Fuck, tell me. Sorry for the curses, baby."

"Zane, hindi talaga..."

"Baby, may kasalanan ba ako?" He asked. Ako, Zane ang may kasalanan. Dammit.

"Wala..."

"I'm sorry if I did something wrong, baby." Ako dapat ang mag-sorry, but damn.

"Okay..." Halata sa mukha ko na nagtatago ako nang sikreto. Sana hindi niya mapansin, shit.

"Baby, do you have a secret?" tanong niya. I smiled, a fake one. Nangilid ang luha ko. And a tear rolled down my cheeks.

"Why are you crying, baby?" He asked. Ngumiti ako. I need to tell a lie. White lie. I'm sorry, Zane..

"Wala..." I answered at pinunasan ko ang luha ko gamit ang daliri ko.

"Please..." He begged.

"What, Zane?"

"Tell me, umiiwas ka ba?

"Zane..."

"Tell me, baby..."

"Zane, not now..."

"What do you mean, baby?"

"Zane..."

"Oh please..."

"Zane, wala naman akong dahilan para umiwas sa 'yo.."

"You have..." Yes, I have but I can't tell lalo na pag masasaktan ka..

"Wala, Zane..." I lied.

"One last time, umiiwas ka ba?" He asked.

"Zane-"

"Tell me, please..." He begged.

"Oo, Zane..." I answered. Napaluha muli ako. Hindi ko maipinta ang ekspresyon niya. He seems lost his faith in me...

"Why, baby?" tanong niya gamit ang garalgal niyang boses. Tears rolled into my cheeks.

"I can't tell, I'm sorry..." I said.

He clenched his fists at hinampas niya ang table. It created a noise, that disturbed the other customers. Pinagtinginan kami. Zane stormed out of the restaurant leaving me alone...