Chapter 64 (U+Z)

Background color
Font
Font size
Line height

(Unicode)

အခန်း ၆၄။ အလိုလေး... အနာဂတ်ချွေးမလေးကို မတွေ့ရတော့ပါဘူး။

စုကျစ်ယန်၏တုန်ယင်နေသောအသံကို လင်ကျန်းရီကြားကာ သူ့ကားကိုလမ်းဘေမှာ ထိုးရပ်လိုက်သည်။ ကားမောင်းသူနေရာမှကျော်ကာ နောက်ခန်းမှစုကျစ်ယန်ဆီသို့သွားကာ ဂရုတစိုက်ကြည့်လိုက်သည်။

"ကျစ်ယန်... မကြောက်ပါနဲ့ ဟုတ်ပြီလား ဒီအချိန်မှာမင်းအဆင်ပြေမှာ ကိုယ်မင်းဘေးမှာ အတူရှိနေပေးမှာပါ"

စုကျစ်ယန်ပြောသည့်အရင်ဘ၀ဆိုတာကို လင်ကျန်းရီဟာ မယုံကြည်သော်ငြားလဲ သည်ကောင်လေး အဲဒီ့နာကျင်မှုထဲ နစ်မြုပ်နေချိန်မှာတော့ သူအကူအညီမဲ့နေဆဲသာ။

'အတိတ်ဘ၀မှာကိုယ်က တစ်ကယ်ပဲ မင်းနဲ့မင်းရဲ့ကလေးလေးကိုသတ်ဖို့ကြိုးစားခဲ့တာလား'လို့ သူမေးလိုက်မိလျှင် သည်အချိန်မှာ စုကျစ်ယန်စိတ်ဆိုးပြီးလဲကျ(မေ့မျော)သွားမှာ ကြောက်မိသည်။

သည်တော့ကာ စုကျစ်ယန်၏စကားလုံးများကို လိုက်နာဖို့သာတတ်နိုင်တော့သည်။

"ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် အရင်ဘ၀ဆိုတာကပြီးသွားနှင့်ပြီလေ။ အရင်ဘ၀မှာကိုယ်ဘာမှမလုပ်လိုက်နိုင်ဘူး။ ကိုယ့်မှာအရင်ဘ၀ကလို စိတ်နေစရိုက်ရှိလိမ့်ဦးမယ်လို့ မင်းယူဆမိတာလား။ ကိုယ်ကနှလုံးသားမဲ့ပြီး ရက်စက်တဲ့သူလား။ မင်းကိုယ့်အပေါ် ယုံကြည်မှုလေးနည်းနည်းလောက် ထားပေးလို့ရမလား... ဟင်... မင်းပေးနိုင်မလား..."

စုကျစ်ယန်ကသူ့ကိုကြည့်ပြီးနောက် ဖြည်းညင်းစွာ ခေါင်းညိတ်ပြလာသည်။ ဒါပေမဲ့လည်း သေအံ့ဆဲဆဲဖြစ်ခဲ့ချိန်က စိတ်ဒဏ်ရာဟာ သူ့နှလုံးသားထဲ တရစ်၀ဲ၀ဲရှိနေဆဲသာ။

"ဆရာ၀န်ကလည်းပြောတယ်။ မင်းရဲ့စိတ်ခံစားချက်က တက်လိုက်ကျလိုက်မဖြစ်သင့်ဘူးတဲ့။ မဟုတ်ရင်ကလေးကို ထိခိုက်လိမ့်မယ်။ စိတ်ကိုလျှော့ထားနော် ကိုယ်မင်းကိုကောင်းကောင်း ဂရုစိုက်မှာပါ။ ကလေးမွေးနေတုန်း ခက်ခဲမှာတွေကိုစိုးရိမ်ရင် ကိုယ်တို့မှာ c-section ရှိတယ်လေ။ အဲဒါကပိုပြီးအန္တရာယ်ကင်းတယ်။ မီးမဖွားခင်မှာ အချိန်မရွေးဖုန်းတစ်ချက်ဆက်ရုံနဲ့ အကောင်းဆုံးသားဖွားဆရာ၀န်နဲ့ သားဖွားမီးယပ်ပါရဂူကို ကိုယ်ရှာလို့ရတယ်။ ကလေးမွေးပြီးရင်လည်း မင်းရဲ့ကလေးတွေကိုဂရုစိုက်ပေးဖို့ အကောင်ဆုံးကလေးထိန်းတစ်ယောက် ရှာပေးနိုင်တယ် မင်းမြင်ရဲ့လား ပြီးခဲ့တဲ့ငါးလလုံး ကလေးတွေက မင်းခက်ခဲစေမဲ့ဘယ်အရာကိုမှမလုပ်ခဲ့ကြဘူးလေ။ ဟုတ်တယ်မလား အလွန်ဆုံးမှခြေကန်တာ၊ လက်ဆန့်တာ ဒါမှမဟုတ်တခြားဟာလေးတွေလောက်ပဲလေ။ ဆရာ၀န်ကလည်းပြောလိုက်တယ် ဒါကသဘာ၀ဖြစ်စဉ်ပဲတဲ့ ဒီတော့အဲဒါနဲ့ပါတ်သတ်ပြီး မစိုးရိမ်နဲ့နော် နောက်ငါးလမှာ လေ့ကျင့်ခန်းများများလုပ်၊ ခန္ဓာကိုယ်အားရှိအောင် အာဟာရပြည့်ပြည့်၀၀စားပေးရမယ်။ အားလုံးကို ကိုယ်တို့တစ်ဆင့်ဆီလုပ်သွားကြမယ်လေ"

လင်ကျန်းရီက နောက်ခန်းခုံမှာ၀င်ထိုင်ကာ စုကျစ်ယန်ကိုသူ့လက်မောင်းများအကြား ထွေးပွေ့ထားလိုက်သည်။ စုကျစ်ယန်၏ပူပင်သောကတွေမပျောက်ခင်အထိ အချိန်အတော်ကြာ ညင်သာစွာနှစ်သိမ့်ပေးခဲ့သည်။

"ကျွန်တော် ပိုပြီးနေလို့ကောင်းလာပါပြီ ခင်ဗျားသွားပြီးမောင်းတော့လေ အိမ်ပြန်ကြရအောင်"

သူလင်ကျန်းရီိကိုတွန်းကာပြောလိုက်သည်။ လင်ကျန်းရီကပြုံးကာ သူ့ရဲ့မျက်လုံးလေးကို နမ်းသည်။

"ကောင်းပြီ အိမ်ပြန်ကြမယ်"

ပြီးနောက်မှာတော့ လင်ကျန်းရီဟာသူ့ဇနီးနှင့်ကလေးများအတွက် ခက်ခဲသောလမ်းကို ဂရုတစိုက်ဖြင့် စတင်ပြီးမောင်းနှင်ပါတော့သည်။

စုကျစ်ယန်သည်လည်း ရေချိုးကန်ကို သဘောကျခြင်းဆီမှာ တဖြည်းဖြည်းချင်းပျော်၀င်နစ်မြုပ်လာခဲ့လေပြီ။ ကြီးထွားနေသော၀မ်းဗိုက်ဖိအားကို ရေအောက်မှာဆိုလျှင် ကောင်းကောင်းလျှော့ချနိုင်သည်လေ။

လင်ကျန်းရီတစ်ယောက်မှာတော့ အလှဆင်ကုမ္ပဏီကို အလုပ်စနိုင်ပြီဖြစ်ကြောင်း ဖုန်းခေါ်ဖို့တောင်မှ မေ့လျော့နေသည်အထိ အလုပ်များနေခဲ့သည်။

ဆယ်ရက်ကြာပြီးနောက် အလှဆင်ကုမ္ပဏီက လင်ကျန်းရီိကိုဖုန်းခေါ်ကာ နေရာရွှေ့ပြီးပြီလား၊ အလှဆင်ဖို့ကိုဆက်လုပ်မှာလားဆိုတာ မေးတော့သည်။ အဲဒီ့အခါမှသာ သူသတိရတော့သည်။

"အင်း... အင်း... ကျွန်တော်ခင်ဗျားကိုသော့လာပေးမယ် ကောင်းပြီ ခင်ဗျားဒီနေ့ပဲစလို့ရတယ် နေ့လည်သုံးနာရီလောက်လုပ်ရအောင် ကောင်းပြီ..."

စွပ်ပြုတ်တစ်ခွက်လုံး အကုန်သောက်လိုက်ပြီးနောက် စုကျစ်ယန်ကစူးစမ်းလိုဟန်ဖြင့်မေးလာသည်။

"အဲဒါကဘာလဲ"

လင်ကျန်းရီ၏အချက်အပြုတ်စွမ်းရည်က မကြာသေးမီကပင် လျှင်မြန်စွာတိုးတက်လာခဲ့သည်။ ဒါက သူ့ဗိုက်ထဲက အစားကြိုက်လေးနှစ်ယောက်ကို အလိုလိုက်ဖျက်ဆီးနေတာပင်။

"အိုး အိမ်ကြမ်းပြင်ကို ပြင်ဆင်မွမ်းမံဖို့ကိစ္စ ကိုယ်မေ့နေတာလေ ဒီနေ့သူတို့ပြောမှပဲ သတိရတော့တာ အချစ်ရေ စိတ်မကောင်းစရာပဲ ကိုယ်တို့ဒီမှာဆယ်ရက်ထက်ပိုပြီးနေရတော့မယ်"

လင်ကျန်းရီ၏အသံက ပူဆွေးနေဟန်ရှိသော်လည်း သူ့မျက်နှာကတော့ ဂုဏ်ယူ၀မ်းမြောက်လို့နေသည်။

စုကျစ်ယန်ကတော့ ကြီးမားသော ရေချိုးကန်ကို စွဲလမ်းနေခဲ့လေပြီ။ သည်တော့ လင်ကျန်းရီ၏စကားလုံးများကို ကြားလိုက်ရချိန်မှာ ဘာမှမခံစားရပေ။

"အဆင်ပြေပါတယ် ဒီလိုကိစ္စမျိုးက ကူညီလို့ရတာမှမဟုတ်တာပဲ"

"ဟုတ်တာပေါ့ ကိုယ့်မှာဘာမှမတတ်နိုင်ဘူးလေ"

ရေချိုးကန်အပေါ် သူအရူးအမူးဖြစ်နေပြီဆိုတာ လင်ကျန်းရီကဘယ်လိုလုပ် မသိဘဲနေပါမည်လဲ။ ရေချိုးကန်ကို စွဲလမ်းတာက ကောင်းတဲ့အရာဖြစ်ပြီး (ဗိုက်ထပ်ပူလာပြီး) ၎င်းနှင့်အံ၀င်ဂွင်ကျဖြစ်သွားလျှင်ပင် သူ့ကိုပြန်ခွင့်ပေးလိမ့်မည်မဟုတ်ပေ။

-- ဒါပေမဲ့လည်း ပြင်ဆင်ဆောက်လုပ်မှုလုပ်နေတာက စုကျစ်ယန်ရဲ့အိမ်မှာဖြစ်သည်။ သူကခုနစ်လွှာမှာနေတာဖြစ်ပြီး လှေကားပဲသုံးသုံး၊ ဓာတ်လှေကားပဲသုံးသုံး စွန့်စားမှုတွေရှိနေတုန်းပဲ။ သူ့၀င်းခြံနဲ့အိမ်လေးက မကောင်းဘူးလားလို့။ ကျစ်ယန်က သစ်ပင်ရိပ်မှာ လွတ်လွတ်လပ်လပ် လမ်းလျှောက်နိုင်သည်။ လေ့ကျင့်ခန်းလုပ်ရင်း လတ်ဆတ်တဲ့လေလည်း ရှူလို့ရသည်။ ဟိုအဆောက်အဦကကျ လူတွေပြည့်နှက်နေတာဖြစ်ပြီး စုကျစ်ယန်ရဲ့ဗိုက်လေးက ပိုပိုကြီးလာပြီ။ လူတွေသတိထားမိရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ။ ကျစ်ယန်ကစိတ်ထဲမထားရင်တောင် သူ့ဘာသာစိတ်ပင်ပန်းမှုကိုခံစားနေရလိမ့်မည်။ သည်တော့ ယာယီအနေဖြင့် သည်မှာနေခြင်းက သက်တောင့်သက်သာရှိသည်။

နေ့လယ်မှာတော့ လင်ကျန်းရီက အလှဆင်ကုမ္ပဏီကို သော့ပေးကာ သူတို့နှင့်သဘောတူစာချုပ်မှာ လက်မှတ်ထိုးလိုက်သည်။

သူ့ကုမ္ပဏီမှ၀န်ထမ်းတစ်ယောက်ကို လုပ်ငန်းကြီးကြပ်ဖို့ပို့ပေးခဲ့သည်။ ထိုအရာပြီးနောက် လင်ကျန်းရီဟာ အိမ်ကိုပြန်မောင်းလာခဲ့သည်။

သူထွက်သွားပြီးမကြာမီ လင်ပါ့ပါနှင့်လင်မားမာတို့ ၀င်လာခဲ့ကြသည်။ သူတို့တွေအန်ကယ်လ်လီကိုခြိမ်းခြောက်တာရော ကတိပေးတာပါ နှစ်ခုစလုံးလုပ်ခဲ့ကြပြီး နောက်ဆုံးမှာတော့ ၀န်ခံချက်တစ်ခုကို ရခဲ့ကြသည်။

သူတို့၏သားနှင့်အနာဂတ်ချွေးမလေးတို့၏လိပ်စာကိုရခဲ့ပြီး အနာဂတ်ချွေးမလေးကိုတွေ့ရဖို့ စိတ်လှုပ်ရှားတက်ကြွစွာ အပြေးအလွှားသွားကြလေတော့သည်။

"ခုနစ်လွှာမှာမဟုတ်လား"

"ဟုတ်တယ် ခုနစ်လွှာပဲ"

"ဒီအိမ်လား"

"ဟုတ်တယ် အဲဒီ့အိမ်ပဲ"

သူတို့ဟာ သူခိုးများသဖွယ် စုကျစ်ယန်၏အခန်းတံခါးရှေ့သို့ ချဉ်းကပ်လာကြသည်။ မှတ်စုစာရွက်ပေါ်မှ လိပ်စာကိုစစ်ဆေးပြီးနောက်မှာ အခန်းတံခါးခေါက်ဖို့ မဝံ့ရဲပါချေ။

"ရှင်ခေါက်လိုက် ကျွန်မတို့ကိုမြင်ရင် သားလေးစိတ်ဆိုးမှာ ကျွန်မကြောက်တယ်"

လင်မားမာက တိုးတိုးပြောသည်။ လင်ပါ့ပါက သူ့လက်ချောင်းများကို နောက်သို့ပြန်သိမ်းလိုက်သည်။

"ဒီကိုလာပြီး ရေးကြီးခွင်ကျယ်လုပ်ချင်တာကမင်းလေ... မင်းခေါက်လိုက်..."

သည်စကားနှင့်အတူ လင်ပါ့ပါက လင်မားမာ၏အနောက်နားသို့ ပြန်ဆုတ်လိုက်သည်။ လင်မားမာက သူ့ကိုိိအရှေ့သို့ပြန်ဆွဲကာ ရန်မူလိုဟန်ဖြင့် လက်ကောက်၀တ်ကိုဖိညှစ်ထားသည်။

"ရှင်သွားခေါက်မှာလား"

"ကောင်းပြီ... ကိုယ်ခေါက်လိုက်မယ် ကိုယ်တံခါးခေါက်တာက သိပ်မကောင်းဘူးလားလို့နော် ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ကိုယ်တို့သားကမြင်လိုက်ရုံနဲ့ ကိုယ်ကတွန်းအားပေးခံရလို့ဆိုတာ သိမှာပါလေ"

လင်ပါ့ပါက အရှေ့ကိုရောက်လာပြီးနောက် တံခါးခေါက်ရင်း လင်မားမာကိုကြည့်လိုက်သည်။

"ကိုယ်တို့သား ဒေါသထွက်သွားမယ်လု့ိမင်းထင်လား ဒါမှမဟုတ် ပြန်ကြရအောင်ပါကွာ"

"စိတ်ငြိမ်ငြိမ်ထားစမ်းပါရှင် ကျွန်မတို့အဆူခံရမယ်ဆိုရင်တောင်မှ ကျွန်မတို့ချွေးမလောင်းလေးကိုတော့ ဒီမှာတွေ့ရမှကိုဖြစ်မယ်"

လင်မားမာဟာ အကြာကြီးကြောက်လန့်မနေပေ။ လင်ပါ့ပါ၏ရှေ့မှတံခါးဘဲလ်ကိုရည်ရွယ်ကာနှိပ်လိုက်သည်။

ခြေသံတွေကိုသူမကြားလိုက်ရချိန်မှာတော့ သူ့(လင်ပါ့ပါ)အနောက်မှာ ကျုံ့ကျုံ့လေးပြေးပုန်းလိုက်သည်။ လင်ပါ့ပါက သူမကိုရှုံ့ချဖို့ရာ အလွန်အမင်းပျင်းရိလို့နေသည်။

တံခါးကညင်သာစွာပွင့်လာသည်။ အလုပ်သမား၀တ်စုံနှင့်လူတစ်ယောက်က အံ့အားသင့်ဟန်ဖြင့် တံခါးရှေ့တွင်ရပ်နေသောအမျိုးသားကြီးနှင့် အမျိုးသမီးကြီးကိုကြည့်လိုက်သည်။

သူ့အကျႌလက်ကိုမြှောက်ကာ နဖူးမှချွေးများကိုသုတ်ရင်း ရိုးသားစွာပင်မေးသည်။

"ဒီမှာခင်ဗျ... ခင်ဗျားတို့က..."

သည်နှစ်ယောက်က လေးဆယ်အစောပိုင်း၀န်းကျင်လောက်ရှိမည့်ပုံပေါ်သည်။ သူတို့က ကျက်သရေရှိသောအမူရာရှိပြီး ကောင်းမွန်စွာ၀တ်ဆင်ထားကာ အလွန်အမင်းငယ်ရွယ်ပုံပေါ်သည်။ ဘာလို့သူတို့ကီမှာရှိနေတာပါလိမ့်။ အိမ်မှားပြီးတော့များ လာတာမဖြစ်နိုင်လောက်ဘူးလား။

"ယောကျ်ားရေ... ရှင်လိပ်စာမှားပြီးမှတ်ထားမိတာလား"

လင်မားမာ တွေေ၀သွားပြီး လင်ပါ့ပါ၏လက်ထဲမှ မှတ်စုစာရွက်ကို ဆွဲယူကာ ထပ်မံကြည့်လိုက်သည်။

"ဟုတ်ပါတယ် ဒီနေရာပါပဲ"

တစ်ချိန်ပြီးတစ်ချိန် ကျယ်လောင်သောအသံအချို့နှင့် ခပ်တိုးတိုးအသံအချို့က အိမ်ထဲမှထွက်ပေါ်နေသည်။ လူတွေ၏အော်ဟစ်သံသို့မဟုတ် အမိန့်ပေးသံတွေလည်း ကောင်းကောင်းကြားရသည်။

အတိုချုပ်ပြောရလျှင် ဒါကအလွန်အမင်းဆူညံသည်။ လင်ပါ့ပါကအထဲကို လှမ်းကြည့်လိုက်သည်။

"ဒီနေရာမှာ ဘာလို့... သူတို့ပြင်ဆင်နေကြတာလဲ အရင်ပိုင်ရှင်တွေရော... ဒီအိမ်ကိုရောင်းလိုက်တာတော့ မဟုတ်ဘူးမလား"

လင်မားမာကငိုကြွေးလိုက်ကာ ၀မ်းနည်းပူဆွေးဟန်ဖြင့်ကြည့်သည်။

"နည်းလမ်းမရှိတော့ဘူးလား ဒါကရောင်းလိုက်ပြီလား"

သူတို့(လင်မယားနှစ်ယောက်) ဒီကိုလာတာက သူတို့(သားနှင့်ချွေးမ) ထွက်သွားတာကိုကြည့်ရဖို့ဖြစ်သွားလေပြီ။

"အိုး... ဒါကလေ မစ္စတာလင်က ကြမ်းပြင်ကိုပြန်လည်မွမ်းမံဖို့ ကျွန်တော်တို့ကိုငှားထားတာကြောင့်ပါဗျ။ သူတို့အိမ်ရောင်းလိုက်တာမဟုတ်ပါဘူး။ ဒါပေမဲ့ဒီမှာအလှဆင်တာပြီးဖို့က တစ်ပါတ်လောက်အချ်ိန်ယူရမှာဆိုတော့ ယာယီနေဖို့တခြားကိုသွားကြတယ်"

ထိုလူကရှင်းပြသည်။

လင်ပါ့ပါနှင့် လင်မားမာတို့ စိတ်သက်သာရာရသွားကြသည်။ သူတို့အေ၀းကိုထွက်သွားကြတာမဟုတ်ဘူးပဲ။ သူတို့မှာတော့ သေတော့မလိုပဲ စိုးရိမ်ပူပန်သွားခဲ့ရသည်။ သူတို့ရဲ့အနာဂတ်ချွေးလေးက အနာဂတ်မြေးလေးကိုသယ်ဆောင်ကာ ထွက်ပြေးသွားပြီဟု ထင်လိုက်ကြတာဖြစ်သည်။

ကံကောင်းစွာပဲ ကြမ်းပြင်ကိုမွမ်းမံပြီးအလှဆင်ဖို့စေခိုင်းသူက'မစ္စတာလင်'ဖြစ်နေပေလို့။ ဒါကချော်မလဲစေရန် ဖြစ်ပုံပေါ်သည်။ ဒီေကောင်စုတ်လေးက သေချာပေါက်သူ့ရဲ့ဇနီးကိုအလိုလိုက်ရမယ်ဆိုတာ သိနေခဲ့တာပဲ။ အာ... မဆိုးဘူး မဆိုးဘူး။

"မိန်းမရေအိမ်ပြန်ရအောင် သူတို့ကိုပြန်လာတွေ့ဖို့ တစ်ပါတ်စောင့်ကြတာပေါ့"

လင်ပါ့ပါကထွက်ခွာရန် လှည့်လိုက်သည်။

"ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် အိမ်ကဒီမှာရှိနေတာပဲဟာ သူတို့အေ၀းကြီးမပြေးနိုင်ပါဘူး"

"ကျွန်မအထဲ၀င်ပြီး တစ်ခါလောက်ကြည့်ပါရစေဦး"

အခုအခါမှာ လင်မားမာဟာ (လိပ်စာ) သေချာသွားပြီမို့ သူမရဲ့သိချင်စိတ်က ပြင်းပြလာသည်။

ဒီယာယီပြင်ဆင်မှုအတွက်သူတို့ရဲ့ပစ္စည်းတွေကို ရွှေ့ပြောင်းနိုင်ခဲ့ကြမှာမဟုတ်ပေ။ သူမလိုချင်တာက သွားပြီးတစ်ခါလောက်ကြည့်ရုံလေးပါပဲ။

သူမ ဓာတ်ပုံအယ်လ်ဘမ်တစ်ခုလောက်ဖြစ်ဖြစ်၊ ဓာတ်ပုံလေးနည်းနည်းလောက်ဖြစ်ဖြစ် ကြည့်လို့ရနိုင်တယ်လေ။ ဟဟဟ...။

"တောင်းပန်ပါတယ် ပိုင်ရှင်ရဲ့ခွင့်ပြုချက်မရှိဘဲ ၀င်လို့မရပါဘူးခင်ဗျာ"

အလုပ်သမား၀န်ထမ်းကောင်လေးက သူမကိုတားကာ ယဉ်ကျေးသိမ်မွေ့စွာပြောလိုက်သည်။

"ငါကပိုင်ရှင်ရဲ့အမေပဲ ငါ့သားရဲ့အိမ်ထဲ ဘာလို့၀င်လို့မရရမှာလဲ"
(လေပြည်-အနာဂတ်သားမက်လေးရဲ့အိမ်ပါအန်တီရေ။ ဒါပေမဲ့ ကျစ်ယန်လေးကိုသားလို့အသိအမှတ်ပြုလိုက်သလိုခံစားလိုက်ရ XD)

လင်မားမာကအကြောင်းပြချက်ကိုပြောရင်း အထဲကို၀င်ချင်သည်။ လင်ပါ့ပါကတော့အကူအညီမဲ့စွာပင် သူမကိုအေ၀းဆွဲခေါ်ရသည်။

"တော်လောက်ပြီမိန်းမရာ မင်းမှာဦးနှောက်မရှိဘူးလား။ သူတို့ဒီမှာမနေဘူးဆိုကတည်းက အပြင်မှာယာယီနေဖို့ ရွှေ့သွားပြီလေ။ သူတို့ဘယ်နေရာကိုသွားတာ ဖြစ်နိုင်မလဲ။ မင်းအဲဒါကိုထပ်ပြီးစဉ်းစားကြည့်လေ။ မင်းရဲ့သားက သူ့ရဲ့မျက်ရှုလေးကို တခြားသူရဲ့အိမ်မှာထားပါ့မလား။ ဒါကမဖြစ်နိုင်ဘူးလေ ဟုတ်တယ်မလား"

လင်ပါ့ပါကမျက်စပစ်ရင်း သူ့ဇနီးကိုအသိဉာဏ်အလင်းပွင့်စေသည်။ လင်မားမာလည်း နားလည်သွားသည်။

"အာ... ဟုတ်သားပဲ ကောင်စုတ်လေးရဲ့ဗီလာ..."

"မှန်တယ် သူတို့အဲဒီ့မှာပဲဖြစ်ရမယ် သွားမယ် အဲဒီ့ကိုသွားမယ်"

လင်ပါ့ပါက လင်မာမားကိုဆွဲခေါ်ကာ ထိုနေရာမှ အတူတကွထွက်လာခဲ့ကြသည်။

_ _ _ _ _ _ _ _

ဗီလာမှာတော့ -

လင်ကျန်းရီက သော့ကိုလွှဲပြောင်းပေးရန် အိမ်မှထွကလာခဲ့သည်။ စုကျစ်ယန်ကတော့ ပျင်းရိစွာပဲ အိမ်မှာကျန်နေခဲ့သည်။

TV ဖွင့်ပြီးနောက် စိတ်၀င်စားစရာရှိုးတွေမရှိဘူးဆိုတာ တွေ့လိုက်ရသည်။ တစ်ခဏမျှကြာပြီးနောက် ကွန်ပျူတာသုံးချင်လာသည်။ ဒါပေမဲ့လည်း ကြာကြာထိုင်နေရာကနေ ကျောအောင့်နေပြီဖြစ်သည်။

သူလင်ကျန်းရီဆီ ဖုန်းခေါ်ချင်ပေမဲ့လည်း တစ်စုံတစ်ယောက်က သူ့ကိုဖုန်းခေါ်လာပြီး screen ပေါ်မှာလော့ယန်၏အမည်ကို မြင်လိုက်ရသည်။ စုကျစ်ယန်ရယ်မောကာ ဖုန်းလက်ခံဖြေလိုက်သည်။

"လော့ယန်လား ကျွန်တော်ခင်ဗျားနဲ့နောက်ဆုံးတွေ့ခဲ့တာတောင် တော်တော်ကြာသွားပဲ ခင်ဗျားနေကေင်းတယ်မလား"

"ငါကမင်းကိုမေးရမှာပါကွာ ငါကအားလုံးအဆင်ပြေတယ် မင်းရောအဆင်ပြေလား၊ မပြေဘူးလား ငါ့ရဲ့မွေးစားသားလေးကရော အခြေအနေဘယ်လိုလဲ ဟိုလူကရော မင်းအပေါ်ကောင်းရဲ့လား"

လော့ယန်က အသက်တစ်ရှိုက်စာအတွင်းမှာပင် မေးခွန်းအချို့ကိုမေးလိုက်သည်။ ပြီးနောက် နှစ်ဦးစလုံးအကူအညီမဲ့စွာ ရယ်မောနေကြသည်။

"ကျွန်တော်အဆင်ပြေပါတယ် ကလေးတွေလည်းအဆင်ပြေကြတယ် အဲဒီ့အယုတ်တမာကတော့... ကျွန်တော့်အပေါ်ကောင်းပါတယ်။ ဒါပေမယ့်အဲဒါက ဘယ်လောက်ခံမလဲဆိုတာတော့ ကျွန်တော်မသိဘူး"

"ကောင်းတယ်"

စုကျစ်ယန်ကတစ်စုံတစ်ရာကိုပြောလျှင်ပင် အဓိပ္ပာယ်ကတခြားတစ်ခုကို ဆိုလိုသည်ဆိုတာ လော့ယန်သိသည်။ ရယ်စရာပြောမိသလိုမျိုး သူရယ်မောသည်။

"အများကြီးမမေးနဲ့ မင်းရဲ့တောင်းဆိုမှုတွေကနေ အေ၀းကိုထွက်မပြေးစေနဲ့ဦး"

"သူလုပ်ရဲလား အခုကျွန်တော့်မှာ ကလေးသေးသေးလေးတွေရှိနေပြီ သူအေ၀းကိုမပြေးနိုင်ပါဘူး"

စုကျစ်ယန်က သည်လိုပြောလိုက်သည်။ မရည်ရွယ်ဘဲ သူ့စကားထဲမှာဂုဏ်ယူပီတိဖြာမှုလေးက စီးမျောလိုက်ပါသွားသည်။

လော့ယန်က 'ကလေးတွေ'ဟူသောစကားလုံးကို ဖမ်းဆုပ်မိပြီးနောက် အပျော်လွန်သွားတော့သည်။

"ကျစ်ယန် ကလေးတွေလို့မင်းပြောလိုက်တာလား ဖြစ်နိုင်တာက... သူတို့ကနှစ်ယောက်လား အမြွှာလေးတွေလား"

"အမ်း... ဟုတ်တယ်အမြွှာလေးတွေလေ နောက်ဆုံးတစ်ကြိမ်စစ်ဆေးခဲ့တုန်းက တွေ့လိုက်ရတာ ကျွန်တော်ဖြင့်အံ့အားသင့်ပြီးကြည်နူးသွားတာပဲဗျာ"

စုကျစ်ယန်က မကြာသေးခင်ကသူတို့ရဲ့အခြေအနေအပေါ် တောင်ရောက်မြောက်ပြောပြီးနောက် မေးလိုက်သည်။

"ခင်ဗျားရော... ခင်ဗျားရဲ့သူငယ်ချင်းငယ်ငယ်လေးက ဘယ်လိုဆက်ဆံလဲ ခင်ဗျားတို့နှစ်ယောက် ဘယ်အဆင့်ကိုရောက်ကြပြီလဲ"

_ _ _ _ _ _ _ _ _ _

Translated by Lay Pyay Yhine (Team Camomile).

ကတိအတိုင်း triple update ပါနော်။ မနက်ဖြန် 65 upပေးမယ်နော် ဘေဘေးတို့။ vote တွေအများကြီးပေးကြရင်ပေါ့လို့။

_ _ _ _ _ _ _ _ _

(Zawgyi)

အခန္​း ၆၄။ အလို​ေလး... အနာဂတ္​​ေခြၽးမ​ေလးကို မ​ေတြ႕ရ​ေတာ့ပါဘူး။

စုက်စ္​ယန္​၏တုန္​ယင္​​ေန​ေသာအသံကို လင္​က်န္​းရီၾကားကာ သူ႔ကားကိုလမ္​း​ေဘမွာ ထိုးရပ္​လိုက္​သည္​။ ကား​ေမာင္​းသူ​ေနရာမွ​ေက်ာ္​ကာ ​ေနာက္​ခန္​းမွစုက်စ္​ယန္​ဆီသို႔သြားကာ ဂရုတစိုက္​ၾကည္​့လိုက္​သည္​။

"က်စ္​ယန္​... မ​ေၾကာက္​ပါနဲ႔ ဟုတ္​ၿပီလား ဒီအခ်ိန္​မွာမင္​းအဆင္​​ေျပမွာ ကိုယ္​မင္​း​ေဘးမွာ အတူရွိ​ေန​ေပးမွာပါ"

စုက်စ္​ယန္​​ေျပာသည္​့အရင္​ဘ၀ဆိုတာကို လင္​က်န္​းရီဟာ မယံုၾကည္​​ေသာ္​ျငားလဲ သည္​​ေကာင္​​ေလး အဲဒီ့နာက်င္​မႈထဲ နစ္​ျမဳပ္​​ေနခ်ိန္​မွာ​ေတာ့ သူအကူအညီမဲ့​ေနဆဲသာ။

'အတိတ္​ဘ၀မွာကိုယ္​က တစ္ကယ္​ပဲ မင္​းနဲ႔မင္​းရဲ႕က​ေလး​ေလးကိုသတ္​ဖို႔ႀကိဳးစားခဲ့တာလား'လို႔ သူ​ေမးလိုက္​မိလွ်င္​ သည္​အခ်ိန္​မွာ စုက်စ္​ယန္​စိတ္​ဆိုးၿပီးလဲက်(​ေမ့​ေမ်ာ)သြားမွာ ​ေၾကာက္​မိသည္​။

သည္​​ေတာ့ကာ စုက်စ္​ယန္​၏စကားလံုးမ်ားကို လိုက္​နာဖို႔သာတတ္​နိုင္​​ေတာ့သည္​။

"ဘာပဲျဖစ္​ျဖစ္​ အရင္​ဘ၀ဆိုတာကၿပီးသြားနွင္​့ၿပီ​ေလ။ အရင္​ဘ၀မွာကိုယ္​ဘာမွမလုပ္​လိုက္​နိုင္​ဘူး။ ကိုယ္​့မွာအရင္​ဘ၀ကလို စိတ္​​ေနစရိုက္​ရွိလိမ္​့ဦးမယ္​လို႔ မင္​းယူဆမိတာလား။ ကိုယ္​ကနွလံုးသားမဲ့ၿပီး ရက္​စက္​တဲ့သူလား။ မင္​းကိုယ္​့အ​ေပၚ ယံုၾကည္​မႈ​ေလးနည္​းနည္​း​ေလာက္​ ထား​ေပးလို႔ရမလား... ဟင္​... မင္​း​ေပးနိုင္​မလား..."

စုက်စ္​ယန္​ကသူ႔ကိုၾကည္​့ၿပီး​ေနာက္​ ျဖည္​းညင္​းစြာ ​ေခါင္​းညိတ္​ျပလာသည္​။ ဒါ​ေပမဲ့လည္​း ​ေသအံ့ဆဲဆဲျဖစ္​ခဲ့​ခ်ိန္​က စိတ္​ဒဏ္​ရာဟာ သူ႔နွလံုးသားထဲ တရစ္​၀ဲ၀ဲရိ​ွ​ေနဆဲသာ။

"ဆရာ၀န္​က​လည္​း​ေျပာတယ္​။ မင္​းရဲ႕စိတ္​ခံစားခ်က္​က တက္​လိုက္​က်လိုက္​မျဖစ္​သင္​့ဘူးတဲ့။ မဟုတ္​ရင္​က​ေလးကို ထိခိုက္​လိမ္​့မယ္​။ စိတ္​ကို​ေလွ်ာ့ထား​ေနာ္​ ကိုယ္​မင္​းကို​ေကာင္​း​ေကာင္​း ဂရုစိုက္​မွာပါ။ က​ေလး​ေမြး​ေနတုန္​း ခက္​ခဲမွာ​ေတြကိုစိုးရိမ္​ရင္​ ကိုယ္​တို႔မွာ c-section ရွိတယ္​​ေလ။ အဲဒါကပိုၿပီးအႏၲရာယ္​ကင္​းတယ္​​။ မီးမဖြားခင္​မွာ အခ်ိန္​မ​ေ႐ြးဖုန္​းတစ္​ခ်က္​ဆက္​ရံုနဲ႔ အ​ေကာင္​းဆံုးသားဖြားဆရာ၀န္​နဲ႔ သားဖြားမီးယပ္​ပါရဂူကို ကိုယ္​ရွာလို႔ရတယ္​။ က​ေလး​ေမြးၿပီးရင္​လည္​း မင္​းရဲ႕က​ေလး​ေတြကိုဂရုစိုက္​​ေပးဖို႔ အ​ေကာင္​ဆံုးက​ေလးထိန္​းတစ္​​ေယာက္​ ရွာ​ေပးနိုင္​တယ္​ မင္​းျမင္​ရဲ႕လား ၿပီးခဲ့တဲ့ငါးလလံုး က​ေလ​း​ေတြက မင္​းခက္​ခ​ဲ​ေစမဲ့ဘယ္​အရာကိုမွမလုပ္​ခဲ့ၾကဘူး​ေလ။ ဟုတ္​တယ္​မလား အလြန္​ဆံုးမွ​ေျခကန္​တာ​၊ လက္​ဆန္​႔တာ​ ဒါမွမဟုတ္​တျခားဟာ​ေလး​ေတြ​ေလာက္​ပဲ​ေလ။ ဆရာ၀န္​က​လည္​းေျပာလိုက္​​တယ္​ ဒါကသဘာ၀ျဖစ္​စဥ္​ပဲတဲ့ ဒီ​ေတာ့အဲဒါနဲ႔ပါတ္​သတ္​ၿပီး မစိုးရိမ္​နဲ႔​ေနာ္​ ​ေနာက္​ငါးလမွာ ​ေလ့က်င္​့ခန္​းမ်ားမ်ားလုပ္​၊ ခႏၶာကိုယ္​အားရွိ​ေအာင္​ အာဟာရျပည္​့ျပည္​့၀၀စား​ေပးရမယ္​။ အားလံုးကုိ ကိုယ္​တို႔တစ္​ဆင္​့ဆီလုပ္​သြားၾကမယ္​​ေလ"

လင္​က်န္​းရီက ​ေနာက္​ခန္​းခံုမွာ၀င္​ထိုင္​ကာ စုက်စ္​ယန္​ကိုသူ႔လက္​​ေမာင္​းမ်ားအၾကား ​ေထြး​ေပြ႕ထားလိုက္​သည္​။ စုက်စ္​ယန္​၏ပူပင္​​ေသာက​ေတြမ​ေပ်ာက္​ခင္​အထိ အခ်ိန္​အ​ေတာ္​ၾကာ ညင္​သာစြာနွစ္​သိမ္​့​ေပးခဲ့သည္​။

"ကြၽန္​​ေတာ္​ ပိုၿပီး​ေနလို႔​ေကာင္​းလာပါၿပီ ခင္​ဗ်ားသြားၿပီး​ေမာင္​း​ေတာ့​ေလ အိမ္​ျပန္​ၾကရ​ေအာင္​"

သူလင္​က်န္​းရီိကိုတြန္​းကာ​ေျပာလိုက္​သည္​။ လင္​က်န္​းရီကၿပံဳးကာ သူ႔ရဲ႕မ်က္​လံုး​ေလးကို နမ္​းသည္​။

"​ေကာင္​းၿပီ အိမ္​ျပန္​ၾကမယ္​"

ၿပီး​ေနာက္​မွာ​ေတာ့ လင္​က်န္​းရီဟာသူ႔ဇနီးနွင္​့က​ေလးမ်ားအတြက္​ ခက္​ခဲ​ေသာလမ္​းကို ဂရုတစိုက္​ျဖင္​့ စတင္​ၿပီး​ေမာင္​းနွင္​ပါ​ေတာ့သည္​။

စုက်စ္​ယန္​သည္​လည္​း ​ေရခ်ိဳးကန္​ကို သ​ေဘာက်ျခင္​းဆီမွာ တျဖည္​းျဖည္​းခ်င္​း​ေပ်ာ္​၀င္​နစ္​ျမဳပ္​လာခဲ့​ေလၿပီ။ ႀကီးထြား​ေန​ေသာ၀မ္​းဗိုက္​ဖိအားကို ​ေရ​ေအာက္​မွာဆိုလွ်င္​ ​ေကာင္​း​ေကာင္​း​ေလွ်ာ့ခ်နိုင္​သည္​​ေလ။

လင္​က်န္​းရီတစ္​​ေယာက္​မွာ​ေတာ့ အလွဆင္​ကုမၸဏီကို အလုပ္​စနိုင္​ၿပီျဖစ္​​ေၾကာင္​း ဖုန္​း​ေခၚဖို႔​ေတာင္​မွ ​ေမ့​ေလ်ာ့​ေနသည္​အထိ အလုပ္​မ်ား​ေနခဲ့သည္​။

ဆယ္​ရက္​ၾကာၿပီး​ေနာက္​ အလွဆင္​ကုမၸဏီက လင္​က်န္​းရီိကိုဖုန္​း​ေခၚကာ ​ေနရာ​ေ႐ႊ႕ျပီးၿပီလား၊ အလွဆင္​ဖို႔ကိုဆက္​လုပ္​မွာလားဆိုတာ ​​ေမး​ေတာ့သည္​။ အဲဒီ့အခါမွသာ သူသတိရ​ေတာ့သည္​။

"အင္​း... အင္​း... ကြၽန္​​ေတာ္​ခင္​ဗ်ားကို​ေသာ့​လာ​ေပးမယ္​ ​ေကာင္​းၿပီ ခင္​ဗ်ားဒီ​ေန႔ပဲစလို႔ရတယ္​ ​ေန႔လည္​သံုးနာရီ​ေလာက္​လုပ္​ရ​ေအာင္​ ​ေကာင္​းၿပီ..."

စြပ္​ျပဳတ္​တစ္​ခြက္​လံုး​ အကုန္​​ေသာက္​လိုက္ၿပီး​ေနာက္​ စုက်စ္​ယန္​ကစူးစမ္​းလိုဟန္​ျဖင္​့​ေမးလာသည္​။

"အဲဒါကဘာလဲ"

လင္​က်န္​းရီ၏အခ်က္​အျပဳတ္​စြမ္​းရည္​က မၾကာ​ေသးမီကပင္​ လွ်င္​ျမန္​စြာတိုးတက္​လာခဲ့သည္​။ ဒါက သူ႔ဗိုက္​ထဲက အစားႀကိဳက္​​ေလးနွစ္​​ေယာက္​ကို အလိုလိုက္​ဖ်က္​ဆီး​ေနတာပင္​။

"အိုး အိမ္​ၾကမ္​းျပင္​ကို ျပင္​ဆင္​မြမ္​းမံဖို႔ကိစၥ ကိုယ္​​ေမ့​ေနတာ​ေလ ဒီ​ေန႔သူတို႔​ေျပာမွပဲ သတိရ​ေတာ့တာ အခ်စ္​​ေရ စိတ္​မ​ေကာင္​းစရာပဲ ကိုယ္​တို႔ဒီမွာဆယ္​ရက္​ထက္​ပိုၿပီး​ေနရ​ေတာ့မယ္​"

လင္​က်န္​းရီ၏အသံက ပူ​ေဆြး​ေနဟန္​ရွိေသာ္​လည္​း သူ႔မ်က္​နွာက​ေတာ့ ဂုဏ္​ယူ၀မ္​း​ေျမာက္​လို႔​ေနသည္​။

စုက်စ္​ယန္​က​ေတာ့ ႀကီးမား​ေသာ ​ေရခ်ိဳးကန္​ကို စြဲလမ္​း​ေနခဲ့​ေလၿပီ။ သည္​​ေတာ့ လင္​က်န္​းရီ၏စကားလံုးမ်ားကို ၾကားလိုက္​ရခ်ိန္​မွာ ဘာမွမခံစားရ​ေပ။

"အဆင္​​ေျပပါတယ္​ ဒီလိုကိစၥမ်ိဳးက ကူညီလို႔ရတာမွမဟုတ္​တာပဲ"

"ဟုတ္​တာ​ေပါ့ ကိုယ္​့မွာဘာမွမတတ္​နိုင္​ဘူး​ေလ"

​ေရခ်ိဳးကန္​အ​ေပၚ သူအရူးအမူးျဖစ္​​ေနၿပီဆိုတာ လင္​က်န္​းရီကဘယ္​လိုလုပ္​ မသိဘဲ​ေနပါမည္​လဲ။ ​ေရခ်ိဳးကန္​ကို စြဲလမ္​းတာက​ ​ေကာင္​းတဲ့အရာျဖစ္​ၿပီး (ဗိုက္​ထပ္​ပူလာၿပီး) ၎နွင္ ့အံ၀င္​ဂြင္​က်ျဖစ္​သြားလွ်င္​ပင္​ သူ႔ကိုျပန္​ခြင္​့​ေပးလိမ္​့မည္​မဟုတ္​​ေပ။

-- ဒါ​ေပမဲ့လည္​း ျပင္​ဆင္​​ေဆာက္​လုပ္​မႈလုပ္​​ေနတာက စုက်စ္​ယန္ရဲ႕အိမ္​မွာ​ျဖစ္​သည္​။ သူကခုနစ္​လႊာမွာ​ေနတာျဖစ္​ၿပီး ​ေလွကားပဲသံုးသံုး၊ ဓာတ္​​ေလွကားပဲသံုးသံုး စြန္​႔စားမႈ​ေတြရွိ​ေနတုန္​းပဲ။ သူ႔၀င္​းၿခံနဲ႔အိမ္​​ေလးက မ​ေကာင္​းဘူးလားလို႔။ က်စ္​ယန္က သစ္​ပင္​ရိပ္​မွာ လြတ္​လြတ္​လပ္​လပ္​ လမ္​း​ေလွ်ာက္​နိုင္​သည္​။ ​ေလ့က်င္​့ခန္​းလုပ္​ရင္း လတ္​ဆတ္​တဲ့​ေလလည္​း ရွဴလို႔ရသည္​။ ဟိုအ​ေဆာက္​အဦကက် လူ​ေတြျပည္​့နွက္​​ေနတာျဖစ္​ၿပီး စုက်စ္​ယန္​ရဲ႕ဗိုက္​​ေလးက ပိုပိုႀကီးလာၿပီ။ လူ​ေတြသတိထားမိရင္​ ဘယ္​လုိလုပ္​မလဲ။ က်စ္​ယန္​ကစိတ္​ထဲမထားရင္​​ေတာင္ သူ႔ဘာသာစိတ္​ပင္​ပန္​းမႈကိုခံစား​ေနရလိမ္​့မည္​။ သည္​​ေတာ့ ယာယီအ​ေနျဖင္​့ သည္​မွာ​ေနျခင္​းက သက္​​ေတာင္​့သက္​သာရွိသည္​။

​ေန႔လယ္​မွာ​ေတာ့ လင္​က်န္​းရီက အလွဆင္​ကုမၸဏီကုိ ​ေသာ့​ေပးကာ သူတို႔နွင္​့သ​ေဘာတူစာခ်ဳပ္​မွာ လက္​မွတ္​ထိုးလိုက္​သည္​။

သူ႔ကုမၸဏီမွ၀န္​ထမ္​းတစ္​​ေယာက္​ကို လုပ္​ငန္​းႀကီးၾကပ္​ဖို႔ပို႔​ေပးခဲ့သည္​။ ထိုအရာၿပီး​ေနာက္​ လင္​က်န္​းရီဟာ အိမ္​ကိုျပန္​​ေမာင္​းလာခဲ့သည္​။

သူထြက္​သြားၿပီးမၾကာမီ ​လင္​ပါ့ပါနွင့္လင္​မားမာတို႔ ၀င္​လာခဲ့ၾကသည္​။ သူတို႔​ေတြအန္​ကယ္​လ္​လီကိုၿခိမ္​း​ေျခာက္​တာ​ေရာ ကတိ​ေပးတာပါ နွစ္​ခုစလံုးလုပ္​ခဲ့ၾကၿပီး​ ​ေနာက္​ဆံုးမွာ​ေတာ့ ၀န္​ခံခ်က္​တစ္​ခုကို ရခဲ့ၾကသည္​။

သူတို႔၏သားနွင္​့အနာဂတ္​​ေခြၽးမ​ေလးတို႔၏လိပ္​စာကိုရခဲ့ၿပီး အနာဂတ္​​ေခြၽးမ​ေလးကို​ေတြ႕ရဖို႔ စိတ္​လႈပ္​ရွားတက္​ႂကြစြာ အ​ေျပးအလႊားသြားၾက​ေလ​ေတာ့သည္​။

"ခုနစ္​လႊာမွာမဟုတ္​လား"

"ဟုတ္​တယ​္​​ ခုနစ္​လႊာပဲ"

"ဒီအိမ္​လား"

"ဟုတ္​တယ္​ အဲဒီ့အိမ္​ပဲ"

သူတို႔ဟာ သူခိုးမ်ားသဖြယ္​ စုက်စ္​ယန္​၏အခန္​းတံခါး​ေရွ႕သို႔ ခ်ဥ္​းကပ္​လာၾကသည္​။ မွတ္​စုစာ႐ြက္​​ေပၚမွ လိပ္​စာကိုစစ္​​ေဆးၿပီး​ေနာက္​မွာ အခန္​းတံခါး​ေခါက္​ဖို႔ မ၀ံ့ရဲပါ​ေခ်။

"ရွင္​​ေခါက္​လိုက္​ ကြၽန္​မတို႔ကိုျမင္​ရင္​ သား​ေလးစိတ္​ဆိုးမွာ ကြၽန္​မ​ေၾကာက္​တယ္​"

လင္​မားမာက တိုးတိုး​ေျပာသည္​။ လင္​ပါ့ပါက​ သူ႔လက္​​ေခ်ာင္​းမ်ားကို ​ေနာက္​သုိ႔ျပန္​သိမ္​းလိုက္​သည္​။

"ဒီကိုလာၿပီး ​ေရးႀကီးခြင္​က်ယ္​လုပ္​ခ်င္​တာကမင္​း​ေလ... မင္​း​ေခါက္​လိုက္​..."

သည္​စကားနွင္​့အတူ လင္​ပါ့ပါက လင္​မားမာ၏အ​ေနာက္​နားသို႔ ျပန္​ဆုတ္လိုက္​သည္​။ လင္​မားမာက သူ႔ကု​ိိိအ​ေရွ႕သို႔ျပန္​ဆြဲကာ ရန္​မူလိုဟန္​ျဖင္​့ လက္​​ေကာက္​၀တ္​ကိုဖိညႇစ္​ထားသည္​။

"ရွင္​သြား​ေခါက္​မွာလား"

"​ေကာင္​းၿပီ... ကိုယ္​​ေခါက္​လိုက္​မယ္​ ကိုယ္​တံခါး​ေခါက္​တာက သိပ္​မ​ေကာင္​းဘူးလားလို႔​ေနာ္​ ဘာပဲျဖစ္​ျဖစ္​ ကိုယ္​တို႔သားကျမင္​လိုက္​ရံုနဲ႔ ကိုယ္​ကတြန္​းအား​ေပးခံရလို႔ဆိုတာ ​သိမွာပါေလ"

လင္​ပါ့ပါက အ​ေရွ႕​ကို​ေရာက္​လာၿပီး​ေနာက္​ တံခါး​ေခါက္​ရင္​း လင္​မားမာကိုၾကည္​့လိုက္​သည္​။

"ကုိယ္​တို႔သား ​ေဒါသထြက္​သြားမယ္​လု႔ိမင္​းထင္​လား ဒါမွမဟုတ္​ ျပန္​ၾကရ​ေအာင္​ပါကြာ"

"စိတ္​ၿငိမ္​ၿငိမ္​ထားစမ္​းပါရွင္​ ကြၽန္​မတို႔အဆူခံရမယ္​ဆိုရင္​​ေတာင္​မွ ကြၽန္​မတို႔​ေခြၽးမ​ေလာင္​း​ေလးကို​ေတာ့ ​ဒီမွာ​ေတြ႕ရမွကုိျဖစ္​မယ္​"

လင္​မားမာဟာ အၾကာႀကီး​ေၾကာက္​လန္​႔မ​ေန​ေပ။ လင္​​ပါ့ပါ၏​ေရွ႕မွတံခါးဘဲလ္​ကိုရည္​႐ြယ္​ကာနွိပ္​လိုက္​သည္​။

​ေျခသံ​ေတြကိုသူမၾကားလိုက္​ရခ်ိန္​မွာ​ေတာ့

You are reading the story above: TeenFic.Net