Chapter 29 (U+Z)

Background color
Font
Font size
Line height

(Unicode)

အခန်း ၂၉။ ငါမသေသေးဘူး။ ကလေးလေးကဒီနေရာမှာရှိနေတုန်းပဲ။

"အ..."

စုကျစ်ယန် သူ့ခေါင်းကို၀မ်းဗိုက်ဆီငုံ့ကြည့်ကာ နာကျင်စွာညည်းညူလိုက်သည်။ သူ့ရဲ့မျက်မှောင်ကြုတ်ရင်းငိုကြွေးမလိုဖြစ်နေပုံကို လင်ကျန်းရီမြင်တဲ့အခါ သူ့နှလုံးသားလေးဟာ ရင်ဘတ်ထဲမှခုန်ထွက်သွားခဲ့သည်။

သူဘာမျှရှင်းပြမနေတော့ဘဲ စုကျစ်ယန်ကိုပွေ့ချီကာ ဆေးရုံထဲအပြေးအလွှား ၀င်လိုက်သည်။

"ေ၀းေ၀းသွားစမ်းပါ ကျွန်တော့်ကိုမထိနဲ့ အား..."

စုကျစ်ယန်၏စကားလုံးများက ပြတ်တောင်းပြတ်တောင်းဖြစ်နေကာ နာကျင်နေသောအမူအရာ ဖြစ်နေသည်။

__________

သေစမ်း! အခုတော့ သူ့ရဲ့ဒေါသတွေကြောင့် သူ့ဗိုက်ထဲကသန္ဓေသားလေး အကျိုးသက်ရောက်မှုဖြစ်မှာ သူကြောက်မိသည်။ သူ့ဗိုက်ကနာကျင်လာတယ်ဆိုတော့... သူသိလိုက်ပြီ။ ဒီအယုတ်တမာကောင်နဲ့ ဆုံတွေ့တာက ကောင်းသောအဆုံးသတ်ကို ရရှိစေမှာမဟုတ်ဘူး။

သူ့သွားတွေ နာကျင်နေမယ်ဆိုရင်တောင်မှ လင်ကျန်းရီကိုမကောင်းပြောဖို့ စုကျစ်ယန်မမေ့ပေ။ ဒါပေမယ့် သူ့ခန္ဓာကိုယ်ကို ဒီ့ထက်ပိုပြီး မထိန်းနိုင်တော့ဘူး။

သူ့ခန္ဓာကိုယ်ဟာ ကားပေါ်မှီမိလိုက်ကာ တဖြည်းဖြည်းလျှောသွားလေပြီ။ ဟုတ်တာပေါ့။ လင်ကျန်းရီက ပြုတ်ကျသွားခွင့်ပေးပေ။ စုကျစ်ယန်သူ့ပေါ် အေးတိအေးစက်ဆက်ဆံတာကို မကြောက်ဘဲ ပွေ့ချီလိုက်သည်။

သူ့အသံက ပူပန်မှုတို့ရောစွက်နေပြီး အထက်စီးဆန်နေသည်မှာလည်း မငြင်းနိုင်ပေ။

"မင်းဒေါသထွက်နိုင်တယ် ဒါပေမယ့်မင်းရဲ့ကလေးအပေါ်တော့ သက်ရောက်မှုမဖြစ်စေနဲ့ မင်းကအခု တစ်ယောက်တည်းမဟုတ်ဘူး အရင်ဆုံးကုသမှုခံယူဖို့ မင်းကိုဆေးရုံထဲခေါ်သွားပေးမယ် ပြီးမှအဲဒီ့အကြောင်းပြောကြတာပေါ့"

လင်ကျန်းရီ သူ့ကိုဆေးရုံထဲ ဘယ်လိုပြန်ခေါ်သွားတယ်ဆိုတာ မြင်လိုက်ပြီးနောက် စုကျစ်ယန် တစ်ကယ်ကြီးကြောက်လန့်သွားရသည်။ သူ လင်ကျန်းရီကို ပြင်းပြင်းထန်ထန်တွန်းသော်လည်း အားနည်းစွာပင် တန်သ့ွားရသည်။

"ကျွန်တော်ဆေးရုံမသွားဘူး ခင်ဗျားပြန်ချပေး လင်ကျန်းရီ ခင်ဗျား... ကျွန်တော့်ကိုအခုချပေး..."

၀မ်းဗိုက်ထဲကနာကျင်မှုကြောင့် သူ့ခွန်အားကမလုံလောက်ခဲ့ပါချေ။ ဒါကလင်ကျန်းရီ၏မျက်လုံးထဲ ဖော်ပြဖို့ပင်မတန်ပါပေ။ ထပ်ပေါင်းပြောရလျှင် လင်ကျန်းရီ ဒီအသေးလေးနဲ့အတူ ဗိုက်ထဲကကလေးကိုပါ စိုးရိမ်နေတာဖြစ်သည်။ ဒါကြောင့် သူ့ခြေလှမ်းတွေကို မြန်နိုင်သမျှပိုမြန်လိုက်သည်။

"လင်... မစ်စတာလင်... ကျွန်တော်တောင်းဆိုပါတယ် ကျွန်တော့်ကိုသွားခွင့်ပြုပါရမလား ခင်ဗျားနဲ့စေ့စပ်ထားတဲ့မိန်းမက ကျွန်တော့်ကိုအန္တရာယ်ပေးချင်နေတယ် ကျွန်တော့်ကိုယ်ကျွန်တော် သေတွင်းထဲမပု့ိနိုင်ဘူး ခင်ဗျားကျွန်တော့်ကိုတစ်ကယ်စိုးရိမ်တယ်ဆိုရင် အိမ်ပြန်ခေါ်သွားပေးပါ ဒါမှမဟုတ်တခြားဆေးရုံကိုပို့ပေးပါ ဒီဆေးရုံကိုမသွားချင်ဘူး ဆရာ၀န်တွေ... ဆရာ၀န်တွေကို လာဘ်ထိုးထားတယ် သူတို့ကကျွန်တော်နဲ့ ကျွန်တော့်ကလေးကို သတ်လိုက်ကြလိမ့်မယ်"

စုကျစ်ယန် လင်ကျန်းရီ၏ပခုံးကို အားနည်းစွာမှီထားရင်း လေသံပြတ်တောင်းပြတ်တောင်းဖြင့် တောင်းဆိုသည်။

သူပြန်မသွားချင်ပါ။ မဟုတ်လျှင် သူ့ရဲ့ဘ၀ကလေးဟာ ထပ်ပြီးပစ်ထုတ်ခံရပေလိမ့်မည်။ ကောင်းကင်ဘုံက ပြန်လည်မွေးဖွားဖို့ အခွင့်အရေးထပ်ပေးဦးမလားဆိုတာ သူအာမ,မခံနိုင်ပေ။

လင်ကျန်းရီ စုကျစ်ယန်၏စကားလုံးများကို ကြောက်ရွံ့မှုတစ်၀က်စိုးရိမ်မှုတစ်၀က်ဖြင့် နားထောင်နေသည်။ သူ့နှလုံးသားထဲ အလန့်တကြားဖြစ်သွားကာ သူ့မျက်လုံးတွေဟာ စူးရှစွာလင်းလက်သွားသည်။ မည်သို့ပင်ဆိုစေ သူ့လေသံက နူးညံ့သွားရလေသည်။

"ကျစ်ယန် အဓိပ္ပာယ်မရှိတာတွေမတွေးနဲ့ ကိုယ်ဒီမှာရှိတယ် ဘယ်သူကမှမင်းနဲ့ကလေးလေးကို နာကျင်စေလိမ့်မှာမဟုတ်ဘူး အခုနေတခြားဆေးရုံသွားဆိုတာ အရမ်းနောက်ကျနေပြီ မင်းအတွက်ပိုပြီးအန္တရာယ်ရှိတယ် ကောင်းကောင်းနေ ကိုယ့်ကိုယုံကြည်ထား ဟုတ်ပြီလားနော်..."

"မဟုတ်ဘူး ကျွန်တော်မသွားဘူး... ရီ... ခင်ဗျားကျွန်တော့်ကို တစ်ကယ်ချစ်တယ်ဆိုရင် ကျွန်တော့်ကိုသေတွင်းထဲမပို့လိုက်ပါနဲ့"

စုကျစ်ယန်၏ ခန္ဓာကိုယ်ကို လင်ကျန်းရီဟာ ဓာတ်လှေကားဆီပွေ့ချီသွားသည်။ စုကျစ်ယန်ရဲ့နှလုံးသားလေးဟာ ပိုမိုစိတ်အနှောင့်အယှက်ဖြစ်ကာ အလွန်အမင်းနစ်မြုပ်သွားရလေပြီ။

သူ့အောက်က ကလေးလေးက ပူလောင်ကာ သွေးတွေထွက်လာသည့်ပုံပင်။ စုကျစ်ယန်အလွန်ကြောက်ရွံ့လာကာ မျက်ရည်တွေကျဆင်းလာသည်။ သူ့လက်ကို၀မ်းဗိုက်လေးပေါ်တင်ထားကာ ဒေါသတွေ မကျေမနပ်ဖြစ်မှုတွေနှင့် သနားစရာကောင်းလောက်အောင် ကြည့်နေလေသည်။

စုကျစ်ယန်ကိုကြည့်လိုက်ချိန်မှာ လင်ကျန်းရီ၏နှလုံးသားလေး နူးညံ့သွားပြီးလျစ်လျူရှုလိုက်ဖို့ မဝံ့ရဲပေ။ နူးညံ့သောလေသံလေးဖြင့် နှစ်သိမ့်ပေးလိုက်သည်။

"မကြောက်ပါနဲ့ ကိုယ်မင်းနဲ့အမြဲတမ်းရှိနေမှာ မင်းစိုးရိမ်နေတဲ့ကိစ္စတွေ ဖြစ်လာမှာမဟုတ်ပါဘူး စိတ်ချလက်ချအနားယူလိုက်နော် မင်းနဲ့ကလေးလေး လုံလုံခြုံခြုံနဲ့ရှိပြီး အန္တရာယ်ကင်းမှာပါ ဒေါသလဲမထွက်ဘဲစိတ်လျှော့ထား စောစောက ဆရာ၀န်စစ်ဆေးပြီးတုန်းက မင်းရဲ့ခန္ဓာကိုယ်တည်ဆောက်ပုံက ကိုယ်၀န်ဆောင်ဖို့ မဆီလျော်ဘူးလို့ပြောခဲ့တယ် မင်းရဲ့ခံစားချက်မတည်ငြိမ်ရင် ကိုယ်၀န်ပျက်ကျဖို့ပိုလွယ်တယ် မင်းအန္တရာယ်ကင်းအောင်လို့ စိတ်လျှော့ထားပြီး ပိုအနားယူသင့်တယ်လေ"

ဘာရယ်...။

လင်ကျန်းရီရဲ့စကားလုံးတွေကိုကြားလိုက်သည့်အခါ စုကျစ်ယန်ဟာစတင်ပြီး မျက်လုံးတွေကိုပြူးပြီးကြည့်လိုက်သည်။ မူလကထက်မက်သည့်မျက်လုံးတွေဟာ သည်ခဏမှာပဲ စတင်ကာမှုန်မှိုင်းလာလေသည်။

ဆရာ၀န်က လင်ကျန်းရီကို ဒီလိုတောင်ပြောလိုက်ပြီပေါ့။ စစ်ဆေးနေတုန်းကလေ။ သူကဘာလု့ိမကြားလိုက်မိတာလဲ။

အိုး... ဟုတ်သား သူ့ဦးနှောက်က ဒီ'ဗုဒ္ဓ'ဆီကနေ ဘယ်လိုထွက်ပြေးရမလဲဆိုတာပဲ တွေးနေခဲ့တာလေ။ ဒီတော့ ဆရာ၀န်ပြောတာကို ဘယ်လိုလုပ်ကြားလိုက်ပါ့မလဲ။

ဒါပေမယ့် သူ့ဒေါသတွေကို လင်ကျန်းရီဆီ ပစ်ထုတ်လိုက်ရုံသက်သက်သာဖြစ်ပြီး အခုတော့ကိုယ်၀န်ပျက်ကျမဲ့ အနေအထားနဲ့ စွန့်စားနေရပြီ။ သူကတစ်ကယ်ကိုပဲ အားနည်းနေတာလား။ ဟာ့.... ဗိုက်ကနာလိုက်တာ။

နောက်ဆုံးမှာတော့ စုကျစ်ယန်ရုန်းကန်ခြင်းမပြုဘဲ ငြိမ်သက်သွားကြောင်း လင်ကျန်းရီမြင်ခဲ့ရသည်။ သူစိတ်သက်သာရာရသွားသော်လည်း မှုန်မှိုင်းကာနုံခွေနေသည့်ပုံစံကို မြင်မြင်ချင်း စိုးရိမ်မှုတို့ဆောင့်တက်သွားလေပြီ

ဒီအသေးလေး အဓိပ္ပာယ်မရှိတာတွေ ထပ်တွေးနေပြန်ပြီလား။ သူကဘယ်လိုလုပ်ပြီးများ သူ့ဇနီးနဲ့ကလေးကို နာကျင်စေနိုင်မှာတဲ့လဲ။ တစ်ကယ်ဆို အလိုလိုက်ထားဖို့တောင်မှ မစောင့်နိုင်တော့တဲ့ဟာကို။

လင်ကျန်းရီ စုကျစ်ယန်ကို အရေးပေါ်အခန်းဆီသယ်ဆောင်သွားခဲ့ပြီး ခွဲစိတ်ကုတင်ပေါ် တင်ပေးလိုက်သည်။ စုကျစ်ယန်တွေးလိုက်သည်က ဒီအယုတ်တမာရဲ့လက်ထဲမှာ လုံး၀ကိုပြီးဆုံးသွားပြီိလို့ပေါ့။ မေ့လိုက်တော့... သူထပ်ပြီးသေရဦးမှာပဲ။

သူဒီလိုတွေးခဲ့ပေမယ့်လည်း လင်ကျန်းရီခွဲစိတ်ခန်းထဲကထွက်သွားတာကို သူမြင်တဲ့အခါ ဘယ်ကရောက်လာမှန်းမသိတဲ့ သူ့ရဲ့ခွန်အားနဲ့ လင်ကျန်းရီရဲ့လက်ကို ဆွဲထားမိသည်။

သူ့မျက်နှာကဖြူလျော်နေပြီး လင်ကျန်းရီကိုကြည့်တဲ့အကြည့်တွေက ခွဲခွာဖို့ဆန္ဒမရှိတာ ဒါမှမဟုတ် မခွဲခွာခင်နှုတ်ဆက်ချင်နေတာ အသနားခံနေတာလို့တော့မပြောနိုင်ပေ။

ခွဲစိတ်ကုတင်ပေါ်မှာ သူနောက်တစ်ကြိမ်သေဆုံးသွားခဲ့ရင် သူ့ရှေ့မှသည်လူအကြောင်း ပြတ်ပြတ်သားသား မှတ်ကိုမှတ်မိရလိမ့်မည်။ နောင်ဘ၀သူမွေးဖွားလာခဲ့ရင် ဒါမှမဟုတ် နောက်တစ်ကြိမ် သူပြန်လည်ရှင်သန်လာခဲ့ရင် သူတို့ နောက်တစ်ကြိမ်ပြန်မဆုံတွေ့တာ ပိုကောင်းမည်။

သို့သော်လည်း လင်ကျန်းရီကတော့ သည်လိုမတွေးပါချေ။ သနားစဖွယ် မျက်နှာငယ်လေးနဲ့ စုကျစ်ယန်က သူ့ကိုဆွဲထားခဲ့သည်။ သူ့နှလုံးသားထဲတွင် ချက်ချင်းပင်နွေဦးစမ်းချောင်းလေးတစ်စင်းစီးဆင်းသွားလေသည်။

စုကျစ်ယန်၏ အေးစက်နေသည့်လက်ကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်ပြီး ခွဲစိတ်ကုတင်၏တစ်ဖက်ခြမ်းသို့သွားလိုက်ကာ လေသံတိုးတိုးလေးပြောလိုက်သည်။

"ကောင်းပြီ ကိုယ်ဒီနေရာမှာ မင်းနဲ့အတူတူရှိနေပေးမယ်နော်"

သည်လိုပုံစံနှင့် လင်ကျန်းရီဟာ စုကျစ်ယန်၏လက်ကို သူ့ရဲ့နှုတ်ခမ်းမှာကပ်ကာ အနမ်းပေးလိုက်ရင်း အားပေးလိုက်သည်။

"မကြောက်နဲ့ မင်းမှာကိုယ်ရှိနေရင် ဘာမှဖြစ်လာမှာမဟုတ်ဘူး လိမ္မာတယ်ခဏလောက်သည်းခံလိုက်ဦး အိပ်လိုက်နော် မင်းအဆင်ပြေသွားမှာ..."

စုကျစ်ယန်၏အသိစိတ်က တဖြည်းဖြည်းချင်း လွင့်ပါးသွားပြီး လုံးလုံးသတိမလစ်ခင်လေးမှာ တီးတိုးရေရွတ်သည်။

"ကျွန်တော်တို့ကလေးကို စောင့်ရှောက်ရမယ် ခင်ဗျားရဲ့ကလေး... ဖျက်မချလိုက်ပါနဲ့... ကျွန်တော်နာကျင်ရင်တောင် ကြံ့ကြံ့ခံနိုင်ပါတယ်..."

"ကောင်းပြီ ကိုယ်ကတိပေးတယ် မင်းရောမင်းရဲ့ကလေးရော အန္တရာယ်ကင်းစေရမယ်နော်..."

"...." စုကျစ်ယန် ဘာမျှထပ်မပြောတော့ပေ။ သူ့မျက်လုံးတွေကိုမှိတ်လိုက်ပြီးနောက် သတိလစ်သွားပုံပေါ်သည်။

သည်အချိန်မှာ ကြောက်ရွံ့မှုတွနဲ့ သူ့ဗိုက်ထဲမှာနာကျင်မှုတွေ ရှိနေသေးတယ်ဆိုပေမယ့်လည်း (အသိစိတ်မရှိတော့တာကြောင့်) ကွဲပြားသွားပုံပေါ်သည်။

သူ့အရင်ဘ၀က ခွဲခန်းကုတင်ပေါ်မှာ တစ်ယောက်တည်းသေဆုံးသွားခဲ့ရသည်။ သို့သော်ယခုဘ၀မှာတော့ သူတစ်ယောက်တည်းမဟုတ်တော့ပေ။

အစမှအဆုံးတိုင် လင်ကျန်းရီက သူ့ဘေးမှာရှိနေပေးပြီး အဆတ်မပြတ်နှစ်သိမ့်ပေးနေကာ နွေးထွေးသောစကားလုံးများဖြင့် အားပေးနေသည်။ သူ့နားထဲမှာ ရပ်တန့်မသွားခဲ့ပေ။

ခွဲစိတ်နေစဉ်တစ်လျှောက်လုံး လင်ကျန်းရီရဲ့နာမည်ကိုခေါ်နေမိမှန်း စုကျစ်ယန်မသိပေ။ ဟုတ်တာပေါ့။ နောက်ထပ်ခေါ်နေတာကတော့ "ကလေးလေး"...

သူ့လက်ဖဝါးထဲက လက်ရဲ့အပူချိန်ဟာ အေးစက်နေရာကနေ နွေးလာကြောင်း လင်ကျန်းရီခံစားလိုက်မိသည်။ အဲဒီ့နောက်မှာ စတင်ပြီး ချွေးတွေထွက်လာလေပြီ။

သူ့ရဲ့နှလုံးသားလေးဟာလည်း စိုးရိမ်ကြောင့်ကြမှုနောက်ကိုလိုက်ပါနေရင်းကနေ နောက်ဆုံးမှာ ပုဂ္ဂိုလ်ရေးအရ အကျိုးအမြတ်များနှင့် ဆုံးရှုံးမှုများကိုပင်စိုးရိမ်နေမိပြီ။

ဒီအသေးလေးက အရမ်းကြီးနာကျင်နေတာ ဟုတ်တယ်မလား။ သူချွေးတွေအတော်လေး ထွက်နေသည်။ အရမ်းရှော့ခ်ရပြီး
ကြာက်နေတာပဲဖြစ်ရမည်။

ဘာကြောင့်လဲဆိုတော့ 'ကျွန်တော်မသေချင်သေးဘူး'ဆိုတဲ့စကားကို ထပ်ကာတလဲလဲပြောနေတာကြောင့်ပင်။

ူသူအရင်က 'သူ့လက်ပေါ်မှာသေခဲ့တာ'ဆိုတာက လုံး၀ကိုအဓိပ္ပာယ်မရှိဘူး။ ဒါမှမဟုတ် မှန်ကန်ခဲ့လိမ့်မည်။ ဒီဘ၀မှာတော့ သူစုကျစ်ယန်ကို သွားခွင့်ပြုမှာမဟုတ်ဘူး။

သူအရင်ဘ၀က တစ်ကယ်ကိုသူ့ကိုပိုင်ဆိုင်ခဲ့ဖူးတယ်ဆိုရင် ဒီဘ၀မှာ ဒီအသေးလေးကို ကျွမ်းကျင်စွာကိုင်တွယ်နိုင်ဖို့ သူစီစဉ်ရမည်။ သူ့(လင်ကျန်းရီ)ရဲ့ဘ၀တစ်လျှောက်လုံးကို နိုင်စားမယ်ဆိုရင်တောင်မှ သူလိုလိုလားလားနဲ့ကို ၀မ်းမြောက်၀မ်းသာဖြစ်နေမှာပင်။

သူရုတ်တရက်ကြီး ဒီလိုအတွေးမျိုးဘာကြောင့်တွေးမိမှန်း လင်ကျန်းရီမသိပါချေ။ ခွဲစိတ်ကုင်ပေါ်တွင်ဖြူဖျော့စွာ လဲလျောင်းနေဆဲဖြစ်သောစုကျစ်ယန်ကိုကြည့်ပြီး ၀မ်းဗိုက်ကလေးကိုညင်စွာပေါ့ပါးစွာ ပွတ်သပ်လိုက်သည်။

သူ့ရဲ့ဘ၀တစ်လျှောက်လုံးမှာ one night stand တစ်ယောက်နဲ့ဆုံတွေ့ခဲ့ပြီးနောက် ဒီလူနဲ့အတူရှိနိုင်ခဲ့တာဟာ အိပ်မက်တစ်ခုလိုမျိုး လင်ကျန်းရီရုတ်တရက်ကြီးခံစားလိုက်ရသည်။

ဆန့်ကျင်ဘက်အနေနဲ့ သူ့မှာမျှော်လင့်ချက်တွေ ပြည့်နှက်လာခဲ့သည်။ ထပ်ပြီးတော့ သူတို့မှာကလေးတစ်ယောက်တောင် ရှိနေခဲ့ပြီ။

သတိလစ်နေစဉ်မှာတောင် စုကျစ်ယန်ဟာ သူတို့ရဲ့ကလေးကို ခေါ်နေတယ်ဆိုတာ သူကြားမိချိန်မှာ လင်ကျန်းရီအကူအညီမဲ့သွားရသည်။ သို့သော်လည်း သူ့နှုတ်ခမ်းထောင့်စွန်းလေး ကွေးတက်သွားခဲ့ပြီး ကျေနပ်ပြုံးတို့ကုပြသလေသည်။

စုကျစ်ယန်မျက်လုံးတွေပွင့်လာတဲ့အခါ အိပ်ရာဘေးတွင်ရပ်နေသော လင်ကျန်းရီကို ပထမဆုံးမြင်လိုက်ရသည်။ သူ့ရဲ့ပထမဆုံးတုံ့ပြန်မှုက သူသေသွားခဲ့ပြီး ပြန်မွေးဖွားလာခဲ့ပြီလို့။

ပြီးတော့ သူပြန်ပြီးမွေးဖွားလာတာတောင် တစ်ကယ်ကိုပဲဒီအယုတ်တမာနဲ့ ထပ်ပြီးဆုံပြန်ပြီလို့ပေါ့။

ကောင်းကင်ဘုံရေ အား.... ကမ္ဘာကြီးရေ အား... နောက်တစ်ခါလောက် သူ့ကိုသေဖို့ခွင့်ပြုပေးနိုင်မလား။

စုကျစ်ယန်နိုးလာပြီး သူ့ကိုစကားတစ်လုံးမှမပြောဘဲ စိုက်ကြည့်နေကြောင်း မြင်လိုက်ရပြီးနောက်မှာ သူ့(လင်ကျန်းရီ)မျက်လုံးတွေ ဂနာမငြိမ်ဖြစ်သွားရလေပြီ။

ဒီထူးဆန်းတဲ့ပုံစံကြီးက နောက်ထပ်နာကျင်နေကြောင်း ပြတဲ့အမူအရာပဲ။ လင်ကျန်းရီ တစ်ခဏမျှ ရယ်မောချင်သလိုခံစားလိုက်ရသည်။ ဒီအသေးကောင်လေးဟာ ဘယ်လိုအဓိပ္ပာယ်မရှိတာတွေ တွေးနေပြန်ပြီလဲ။

"နိုးပြီလား နေရတာအဆင်ပြေရဲ့လား မင်းဗိုက်ကနာနေသေးလား"

လင်ကျန်းရီ၏နူးညံ့သောစကားလုံးလေးများက သူ့နားစည်ထဲ၀င်ရောက်လာသည်။ စုကျစ်ယန်မျက်လုံးကျယ်သွားကာ လက်တွေက IV ဆေးပိုက်တန်းလန်းရှိနေသော်ငြား အနှောင့်အယှက်မဖြစ်ဘဲ ၀မ်းဗိုက်ကလေးဆီ ရောက်ရှိသွားလေသည်။

သူ့ဗိုက်ကလေးဖောင်းနေကြောင်း ခံစားမိချိန်မှာ စုကျစ်ယန်ဟာ စတင်ပြီးတောင့်တင်းလို့သွားလေသည်။ သူမယုံကြည်နိုင်ဘဲ အံ့အားသင့်သွားသည်။

"ကျွန်တော်မသေသေးဘူးလား ကျွန်တောအသက်ရှင်နေသေးတယ်ပေါ့ ကလေးလေးလဲဒီမှာ ရှိနေတုန်းပဲပေါ့နော်"

လင်ကျန်းရီ ရယ်မောရင်း မျက်ရည်များပင် ထွက်လာရသည်။ သူ့စကားလုံးတွေကိုအဖြေပေးဖု့ိ ကြိုးစားလိုက်သည်။ ဒီအသေးကောင်လေးဟာ မတ်တပ်ရပ်ချင်နေသော ငါးကြင်းလေးတစ်ကောင်နဲ့တူသည်။ ဟုတ်တာပေါ့။ ကျရှုံးခဲ့သည်လေ။

အားနည်းနေသေးတာ ဒါမှမဟုတ် လှုပ်ရှားလိုက်တာကြောင့် နာကျင်သွားတာဖြစ်နိုင်သည်။ သူအနောက်ဘက်ကို ပြန်ပြီးလဲကျသွားလေသည်။

မည်သို့ပင်ဆိုစေ သူ့ခေါင်းကတော့ ထောင်မတ်နေကာ ပူဖောင်းနေသောဗိုက်ကလေးကိုကြည့်ရင်း တွတ်ထိုးနေဆဲ။

"ငါအသက်ရှင်နေတာပဲ အံ့သြဖို့ကောင်းလွန်းတယ်..."

သူ့ဘာသာရေရွတ်နေရင်း ၀မ်းဗိုက်လေးရဲ့အရှေ့နဲ့ဘေးဘက်တွေကို ပွတ်သပ်ဖို့လဲ မမေ့ပေ။ သည်အမူအရာလေးက ရယ်စရာကောင်းသလို နွေးထွေးလှပေသည်။

လင်ကျန်းရီက လှုပ်ရှားနေသည့် သူ့လက်ကိုကိုငိလိုက်ကာ ခန္ဓာကိုယ်ဘေးမှာချထားပေးရင်း ပြုံးကာပြောလိုက်သည်။

"ကောင်းပြီ မလှုပ်နဲ့တော့ IV ဆေးပိုက်တွေလှုပ်ကုန်မှာကိုသတိထား နောက်တစ်ခါပြန်သွင်းနေရမယ်လေ မင်းရဲ့တက်ကြွနေတဲ့ပုံစံကိုကြည့်ရတာ အဆင်ပြေနေပြီမလား ကျစ်ယန် ကိုယ်မင်းနဲ့ဆွေးနွေးစရာရှိတယ် မင်းနေကောင်းသွားတဲ့အခါ ကိုယ်နဲ့အိမ်ကိုလိုက်ခဲ့ပေးမလား ကိုယ်မင်းနဲ့ကလေးလေးကို သေချာဂရုစိုက်ပါ့မယ် မင်းတစ်ယောက်တည်းနေတာ ကိုယ်စိုးရိမ်မိလို့ပါ ကလေးလေးမွေးပြီးရင် ကိုယ်တို့လက်ထပ်ကြမယ်လေ နော်... ကိုယ်တို့မိသားစုလေး အတူတူ ပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင်နေနိုင်မှာပါ ဘယ်လောက်တောင်အံ့သြဖို့ကောင်းလဲ မင်းဘယ်လိုသဘောရလဲဟင်"

မည်သို့ပင်ဆိုစေ စုကျစ်ယန်စိတ်မအေးသေးပေ။ သူ့၀မ်းဗိုက်ကလေးကို လက်ဖြင့်တဖန်ထိလိုက်သည်။ သူ့ကလေးလေးဗိုက်ထဲမှာရှိနေသေးတယ်ဆိုတာက အိပ်မက်မဟုတ်ကြောင်း သူအတည်ပြုပြီးမှ စိတ်သက်သာရာရသွားသည်။

သူ့မျက်လုံးတွေကိုရွှေ့ကာ သူ့ကိုကြည့်နေသောလင်ကျန်းရီဆီ အကြည့်တို့ကိုပို့လိုက်သည်။ အဲဒီ့နောက် စုကျစ်ယန်မေးလိုက်သည်။

"အမ်...ခင်ဗျားဘာပြောလိုက်တာလဲ"

__________

Footnotes:

ဟုတ်တယ်။ ကျစ်ယန်ကကျန်းရီကို 'ဗုဒ္ဓ'လို့ခေါ်လိုက်တာ။

Translated by Lay Pyay Yhine.


_______________

(Zawgyi)

အခန္​း ၂၉။ ငါမ​ေသ​ေသးဘူး။ က​ေလး​ေလးကဒီ​ေနရာမွာရွိ​ေနတုန္​းပဲ။

"အ..."

စုက်စ္​ယန္​ ​သူ႔​ေခါင္​းကို၀မ္​းဗုိက္​ဆီငံု႔ၾကည္​့ကာ နာက်င္​စြာညည္​းညဴလိုက္​သည္​။ သူ႔ရဲ႕မ်က္​​ေမွာင္​ၾကဳတ္​ရင္​းငိ​ု​ေႂကြး​မလိုျဖစ္​​ေနပံုကို လင္​က်န္​းရီျမင္​တဲ့အခါ သူ႔နွလံုးသား​ေလးဟာ ရင္​ဘတ္​ထဲမွခုန္​ထြက္​သြားခဲ့သည္​။

သူဘာမွ်ရွင္​းျပမ​ေန​ေတာ့ဘဲ စုက်စ္​ယန္​ကို​ေပြ႕ခ်ီကာ ​ေဆးရံုထဲ​အ​ေျပးအလႊား ၀င္​လိုက္​သည္​။

"​​ေ၀း​ေ၀းသြားစမ္​းပါ ကြၽန္​​ေတာ္​့ကိုမထိနဲ႔ အား..."

စုက်စ္​ယန္​၏စကားလံုးမ်ားက ျပတ္​​ေတာင္​းျပတ္​​ေတာင္​းျဖစ္​​ေနကာ နာက်င္​​ေန​ေသာအမူအရာ ျဖစ္​​ေနသည္​။

__________

ေသစမ္​း! အခု​ေတာ့ သူ႔ရဲ႕​ေဒါ​သ​ေတြ​ေၾကာင္​့ သူ႔ဗိုက္​ထဲကသ​ေႏၶသား​ေလး အက်ိဳးသက္​​ေရာက္​မႈျဖစ္​မွာ သူ​ေၾကာက္​မိသည္​။ သူ႔ဗိုက္​ကနာက်င္​လာတယ္​ဆို​ေတာ့... သူသိလိုက္​ၿပီ။ ဒီအယုတ္​တမာ​ေကာင္​နဲ႔ ဆံု​ေတြ႕တာက ​ေကာင္​း​ေသာအဆံုးသတ္​ကို ရရွိ​ေစမွာမဟုတ္​ဘူး။

သူ႔သြား​ေတြ နာက်င္​​ေနမယ္​ဆိုရင္​​ေတာင္​မွ လင္​က်န္​းရီကိုမ​ေကာင္​း​ေျပာဖို႔ စုက်စ္​ယန္​မ​ေမ့​​ေပ။ ဒါ​ေပမယ္​့ သူ႔ခႏၶာကိုယ္​ကို ဒီ့ထက္​ပိုၿပီး မထိန္​းနိုင္​​ေတာ့ဘူး။

သူ႔ခႏၶာကိုယ္​ဟာ ကား​ေပၚမွီမိလိုက္​ကာ တျဖည္​းျဖည္​း​ေလွ်ာသြား​ေလၿပီ။ ဟုတ္​တာ​ေပါ့။ လင္​က်န္​းရီက ျပဳတ္​က်သြားခြင္​့​ေပး​ေပ။ စုက်စ္​ယန္​သူ႔​ေပၚ ​ေအးတိ​ေအးစက္​ဆက္​ဆံတာကို မ​ေၾကာက္​​ဘဲ ​ေပြ႕ခ်ီလိုက္​သည္​။

သူ႔အသံက ပူပန္​မႈတို႔​ေရာစြက္​​ေနၿပီး အထက္​စီးဆန္​​ေနသည္​မွာလည္​း မျငင္​းနိုင္​​ေပ။

"မင္​း​ေဒါသထြက္​နိုင္​တယ္​ ဒါ​ေပမယ္​့မင္​းရဲ႕က​ေလးအ​ေပၚ​ေတာ့ သက္​​ေရာက္​မႈမျဖစ္​​ေစနဲ႔ မင္​းကအခု တစ္​​ေယာက္​တည္​းမဟုတ္​ဘူး အရင္​ဆံုးကုသမႈခံယူဖို႔ မင္​းကုိ​ေဆးရံုထဲ​ေခၚသြား​ေပးမယ္​ ၿပီးမွအဲဒီ့အ​ေၾကာင္​း​ေျပာၾကတာ​ေပါ့"

လင္​က်န္​းရီ သူ႔ကို​ေဆးရံုထဲ ဘယ္​လို​ျပန္​​ေခၚသြားတယ္​ဆိုတာ ျမင္​လိုက္​ၿပီး​ေနာက္​ စုက်စ္​ယန္​ တစ္​ကယ္​ႀကီး​ေၾကာက္​လန္​႔သြားရသည္​။ သူ လင္​က်န္​းရီကို ျပင္​းျပင္​းထန္​ထန္​တြန္​း​ေသာ္​လည္​း အားနည္​းစြာပင္​ တန္​သ႔ြားရသည္​။

"ကြၽန္​​ေတာ္​​ေဆးရံုမသြားဘူး ခင္​​ဗ်ားျပန္​ခ်​ေပး လင္​က်န္​းရီ ခင္​ဗ်ား... ကြၽန္​​ေတာ္​့ကိုအခုခ်​ေပး..."

၀မ္​းဗိုက္​ထဲကနာက်င္​မႈ​ေၾကာင္​့ သူ႔ခြန္​အားကမလံု​ေလာက္​ခဲ့ပါ​ေခ်။ ဒါကလင္​က်န္​းရီ၏မ်က္​လံုးထဲ ​ေဖာ္​ျပဖို႔ပင္​မတန္​ပါ​ေပ။ ထပ္​​ေပါင္​း​ေျပာရလွ်င္​ လင္​က်န္​းရီ ဒီအ​ေသး​ေလးနဲ႔အတူ ​ဗိုက္​ထဲကက​ေလးကိုပါ စိုးရိမ​္​​ေနတာျဖစ္​သည္​။ ဒါ​ေၾကာင္​့ သူ႔​ေျခလွမ္​း​ေတြကို ျမန္​နိုင္​သမွ်ပိုျမန္​လိုက္​သည္​။

"လင္​... မစ္​စတာလင္​... ကြၽန္​​ေတာ္​​ေတာင္​းဆိုပါတယ္​ ကြၽန္​​ေတာ္​့ကိုသြားခြင္​့ျပဳပါရမလား ခင္​ဗ်ားနဲ႔​ေစ့စပ္​ထားတဲ့မိန္​းမက ကြၽန္​​ေတာ္​့ကိုအႏၲရာယ္​​ေပးခ်င္​​ေနတယ္​ ကြၽန္​​ေတာ္​့ကိုယ္​ကြၽန္​​ေတာ္​​ ​ေသတြင္​းထဲမပု႔ိနိုင္​ဘူး ခင္​ဗ်ားကြၽန္​​ေတာ့္​ကိုတစ္​ကယ္​စိုးရိမ္​တယ္​ဆိုရင္​ အိမ္​​ျပန္​​ေခၚသြား​ေပးပါ ဒါမွမဟုတ္​တျခား​ေဆးရံုကိုပို႔​ေပးပါ ဒီ​ေဆးရံုကိုမသြားခ်င္​ဘူး ဆရာ၀န္​​ေတြ... ဆရာ၀န္​​ေတြကို လာဘ္​ထိုးထားတယ္​ သူတို႔ကကြၽန္​​ေတာ္​နဲ႔ ကြၽန္​​ေတာ္​့က​ေလးကို သတ္​လုိက္​ၾကလိမ္​့မယ္​"

စုက်စ္​ယန္​ လင္​က်န္​းရီ၏ပခံုးကို အားနည္​းစြာမွီထားရင္​း ​ေလသံျပတ္​​ေတာင္​းျပတ္​​ေတာင္​းျဖင္​့ ​ေတာင္​းဆိုသည္​။

သူျပန္​မသြားခ​်င္​ပါ။ မဟုတ္​လွ်င္​ သူ႔ရဲ႕ဘ၀က​ေလးဟာ ထပ္​ၿပီးပစ္​ထုတ္​ခံရ​ေပလိမ္​့မည္​။ ​ေကာင္​းကင္​ဘံုက ျပန္​လည္​​ေမြးဖြားဖို႔ အခြင္​့အ​ေရးထပ္​​ေပးဦးမလားဆိုတာ သူအာမ,မခံနိုင္​​ေပ။

လင္​က်န္​းရီ စုက်စ္​ယန္​၏စကားလံုးမ်ားကို ​ေၾကာက္​႐ြံ႕မႈတစ္​၀က္​စိုးရိမ္​မႈတစ္​၀က္​ျဖင္​့ နား​ေထာင္​​ေနသည္​။ သူ႔နွလံုးသားထဲ အလန္​႔တၾကားျဖစ္​သြားကာ သူ႔မ်က္​လံုး​ေတြဟာ စူးရွစြာလင္​းလက္​သြားသည္​။ မည္​သို႔ပင္​ဆို​ေစ သူ႔​ေလသံက ႏူးညံ့သြားရ​ေလသည္​။

"က်စ္​ယန္​ အဓိပၸာယ္​မရွိတာ​ေတြမ​ေတြးနဲ႔ ကိုယ္​ဒီမွာရွိတယ္​ ဘယ္​သူကမွမင္​းနဲ႔က​ေလး​ေလးကုိ နာက်င္​​ေစလိမ္​့မွာမဟုတ္​ဘူး အခု​ေနတျခား​ေဆးရံုသြားဆိုတာ အရမ္​း​ေနာက္​က်​ေနၿပီ မင္​းအတြက္​ပိုၿပီးအႏၲရာယ္​ရွိတယ္​​ ​ေကာင္​း​ေကာင္​း​ေန ကိုယ္​့ကိုယံုၾကည္​ထား ဟုတ္​ၿပီလား​ေနာ္​..."

"မဟုတ္​ဘူး ကြၽန္​​ေတာ္​မသြားဘူး... ရီ... ခင္​ဗ်ားကြၽန္​​ေတာ္​့ကို တစ္​ကယ္​ခ်စ္​တယ္​ဆိုရင္​ ကြၽန္​​ေတာ္​့ကုိ​ေသတြင္​းထဲမပို႔လိုက္​ပါနဲ႔"

စုက်စ္​ယန္​၏ ခႏၶာကိုယ္​ကို လင္​က်န္​းရီဟာ ဓာတ္​​ေလွကားဆီ​ေပြ႕ခ်ီသြားသည္​။ စုက်စ္​ယန္​ရဲ႕နွလံုးသား​ေလးဟာ ပိုမိုစိတ္​အ​ေနွာင္​့အယွက္ျဖစ္​ကာ အလြန္​အမင္​းနစ္​ျမဳပ္​သြားရ​ေလၿပီ။

သူ႔​ေအာက္​က က​ေလး​ေလးက ပူ​ေလာင္​ကာ ​ေသြး​ေတြထြက္​လာသည္​့ပံုပင္​။ စုက်စ္​ယန္​အလြန္​​ေၾကာက္​႐ြံ႕လာကာ မ်က္​ရည္​​ေတြက်ဆင္​းလာသည္​။ သူ႔လက္​ကို၀မ္​းဗုိက္​​ေလး​ေပၚတင္​ထားကာ ​ေဒါသ​ေတြ မ​ေက်မနပ္ျဖစ္​မႈ​ေတြနွင္​့ သနားစရာ​ေကာင္​း​ေလာက္​​ေအာင္​ ၾကည္​့​ေန​ေလသည္​။

စုက်စ္​ယန္​ကိုၾကည္​့လိုက္​ခ်ိန္​မွာ လင္​က်န္​းရီ၏နွလံုးသား​ေလး ႏူးညံ့သြား​​ၿပီးလ​်စ္​လ်ဴရႈလိုက္​ဖို႔ မ၀ံ့ရဲ​ေပ။ ႏူးညံ့​ေသာ​ေလသံ​ေလးျဖင္​့ နွစ္​သိမ္​့​ေပးလုိက္​သည္​။

"မ​ေၾကာက္​ပါနဲ႔ ကိုယ္​မင္​းနဲ႔အၿမဲတမ္​းရွိ​ေနမွာ မင္​းစိုးရိမ္​​ေနတဲ့ကိစၥ​ေတြ ျဖစ္​လာမွာမဟုတ္​ပါဘူး စိတ္​ခ်လက္​ခ်အနားယူလိုက္​​ေနာ္​ မင္​းနဲ႔က​ေလး​ေလး လံုလံုၿခံဳၿခံဳနဲ႔ရွိၿပီး အႏၲရာယ္​ကင္​းမွာပါ ​ေဒါသလဲမထြက္​ဘဲစိတ္​​ေလွ်ာ့ထား ​ေစာ​ေစာက ဆရာ၀န္​စစ္​​ေဆး​ၿပီးတုန္​းက မင္​းရဲ႕ခႏၶာကိုယ္​တည္​​ေဆာက္​ပံုက ကိုယ္​၀န္​​ေဆာင္​ဖို႔ မဆီ​ေလ်ာ္​ဘူးလို႔​ေျပာခဲ့တယ္​ မင္​းရဲ႕ခံစားခ်က္​မတည္​ၿငိမ္​ရင္​ ကိုယ္​၀န္​ပ်က္​က်ဖို႔ပိုလြယ္​တယ္​ မင္​းအႏၲရာယ္​ကင္​း​ေအာင္​လို႔ စိတ္​​ေလွ်ာ့ထားၿပီး ပိုအနားယူသင္​့တယ္​​ေလ"

ဘာရယ္​...။

လင္​က်န္​းရီရဲ႕စကားလံုး​ေတြကိုၾကားလိုက္​သည္​့အခါ စုက်စ္​ယန္​ဟာစတင္​ၿပီး မ်က္​လံုး​ေတြကုိျပဴးၿပီးၾကည္​့​လိုက္​သည္​။ မူလကထက္​မက္​သည္​့မ်က္​လံု​း​ေတြဟာ သည္​ခဏမွာပဲ စတင္​ကာမႈန္​မႈိင္​းလာ​ေလသည္​။

ဆရာ၀န္​က လင္​က်န္​းရီကို ဒီလို​ေတာင္​​ေျပာလိုက္​ၿပီ​ေပါ့။ စစ္​​ေဆး​ေနတုန္​းက​ေလ။ သူကဘာလု႔ိမၾကားလိုက္​မိတာလဲ။

အိုး... ဟုတ္​သား သူ႔ဦး​ေနွာက္​က ဒီ'ဗုဒၶ'ဆီက​ေန ဘယ္​လိုထြက္​​ေျပးရမလဲဆိုတာပဲ ​ေတြး​ေနခဲ့တာ​ေလ။ ဒီ​ေတာ့ ဆရာ၀န္​​ေျပာတာကို ဘယ္​လုိလုပ္​ၾကားလိုက္​ပါ့မလဲ။

ဒါ​ေပမယ္​့ သူ႔​ေဒါသ​ေတြကို လင္​က​်န္​းရီဆီ ပစ္​ထုတ္​လိုက္​ရံုသက္​သက္​သာျဖစ္​ၿပီး အခု​ေတာ့ကိုယ္​၀န္​ပ်က္​က်မဲ့ အ​ေနအထားနဲ႔ စြန္​႔စား​ေနရၿပီ။ သူကတစ္​ကယ္​ကိုပဲ အားနည္​း​ေနတာလား။ ဟာ့.... ​ဗိုက္​ကနာလိုက္​တာ။

​ေနာက္​ဆံုးမွာ​ေတာ့ စုက်စ္​ယန္​ရုန္​းကန္​ျခင္​းမျပဳဘဲ ၿငိမ္​သက္​သြား​ေၾကာင္​း လင္​က်န္​းရီျမင္​ခဲ့ရသည္​။ သူစိတ္​သက္​သာရာရသြား​ေသာ္​လည္​း မႈန္​မႈိင္​းကာႏုံ​ေခြ​ေနသည္​့ပံုစံကို ျမင္​ျမင္​ခ်င္​း စိုးရိမ္​မႈတို႔​ေဆာင္​့တက္​သြား​ေလၿပီ

ဒီအ​ေသး​ေလး အဓိပၸာယ္​မရွိတာ​ေတြ ​ထပ္​​ေတြး​ေနျပန္​ၿပီလား။ သူကဘယ္​လိုလုပ္​ၿပီးမ်ား သူ႔ဇနီးနဲ႔က​ေလးကို နာက်င္​​ေစနိုင္​မွာတဲ့လဲ။ တစ္​ကယ္​ဆို အလိုလိုက္​ထားဖို႔​ေတာင္​မွ မ​ေစာင္​့နိုင္​​ေတာ့တဲ့ဟာကို။

လင္​က်န္​းရီ စုက်စ္​ယန္​ကို အ​ေရး​ေပၚအခန္​းဆီသယ္​​ေဆာင္​သြားခဲ့ၿပီး ခြဲစိတ္​ကုတင္​​ေပၚ တင္​​ေပးလိုက္​သည္​။ စုက်စ္​ယန္​​ေတြးလိုက္​သည္​က ​ဒီအယုတ္​တမာရဲ႕လက္​ထဲမွာ လံုး၀ကိုၿပီးဆံုးသြားၿပီိလို႔​ေပါ့။ ​ေမ့လိုက္​​ေတာ့... သူထပ္​ၿပီး​ေသရဦးမွာပဲ။

သူဒီလို​ေတြးခဲ့​ေပမယ္​့လည္​း လင္​က်န္​းရီခြဲစိတ္​ခန္​းထဲကထြက္​သြားတာကို သူျမင္​တဲ့အခါ ဘယ္​က​ေရာက္​လာမွန္​းမသိတဲ့ သူ႔ရဲ႕ခြန္​အားနဲ႔ လင္​က်န္​းရီရဲ႕လက္​ကို ဆြဲထားမိ​သည္​။

သူ႔မ်က္​နွာကျဖဴ​ေလ်ာ္​​ေနၿပီး လင္​က်န္​းရီကိုၾကည္​့တဲ့အၾကည္​့​ေတြက ခြဲခြာဖို႔ဆႏၵမရွိတာ ဒါမွမဟုတ္​ မခြဲခြာခင္​နႈတ္​ဆက္​ခ်င္​​ေနတာ အသနားခံ​ေနတာလို႔​ေတာ့မ​ေျပာနိုင္​​ေပ။

ခြဲစိတ္​ကုတင္​​ေပၚမွာ သူ​ေနာက္​တစ္​ႀကိမ္​​ေသဆံုးသြားခဲ့ရင္​ သူ႔​ေရွ႕မွသည္​လူအ​ေၾကာင္​း ျပတ္​ျပတ္​သားသား မွတ္​ကိုမွတ္​မိရလိမ္​့မည္​။ ​ေနာင္​ဘ၀သူ​ေမြးဖြားလာခဲ့ရင္​ ဒါမွမဟုတ္​ ​ေနာက္​တစ္​ႀကိမ္​ သူျပန္​လည္​ရွင္​သန္​လာခဲ့ရင္​ ​သူတို႔ ​ေနာက္​တစ္​ႀကိမ္​ျပန္​မဆံု​ေတြ႕တာ ပို​ေကာင္​းမည္​။

သို႔​ေသာ္​လည္​း လင္​က်န္​းရီက​ေတာ့ သည္​လုိမ​ေတြးပါ​ေခ်။ သနားစဖြယ္​ မ်က္​နွာငယ္​​ေလးနဲ႔ စုက်စ္​ယန္​က သူ႔ကိုဆြဲထားခဲ့သည္​။ သူ႔နွလံုးသားထဲတြင္​ ခ်က္​ခ်င္​းပင္​​ေႏြဦးစမ္​း​ေခ်ာင္​း​ေလးတစ္​စင္​းစီးဆင္​းသြား​ေလသည္​။

စုက်စ္​ယန္​၏​ ​ေအးစက္​​ေနသည္​့လက္​ကို ဆုပ္​ကိုင္​လိုက္​ၿပီး ခြဲစိတ္​ကုတင္​၏တစ္​ဖက္​ျခမ္​းသို႔သြားလိုက္​ကာ ​ေလသံတိုးတိုး​ေလး​ေျပာလိုက္​သည္​။

"​ေကာင္​းၿပီ ကိုယ္​ဒီ​ေနရာမွာ မင္​းနဲ႔အတူတူရွိ​ေန​ေပးမယ္​​ေနာ္​"

သည္​လိုပံုစံနွင္​့ လင္​က်န္​းရီဟာ စုက်စ္​ယန္​၏လက္​ကို သူ႔ရဲ႕ႏႈတ္​ခမ္​းမွာကပ္​ကာ အနမ္​း​ေပးလိုက္​ရင္​း အား​ေပးလိုက္​သည္​။

"မ​ေၾကာက္​နဲ႔ မင္​းမွာကိုယ္​ရွိ​ေနရင္​ ဘာမွျဖစ္​လာမွာမဟုတ္​ဘူး လိမၼာတယ္​ခဏ​ေလာက္​သည္​းခံလိုက္​ဦး အိပ္​လိုက္​​ေနာ္​ မင္​းအဆင္​​ေျပသြားမွာ..."

စုက်စ္​ယန္​၏အသိစိတ္​က တျဖည္​းျဖည္​းခ်င္​း လြင္​့ပါးသြားၿပီး လံုးလံုးသတိမလစ္​ခင္​​ေလးမွာ တီးတိုး​ေရ႐ြတ္​သည္​။

"ကြၽန္​​ေတာ္​တို႔က​ေလးကုိ ​ေစာင္​့​ေရွာက္​ရမယ္​ ခင္​ဗ်ားရဲ႕က​ေလး... ဖ်က္​မခ်လိုက္​ပါနဲ႔... ကြၽန္​​ေတာ္​နာက်င္​ရင္​​ေတာင္​ ႀကံ့ႀကံ့ခံနိုင္​ပါတယ္​..."

"​ေကာင္​းၿပီ ကိုယ္​ကတိ​ေပးတယ္​ မင္​း​ေရာမင္​းရဲ႕က​ေလး​ေရာ အႏၲရာယ္​ကင္​း​ေစရမယ္​​ေနာ္​..."

"...." စုက်စ္​ယန္​ ဘာမွ်​ထပ္​မ​ေျပာ​ေတာ့​ေပ။ သူ႔မ်က္​လံုး​ေတြကိုမွိတ္​လိုက္​ၿပီး​ေနာက္​ ​သတိလစ္​သြား​ပံု​ေပၚသည္​။

You are reading the story above: TeenFic.Net