Chapter 52

Background color
Font
Font size
Line height

"Hindi ba talaga ako pwede? Both of you can give Deo a sibling," Giacomo said countless of times.

Mahinang sinuntok ko ang braso niya habang sinipa siya ni Geo sa paa dahil buhat nito si Deo na tulog nanaman. "Bagay nga kayo. Mapanakit!" Tumawa ako sa reklamo niya.

We're about to leave the house. Rito muna si Giacomo mananatili upang magbantay ng bahay, utos ni Geo na hindi naman tinanggihan ni Giacomo.

"Magi-isang taon pa nga lang si Deo, ano ka ba."

"Ah, so kapag dalawang taon, pwede na," sabay na tumaas ang dalawang kilay ini Giacomo. Inismiran ko siya ng linipat ang tingin sa'kin.

Isa pa at tumingin din sa'kin si Geo na tila nasa'kin ang decision!

"Sa tingin mo, uni?" inirapan ko siya at pareho silang mahinang sinuntok sa braso. Hindi na rin kami nagtagal pa at umalis. Hinatid kami ni Giacomo sa airport.

"Both of you are sure about this?" Giacomo repeatedly asked. Kanina pa niya tinatanong.

"Of course, ano akala mo sa'min? Weak?" Geo joked.

I was not the only one who felt scared at the beginning when we started to ride the plane. Pareho kami ni Geo. Yes, the trauma is still there but at the same time, I wanted to ride it again because maybe... it will fade.

Unti-unti rin nawala ang kaba kong hindi maipaliwanag ng mahigpit na hinawakan ni Geo ang kamay ko. Kahit kaunting galaw lang ng eroplano ay nahihirapan akong huminga. I inhaled and exhaled countless of times, Geo also fanned me. Dahil tulog pa rin si Deo ay hindi niya alam ang nangyayari. Sa huli, nakatulog ako sa balikat ni Geo.

Nakahinga ako ng maluwag ng pagkatapos ng ilang beses na pagtulog ay narating na rin namin ang destinasyon. We went straight to the hotel we booked. Few of the people who knew me even took a photo with me. Pinauna ko na si Geo dahil baka masaktan pa si Deo, lalo na't wala pang may alam tungkol sa tunay na nangyari sa'kin nang nangyari ang aksidente. Lots of theories were formed, and none of it wasn't confirmed by my management as what I wanted. Mabuti na lang at kahit wala akong kamalay-malay ay wala rin silang pinalabas.

Kahit halos tulog, upo, at kain lang ang ginawa namin sa buong biyahe ay pagod pa rin ako. Except for Deo who seems to gathered all of his energy from the recent hours. Kanina pa siya malikot simula nang gumising.

We spent the entire day at the Hotel. Kinabukasan ay naghanda na ako para sa isang dahilan kung bakit ako narito ngayon. Nagulat na lang ako ng bigla akong binigyan ng ticket ni Geo.

"Iiwan tayo ni Mommy. Ipagpalit na niya si Daddy, payag ka no'n? Hmm?" I sneered at Geo.

Nagsusuklay ako ngayon ng buhok sa harpa ng vanity habang nasa likod ko naman ang dalawa kung nasa'n ang kama. Geo's sitting while Deo's on his lap.

"Huwag mo nga ako sirain kay Deo."

Hindi niya ako pinansin at nagpatuloy sa pag-uusap kay Deo. Sinisiraan ako, tsk.

After I fixed myself, I stood up and took Deo from him. Hinayaan niya ako. I cooed and played with Deo for a little while. Ramdam ko ang pagtayo ni Geo at yumakap sa harap ko, napagitnaan kami ni Deo.

My heart continued leaping when Geo leaned his forehead on mine. Napatawa ako ng sinusubukan siyang palayuin ni Deo, ngunit hindi rin nagpapatalo si Geo. "Buhat ka lang ng universe ko, pero akin pa rin siya." asar nito na mas lalong pagtulak ni Deo sa kanyang mukha.

"Pati bata pinapatulad mo, anak mo yan." paalalang asar ko.

Hindi na rin ako nagtagal pa at umalis na kasama sila. While I am at the concert of my favorite band here, Geo and Deo are going to have their alone time. Hinintay nila akong makapasok bago umalis.

I stood up in line waiting for my turn to go inside. May ilang nakakailalas a'kin at nagpakuha ng litrato. Pagkatapos ng matagal na paghihintay ay nakapasok na rin kami. Hindi ko maipaliwanag ang excitement na nadarama ng makapasok. I can feel my hands are trembling while waiting for my favorite band to enter!

And the moment they did, I wasn't disappointed. Hindi ko alam kung may boses pa ba ako nang makalabas. Geo welcomed me with Deo in his arms, sleeping. Bigla nawala ang pagod ko kakatayo kanina.

"Thank you," I whispered and gave him a kiss. Kinuha ko si Deo at ako na mismo ang nagbuhat habang naglalakad papunta sa sasakyang rinent namin habang kinukwento ang nangyari kanina, ngunit naputl dahil sa ilang mga taong nagpapakuha ng litrat sa'kin o sa'min. I doubt that few really knows who I am. Baka nakikisabay lang magpakuha dahil may ilang nagpakuha.

"I'm sorry," I said the moment we went inside the car. Alam kong tulad ko ay pagod din siya. Mabuti at hindi sila wild. Hindi naman nasaktan ang kahit sino sa dalawa unlike few of the people who are gettting wild seeing a celebrity without thinking that they might harm them or the people whose with them.

I continued my story as we went back to the Hotel. "I really saw it! Napatingin talaga si Zach sa'kin!" I squeeled. Hindi pa rin makamove-on sa nangyari. Nawala lahat ng antok ko.

"Are you sure it's you? Baka katabi mo," I glared at him.

"Ako nga! He waved at me when I waved at him! Ano ka ba?" irap ko. Sa buong oras na natira ay nauwi iyon sa pang-aasar niya na nagi-ilusyon lang daw ako.

Nang paakyat kami sa room ay siya naman ang nagkwento sa ganap ng araw nila. It's obvious that they really enjoyed their day. Kahit makikita ang pagod sa mukha ni Geo, hindi makaligtaan ng kanyang mata ang saya. Kahit sa pagtulog ni Deo ay para rin siyang nakangiti.

Hinayaan namin matulog si Deo sa kama kung saan napapalibutan siya ng mga unan. We went to the veranda because both of us can't sleep amidst of the tiredness we felt.

I guess, we're lucky right now dahil kita pa rin ang northern lights. I thought we're going to miss it today dahil sa tagal ng wala kami rito sa Hotel. Sumandal ako nang maramdaman ang dibdib ni Geo. I kissed him back when he took a peek to kiss me.

"I miss being here," he whispered.

"Ako rin."

Pareho kami tumahimik at binaling ang atensyon sa nagsasayawang mga ilaw. Hindi ko maramaman ang lamig ng bansa dahil sa init ng hatid ni Geo. I'm not sure how long the silence filled us not until Geo broke it.

He took a step at my side and leaned on the railings, staring at me with a smile. Pinaningkitan ko siya ng tingin dahil may kakaiba akong naramdaman sa kanyang ngiti. I looked at his other hands that were inside the pocket of his winter jacket.

"Nashira, I have something to tell you." Umayos siya ng tayo, hindi mawala ang titig sa'kin.

Mas lalong bumilis ang pagtambol ng puso ko. "You know that one of my dreams is to get married under the aurora lights. Yeah, it is possible but at the same time impossible because first, both of us aren't a citizen of one of the countries where the northern lights exist. Our home and job are in the Philippines, too." He started.

"But still, I would like to make it possible even though this wouldn't be an official marriage under the northern lights. And I heard it is still possible with the use of a visitor's visa. So, next time, expect me to marry you again under these beautiful flame of lights." He whispered and glanced to his right where the aurora is.

Hinawakan niya ang kaliwang kamay ko kung nasa'n ang singsing ko. Under the starry night with the colorful flames-like floating in the sky, he started to speak the promise he told me the first time we get married.

"Nashira, you will always be my universe." He started.

"And you gave me a galaxy." Mahinang tumawa ako kahit hindi ako sigurado kung tama ba ang pagkakaintindi ko.

"I give this ring to you, not just a proof that you're being tied with me. But as proof that I will forever be yours, I will forever be with you, and you will forever be mine. Kahit marami man ako naging at maging kaagaw sa'yo. Sa oras man o atensyon mo, mananatili pa rin ako." He softly said as he slid a simple silver ring on my fingers, a crescent shape.

"The northern lights might not stay for long every night, but this time, it stayed longer to witness this promise. That I will forever stay with you. I love you." Ngumiti ako at natawa na lang sa sinabi n'ya bago s'ya hinila upang mayakap.

"I love you, Geo. Wala ka naman kahati sa'kin ah? Ikaw lang naman ang mahal ko. Both you, Deo, my family and friends." Sambit ko.

Napaisip kung paano siya nagkaroon ng kahati. The suddenly, his words processed in my mind. Kakausapin ko siya mamaya.

"The earth is always part of the celestial object, like how I'm being part of you. The earth will always stay with different planets, stars, cosmos, asteroids and everything. This hand..." he raises his right hand. "Will symbolize that will hold you forever, through thick and thin. Tutulungan ka nito, lalo na sa mga mang-aapi sa'yo, tutulungan ka nito kahit matamaan ka man ng bulalakaw." Hindi ko napigilan hindi ngumuso pagkatapos niyang sabihin yun.

He chuckled and kissed my forehead.

"Out of all the celestial objects that exist, only the earth is we called home. Because I am your home, Nashira Celestial Topaz Correo." He whispered.

I closed my eyes when he pulled his face close to mine and kissed him back.

And once again, the sky witnessed the celestial and earth's kiss.

He's my Geo, my earth, my home.

The one who planted a seed and created another home with me.

The one the universe called and sent for me to have.

And he's my Geo, my one and only.


You are reading the story above: TeenFic.Net