အပိုင္း(၈) Zawgyi

Background color
Font
Font size
Line height

ေရွာင္းက်န႔္စီးကရက္တစ္လိပ္ကိုကိုင္ေသာက္ေနရင္း ေငြထုတ္စက္တစ္ခုရွိရာသို႔ေလၽွာက္လာ​သည္။ေဘာင္းဘီအိတ္ကပ္ထဲသို႔လက္လၽွိုသြင္းလိုက္ကာ ပိုက္ဆံအိတ္ကိုထုတ္ယူလိုက္​၏။အထဲကဘဏ္ကတ္တစ္ခုကိုယူၿပီးေငြထုတ္စက္ထဲသို႔ထည့္၍လိုခ်င္သည့္ပမာဏကိုရိုက္ႏွိပ္လိုက္​သည္။

"တီ...တီ...တီ...Error..."

Error ဆိုသည့္အခ်က္ေပးသံႏွင့္အတူ ေငြထုတ္စက္​၏မ်က္ႏွာျပင္တြင္ "ေငြထုတ္ျခင္းမေအာင္ျမင္ပါ"ဆိုသည့္စာတန္းပါထြက္လာသည့္အခါ ေရွာင္းက်န႔္မ်က္ခုံးမ်ားကိုတြန႔္ခ်ိဳးလိုက္သည္။ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ထပ္ႀကိဳးစားလိုက္သည့္အခါတြင္လည္းပထမတစ္ေခါက္လိုပဲျဖစ္ေနသည့္အခါ ပိုက္ဆံအိတ္ထဲက ဘဏ္ကတ္ေနာက္တစ္ကတ္ကိုထုတ္လိုက္သည္။

"Error..."

"Error..."

"Error..."

"ဘုန္း...! "

ရွိသမၽွ ဘဏ္ကတ္သုံးခုလုံးက Error တက္ေနသည့္အခါ ေရွာင္းက်န႔္ေဒါသထြက္လာကာ ေငြထုတ္စက္ကိုေျခေထာက္နဲ႔လႊဲကန္လိုက္​သည္။ေသာက္လက္စစီးကရက္ကိုလည္းေျမႀကီးေပၚပစ္ခ်လိုက္ၿပီးဖိနပ္ျဖင့္ဖိေခ်လိုက္​၏။မီးခိုးေရာင္ဆံပင္ေတြကိုပြသထက္ပြေအာင္ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္းဖြ၍ဖုန္း Contact list ထဲက ဖုန္တက္ေနေသာနာမည္တစ္ခုကိုႏွိပ္လိုက္သည္။

"တူ...တူ...တူ..."

ဖုန္းဝင္သြားၿပီးမၾကာမီမွာပင္တစ္ဖက္ကဖုန္းကိုင္သည္။

"ေနာက္ဆုံးေတာ့ သတိတရဖုန္းလွမ္းဆက္ၿပီေပါ့..."

"အဲ့ေလာက္ထိလုပ္မွျဖစ္မွာလား..."

"အဲ့လိုလုပ္မွ ဖုန္းေခၚလာတာမဟုတ္ဘူးလား...မင္းငါတို႔ လင္မယားကို နည္းနည္းေလးေတာင္မလြမ္းဘူးလား...ျပန္ေရာက္ေနတာတစ္လေက်ာ္ၿပီ တစ္ခါေလးေတာင္လာမေတြ႕ဘူး..."

"လြမ္းတယ္လို႔ေျပာရင္ ဘဏ္ကတ္ေတြျပန္ဖြင့္ေပးမွာလား..."

"ငါးရက္...ငါးရက္တိတိ ညေနစာျပန္လာစား..."

"ေကာင္းၿပီေလ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ကားခ မရွိလို႔ အေခၚလႊတ္လိုက္..."

လက္ရွိေနရာမွာေရွာင္းက်န႔္ေစာင့္ေနရင္း တစ္နာရီေလာက္မၾကာခင္မွာပဲ အနက္ေရာင္ကားတစ္စီးကလမ္းမႀကီး​၏ပလက္ေဖာင္းေဘးတစ္ေနရာသို႔ထိုးစိုက္လာသည္ကိုျမင္သည့္အခါထိုကားရွိရာသို႔ေလၽွာက္သြားလိုက္သည္။ ဒရိုင္ဘာကတံခါးဖြင့္ေပးဖို႔ပင္မျပင္ရေသး ကားတံခါးကို ကိုယ္တိုင္ဖြင့္ကာ ကားအေရွ႕ခန္း၌ဝင္ထိုင္လိုက္​၏။

ကားေပၚလိုက္ပါလာရင္းကုန္စုံဆိုင္တစ္ခုကိုလွမ္းေတြ႕လိုက္သည့္အခါ ဒရိုင္ဘာကိုေရွာင္းက်န႔္ရပ္ခိုင္းလိုက္ကာ...

"စီးကရက္တစ္ဘူးဆင္းဝယ္ေပးနိုင္မလား...က်သင့္ေငြကိုေတာ့ခဏစိုက္ထား..."

ေရွာင္းက်န႔္​၏ အလိုကို ဒရိုင္ဘာကျငင္းဆန္ျခင္းမရွိဘဲခ်က္ခ်င္းပင္ကားထဲမွထြက္ကာကုန္စုံဆိုင္ဘက္ကိုေလၽွာက္သြားလိုက္သည္။ကုန္စုံဆိုင္ထဲကိုဒရိုင္ဘာေရာက္သြားသည္ကို ေရွာင္းက်န႔္အတည္ျပဳလိုက္ၿပီးေနာက္ ထိုင္ေနသည့္ေဘးခုံကေန ကားေမာင္းသူေနရာသို႔ေျပာင္းထိုင္လိုက္သည္။

ၿပီးေနာက္အခ်ိန္မဆြဲဘဲ လီဗာကုန္တင္ေမာင္းကာ သူစီးေနသည့္ကား brand ေတြခ်ည္းပဲျပသေရာင္းခ်ေသာ ကား Show room တစ္ခုဆီသို႔ဦးတည္သြားလိုက္​၏။

"အျပင္မွာရပ္ထားတဲ့ကားကို အေဟာင္းေဈးနဲ႔ျပန္သြင္းခ်င္တယ္...ေအာက္ေဈးနဲ႔ဆိုလည္းအဆင္ေျပတယ္..."

အေရာင္းဝန္ထမ္းေလးက ေရွာင္းက်န႔္ေခၚေဆာင္ရာသို႔လိုက္ခဲ့ကာ Show room အျပင္ဘက္မွာရပ္ထားသည့္ကားကိုလိုက္ၾကည့္လိုက္​၏။အေကာင္းစားကားတစ္စီးျဖစ္တာေၾကာင့္ serial နံပါတ္ေတြရွိသည့္အခါ tablet ထဲနံပါတ္ရိုက္ႏွိပ္၍ ဝယ္ယူထားသည့္သက္တမ္း ၊ပိုင္ရွင္အမည္ စတာေတြကိုစစ္ေဆးလိုက္သည္။

"စိတ္မရွိပါနဲ႔ခင္ဗ်...ဒီကားကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ဘက္ကျပန္လက္ခံလို႔မရပါဘူး..."

"ဘာျဖစ္လို႔လဲ အေဟာင္းေတြျပန္ဝယ္တယ္လို႔ မင္းတို႔ပဲေျပာထားတာမဟုတ္ဘူးလား...မင္းအေနာက္က ဆိုင္းဘုတ္ေတြလည္းျပန္ၾကည့္လိုက္ဦး..."

"ဟုတ္ပါတယ္ ခင္ဗ်...စီးၿပီးသားကားေတြကိုျပန္သြင္းလို႔ရတယ္ဆိုတာမွန္ပါတယ္ခင္ဗ်...ဒါေပမယ့္အခုလူႀကီးမင္းစီးလာတဲ့ဒီကားရဲ့ပိုင္ရွင္က ပိုင္ရွင္ကလြဲလို႔တျခားသူေတြရဲ့ျပန္လည္ေရာင္းခ်ပိုင္ခြင့္ကိုပိတ္ထားပါတယ္...ဒီကလူႀကီးမင္းရဲ့နာမည္ကဘယ္လိုေခၚပါလဲခင္ဗ်..."

"ေရွာင္းက်န႔္..."

"ဟုတ္ကဲ့ပါခင္ဗ်...အထူးသျဖင့္ ေရွာင္းက်န႔္ဆိုတဲ့နာမည္နဲ႔လာျပန္သြင္းေရာင္းခ်ရင္ လုံးဝလက္မခံေပးဖို႔ ဒီကားပိုင္ရွင္က မွတ္ခ်က္လည္းေရးထားပါတယ္...ၿပီးေတာ့..."

"ေတာ္ၿပီ ဆက္ေျပာစရာမလိုဘူး..."

အေရာင္းဝန္ထမ္း​၏စကားကို ေရွာင္းက်န႔္ျဖတ္ခ်ပစ္ကာ ေဘာင္းဘီအိတ္ကပ္ထဲမွာရွိေနသည့္ တစ္လိပ္တည္းေသာစီးကရက္ကို မီးညႇိ၍ကားေပၚျပန္တက္သြားလိုက္​၏။ၿပီးေနာက္ကားကို "ကၽြီ"ကနဲျမည္ေအာင္အေနာက္သို႔ျပန္ဆုတ္လိုက္ၿပီး ကား show room ဘက္သို႔အရွိန္ျဖင့္ျပန္လည္ဦးတည္လာ၍ကာရံထားသည့္ မွန္တံခါးမ်ားကိုတိုက္ခ်ပစ္ၿပီးအထဲမွာျပသထားသည့္ ကားတစ္စီး​၏ေခါင္းပိုင္းကိုကားေခါင္းခ်င္းဝင္ေဆာင့္ပစ္​၏။

ေမာင္းေနသည့္ကားေရာ အတိုက္ခံလိုက္ရသည့္ကားပါ ေခါင္းပိုင္းေနရာမ်ားခ်ိဳင့္သြားသည့္အခါ ေရွာင္းက်န႔္ကကားထဲမွထြက္လာသည္။ဝိုင္းၾကည့္ေနသည့္လူမ်ား​၏မ်က္လုံးမ်ားကိုဂ႐ုမစိုက္ စီးကရက္ကိုသာအရွိုက္မျပတ္အေရာင္းဝန္ထမ္းေလးဘက္သို႔လွည့္ၾကည့္ျပဳံးျပလိုက္ကာ...

"ဒီကားက ငါပိုင္တဲ့ကားမဟုတ္လို႔ ေလ်ာ္ေၾကးကိုေတာ့ ကားပိုင္ရွင္ဆီမွာျပန္ေတာင္းလိုက္ေပါ့..."

_____________ _____________

"ဝုန္း...! "

ည ၁၁ နာရီေရာက္ေနၿပီျဖစ္သည့္တိုင္စာၾကည့္စားပြဲ၌ စာထိုင္လုပ္ေနဆဲျဖစ္သည့္ဝမ္ရိေပၚက အေနာက္ဘက္မွ ဝုန္းဒိုင္းၾကဲတံခါးပိတ္သံေၾကာင့္လွည့္ၾကည့္လိုက္သည္။

"အစကတည္းက ကတ္ေတြကို မပိတ္ပစ္ခဲ့သင့္ဘူး..."

"ယဲယဲ (အဘိုး) ကပါအဲ့လိုလား..."

"ပိုက္ဆံဆိုတာျဖဳန္းဖို႔မဟုတ္ရင္ ဘာလို႔ရွာေနၾကေသးလဲ...! "

ေဒါသအရမ္းထြက္ေနပုံရသည့္ေရွာင္းက်န႔္ကလက္ထဲကဖုန္းကိုပါ ေတြ႕သည့္ေနရာပစ္လိုက္တာေၾကာင့္ေရွာင္းက်န႔္အနီးသို႔ဝမ္ရိေပၚသြားလိုက္သည္။ဘာေတြျဖစ္ခဲ့မွန္းဝမ္ရိေပၚအတိအက်မသိေပမယ့္...

"ေရွာင္းက်န႔္အဆင္ေျပရဲ့လား..."

ေရခဲေသတၱာထဲဟိုေမႊဒီေမႊလုပ္ကာဘီယာတစ္ဘူးေဖာက္ေသာက္လိုက္သည့္ေရွာင္းက်န႔္က ဝမ္ရိေပၚ​၏အေမးကိုျပန္မေျဖ။ ေရွာင္းက်န႔္​၏ပုခုံးေပၚသို႔ဝမ္ရိေပၚလက္နဲ႔ဖြဖြသြားထိလိုက္ၿပီး...

"ေရွာင္းက်န႔္ဘာျဖစ္လို႔လဲ ကၽြန္ေတာ္ကူညီေပးနိုင္တာမ်ားရွိမလား..."

"မင္းလည္းငါ့ကိုအာ႐ုံေတြလာေနာက္မေနနဲ႔...! "

စိတ္ဆတ္လြန္းေနသည့္ ေရွာင္းက်န႔္ကအျပင္ကပါလာသည့္ေဒါသမ်ား​၏အရွိန္ျဖင့္ေသာက္လက္စဘီယာဘူးကိုဝမ္ရိေပၚဘက္သို႔အားကုန္ပစ္ေပါက္လိုက္​၏။

ဘီယာတခ်ိဳ႕စင္သြားတာေၾကာင့္စိုရႊဲလို႔သြားသည့္အကၤ်ီရင္ဘတ္ကိုဝမ္ရိေပၚဖြဖြပြတ္သပ္သည္။ေအာင့္သက္သက္ျဖစ္သြားေသာေဝဒနာအတြက္ေလာေလာဆယ္ေဆးကမရွိ။ေရခ်ိဳးခန္းထဲဝုန္းဒိုင္းၾကဲဝင္သြားေသာသူကိုသာတုတ္တုတ္မလွုပ္ေငးစိုက္ၾကည့္ေနမိသည္။

အာ႐ုံေနာက္သြားေစဖို႔သူမရည္ရြယ္ခဲ့ပါဘူး။ကူညီေပးနိုင္တာမ်ားရွိမလားေမးၾကည့္မိ႐ုံ။ၿပီးေတာ့ေရွာင္းက်န႔္သူ႔ကိုဒီလိုမ်ိဳးဆက္ဆံတာဒါဟာပထမဦးဆုံး။

စိတ္ထဲဝမ္းနည္းသလိုလိုျဖစ္လာသည့္ခံစားခ်က္ ေၾကာင့္စာလုပ္ဖို႔စာၾကည့္စားပြဲမွာျပန္မထိုင္နိုင္ေတာ့။ စာအုပ္ေတြကိုအကုန္ပိတ္လိုက္ၿပီးအိပ္ရာေပၚတက္ကာေခါင္းထိလုံေအာင္ေစာင္ကိုျခဳံလိုက္သည္။တစ္ခါတည္းအိပ္ေပ်ာ္သြားဖို႔ဆိုသည့္ရည္ရြယ္ခ်က္ျဖင့္မ်က္လုံးေတြကိုပါတစ္ခါတည္းမွိတ္ခ်လိုက္​၏။

"ကၽြီ..."

အိပ္မေပ်ာ္နိုင္လည္းမ်က္လုံးမ်ားႀကိတ္မွိတ္ မွိတ္ထားရင္း မိနစ္ ၂၀ ေလာက္အၾကာတြင္ေရခ်ိဳးခန္းတံခါးျပန္ပြင့္လို႔လာ​၏။ အဝတ္အစားလဲလွယ္ေနသည့္လွုပ္ရွားမွုအသံမ်ားမွ အစ ျပတင္းတံခါးေပါက္ကိုတြန္းဖြင့္လိုက္သံမ်ားအထိၾကားေနရသည္။ အခန္းတြင္းေလေအးေပးစက္ရွိေသာ္လည္း သဘာဝဆန္ဆန္တိုက္ခတ္တိုးေဝွ႕ေနသည့္ ေလညင္းတို႔ကပို၍အားေကာင္း​၏။

ဂတ္စ္ကုန္ခါနီးမီးျခစ္ကိုအႀကိမ္ႀကိမ္ႀကိဳးစားၿပီးျခစ္ေနသည့္ တခ်ပ္ခ်ပ္အသံမ်ားက ညသန္းေခါင္ယံထဲသဲ့သဲ့တိုးဝင္သည္။မီးျခစ္ျခစ္သံမ်ားတိတ္ဆိတ္သြားၿပီးေနာက္ စိမ္းရႊင္ရႊင္စပ်စ္သီးရနံ႔တခ်ိဳ႕ေလထုထဲျပန႔္လြင့္လာသည္။သိမ့္ကနဲျဖစ္သြားသည့္ကုတင္ေၾကာင့္သူ႔ကုတင္ဟာတစ္စုံတစ္ေယာက္​၏ေက်ာမွီျခင္းခံလိုက္ရသည္ကိုခံစားမိလိုက္ေသာ္လည္းေခါင္းထိျခဳံထားသည့္ေစာင္ကိုဖယ္ၿပီးမၾကည့္မိ။

ကုတင္ကိုမွီထားသည့္သူဘက္က အခ်ိန္ၾကာသည္အထိစကားတစ္ခြန္းမွမထြက္လာသည့္အခါ...

"ေတာင္းပန္ပါတယ္...ေရွာင္းက်န႔္ေဒါသထြက္ေနတာကို ကၽြန္ေတာ္ကအလိုက္မသိဘဲဝင္ရွုပ္မိသလိုျဖစ္သြားတယ္..."

ေစာင္ျခဳံေအာက္မွတိုးညင္းစြာထြက္လာသည့္စကားသံေၾကာင့္ေရွာင္းက်န႔္ရွိုက္လက္စကိုခဏရပ္ကာေခါင္းကိုနည္းနည္းေစာင္း၍ကုတင္ေခါင္းရင္းဘက္ကိုၾကည့္လိုက္​၏။

"မအိပ္ေသးဘူးလား...ငါကမင္းအိပ္သြားၿပီထင္လို႔ဘာမွမေျပာဘဲထိုင္ေနတာ..."

"အိပ္မေပ်ာ္ေသးပါဘူး...ကၽြန္ေတာ့္ကိုဘာေျပာစရာရွိလို႔လဲ..."

"ေစာင္ေခါင္းၿမီးျခဳံထားတာ အသက္ရွူမၾကပ္ဘူးလားလို႔ေမးၾကည့္မလို႔..."

ရယ္သံစစနဲ႔ေျပာေနသည့္ေရွာင္းက်န႔္ေၾကာင့္ဝမ္ရိေပၚသူ႔မ်က္ႏွာေပၚကေစာင္ကိုဆြဲခ်လိုက္ကာေဘးတစ္ေစာင္းေတြ႕ေနရသည့္ ေရွာင္းက်န႔္​၏မ်က္ႏွာကိုေငးစိုက္ၾကည့္လိုက္​၏။

"ေခြးေပါက္ေလး..."

"အင္း..."

"ခုနတုန္းက မရည္ရြယ္ပါဘူး...ဒီတိုင္းပဲစိတ္တိုေနတဲ့အခ်ိန္မွာမို႔လက္ကိုထိန္းလို႔မရျဖစ္သြားတာ..."

"အင္း ကၽြန္ေတာ္သိပါတယ္..."

"အဲ့တာဆိုငါတို႔ျပန္အဆင္ေျပသြားၿပီလား..."

"အစကတည္းက ေရွာင္းက်န႔္ကို ကၽြန္ေတာ္စိတ္မဆိုးခဲ့ပါဘူး..."

သူေျပာေတာ့ ေရွာင္းက်န႔္ကလြတ္လြတ္လပ္လပ္ကိုရယ္သည္။ ဒီအရယ္အျပဳံးေတြနဲ႔ပဲက်င့္သားရေနခဲ့တာမလို႔ တစ္ခါေလာက္ေလးေဒါသသံနဲ႔ဆက္ဆံခံရသည့္ အခါ အကန္ခံရတဲ့ေခြးေပါက္ေလးတစ္ေကာင္လိုသူခံစားရတာျဖစ္​၏။

"ေရွာင္းက်န႔္..."

"အင္း..."

"ကၽြန္ေတာ္ေျပာစရာရွိတယ္..."

"ေျပာ..."

"မနက္ျဖန္က်ရင္ ကၽြန္ေတာ္အိမ္ခဏျပန္ရမယ္..."

ေရွာင္းက်န႔္က အေငြ႕ေတြကိုျဖည္းညင္းစြာမွုတ္ထုတ္ရင္းသူ႔ဘက္လွည့္ၾကည့္လာသည္။ဘာမွမေမးတာေၾကာင့္သူကပဲအလိုက္သတိျဖင့္...

"သဘက္ခါ ကၽြန္ေတာ့္ေမြးေန႔..."

"ဪ" ဆိုသည့္စကားတစ္လုံးႏွင့္အတူေရွာင္းက်န႔္ကျပန္လွည့္သြားသည္။သူ႔အေၾကာင္းကိုစိတ္မဝင္စားဘူးဟုထင္လိုက္ေပမယ့္...

"ဘယ္ႏွစ္ ႏွစ္ျပည့္တာလဲ..."

" ၁၉ ႏွစ္..."

"ေခြးေပါက္ေလးက ကေလးပဲရွိေသးတာပဲ..."

ေနာက္ဆက္တြဲထြက္လာသည့္စကားေၾကာင့္စိတ္ထဲတင္းကနဲ။ဘာကိုကေလးလဲ။ မရမ္းေစ့ေရာင္ႏွုတ္ခမ္းပါးေတြကိုေတြ႕တိုင္းစိတ္ထဲဘယ္လိုေတြျဖစ္ေနလဲဆိုတာမ်ားသိရင္ ကေလးလို႔သတ္မွတ္နိုင္ဦးမွာလား။

ဝမ္ရိေပၚ အိပ္ေနလ်က္ပင္ခႏၶာကိုယ္ကိုေလၽွာခ်လိုက္ၿပီး ေရွာင္းက်န႔္ထိုင္ေနသည့္ေနရာႏွင့္ တစ္တန္းတည္းျဖစ္သြားေအာင္ညႇိလိုက္​၏။အနက္ေရာင္နားကပ္ေတြနဲ႔ျပည့္ေနတဲ့ဘယ္ဘက္နားရြက္ဖ်ားကိုလက္ေခ်ာင္းမ်ားႏွင့္ သြားထိေတြ႕လိုက္ေတာ့ေရွာင္းက်န႔္ကလွည့္ၾကည့္လာသည္။ထိုအၾကည့္မ်ားအတြက္သူ႔မွာဆင္ေျခရွိေနၿပီးသား။

"နားကပ္ဘယ္ႏွစ္ခုရွိလဲဆိုတာ ေရတြက္ၾကည့္ေနတာ..."

"အဲ့ေတာ့ ဘယ္ႏွစ္ခုေတြ႕လဲ..."

"ေအာက္ဆုံးက ကြင္းေလးအပါအဝင္ ေျခာက္ခု...နားေပါက္ေတြအဲ့ေလာက္အမ်ားႀကီးေဖာက္ထားတာေရွာင္းက်န႔္မနာဘူးလား..."

"ပုရြက္ဆိတ္ကိုက္သေလာက္ပါပဲ..."

"နားကပ္က ေက်ာက္ေတြကဘာအမ်ိဳးအစားလဲ..."

" Black opal..."

"Wow အဲ့တာေၾကာင့္ တစ္ခါတစ္ေလအေမွာင္ထဲမွာေတာင္လက္ကနဲျဖစ္ေနတာ..."

"ဘာလို႔အခုမွဒီနားေပါက္ေတြအေၾကာင္းစိတ္ဝင္စားေနရတာလဲ...မင္းလည္းေဖာက္ခ်င္လို႔လား..."

"မေဖာက္ခ်င္ပါဘူး ကၽြန္ေတာ္နဲ႔လိုက္ဖက္မယ္လို႔လည္းမထင္ပါဘူး..."

"အင္း ေခြးေပါက္ေလးမ်က္ႏွာက ကေလး႐ုပ္ဆိုေတာ့ သိပ္လိုက္မွာမဟုတ္ဘူး..."

ဒုတိယတစ္ေခါက္တင္းကနဲျဖစ္သြားျပန္သည့္စိတ္ကိုဝမ္ရိေပၚေလၽွာ့ခ်လိုက္ရသည္။ဖြဖြေလးကိုင္ထားမိသည့္နားရြက္ဖ်ားေလးအား အထက္ကေနေအာက္ကိုမသိမသာေလးတစ္ခ်က္ႏွစ္ခ်က္ပြတ္သပ္က်ီဆယ္လိုက္ၿပီးေနာက္ျပန္လႊတ္ေပးလိုက္သည္။

"ေရွာင္းက်န႔္ရဲ့ေမြးေန႔ကေရာ ဘယ္ေတာ့လဲ..."

"မင္းနဲ႔ ႏွစ္လတိတိကြာတယ္..."

" ၁၀ လပိုင္း ၅ ရက္ေန႔လား..."

"အင္း..."

"စာေမးပြဲေျဖရမယ့္ အခ်ိန္တြင္းႀကီးပဲ ဟုတ္တယ္မလား..."

"ဟုတ္မွာေပါ့..."

"ေရွာင္းက်န႔္ ေမြးေန႔လက္ေဆာင္ဘာလိုခ်င္လဲ..."

"မလိုပါဘူး မင္းေမြးေန႔အတြက္ေတာင္လက္ေဆာင္ေပးဖို႔ငါအစီအစဥ္မရွိေသးဘူး..."

"ကၽြန္ေတာ့္ေမြးေန႔အတြက္ဘာလက္ေဆာင္မွေပးစရာမလိုပါဘူး ေရွာင္းက်န႔္သာဆႏၵရွိမယ္ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ့္ေတာင္းဆိုခ်က္ေလးတစ္ခုကိုပဲျဖည့္ဆည္းေပးပါ...ရတယ္မလား..."

"ေျပာၾကည့္..."

"ကၽြန္ေတာ္အိမ္ျပန္ေရာက္ေနတဲ့အေတာအတြင္း တစ္ေယာက္တည္း ကလပ္ႀကိဳမသြားနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ျပန္လာမွ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔အတူတူသြားေၾကး..."

"မင္းကဘယ္ေတာ့ျပန္လာမွာမလို႔လဲ..."

"အနည္းဆုံးေလးရက္ေလာက္ေတာ့ၾကာမယ္ ေက်ာင္းကို အိမ္တြင္းေရးကိစၥဆိုၿပီးခြင့္တင္ထားတာမလို႔...ရ တယ္မလား ဒီေလးငါးရက္အတြင္းမွာတစ္ေယာက္တည္းကလပ္မသြားဖို႔..."

ဝမ္ရိေပၚကို ေရွာင္းက်န႔္နားမလည္သည့္အၾကည့္ျဖင့္ၾကည့္လိုက္သည္။ၿပီးမွပုခုံးႏွစ္ဖက္ပင့္လိုက္ၿပီး...

"မင္းအတြက္ဘာအက်ိဳးရွိလို႔လဲေတာ့ ငါမသိေပမယ့္အဲ့တာမင္းတကယ္လိုခ်င္တဲ့လက္ေဆာင္ဆိုရင္လည္း အဆင္ေျပပါတယ္...အခုေတာ့ငါအိပ္ေတာ့မယ္..."

"Good Night ေရွာင္းက်န႔္..."

"အင္း..."

"အင္း တစ္လုံးတည္းလား..."

"ဘာကိုလဲ..."

"Good Night ေခြးေပါက္ေလးလို႔ ျပန္ေျပာရမွာမဟုတ္ဘူးလား..."

အိပ္ရာေပၚေရာက္ေနၿပီျဖစ္သည့္ေရွာင္းက်န႔္ကထရယ္လိုက္ၿပီးမွ...

" Good Night ေခြးေပါက္ေလး..."
________________ _____________

ဘယ္မွသြားစရာေနရာမရွိတာေၾကာင့္ အေဆာင္ကိုသာေရွာင္းက်န႔္တန္းျပန္လာခဲ့သည္။ ခါတိုင္းသူျပန္လာသည့္အခ်ိန္အခန္းထဲ၌မီးေရာင္ထိန္းလင္းေနတတ္ေပမယ့္ အခုေလာေလာဆယ္အေမွာင္ထုကႀကိဳဆိုသည္။

လုပ္ေနက်အတိုင္းေရခဲေသတၱာတံခါးကိုဖြင့္သည္။ဘီယာဘူးတစ္ဘူးကိုကိုင္လိုက္ၿပီးမွ တျခားစိတ္ကူးေျပာင္းသြားကာ ေတြ႕သည့္အေအးတစ္ဘူးက္ိုသာယူေသာက္လိုက္​၏။ ဘီယာအရသာနဲ႔လုံးဝမသက္ဆိုင္ေသာ္လည္း ခ်ိဳခ်ိဳေအးေအးသီးစုံအနံ႔အရသာကသိပ္ေတာ့မဆိုးလွဟုေရွာင္းက်န႔္ေတြးလိုက္သည္။အဲ့တာေၾကာင့္ကေလးေတြႀကိဳက္တာဟုလည္းေကာက္ခ်က္ခ်လိုက္​၏။

အေအးတစ္ဘူးကုန္သြားသည့္ေနာက္အခ်ိန္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ည ၁၀ နာရီေက်ာ္ပဲရွိေသးတာျဖစ္ သည္။ဘာမွလုပ္စရာလည္းမရွိသည့္အခ်ိန္မွာအိပ္ဖို႔သာလုပ္လိုက္ၿပီးအိပ္ရာေပၚတက္လိုက္ေပမယ့္ သူအိပ္ေနက်အခ်ိန္မဟုတ္သည့္အခါ ငုတ္တုတ္ျပန္ထိုင္လိုက္သည္။

တစ္ဆက္တည္းမွာတံခါးေပါက္နားထိေလၽွာက္သြား၍ရွူးဖိနပ္ကိုအေသအခ်ာဝတ္လိုက္ၿပီးတံခါးကိုဖြင့္သည္။အျပင္ဘက္ေျခတစ္လွမ္းကၽြံသြားၿပီးမွ စိတ္ျပန္ေျပာင္းသြားကာ မီးခိုးေရာင္ဆံပင္မ်ားကို ထိုးဖြပစ္ၿပီး ဖိနပ္ေတာင္မခၽြတ္ေတာ့ဘဲ အိပ္ရာေပၚေျခပစ္လက္ပစ္လွဲခ်လိုက္​၏။မအိပ္ခ်င္ေသးတာေၾကာင့္ျပဴးက်ယ္ေနေသာမ်က္ဝန္းမ်ားက ေလဟာနယ္ကိုသာစိုက္ၾကည့္ေနမိၿပီးကလပ္သြားရမလား၊ မသြားရမလားဆိုသည့္အေတြးတို႔ကလြန္ဆြဲလို႔ေန​၏။

မည္သည့္ဘက္ကအနိုင္ရသြားမွန္းမသိေပမယ့္ေတြးေနရင္း ည ၁၁ နာရီခြဲသြားသည့္အခါေရွာင္းက်န႔္သူ႔ဖိနပ္မ်ားကိုျပန္ခၽြတ္လိုက္ကာ ေျခလက္သန႔္စင္လိုက္ ေတာ့သည္။ အိပ္လို႔မရေသးတာေၾကာင့္ စာၾကည့္စားပြဲကထိုင္ခုံမွာဝင္ထိုင္လိုက္ရင္းေဘာင္းဘီအိတ္ကပ္ထဲကစီးကရက္ဘူးႏွင့္မီးျခစ္ကိုႏွိုက္လိုက္​၏။

စီးကရက္တစ္လိပ္တစ္ဝက္က်ိဳးသြားသည့္အခါတြင္ေတာ့ အိပ္ရာေပၚကဖုန္းကိုထယူကာ စာတစ္ေၾကာင္းရိုက္လိုက္သည္။ထိုစာကိုခ်က္ခ်င္းမပို႔ေသးဘဲ ဖုန္းကနာရီကိုၾကည့္၍ အခ်ိန္တစ္ခုကိုေစာင့္ေနလိုက္​၏။အခ်ိန္က ၁၁:၅၉ မိနစ္မွ ၁၂:၀၀ တိတိသို႔နံပါတ္ေျပာင္းသြားသည့္အခါ၌ ႀကိဳရိုက္ထားၿပီးေသာစာကိုပို႔ဖို႔လုပ္လိုက္စဥ္ ဖုန္းကအခ်ိန္ကိုက္ထျမည္လာသည္။

"ဟယ္လို..."

"အိပ္ေနၿပီလားေရွာင္းက်န႔္ ကၽြန္ေတာ္ဖုန္းေခၚလိုက္တာ အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္သြားလား..."

"မအိပ္ေသးပါဘူး...ဒီတိုင္းပဲထိုင္ေနတာ..."

"ကၽြန္ေတာ္ကံေကာင္းသြားတာေပါ့..."

"ဘာေတြကံေကာင္း..."

"ေရွာင္းက်န႔္..."

နာမည္ေခၚလိုက္မိေပမယ့္ က်န္သည့္စကားမ်ားကိုဝမ္ရိေပၚခ်က္ခ်င္းဆက္ၿပီးမေျပာနိုင္။စိတ္လွုပ္ရွားမွုေၾကာင့္ေအးစက္လို႔လာသည့္လက္ေခ်ာင္းမ်ားကိုလက္သီးဆုပ္အသြင္ေျပာင္းလိုက္ၿပီး လက္ဆစ္မ်ားကိုေရွ႕သြားနဲ႔ဖိကိုက္လို႔ေနမိ​၏။ေတာ္ေတာ္ေလးၾကာမွေလပူတစ္ခ်က္မွုတ္ထုတ္လိုက္ၿပီးထပ္မံအရဲကိုးလိုက္ကာ...

"လြမ္းတယ္...မေတြ႕ရတာတစ္ရက္ပဲရွိေသးေပမယ့္ ေရွာင္းက်န႔္ကိုကၽြန္ေတာ္လြမ္းတယ္...ကၽြန္ေတာ့္ေမြးေန႔ရက္မွာ ေရွာင္းက်န႔္လည္းအတူတူရွိေနရင္ေကာင္းမယ္..."

ေရွာင္းက်န႔္ဘက္မွမည္သည့္တုံ႔ျပန္စကားတစ္ခြန္းမွျပန္ေရာက္မလာ။

"ကၽြန္ေတာ္ေျပာတာၾကားလိုက္တယ္မလားေရွာင္းက်န႔္..."

စီးကရက္ကိုျပင္းျပင္းရွိုက္လိုက္သံႏွင့္တကြ ျပန္လည္ထြက္ေပၚလာတဲ့စကားသံက "အင္း"တစ္လုံးတည္းသာျဖစ္သည္​။

"ေခြးေပါက္ေလးကိုေမးစရာတစ္ခုရွိတယ္..."

"အင္း ေမးပါ ေရွာင္းက်န႔္..."

"ကမ္းေျခတစ္ခုေပၚမွာ အနီေရာင္၊အဝါေရာင္၊အျပာေရာင္၊အစိမ္းေရာင္၊ လိေမၼာ္ေရာင္၊ အျဖဴေရာင္၊အနက္ေရာင္စတဲ့ေရာင္စုံေဘာလုံးေတြတန္းစီၿပီးရွိေနမယ္ဆိုရင္ ေခြးေပါက္ေလးဘာကိုေရြးမလဲ..."

"အစိမ္းေရာင္ေဘာလုံးကိုေရြးမယ္..."

"ေကာင္းကင္ေပၚမွာ ၾကက္ေသြးေရာင္၊ ေငြေရာင္၊ေရႊေရာင္၊ နက္ျပာေရာင္၊ အစိမ္းေရာင္၊ မီးခိုးေရာင္ စတဲ့ေရာင္စုံၾကယ္ေတြရွိရင္ေရာ ဘယ္ၾကယ္ကိုေရြးမလဲ..."

"ကၽြန္ေတာ့္အႀကိဳက္နဲ႔ဆိုအစိမ္းေရာင္ၾကယ္ကိုပဲထပ္ေရြးမွာပဲ...ဘာျဖစ္လို႔လဲေရွာင္းက်န႔္..."

"စာအုပ္စင္ေပၚမွာ ခရမ္းေရာင္၊ အညိဳေရာင္၊ ဆင္စြယ္ေရာင္၊ကာကီေရာင္၊ ပန္းေရာင္ အစရွိတဲ့စာအုပ္ေရာင္စုံရွိတယ္ဆိုရင္ေရာ..."

"ဘယ္ဟာမွမေရြးဘူး..."

"ဘာျဖစ္လို႔လဲ..."

"အစိမ္းေရာင္မွမပါတာ..."

"အင္းဟုတ္ၿပီ...ငါ့ဖုန္းအားသိပ္မက်န္ေတာ့လို႔ ဖုန္းခ်လိုက္ေတာ့မယ္..."

ဖုန္းေျပာၿပီးသည္ႏွင့္တစ္ၿပိဳင္နက္ေရွာင္းက်န႔္က ဖုန္းကိုအားသြင္းႀကိဳးတပ္လိုက္သည္။စာၾကည့္စားပြဲမွာပဲဆက္ထိုင္ေနကာလက္က်န္စီးကရက္ကိုဆက္ေသာက္ ေနရင္း ကုန္သြားသည့္အခါမွ ျပာခြက္ထဲထိုးစိုက္ၿငိမ္းသတ္လိုက္၍ ဟက္ကနဲထရယ္သည္။

မူႀကိဳအရြယ္ကေလးေတြအႀကိဳက္ အစိမ္းေရာင္တဲ့လား။


You are reading the story above: TeenFic.Net

#random