လက္ရွိအခ်ိန္အခါတြင္ တကၠသိုလ္၌ လူအမ်ား​၏ အာ႐ုံစူးစိုက္မွုအလုံးစုံကိုရရွိထားသူမွာ ေမလင္းျဖစ္သည္။အားလုံး​၏ႏွုတ္ဖ်ား၌တြင္က်ယ္ေနသည့္ အေခၚအေဝၚမ်ားက ေမလင္းဟာ Toxic ​၏ အသည္းကိုေႁခြနိုင္သူ တစ္နည္းအားျဖင့္ Toxic ႏွင့္ပတ္သက္ သည့္အရာရာကိုပိုင္စိုးသူ။

အေၾကာင္းကေတာ့ Toxic ​၏ Locker ကိုထိေတြ႕ခြင့္ရွိသည့္သက္ရွိလူသားမွာ ေမလင္းတစ္ဦးတည္းသာျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ျဖစ္​၏။ "ေရွာင္းက်န႔္"ဟူသည့္နာမည္ ကို Marker ျဖင့္ ေရးထိုးထားသည့္ Locker ကို တျခားသူမ်ားထိဖို႔မေျပာႏွင့္မ်က္လုံးျဖင့္ပင္ေစြမၾကည့္ရဲၾကတာျဖစ္သည္။

တစ္ခါမွေလာ့ခ္မခ်ထားသည့္ေရွာင္းက်န႔္​၏ Locker သည္အခုေနာက္ပိုင္း ေလာ့ခ္ခ်ထားတာျဖစ္ၿပီး password ကိုေတာ့ေမလင္းတစ္ဦးတည္းသာသိသည္။

ေမလင္းကမနက္ ၈ နာရီမထိုးခင္တိုင္း စာၾကည့္တိုက္ အလုပ္မဝင္ရေသးခင္ ေရွာင္းက်န႔္​၏Lockerရွိရာသို႔ေရာက္လာသည္။သူတစ္ဦးတည္းသာသိေသာ password ျဖင့္တံခါးကိုဖြင့္သည္။ၿပီးလၽွင္ Locker ထဲ၌ေန႔တိုင္းအျမဲရွိေနတတ္သည့္လက္ေဆာင္ပစၥည္းေလးတစ္ခုကိုယူသည္။ထိုအျခင္းအရာကိုမိန္းကေလးအားလုံးနီးပါးအားက်ၾကသည္။

ထို႔ေၾကာင့္Locker မ်ားတန္းစီထားရာေနရာ၌မနက္ခင္းတိုင္းတခ်ိဳ႕ေသာစပ္စပ္စုစုမိန္းကေလးမ်ားကခပ္လွမ္းလွမ္းကေနဝိုင္းအုံအကဲခတ္တတ္ၾကသည္။မနက္ခင္းတိုင္း ေမလင္းဘာလက္ေဆာင္ေလးမ်ားရမလဲဆိုတာကိုသိခ်င္ၾက၍ျဖစ္​၏။

ေမလင္းအတြက္ ေရွာင္းက်န႔္ Locker ထဲမွာထည့္ထားေပးတတ္သည့္လက္ေဆာင္မ်ားမွာတစ္ေန႔တစ္မ်ိဳးမရိုးရေအာင္ျဖစ္သည္။တစ္ခါတစ္ေလေရာင္စုံလက္ေဆာင္ဘူးေလးေတြျဖစ္သည္။တစ္ခါတစ္ေလ ေခ်ာကလက္ဘူး၊ခ်ိဳခ်ဥ္ဘူးစသည့္စားစရာေလးေတြျဖစ္သည္။တစ္ခါတစ္ေလက်ရင္ေတာ့ဒီေန႔လိုပန္းစည္းေလးေတြေပးတတ္တာျဖစ္​၏။

"Wow...လွလိုက္တာ ကံေကာင္းလိုက္တာဟယ္ Toxic ကခ်စ္တတ္လိုက္တာ...တျခားလူေတြကိုသာလူမထင္ တာ သူ႔ေကာင္မေလးအေပၚမွာေတာ့ အျပတ္အသတ္ ကို ရိုမန္တစ္ဆန္တာေဟ့..."

"ၾကည့္ပါလား...ကိုယ့္ခ်စ္သူဆီကေန ရွယ္အခ်စ္ခံရတဲ့မိန္းကေလးေတြက မ်က္ႏွာေလးေတြလန္းဆန္းၾကည္လင္တယ္ဆိုတာေလ တကယ္ကိုအမွန္ပဲ...ေမလင္းကိုပဲၾကည့္...အားက်လိုက္တာလို႔..."

ေရွာင္းက်န႔္​၏ Locker ထဲမွအရြယ္အစားအလယ္အလတ္ရွိေသာအလြန္တရာလွပသည့္ပန္းစည္းေလးကိုေမလင္းယူထုတ္လိုက္သည့္အခါထိုသို႔ေသာအားက်ေျပာဆိုသံမ်ားကသဲ့သဲ့ေပၚထြက္လာတာျဖစ္သည္။

က်စ္...!

နားႏွင့္ပင္မဆန႔္ခ်င္ေတာ့သည့္တစ္ေယာက္တစ္

ေပါက္ေျပာဆိုေနသံမ်ားၾကားတြင္ဝမ္ရိေပၚ ကသူ႔ Locker တံခါးကိုတမင္တကာအသံျမည္ေအာင္ အေသေဆာင့္ပိတ္လိုက္သည္။ထို႔ေနာက္မ်က္ေစာင္းထိုးမွာရွိေနသည့္ ေရွာင္းက်န႔္​၏ Locker ေရွ႕မွာရပ္ေနေသာ ေမလင္းကိုေစာင္းၾကည့္လိုက္သည္။

ေမလင္း​၏ မ်က္ႏွာကျပဳံးျပဳံးေလးျဖစ္ေနသည္။လက္ထဲေပြ႕ပိုက္လို႔ထားသည့္ပန္းစည္းေလးကိုႏူးႏူးညံ့ညံ့ေလးေမႊးၾကဴသည္။ယဥ္စစအမူအရာျဖင့္ေရွာင္းက်န႔္​၏ Locker တံခါးေလးကိုေလာ့ခ္ျပန္ခ်လိုက္ၿပီးပန္းစည္းတစ္ေပြ႕တစ္ပိုက္နဲ႔အတူအျပဳံးပန္းမ်ားကိုေပြ႕ပိုက္၍စာၾကည့္တိုက္ရွိရာဘက္သို႔ထြက္သြားသည္။

ဝမ္ရိေပၚသူ႔လက္သီးကိုဆုပ္ထားသည္။ေမးရိုးေတြက်ိန္းေလာက္သည္အထိအံကိုလည္းႀကိတ္ထား​၏။

သူေျပာမွ Locker ဆိုတာရွိလာသည့္ေရွာင္းက်န႔္ကအခုေတာ့ password ေတြေတာင္ထားၿပီးသူမဟုတ္သည့္အျခားတစ္ေယာက္အတြက္ခ်စ္သက္လက္ေဆာင္လို႔သတ္မွတ္၍ရသည့္ အရာမ်ားကိုထည့္ေပးထားတတ္သည့္အခါ အသည္းေပါက္ဖို႔ေကာင္းသည္။

ပို၍အသည္းေပါက္ဖို႔ေကာင္းသည္က သူသာတစ္ေယာက္တည္းျဖစ္ပ်က္ခံစားလို႔ေနရေပမယ့္ေရွာင္းက်န႔္ကေတာ့မည္သည့္ကမၻာတြင္ေရာက္ေနသည္မသိ။ဖြင့္ေျပာမိလိုက္သည့္ေန႔မွစ၍ အခုထက္ထိသူ႔ေရွ႕ကိုတစ္ခါမွမေပၚလာေတာ့သလို၊ ဘယ္မွာလိုက္လို႔ရွာရမွန္းလည္းမသိ။

ေမလင္းႏွင့္တြဲေနသည္ဟုတကၠသိုလ္တစ္ခုလုံးသိေနေသာ္လည္း တကၠသိုလ္ဝန္းထဲမွာအတူတူတြဲသြားတာကိုတစ္ခါမွမျမင္ဖူးသလိုအရိပ္အေယာင္ပင္မေတြ႕ရ။

​အရင္လိုအခ်ိန္ပိုင္းမဟုတ္ေတာ့ဘဲ မနက္ ၈ နာရီကေန ည ၁၀ နာရီထိ စာၾကည့္တိုက္မွာအခ်ိန္ျပည့္အလုပ္လုပ္ေနရသည့္ေမလင္းနဲ႔ ေရွာင္းက်န႔္ကဘယ္အခ်ိန္ေတြမွာခ်ိန္းေတြ႕ၾကမွန္းသူလည္းမသိေပမယ့္ လူမသိသူမသိအခ်ိန္၊လူမျမင္သူမျမင္ေနရာေတြမွာသာခ်ိန္းေတြ႕ရင္ဆိုသည့္အေတြးက လူကိုအားယုတ္ေစသည္။

အသက္ ၂၄ ၊ ၂၅ ဝန္းက်င္အရြယ္ေရာက္ၿပီးသားလူႏွစ္ေယာက္က ကေလးေပါက္စေလးေတြလို လက္ေလးကိုင္ ပါးေလးနမ္း႐ုံေလာက္ပဲမလုပ္ၾကဘူးဆိုတာ က်ိန္းေသသည့္အခါထိုအေတြးနဲ႔တင္အိပ္ေရးပ်က္ရတာညတိုင္းလိုလိုျဖစ္သည္။ေမလင္းနဲ႔ေရွာင္းက်န႔္ရဲ့အေျခအေနကို ခ်န္လင္းဆီကအနည္းအက်ဥ္းေလာက္သိရဖို႔ေမၽွာ္လင့္ထားခဲ့မိေပမယ့္ခ်န္လင္းက ဒီေနာက္ပိုင္းသူ႔ကိုသိသိသာသာႀကီးေရွာင္ေနတာျဖစ္သည္။

သူလည္းမာနဆိုသည့္အရာေလးကိန္းဝပ္ေနသည့္လူတစ္ေယာက္ျဖစ္လို႔ ကိုယ့္ကိုဖယ္ခြာေနသည့္လူေတြအေၾကာင္းကိုေစ့ေစ့စပ္စပ္လိုက္ေတြးေနျခင္းမရွိေတာ့ဘဲ ဘာသိဘာသာဂ႐ုမစိုက္ေနလိုက္ေတာ့​သည္။သို႔ေသာ္လည္း သူဂ႐ုမစိုက္သည့္လူေတြထဲမွာတစ္ ေယာက္ေတာ့မပါ။

ေရွာင္းက်န႔္ဆိုတဲ့ျဖစ္တည္မွုကသူ႔ရင္ထဲမွာအႂကြင္းမဲ့ႁခြင္းခ်က္။
_______________ _____________

စာၾကည့္တိုက္အေပၚဆုံးထပ္​၏ ေထာင့္ဆုံးကလူမျမင္ကြယ္ရာ တစ္ေယာက္စားပြဲခုံတြင္ဝမ္ရိေပၚတစ္စုံတစ္ခုကိုႀကိတ္လုပ္ရင္းအလုပ္ရွုပ္ေနသည္။ေခါင္းကိုစားပြဲခုံထဲဝင္လုမတတ္ငုံ႔လို႔ထားၿပီး လက္ကလည္းေဘာပင္ကိုကိုင္ကာတလွုပ္လွုပ္ျဖစ္ေနသည္။

စားပြဲေပၚတြင္လက္သည္းခြံအရြယ္အစားရွိသည့္ စာရြက္ေသးေသးေလးမ်ား ငါးခုထက္မနည္းရွိလို႔ေနၿပီး ေနာက္ထပ္အရြယ္အစားတူစာရြက္ေလးကိုဝမ္ရိေပၚကေပတံနဲ႔ေသေသခ်ာခ်ာထိန္းညႇိ၍ျဖဲလိုက္သည္။ၿပီးလၽွင္ေတာ့ သူ႔အေမေပးထားသည့္ေရႊကႏုတ္ေတြကြပ္ထားေသာေဘာပင္ျဖင့္ စာေမးပြဲအတြက္အေရးႀကီးသည့္ ပုံေသနည္းမ်ားကိုေသးေကြးလြန္းလွသည့္လက္ေရးျဖင့္ခ်ေရးလိုက္သည္။

လက္သည္းခြံအရြယ္ Micro size စကၠဴေလးေတြေပၚ မွာေရးရသည္ျဖစ္၍ ထိပ္ဖ်ားခၽြန္သည့္ေဘာပင္ျဖင့္ေရးမွရမည္ျဖစ္ရာ သူ႔အေမေပးထားသည့္ေဘာပင္ကိုခ်သုံးေနရတာျဖစ္သည္။

"စာၾကည့္တိုက္ပိတ္ေတာ့မယ္ ေက်ာင္းသား..."

အေနာက္ဘက္ကေန႐ုတ္တရက္ႀကီးထြက္လာသည့္စာၾကည့္တိုက္ဝန္ထမ္းတစ္ဦး​၏အသံေၾကာင့္ဝမ္ရိေပၚရင္ထိတ္သြားရသည္။သူျပဳလုပ္ထားသည့္စကၠဴအပိုင္းအစေလးမ်ားကိုလူျမင္သြားမည္စိုး၍လက္နဲ႔ခ်က္ခ်င္းအုပ္လိုက္ၿပီးစာအုပ္တစ္ခုၾကားထဲညႇပ္ကာကမန္းကတန္းခ်က္ခ်င္းသိမ္း၍စာၾကည့္တိုက္အတြင္းမွထြက္ဖို႔လုပ္လိုက္ေတာ့​၏။

စာၾကည့္တိုက္အျပင္ဘက္ေရာက္မွ အင္မတန္ေမွာင္မိုက္ေနၿပီျဖစ္ေသာပတ္ဝန္းက်င္ကိုဝမ္ရိေပၚၾကည့္ရင္းသက္ျပင္းခ်လိုက္မိသည္။စာၾကည့္တိုက္ထဲမွာမ်က္ရိုးေတြကိုက္တဲ့အထိအလုပ္ေတြရွုပ္ေနမိရင္းအခ်ိန္ေတြဒီေလာက္ထိေတာင္ေနာက္က်သြားမွန္းမသိတာျဖစ္သည္။

အခုကစက္တင္ဘာလအလယ္ေရာက္လို႔ေနၿပီျဖစ္တာေၾကာင့္ ေအာက္တိုဘာလအစမွာက်ေရာက္မည့္စာေမးပြဲနဲ႔အလြန္တရာနီးကပ္လို႔လာၿပီျဖစ္​၏။တျခားအရာမ်ားကိုေခါင္းထဲမွထုတ္ထားကာ စာထဲမွာပဲစိတ္ကိုႏွစ္အာ႐ုံစိုက္ထားသည့္သူ႔အေနနဲ႔စာေမးပြဲအတြက္ပူစရာမလိုေတာ့ေသာ္လည္း၊ တစ္ေယာက္သူအတြက္ေတာ့ပူေပးေနရသည္။

သူ႔ကိုပစ္ပယ္ထားသည့္ေရွာင္းက်န႔္ကိုသူ႔ဘက္ကမည္သို႔မွပစ္ပယ္မထားနိုင္တာေၾကာင့္ ေရွာင္းက်န႔္စာေမးပြဲလာေျဖခဲ့သည္ရွိေသာ္ စာခိုးခ်၍ ရေအာင္ Micro size စကၠဴေလးေတြကိုဘာဂ်ာေခါက္ေပးဖို႔အထိလုပ္ေပးေနတာျဖစ္​သည္။

ဘယ္သူ႔မွသူ႔ကိုလုပ္ခိုင္းေနတာမဟုတ္ေသာ္လည္း ေရွာင္းက်န႔္ကိုဒီႏွစ္ေတာ့ေအာင္ေစခ်င္သည္။ေလးႏွစ္ဆက္တိုက္စာေမးပြဲက်ခဲ့လၽွင္ေရွာင္းက်န႔္ကေက်ာင္းထြက္ရေတာ့မွာျဖစ္​၏။ထို႔ေၾကာင့္လူကိုယ္တိုင္ေတြ႕ၿပီးမေပးနိုင္ခဲ့ရင္ေတာင္ ခ်န္လင္းကေနတစ္ဆင့္ ေမလင္း ၊ ေမလင္းကေနတစ္ဆင့္ ေရွာင္းက်န႔္​၏လက္ထဲအေရာက္ေပးနိုင္ဖို႔အထိရည္ရြယ္ထားျခင္းျဖစ္သည္။

[AN: ဘာဂ်ာေခါက္တယ္ဆိိုတာ စာခိုးခ်မယ့္စာရြက္အပိုင္းေလးေတြကို တ႐ုတ္ယပ္ေတာင္ေခါက္နည္းပုံစံမ်ိဳးနဲ႔ေခါက္ျခင္းပါ။ ]

"ဟူး..."

​အေဆာင္ျပန္ေရာက္လို႔ေရမိုးခ်ိဳးၿပီးသည့္ဝမ္ရိေပၚကေလပူမ်ားကိုမွုတ္ထုတ္ရင္း စာၾကည့္စားပြဲေပၚမွာဆက္ထိုင္လိုက္သည္။ေရွာင္းက်န႔္အတြက္လုပ္ေပးေနသည့္အရာမ်ားကမၿပီးဆုံးေသးသည့္အခါ ဆက္လုပ္ဖို႔စာၾကည့္စားပြဲမွာထိုင္လိုက္ျခင္းျဖစ္​၏။စာရြက္ေလးေတြကိုထပ္ျဖဲၿပီး စာလုံးေသးေသးေလးေတြအား ထပ္ေရးမည္ဟုႀကံရြယ္လိုက္စဥ္ေရႊကႏုတ္ေဘာပင္ေလးကိုလြယ္အိတ္ထဲရွာ၍မေတြ႕။

ခုနကလူမိသြားမည္စိုး၍ဝေရာေသာပါးသိမ္းဆည္းခဲ့ရင္းမေတာ္တဆက်က်န္ရစ္ခဲ့တာျဖစ္မည္ဟုေတြးလိုက္မိသည့္ဝမ္ရိေပၚ ကစိတ္ပ်က္စြာက်စ္တစ္ခ်က္သပ္လိုက္သည္။

ထိုေဘာပင္ေလးက ေရႊကႏုတ္အစစ္မ်ားျဖင့္ျပဳလုပ္ထားတာေၾကာင့္ ေတြ႕သည့္လူမ်ားကျပန္ေပးလိမ့္မည္မဟုတ္ဘဲတစ္ခါတည္းယူသြားၾကမည္ဆိုတာက်ိန္းေသသည့္အခါ ဝမ္ရိေပၚအခန္းထဲမွထြက္၍ အေဆာင္ေအာက္ဆုံးထပ္မွာရွိသည့္ အေဆာင္မွူးအခန္းတံခါးကိုသြားေခါက္လိုက္​၏။ တန္ဖိုးႀကီးေဘာပင္ကိုႏွေျမာ၍မဟုတ္ေပမယ့္ သူ႔အေမေပးထားသည့္ပစၥည္းျဖစ္တာေၾကာင့္ မဆုံးရွုံးခ်င္႐ုံသာျဖစ္သည္။

"ေဒါက္...ေဒါက္..."

တံခါးကိုသုံးေလးေခါက္ေလာက္ဆင့္ေခါက္ၿပီးသည့္အခါ အေဆာင္မွူးထြက္လာသည္။ဆံပင္အနည္းငယ္ပြေယာင္းေနသည္က အိပ္ရာဝင္ၿပီးမွျပန္ထလာရသည့္ဟန္ရွိ​၏။ အေဆာင္မွူးကိုေတြ႕ေတာ့ ဝမ္ရိေပၚေလးစားသမွုျဖင့္အရိုအေသေပးလိုက္ၿပီး...

"ညဉ့္နက္မွလာေႏွာက္ယွက္ရတာေတာင္းပန္ပါတယ္...ေက်ာင္းရဲ့စာၾကည့္တိုက္မွာကၽြန္ေတာ္ဆုံးရွုံးလို႔မျဖစ္တဲ့ပစၥည္းေလးက်က်န္ခဲ့လို႔ပါ အဲ့တာေၾကာင့္ စာၾကည့္တိုက္ထဲဝင္ၿပီးရွာခြင့္ေပးဖို႔ေက်ာင္းကလုံျခဳံေရးေတြကိုခြင့္ေလးေတာင္းေပးပါ..."

"မနက္မွရွာလို႔မရဘူးလား..."

"အရမ္းအေရးႀကီးတဲ့ပစၥည္းေလးျဖစ္လို႔ အခုအကူအညီေတာင္းေနရတာပါ..."

"ေအးေအး...အဲ့တာဆို ခဏေလးေစာင့္..."

အခန္းထဲျပန္ဝင္သြားသည့္အေဆာင္မွူးကိုဝမ္ရိေပၚစိတ္ရွည္စြာေစာင့္ေနသည္။ ၁၅ မိနစ္ခန႔္ၾကာေတာ့အေဆာင္မွူးကျပန္ထြက္လာ​၏။အေပၚ႐ုံကုတ္အကၤ်ီတစ္ခုကိုထပ္ဝတ္လာၿပီး ဆံပင္တို႔ကိုလည္းသပ္သပ္ရပ္ရပ္ျပန္လည္ဖီးသင္လို႔ထား​၏။

"သြားၾကရေအာင္..."

ဝမ္ရိေပၚႏွင့္ အေဆာင္မွူးတို႔ႏွစ္ေယာက္သား ေက်ာင္းဘက္သို႔ေလၽွာက္လာသည္။ ၁၅ မိနစ္၊ မိနစ္ ၂၀ ေလာက္ ေလၽွာက္ရမည့္လမ္းတစ္ေလၽွာက္မွာမည္သည့္စကားတစ္ခြန္းမွမေျပာဘဲေနရင္ကသိကေအာက္ျဖစ္တာေၾကာင့္ ဝမ္ရိေပၚဘက္ကစကားစလိုက္သည္။

"အေဆာင္မွူး ဒီမွာအလုပ္လုပ္ေနတာဘယ္ႏွစ္ႏွစ္ရွိသြားၿပီလဲ..."

"အင္း...ငါ့အသက္က အခု ၅၅ ဆိုေတာ့ အႏွစ္သုံးဆယ္ေလာက္ေတာ့ရွိၿပီ..."

ဝမ္ရိေပၚအံ့ဩသြားရကာအေဆာင္မွူးကိုၾကည့္လိုက္မိသည္။ဘဝသက္တမ္းတစ္ေလၽွာက္လုံးကိုေက်ာင္းသားေဆာင္မွာပဲျမႇုပ္ႏွံထားတယ္ဆိုတာသိပ္ေတာ့မလြယ္ကူလွ။

"အဲ့တာဆို ေက်ာင္းသားေပါင္းစုံကို အေဆာင္မွူးၾကဳံေတြ႕ခဲ့ဖူးမွာေပါ့..."

"ေျပာမကုန္မွ အဆုံးပဲ...ဟား...ဟား...ငါဒီမွာအလုပ္စစလုပ္ခ်င္းတုန္းက အသက္က ၂၅ ဝန္းက်င္ အဲ့တုန္းက ေက်ာင္းသားထိန္းအဆင့္ေလာက္ပဲရွိေသးတာကို...ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ကလည္း အစ္ကိုအရြယ္ေလာက္ဆိုေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြရဲ့ရင္ဖြင့္ေဖာ္ရင္ဖြင့္ဖက္ေပါ့ တခ်ိဳ႕ကိုဆိုရည္းစားစာလည္းေရးေပးရသလို အသည္းကြဲေတာ့လည္းအတူတူလိုက္ခံစားေပးရေသးတယ္...ဒီလိုပဲေပါ့ကြာ ေယာက်ာ္းေလးေတြထိန္းရတာနည္းနည္းေတာ့ ခက္ခဲတာေပါ့ ဘာမွမၾကည့္နဲ႔ မင္းရဲ့အခန္းေဖာ္ကိုပဲၾကည့္ အဲ့တာကေတာ့ငါမထိန္းနိုင္လို႔ လႊတ္ထားရတဲ့တစ္ေယာက္..."

အေဆာင္မွူး​၏စကားကိုေထာက္ခံသည့္သေဘာမ်ိဳးျဖင့္ဝမ္ရိေပၚျပဳံးလိုက္မိသည္။အေဆာင္မွူးကဆက္ၿပီး...

"ေယာက်ာ္းေလးေတြကိုထိန္းရတာတကယ္ေတာ့မလြယ္တဲ့ကိစၥ...ေယာက်ာ္းေလးေတြရဲ့နဂိုဗီဇက ပါဝါၿပိဳင္ခ်င္တာေလးေတြရွိေတာ့အေဆာင္တြင္းရန္ပြဲေလးေတြက ခဏခဏ...ဒါေပမယ့္ငါတို႔အေဆာင္ကို Toxic ေရာက္လာၿပီးေနာက္ပိုင္းမွာ ပါဝါၿပိဳင္တာေလးေတြမရွိသေလာက္နည္းသြားတယ္...အရင္ကဆိုသူ႔အဖြဲ႕ ကိုယ့္အဖြဲ႕ေတြနဲ႔အပတ္တိုင္းလိိုလိုစိန္ေခၚပြဲေတြရွိတာ..."

"တစ္ရက္ေပါ့ အဲ့တုန္းက Toxic က ပထမႏွစ္ပဲရွိေသးတယ္ မင္းတို႔အခုေနတဲ့ ေလးလႊာမွာ အခန္းႏွစ္ခန္းကေကာင္ေလးေတြ ေကာ္ရစ္တာမွာရန္ျဖစ္ၾကတာထိုးၾကႀကိတ္ၾကနဲ႔ေအာ္ဟစ္ဆူညံေနၾကတာ...ႏွစ္ဖြဲ႕စလုံးကတကယ့္ကိုေဇာ္ေတြဆိုေတာ့ ငါတို႔ဝင္ဆြဲၾကတာေတာင္ေတာ္ေတာ္နဲ႔ျဖန္မေျဖနိုင္ဘူး အဲ့အခ်ိန္မွာအခန္းနံပါတ္ ၁၃ မွာေနတဲ့Toxicကထြက္လာတယ္ ငါမွတ္မိေသးတယ္ အိပ္မွုံစုံမႊားပုံနဲ႔ေခါင္းကမီးခိုးေရာင္ဆံပင္ေတြကလည္းရွုပ္ပြေနတယ္ သူေျပာေနက်စကားတစ္ခြန္းရွိတယ္ေလ..."

"အာ႐ုံေတြလာမေနာက္နဲ႔ေကာင္းေကာင္းအိပ္လို႔ကိုမရဘူး ဆိုၿပီးတစ္ခြန္းတည္းေျပာတယ္ ႏွစ္ဖက္စလုံးကရန္ျဖစ္ေနတဲ့လူေတြကို ေကာ္ရစ္တာကေတြ႕တဲ့ပစၥည္းကိုဆြဲၿပီးေကာက္ရိုက္ပစ္လိုက္တာ ငါတို႔ဆြဲမရတဲ့ေကာင္ေတြလည္း အသံေတြခ်က္ခ်င္းတိတ္ၿပီးေခြကနဲကိုျဖစ္သြားတယ္...Toxic ကေတာ့ဘာမွမျဖစ္ခဲ့သလိုနဲ႔ ျပန္အိပ္ဖို႔သူ႔အခန္းထဲသူျပန္ဝင္သြားတယ္..."

"အဲ့ကတည္းက ငါတို႔အေဆာင္မွာရန္ပြဲေတြမရွိသေလာက္ကိုစဲသြားတယ္ ျဖစ္ခ်င္ရင္ေတာင္တိုးတိုးတိတ္တိတ္ႀကိတ္ျဖစ္ၾကတဲ့အထိပဲ...ေၾကာင္ရွိေတာ့ႂကြက္မထရဲသလိုမ်ိဳးေလ...တစ္ခုပဲေက်ာင္းသားမိဘေတြပါလာတဲ့အခါ ေခါင္းမီးေတာက္ရတယ္ ဒါေပမယ့္ Toxic ရွာတဲ့ျပႆနာမွန္သမၽွ ရဲစခန္းေတာ့တစ္ခါမွမေရာက္ဘူး တိုးတိုးတိတ္တိတ္ႀကိတ္ၿပီး ၿပီးသြားတာပဲ...မိသားစုေနာက္ခံကဘယ္လိုလဲေတာ့မသိေပမယ့္ Toxic က ေတာ္ေတာ္အလိုလိုက္ခံထားရတဲ့ spoiled brat တစ္ေယာက္ဆိုတာေသခ်ာတယ္..."

ဝမ္ရိေပၚႏွင့္အေဆာင္မွူးတို႔ေရွာင္းက်န႔္အေၾကာင္းေျပာေနၾကရင္းနဲ႔ေက်ာင္းအဝင္ဝသို႔ေရာက္လာခဲ့ၾက​၏။ဂိတ္ေပါက္ဝေရာက္သည့္အခါေက်ာင္းလုံျခဳံေရးႏွင့္ အေဆာင္မွူးတို႔စကားေျပာဆိုၾကသည္။အေဆာင္မွူး​၏အကူအညီျဖင့္ဝမ္ရိေပၚစာၾကည့္တိုက္ထဲဝင္ဖို႔ခြင့္ျပဳခ်က္ရသည္။အေဆာင္မွူးကလည္းေက်ာင္းအဖြဲ႕အစည္းထဲကဝန္ထမ္းတစ္ေယာက္ျဖစ္၍ ဝမ္ရိေပၚ​၏ေတာင္းဆိုမွုကိုကူညီေပးနိုင္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။

"အဲ့တာဆိုျပန္ေတာ့မယ္ေနာ္...ဒီကေက်ာင္းလုံျခဳံေရးကမင္းကို စာၾကည့္တိုက္ဘက္လိုက္ပို႔လိမ့္မယ္..."

"ဟုတ္ကဲ့ပါ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ အေဆာင္မွူး..."

​အေဆာင္မွူးျပန္သြားၿပီးသည့္ေနာက္ ေက်ာင္းလုံျခဳံေရးေနာက္သို႔ဝမ္ရိေပၚတိတ္ဆိတ္စြာလိုက္ပါလာခဲ့သည္။စာၾကည့္တိုက္​၏အဝင္ေပါက္မွန္တံခါးသို႔ေရာက္သည့္အခါ ေက်ာင္းလုံျခဳံေရးက ဝင္ခြင့္ကတ္ျပားျဖင့္ scan ဖတ္ကာတံခါးပြင့္ေစလိုက္ၿပီး ဝမ္ရိေပၚကိုဝင္ခြင့္ေပးလိုက္သည္။ေက်ာင္းဝန္း​၏တျခားေနရာေတြကိုကင္းလွည့္ဖို႔ထြက္သြားသည့္ေက်ာင္းလုံျခဳံေရးေၾကာင့္ဝမ္ရိေပၚတစ္ေယာက္တည္းက်န္ခဲ့သည္။

စာၾကည့္တိုက္အဝင္တံခါးကိုေက်ာ္ကာေျခခ်လိုက္သည္ႏွင့္ဝမ္ရိေပၚလက္သီးကိုတင္းေနေအာင္ဆုပ္ၿပီး တစ္ဖက္လက္က ေဘာင္းဘီအိတ္ကပ္ထဲကဖုန္းကိုႏွိုက္၍ဖုန္းမီးကိုဖြင့္လိုက္သည္။ည ၁၀ နာရီဆိုသည္ႏွင့္အလိုအေလ်ာက္စနစ္ျဖင့္လၽွပ္စစ္မီးေတြပိတ္သြားၿပီျဖစ္သည့္စာၾကည့္တိုက္ထဲတြင္ ဝမ္ရိေပၚ​၏လက္ထဲကဖုန္းမီးအလင္းေရာင္ကလြဲ၍အရာရာေမွာင္မိုက္ေနသည္။

ေလျပည္တိုးသံ၊ေလေအးေပးစက္သံမ်ားတစ္စုံတစ္ရာမွမၾကားရေအာင္တိတ္ဆိတ္ေနလြန္းလွသည့္အခ်ိန္မွာ တစ္ခုတည္းေသာအသံကဝမ္ရိေပၚ​၏ေျခသံမ်ားပင္ျဖစ္သည္။ စာၾကည့္တိုက္အတြင္းဓာတ္ေလွကားမ်ားရွိေသာ္လည္း ရိုးရိုးေလွကားမ်ားကေနတစ္ဆင့္သာဝမ္ရိေပၚတက္လာခဲ့ၿပီးအေပၚဆုံးထပ္သို႔ေရာက္လာသည္ႏွင့္သူထိုင္ခဲ့သည့္စားပြဲခုံရွိရာဘက္သို႔ေလၽွာက္သြားလိုက္သည္။

ထိုေနရာေရာက္ေတာ့ စားပြဲခုံေအာက္ကို ဖုန္းမီးျဖင့္ထိုးၾကည့္လိုက္သည့္အခါ ေရႊကႏုတ္ေဘာပင္ေလးက စားပြဲခုံေျခေထာက္နားကၾကမ္းျပင္ေပၚမွာရွိေနသည္ကိုေတြ႕လိုက္ရေတာ့ ကံေကာင္းသည္ဟုဝမ္ရိေပၚယူဆလိုက္သည္။ထို႔ေၾကာင့္ခ်က္ခ်င္းငုံ႔ေကာက္ယူၿပီးသည္ႏွင့္ကိုင္းညႊတ္ထားသည့္ခႏၶာကိုယ္ကိုျပန္မတ္ဖို႔လုပ္လိုက္စဥ္...

"ကေလာက္..."

တစ္စုံတစ္ခုျပဳတ္က်သံကိုၾကားလိုက္ရတာေၾကာင့္ဝမ္ရိေပၚ​၏တစ္ကိုယ္လုံးေတာင့္ခဲလို႔သြားကာေက်ာက္႐ုပ္တစ္႐ုပ္လိုျဖစ္သြားရသည္။သူတစ္ေယာက္တည္းရွိေနသည့္စာၾကည့္တိုက္ထဲမွာသူ႔လက္ထဲကမည္သည့္ပစၥည္းတစ္စုံတစ္ရာမွျပဳတ္က်လို႔သြားျခင္းမရွိဘဲ ဘယ္ကထြက္ေပၚလာသည့္အသံလဲဟုၿငိမ္သက္စြာေတြးလို႔ေနမိစဥ္မွာပင္ထပ္ၿပီး...

"ကေလာက္...ေဒါက္..."

​ခပ္ေဝးေဝးေနရာတစ္ခုဆီသို႔ ပစၥည္းတစ္ခုခုနဲ႔ေကာက္ေပါက္လိုက္သံလိုမ်ိဳးပီပီသသႀကီးထြက္လာသည့္အခါ ေခါင္းေပၚကဆံပင္ေမႊးမ်ားအပူထြက္သလိုျဖစ္သြားသည္သာမကလက္ဖ်ံတစ္ေလၽွာက္က ၾကက္သီးေမႊးညင္းမ်ားျဖန္းကနဲျဖစ္သြားသည္။အက်ိဳးအေၾကာင္းသိေအာင္စိတ္ကိုတင္းၿပီးအသံၾကားရာဘက္ကိုဖုန္းမီးနဲ႔လွမ္းထိုးၾကည့္လိုက္ေတာ့ မည္သူ႔ကိုမွမေတြ႕သည့္အခါ...

"ဘယ္~~ဘယ္သူလဲ~~"

လွိုင္းထေနေသာအသံျဖင့္လွမ္းေမးလိုက္ၿပီးမွျပန္ေျဖသံႀကီးသာထြက္လာရင္ဆိုၿပီးေတြးမိေတာ့ဝမ္ရိေပၚ​၏အသက္ရွူသံမ်ားတျဖည္းျဖည္းျမန္လာသည္။

"ခြမ္း...! "

ေျဖသံတစ္စုံတစ္ရာမွထြက္လာျခင္းမရွိဘဲ"ခြမ္း"ဆိုသည့္ အရာဝတၳဳတစ္ခုက်ကြဲသံကိုထပ္ၿပီးၾကားလိုက္ရတာေၾကာင့္ဝမ္ရိေပၚ ေၾကာက္စိတ္ႏွင့္အတူေဒါသစိတ္တို႔ေရာယွက္ကာသူ႔လက္ထဲမွာရွိေနသည့္ ေဘာပင္ျဖင့္ ထိုအသံထြက္ ေပၚလာသည့္ေနရာကို အားကုန္ပစ္ေပါက္လိုက္သည္။

ထိုအခိုက္တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ဖုန္းကိုင္ထားသည့္လက္ကလည္းတုန္ေနသည့္အခါဖုန္းမ်က္ႏွာျပင္ကိုထိမိၿပီး ဖုန္းမီးကိုပိတ္မိလိုက္သလိုျဖစ္သြား​တာေၾကာင့္အလ်င္အျမန္ကိုျပန္ဖြင့္လိုက္ရသည္။

"ရွပ္...ရွပ္...ရွပ္..."

"ဘုတ္...! "

ဖုန္းမီးျပန္ပြင့္လာေသာ္လည္း မီးပိတ္သြားသည့္အခ်ိန္စပ္ၾကားစာၾကည့္တိုက္တစ္ထပ္လုံး လုံးဝဥႆုံေမွာင္မိုက္က်သြားသည့္အခ်ိန္၌ ေျခသံတခ်ိဳ႕နဲ႔အတူစာအုပ္စင္တစ္ခုမွစာအုပ္မ်ားတစ္အုပ္ၿပီးတစ္အုပ္အဆက္မျပတ္ျပဳတ္က်လာသည့္အခါ ဝမ္ရိေပၚဘာမွေတြးမေနေတာ့။သူပစ္ေပါက္လိုက္သည့္ ေရႊကႏုတ္ေဘာပင္ကိုလည္းျပန္ေကာက္ဖို႔စဥ္းစားမေနေတာ့ဘဲလက္ရွိေနရာကေနသာအျမန္ဆုံးေျပးထြက္လာခဲ့သည္။

"ေက်ာင္းသား ဘာျဖစ္လို႔လဲ..."

ေက်ာင္းလုံျခဳံေရး​၏အေမးကိုဝမ္ရိေပၚမေျဖအား။အေၾကာကပ္ေနသလိုျဖစ္ေနသည့္ေျခေထာက္မ်ားျဖင့္အားသြန္ခြန္စိုက္ေျပးေနရင္း အေဆာင္ထိဘယ္လိုျပန္ေရာက္လာသည္မသိ။

အိပ္ရာေပၚေရာက္ေနၿပီျဖစ္တာေတာင္ တဆတ္ဆတ္တုန္ေနသည့္လက္ေတြကအရွိန္မေသေသးသလိုေက်ာျပင္တစ္ခုလုံးေခၽြးေတြရႊဲနစ္ေနသည့္တိုင္​ ဆြဲျခဳံထားမိသည့္ေစာင္ကေခါင္းအထိပင္ျဖစ္သည္။ မရွိသည့္လက္သည္းေတြကိုလည္းက်ိန္းစပ္သည္အထိကိုက္လို႔ေနမိကာ ခုနကအျဖစ္အပ်က္ကိုျပန္ျမင္ေယာင္ေတြးေနမိသည္။

စာၾကည့္တိုက္အေပၚဆုံးထပ္မွာ သရဲရွိသည္။