အပိုင္း(၁၁) Zawgyi

Background color
Font
Font size
Line height

"မင္းအစ္မ ေမလင္းနဲ႔ ေရွာင္းက်န႔္တြဲေနတယ္ဆိုတာ အမွန္ပဲလား...! "

"ဪ...အဲ့တာလား..."

ဘာမွမထူးဆန္းသည့္သတင္းတစ္ခုလိုေျပာလာသည့္ ခ်န္လင္းကို ဝမ္ရိေပၚတြန္းထုတ္လိုက္သည္။

ဒါကဘာအထာေတြလဲ။ ခါတိုင္းဆိုေရွာင္းက်န႔္ရဲ့သတင္းေတြကိုအလိုအေလ်ာက္ေန႔တိုင္းေျပာေနတဲ့ခ်န္လင္းကဒီလိုကိစၥမ်ိဳးကိုေရငုံႏွုတ္ပိတ္ေနခဲ့တာဘာသေဘာလဲ။ၿပီးေတာ့ေသခ်ာျပန္ေတြးၾကည့္ရင္အခုေနာက္ပိုင္းသူ႔ကိုေရွာင္ေနသည့္အထဲမွာခ်န္လင္းလည္းပါသည္။

ဝမ္ရိေပၚ လက္သီးကိုတင္းေနေအာင္ဆုပ္ထားလ်က္ပင္...

"သူတို႔ႏွစ္ေယာက္က တကယ္ႀကိဳက္ေနၾကတာလား..."

"အင္း ဟုတ္မယ္ထင္တယ္...ငါလည္းအရမ္းႀကီးသြားမစပ္စုရဲဘူး စစခ်င္းတုန္းကမယုံခဲ့ေပမယ့္ မေန႔တုန္းကငါ့အစ္မက Toxic ဝယ္ေပးထားတဲ့ဖုန္းအသစ္တစ္လုံးကိုယူလာတယ္ဟ...တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္တကယ္မႀကိဳက္ဘူးဆိုရင္ couple ဖုန္းေတြဘာေတြဝယ္ေပးၾကပါ့မလား...ငါကေတာ့သူတို႔ႏွစ္ေယာက္တကယ္ႀကိဳက္ေနၾကတာမဟုတ္ပါေစနဲ႔လို႔ဆုေတာင္းတယ္...တကယ္လို႔သာ Toxic က ငါ့ရဲ့ေယာက္ဖျဖစ္လာမယ္ဆိုငါအသက္ရွူရဲမွာေတာင္မဟုတ္ဘူးကြ..."

"ေယာက္ဖဆိုတဲ့စကားလုံးကိုမသုံးစမ္းပါနဲ႔...! "

"ငါကစကားအျဖစ္ပဲေျပာတာပါ မင္းကဘာလို႔ေဒါသေတြအရမ္းထြက္ေနတာလဲ မဟုတ္မွလြဲေရာ..."

ခ်န္လင္းကမ်က္လုံးမ်ားေမွးက်ဥ္းကာ ဝမ္ရိေပၚကိုသူခိုးဖမ္းသည့္အၾကည့္ျဖင့္ၾကည့္လိုက္ၿပီးေနာက္...

"မင္းမဟုတ္မွလြဲေရာ ငါ့အစ္မကိုႀကိဳက္ေနတာလား...သြားမလုပ္နဲ႔ေနာ္Toxic ကမ်က္ႏွာကသာျပဳံးေနတာတကယ္ကိုအရမ္းေၾကာက္ဖို႔ေကာင္းတယ္...ဟိုတစ္ခါက ငါ့ကို..."

ခ်န္လင္းသူ႔ပါးစပ္ကိုဘရိတ္အုပ္လိုက္ကာဆက္မေျပာေတာ့ဘဲႏွုတ္ဆိတ္ေနလိုက္သည္။သူ႔လည္ပင္းကိုလက္နဲ႔ျပန္ကိုင္ၾကည့္လိုက္ၿပီး၊သူ႔ေခါင္းေပၚကအခုထက္ထိအရွင္းမေပ်ာက္ေသးသည့္ဒဏ္ရာတစ္ခုကိုလည္းလက္နဲ႔ျပန္စမ္းၾကည့္လိုက္​၏။

"ဘာပဲေျပာေျပာ မင္းငါ့အစ္မကိုႀကိဳက္ေနတယ္ဆိုလည္း လက္ေလၽွာ့လိုက္ပါေတာ့ Toxic နဲ႔ေတာ့ထိပ္တိုက္မေတြ႕ပါနဲ႔ ငါေစတနာနဲ႔ေျပာေနရတာပါ..."

ေျပာခ်င္ရာစြတ္ေျပာေနသည့္ခ်န္လင္းေရွ႕ကေနဝမ္ရိေပၚထြက္လာသည္။သူကပဲေမလင္းကိုႀကိဳက္ေနတယ္ျဖစ္ရဦးမယ္။ သြားေသလိုက္ပါလား။သြားေသလိုက္ၾကပါလား။

အတန္းတက္ခ်ိန္ေရာက္ေနၿပီျဖစ္ေသာ္လည္းဝမ္ရိေပၚအတန္းရွိရာသို႔မသြားဘဲေက်ာင္းဝန္းျပင္ကစီးကရက္ေသာက္သူမ်ားအတြက္သတ္မွတ္ေပးထားေသာေနရာကိုေလၽွာက္သြားလိုက္သည္။

ေက်ာပိုးအိတ္ထဲလက္ထိုးထည့္၍ဟိုစမ္းဒီစမ္းလုပ္ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ စီးကရက္တစ္လိပ္ထြက္လာသည္။သူေဆာင္ထားတာမဟုတ္ေပမယ့္ ေရွာင္းက်န႔္ကတစ္လိပ္စ ႏွစ္လိပ္စသူ႔ေက်ာပိုးအိတ္ထဲလာထိုးထည့္ေပးထားတတ္တာျဖစ္သည္။

ကိုယ့္ဟာကိုယ္မီးညႇိၿပီးေသာက္ရသည့္စီးကရက္ကမီးခိုးမႊန္တာကလြဲလို႔မည္သည့္စိတ္ေျဖေလ်ာ့မွုကိုမွမေပး။ေရွာင္းက်န႔္ေသာက္လက္စစီးကရက္ကိုယူေသာက္ရသလိုစြဲလမ္းဖို႔လည္းမေကာင္းသည့္အျပင္မြန္းၾကပ္မွုမ်ားကိုသာပိုတိုးေစသည္။

ဝမ္ရိေပၚသူ႔လက္ထဲကစီးကရက္ကိုပစ္ခ်လိုက္သည္။ ေဘးနားရွိအမွိုက္ပုံးကိုအားျဖင့္ျဖတ္ကန္၍သူ႔ေျခလွမ္းေတြကစာၾကည့္တိုက္ဘက္သို႔ဦးတည္သြားလိုက္​၏။စာၾကည့္တိုက္ထဲေရာက္သည့္အခါေတြ႕ရာစာအုပ္သုံးအုပ္ကိုေကာက္ဆြဲကာ ေကာင္တာရွိရာတြင္စာအုပ္စာရင္းမ်ားေပးဖို႔ရပ္ေစာင့္လိုက္သည္။

ဝမ္ရိေပၚသူ႔အလွည့္ေရာက္လာေတာ့လက္ထဲကစာအုပ္သုံးအုပ္လုံးကိုေဆာင့္ၿပီးပစ္ခ်လိုက္တာေၾကာင့္စာရင္းမွတ္ေပးမည့္ ေမလင္း ပင္လန႔္သြားရသည္။

"ဒီေန႔စာအုပ္လာငွားတာအေစာႀကီးေနာ္ ရိေပၚ..."

"ဘာလို႔လဲ မနက္အေစာႀကီးစာအုပ္မငွားရဘူးလို႔သတ္မွတ္ထားလို႔လား..."

"မသတ္မွတ္ထားပါဘူး ဒါနဲ႔သုံးအုပ္လုံးငွားမွာလား..."

"ခင္ဗ်ားမျမင္လို႔လား..."

ရင့္သီးလြန္းလွေသာဝမ္ရိေပၚ​၏အေျပာအဆိုမ်ားကိုေမလင္းနားမလည္နိုင္ေသာ္လည္းလုပ္စရာရွိတာလုပ္ေပးလိုက္​၏။ ေအးေဆးတည္ၿငိမ္နိုင္လြန္းေသာေမလင္းကိုၾကည့္ၿပီးဝမ္ရိေပၚေဒါသမ်ားတလိပ္လိပ္ျဖစ္ေပၚလာရသည္။

အရင္ကထက္ပိုၿပီးအလွျပင္ထား႐ုံသာမကအျပဳအမူေတြကရင့္က်က္သည့္အသြင္လည္းေဆာင္ေန​၏။ေရွာင္းက်န႔္ကဒါေတြကိုၾကည့္ၿပီးႀကိဳက္သြားေရာလား။အရင္ကလိုေရွာင္းက်န႔္အေၾကာင္းတတြတ္တြတ္မေမးေတာ့တာကေရာ။ ေမးစရာမလိုေတာ့ေအာင္ေရွာင္းက်န႔္အေၾကာင္းေတြသိေနၿပီဆိုတဲ့သေဘာမ်ိဳးလား။

ေမလင္းမေခ်ာဘူးလားဆိုရင္ေတာ့မကြယ္ဝွက္တိုင္းေျပာရရင္ ေတာ္ေတာ္ကိုေခ်ာသည့္အထဲမွာပါသည္။ ဒါေပမယ့္လည္းဘယ္လိုမွသူဆက္စပ္လို႔မရတာတစ္ခုက ေရွာင္းက်န႔္ ကေမလင္းကိုဘယ္တုန္းကစိတ္ဝင္စားသြားတာလဲ။ စာၾကည့္တိုက္ကိုေတာင္သူေခၚလာမွေရာက္ဖူးတဲ့ေရွာင္းက်န႔္ကေမလင္းဆိုတာလည္းသူျပမွသိခဲ့ဖူးတာကို။အဲ့တုန္းကလည္းစိတ္ဝင္စားတဲ့ပုံတစ္ခ်က္မွမျပခဲ့ဘဲနဲ႔။

"ရၿပီေရာ့ ရိေပၚ..."

​ေမလင္းကမ္းေပးလာသည့္စာအုပ္သုံးအုပ္ေပၚတြင္ဝမ္ရိေပၚ​၏အာ႐ုံမ်ားမရွိ။ေကာင္တာေပၚတင္ထားသည့္ေမလင္း​၏ဖုန္းမ်က္ႏွာျပင္ေပၚမွေခၚဆိုသူ​၏နာမည္ေပၚကိုသာအာ႐ုံေရာက္ေနတာျဖစ္သည္။

"ရိေပၚ ရၿပီေလ စာရင္းမွတ္ၿပီးၿပီ..."

"ေျဖလိုက္..."

"ဟင္..."

"ခင္ဗ်ားရဲ့ဖုန္းကိုေျဖလိုက္...စပီကာ ဖြင့္ထား..."

ဝမ္ရိေပၚေျပာမွဖုန္းဝင္ေနမွန္းေမလင္းသတိထားမိသည္။ ဖုန္းကိုခ်က္ခ်င္းေျဖလိုက္ေပမယ့္ စပီကာေတာ့ဖြင့္လိုက္ျခင္းမရွိ။

"ဟယ္လို ကို..."

ေမလင္း​၏ပါးစပ္မွထြက္လာေသာနာမ္စားေၾကာင့္ဝမ္ရိေပၚ​၏လည္ပင္းေၾကာမ်ားထင္းကနဲျဖစ္သြားသည္။လက္ဆစ္မ်ားကိုက်ိဳးလုမတတ္ဆုပ္ထားၿပီးေဒါသေၾကာင့္မိုက္ကနဲျဖစ္သြားသည့္ခႏၶာကိုယ္ကိုမယိုင္သြားေအာင္အသက္ကိုပုံမွန္ရွူသြင္းလို႔ေနသည္။

"ကို႔ ဖုန္းကို ခ်က္ခ်င္းမကိုင္တာမဟုတ္ပါဘူး...ဒီတိုင္းပဲအလုပ္ေလးနည္းနည္းရွုပ္ေနလို႔ပါ..."

"ေမ ဘယ္သူနဲ႔မွစကားေျပာေနတာမဟုတ္ပါဘူး...ကိုကလြဲလို႔ ေမ့မွာဘယ္သူရွိလို႔လဲ...ကေလးလည္းမဟုတ္ဘူးကြယ္ စိတ္မေကာက္ပါနဲ႔ ေနာက္ဆိုဖုန္းခ်က္ခ်င္းကိုင္ပါ့မယ္..."

"ညက်ရင္လား ႀကိဳက္တဲ့အခ်ိန္လာခဲ့ေလ ကို..."

"ဖုန္းဒီကိုေပး..."

ေမလင္း​၏လက္ထဲကဖုန္းကိုဝမ္ရိေပၚလုယူလိုက္သည္။တဒိတ္ဒိတ္ျဖစ္ေနသည့္နားထင္ႏွစ္ဖက္ကိုလက္ေခ်ာင္းမ်ားျဖင့္ဖိကိုင္လိုက္၍တစ္ဖက္ကိုအသံကုန္ဟစ္ေအာ္လိုက္သည္။

"ခင္ဗ်ားဘာေတြေလၽွာက္လုပ္ေနတာလဲ ေရွာင္းက်န႔္...! လူလိုသူလိုျငင္းလည္းနားလည္နိုင္တာမလို႔ေပါက္ကရေတြေလၽွာက္လုပ္မေနနဲ႔..."

"တူ...တူ...တူ..."

"ေရွာင္းက်န႔္..."

"ေရွာင္းက်န႔္...! "

တိကနဲက်သြားသည့္ဖုန္းေၾကာင့္ လက္ထဲကေမလင္း​၏ဖုန္းကိုဝမ္ရိေပၚစူးရဲေနေအာင္စိုက္ၾကည့္လိုက္သည္။ ေျပာင္းထားသည့္ေရွာင္းက်န႔္​၏ဖုန္းနံပါတ္အသစ္ကိုအရယူလိုက္ၿပီးေနာက္ ဖုန္းက္ိုေမလင္းဆီသို႔ျပန္မေပးဘဲၾကမ္းျပင္ဆီသို႔သာတိုက္ရိုက္ပစ္ေပါက္လိုက္​၏။ရွိသမၽွေဒါသေတြ​၏ဓားစာခံျဖစ္သြားသည့္ဖုန္းကမ်က္ႏွာျပင္တစ္ခုလုံးရစရာမရွိေအာင္စုတ္ျပတ္သတ္ကုန္​သည္။

တစ္ဖန္သူ႔ဖုန္းျဖင့္ ေရွာင္းက်န႔္​၏ဖုန္းနံပါတ္အသစ္ကိုေခၚလိုက္သည္။ ဖုန္းဝင္သြားေသာ္လည္း တစ္ဖက္ကဖုန္းလုံးဝမကိုင္သည့္အျပင္စက္ကိုပါပိတ္ခ်လိုက္တာေၾကာင့္ ဝမ္ရိေပၚ မရမက voice massage မ်ားပို႔လိုက္သည္။

"သတၱိရွိရင္ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ႏွာတည့္တည့္ကိုလာၾကည့္ၿပီးျငင္း ေရွာင္းက်န႔္..."

ဝမ္ရိေပၚဖုန္းခ်လိုက္ၿပီးေနာက္ ၾကမ္းျပင္က ဖုန္းအကြဲကိုျပန္ေကာက္ေနသည့္ေမလင္းကိုၾကည့္လိုက္သည္။ေမလင္းကႏွေျမာတသျဖစ္ေနသည့္ပုံေပါက္ေပမယ့္ ေဒါသထြက္ေနေၾကာင္းမျပသလိုဝမ္ရိေပၚကိုျပန္ ေလ်ာ္ေပးဖို႔လည္းမေျပာ။စာၾကည့္တိုက္အျပင္ကိုထြက္ေတာ့မည့္ဝမ္ရိေပၚက ေမလင္းဆီျပန္ေလၽွာက္လာ၍ရန္စကားတစ္ခြန္းထပ္ေျပာသည္။

"ဖုန္းခြဲလိုက္တာ မေက်နပ္ရင္ ေရွာင္းက်န႔္ကိုျပန္ေျပာလိုက္လို႔ရတယ္...ေရွာင္းက်န႔္ကမေက်နပ္လို႔ ကၽြန္ေတာ့္ကိုရန္ရွာခ်င္ရင္ ဒီေန႔ညေန ၆ နာရီတိတိမွာ ေက်ာင္းကေဘာလုံးကြင္းမွာလာေတြ႕ပါလို႔...မေက်နပ္တာေတြမွန္သမၽွ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ၿပီး တည့္ရွင္းနိုင္တာမလို႔ သတၱိရွိရင္လာခဲ့လို႔..."
_____________ _____________

ညေန ၆ နာရီပင္မေရာက္ေသး ေဘာလုံးကြင္းထဲသို႔ ဝမ္ရိေပၚႀကိဳေရာက္ေနသည္။ေက်ာင္းခ်ိန္ၿပီးၿပီးခ်င္းအေဆာင္သို႔ျပန္ရေသးျခင္းမရွိသလို ေဘာလုံးကြင္းရွိရာသို႔သာတန္းလာခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။

ေဘာလုံးေလ့က်င့္သူမ်ားရွိေသးေသာ္လည္းေမွာင္လာသည့္အခါ အလၽွိုလၽွိုျပန္လို႔သြားၾကတာေၾကာင့္ည ဆလိုက္မီးမ်ားထိန္ညီးလာသည့္အခါတြင္ေတာ့ေဘာလုံးကြင္းထဲသူကလြဲ၍ဘယ္သူမွမရွိေတာ့။ဖုန္းကနာရီကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ေဖာ္ျပေနသည္ကည ၇ နာရီခြဲ။အခ်ိန္ေတြကုန္ဆုံးလာရင္း...

ည ၈ နာရီ။

ည ၉ နာရီ။

ည ၁၀ နာရီ ေရာက္သည္အထိတိုင္ေစာင့္ေမၽွာ္ေနသည့္သူကမေပၚလာသည့္အခါ ဝမ္ရိေပၚသူ႔ေက်ာပိုးအိတ္ကိုေျမႀကီးေပၚတြင္ပစ္ခ်လိုက္ၿပီးသူ​၏စိတ္ကိုေျခလွမ္းမ်ားႏွင့္အတူခ်ည္ေႏွာင္၍ ေဘာလုံးကြင္းတစ္ ေလၽွာက္ စတင္ေျပးႏွင္လိုက္​၏။

​မြန္းၾကပ္ေနသည့္စိတ္မ်ားအတြက္ ရင္ဘတ္ကိုအရွိန္ျဖင့္လာရိုက္ခတ္သည့္ေလေအးမ်ားကတဒဂၤထြက္ေပါက္တစ္ခု။

ေျပးေလ့မရွိတာေၾကာင့္ေဘာလုံးကြင္းကိုသုံးေခါက္ဆက္တိုက္ပတ္ေျပးၿပီးသည့္အခါ အပူေတြတရွိန္းရွိန္းထြက္ေနသည့္ေျခေထာက္ေတြက ရင္ထဲပူေလာင္ေနမွုအတြက္အာ႐ုံလႊဲစရာတစ္ခု။

"သတၱိမရွိဘူးလား ေရွာင္းက်န႔္..."

"သတၱိမရွိလို႔ လာမေတြ႕ရဲတာလား..."

"ဆိုးလြန္းတယ္ ေရွာင္းက်န႔္..."

"ေရွာင္းက်န႔္အရမ္းဆိုးတယ္..."

ျမက္ခင္းျပင္ေပၚေက်ာခင္းထားၿပီးေမာဟိုက္ေနသည့္အသံျဖင့္ဝမ္ရိေပၚေအာ္ေျပာေနရင္းတျဖည္းျဖည္းအသံမ်ားတိုးညင္းလာကာ မ်က္လုံးမ်ားကိုလက္ဖ်ံျဖင့္အျမန္အုပ္လိုက္သည္။လက္ဖ်ံျဖင့္ဖုံးအုပ္ထားေသာ္လည္းစီးက်လာသည့္မ်က္ရည္မ်ားကိုတားဆီးနိုင္စြမ္းမရွိသည့္အခါရွိုက္သံမ်ားလည္းထြက္ေပၚလာ​၏။

"ေရွာင္းက်န႔္ဆိုးမွန္းသိရက္နဲ႔႐ူးေအာင္သေဘာက်ေနမိတဲ့ကၽြန္ေတာ္ကပိုဆိုးေနတာမလား..."


You are reading the story above: TeenFic.Net

#random