♬ Twenty-seven

Drown

Song used: Strangers by Secondhand Serenade

The days had passed. Ang ingay sa Cecilian nuong Music Fest ay tuluyan ng nawala. Nagpatuloy ang buhay ng mga estudyante at naging busy dahil sa kabilaang exam na nagaganap and I am not an exemption to that. Madami akong klaseng dapat habulin dahil sa mga absences ko during music fest's practices.

Sinuklay ko ang basang-basa kong buhok ng marinig ko ang pagtunog ng skype sa laptop ni Chriselle. It's like an alarm for her because she immediately got up from her bed and walked towards her study table kung nasaan ang kanyang laptop.

Tumaas ang kilay ko at pinagmasdan lamang siya. I saw how she accepted the call in skype at agad na bumungad sa screen ng laptop ang mukha ni Dwaine.

"H-hey" napapaos na bati ni Dwaine sa knaya. He's laying on his bed, probably readying himself to sleep pero nagawa niya pa ring tawagan si Chriselle.

"Hey. You look tired sana nagpahinga ka nalang" ani Chriselle habang ngumunguso, "But I watched yur latest performance through net! Ang galing mo Dwaine!" aniya na parang nagbago bigla ang kanyang mood.

Nadinig ko ang halakhak ni Dwaine na tingin ko'y hindi alam na maging ako'y nakikita siya ngayon. Napailing nalang ako dahil sa dalawang lovebirds na ito. Ang totoo ay hindi ko alam kung ano sila. I'm not sure, ang alam ko lang ay nasa getting to know each other stage na sila.

Halos araw-araw tumatawag sa kanya si Dwaine and Chriselle doesn't mind it. She actually like the idea. Ganuon niya kagusto ang isang Dwaine Tolentino na nakakaya niyang ipagpalit ang training niya sa ballet makausap lang si Dwaine sa skype. Hindi ko na rin sinubukan pang paghiwalayin sila I can see that Chriselle is happy and who am I to stop her from feeling that. I also knew that Dwaine has good intentions with her. Subok na iyon dahil sa apat na buwan niyang pagkakawala sa PIlipinas ay patuloy ang pagcontact niya kay Chriselle.

If Dwaine isn't serious about her he'll probably just ignore or forget her but that's not what's happening. I just hope that they will both have a happy ending.

Tumayo ako sa kama at kinuha ang bag kong nakapatong sa aking study table. Sumenyas ako kay Chriselle na aalis na ako pero mukhang hindi niya naman ako napapansin kaya't lumabas nalang ako sa kwarto namin ng hindi nagpapaalam sa kanya.

Nang nasa corridor na ako ay panay ang tingin sa akin ng mga babae. I don't know what's with them. Everytime they see me akala mo'y nakakakita sila ng multo. Maliban naman sa buhok kong kulay brown na ngayon ay wala namang bago sa mukha at itsura ko that's why I don't understand.

Mabilis akong naglakad palabas ng dorm ng mga babae at agad kong nakitang nakaupo sa mga bench na madalas kong tambayan si Lance. He grinned at me when he saw me walking towards him. Nanag makalapit ako'y agad niyang inabot sa 'kin ang brown na envelop na kanyang dala.

"Ano 'to?"

Nagkibit-balikat siya sa akin, "It's a surprise for you"

Pinagsingkitan ko siya ng mata dahil alam niya namang ayaw ko sa mga surprise-surprise na 'yan. Inirapan ko siya at agad na binuksan ang envelop na dala niya. Una kong nakita ay ang logo ng isang sikat na publishing company, Pintura.

Halos mapigilan ko ang hininga ko habang binabasa nag nasa loob ng sulat na 'yon. I looked at Lance after my third time of reading the letter.

Napaawang ang labi ko. He smiled at me na parang masayang-masaya siya sa 'kin, "It is a good news, right?"

Hindi ko na napigilan pang hindi ngumiti ng sabihin niya iyon. A real smile. A genuine smile.

"Paano ka nakakuha nito? Is this some kind of a joke?"

"Does it looks like a joke? It's legit, Ferm. They've saw your works and they want you to be their scholar!"

Halos hindi ako makahinga dahil sa sobrang sayang nararamdaman ko. I didn't even think twice when I hugged Lance in front of many students of Cecilian. Ang tanging naiisip ko lang ay sobrang saya ko! Finally I got in! Finally I got something I really like!

Narinig ko ang mahina niyang tawa habang yakap ko siya. Humalakhak rin ako at ginulo niya ang aking buhok. This is the best thing that happened to me this year! Probably the best one.

If you ask me what's making me alive these days I would tell you it's because of my passion to write. Highschool palang ako'y alam ko ng gusto kong magsulat. I didn't had a chance, I didn't had the guts na gawin ang gusto ko pero ngayong alam kong mayroon ng pagkakataon ay hindi ko ito tatanggihan.

Matagal na rin nuong ipinasa ko sa isang publishing company ang gawa kong tula. I didn't know it would start there, nagbakasalaki lang naman akong mananalo pero sabi nga nila, you will get what you don't expect. I won in that poem writing contest and that's how I started writing more and more. From poems to short story hanggang sa nakapagpasa ako ng isang manuscript for a general fiction novel. And look where am I now.

I have a freaking scholarship in a prestigious writing school in New York! I really can't believe it.

"You have to tell this to tito Brismon even if he'll kill me when he knew that I helped you to get this"

"You think he'll understand?"

He gave me a reassuring smile, "Of course he will. He's still your Dad and he knows that this will make you happy"

Kinagat ko ang labi ko dahil sa sinabi niya. I hope so. Nuon pa ma'y alam ko ng hindi ako sasaya sa pagknata o pagtugtog lang ng pina. I never wanted to be a musician nor a singer. I don't want to perform or even study in Cecilian to master the keys of notes and pitch and tempo. That's why I look for something that can make me escape this world.

Hinatid ako ni Lance papunta sa board room ng presidente ng Cecilian dahil nagpatawag ito ng meeting. I actually don't like to attend pero maaga akong kinulit kanina sa tawag ni Mr. Bracelli kaya heto ako't napipilitan nanaman.

Nang mapadaan kami sa lobby ng music building ay umalingawngaw agad ang malakas na tugtog mula sa speaker duon. A familiar song kept on playing and I can't help but to feel something inside me.

"Mas sumikat sila ng bumalik sila sa America. Naging top 1 na sa record sales ang bago nilang album" anas ni Lance sa tabi ko.

I didn't mind answering him. Nagpatuloy ako sa paglalakad na parang wala akong narinig. Siguro naiintindihan niya iyon dahil sa 'twing gumagawi sa kanila ang topic namin ay madalas hindi ko siya kinikibo.

It's been four fucking long months since he went away. Pagkatapos ng music fest ay lumipad agad sila papuntang America para simulan ang panglima nilang album. Halos ala akong ideyang umalis siya, sila, dahil hindi naman niya iyon nasabi sa akin. He will never tell me dahil tinupad niya ang sinabi ko sa kanya. He didn't talk to me after that song performance. He didn't look at me again. He didn't even pursue me. He forgot my existence and that's what I wanted him to do but still, there's this nagging pain I'm feeling. 'Yung pakiramdam na parang hindi ka makahinga. 'Yung gusto mong sumigaw pero wala kang magawa kundi ang pumikit nalang.

Nuon kapag naalala ko ito palagi akong nawawala sa mood. Ni wala akong kinakausap, I always ended up sitting in the rooftop, looking at the stars or the sky, even the moon. Parang akong baliw na may hinihintay dumating kahit wala naman, pero ngayon ay hindi na ganuon. Siguro dahil kahit papano ay natatanggap ko ng wala na. Wala na siya.

nang makarating kami sa top floor ng music building ay nagpaalam na ako kay Lance. Tumango lan siya sa akin at ngumiti, agad kong tinungo ang president's office kung saan gaganapin ang meeting. I didn't bother knockingthe door at tuloy-tuloy akong pumasok sa loob.

Ginala ko ang paningin ko at nakita ko ang mga nasa loob nuon. There's Maximo and Gian na aprehas nakaupo kaharap ang kanilang mga laptop. Si Mr. Smith ay nanduon rin hawak-hawak ang kanyang tasa na may lamang kape. Tumaas ang kilay niya sa akin at agad akong napairap. I saw Ms. Aw and Mr. Bracelli as well as Giovanna and Xylus. This set of people is very familiar to me.

Tumingin ako sa kabilang dulo ng room kung nasaan ang mga couch at tuluyan ng kumunot ang noo ko.

He's wearing those dark blue long-sleeved na nakatupi hanggang sa kanyang siko. He's also wearing a black slacks and a black shoes. Damn! He's so formal and it irritates the hell out of me. Bakit ba hindi nalang siya magsuot ng normal na damit. Akala mo'y lagi siyang may aattend-an na meeting kasama ang presidente ng Pilipinas!

"Why are you here?" I said in a cold tone.

Halos marinig ko ang pagsinghap ng mga taong nasa loob ng kwartong iyon. Ngumiwi si Cael sa akin bago tuluyang tumayo sa couch na kinauupuan niya. Walang sabi-sabi siyang lumapit sa akin at ipinulupot ang kamay niya sa aking likod hanggang sa mayakap niya ako ng sobrang higpit.

"I'm gone for almost a week yet you look bothered seeing me here. Didn't you miss me?"

Agad ko siyang itinuladk palayo sa akin.

Mariin kong tinignan si Mr. Bracelli, "Uncle!" it almost sounded like a plead but he just smiled at me. A teasing smile and hell I wanted to wreck his neck right here right now!

Narinig ko ang pagtawa ni Mr. Smith. Siguro'y naliligayahan sa ginagawa ng kanyang anak!

BUmukas uli ang pinto kaya't napatingin kami duon. Dumating sila Searcy kasama si Blaire at rafael na parang kakagising lang. I heard theya re always tired dahil kabilaan ang show nila ngayon.

Tumingin sa akin si Searcy and she gave me a knmowing smile. I just groaned and rolled my eyes. Nang makita ko si Blaire na nakatingin sa akin ay inirapan niya lang rin ako tulad ng ginawa ko kay Searcy. What's with these people?

"I think we should start our meeting" panimula ni Mr. Smith.

Nakita ko nalang ang sarili kong hila-hila ni Cael paupo sa oval-shaped trable na nanduon. Umupo rin ang mga kadartating lang na tulad ko. May mga dumating pa tulad nila Ivory at Diana na aprehas taga Dance Departmnet. Si Felicity at Helion na galing naman sa Music Department.

Napansin kong halos lahat ng nasa loob ng kwarto na estudyante ng Cecilian ay pawang mga nasa Level E. Bukod tanging ako lang ang nasa level D. Umangat kasi ang rank ko dahil sa pagsali ko sa music fest. Wala lang rin naman iyon sa akin dahil wala naman akong pakialam duon. Siguro kung katulad nuon ay matuutwa ako dahil kaunting taon nalang ang gugugulin ko sa school na ito pero ngayon ay hindi na.

Now, I'm planning to really quit this school. I already have a scholarship. Kahit pa umayaw si Mommy o si Daddy ay gagawin ko ang makapagsasaya sa akin. I'm turning 20 and I know I can decide for myself.

"We're all here for one reason. You all knew that the west tour is nearly coming and I want you all to be prepared for that"

Halos mabingi ako sa lahat ng sinasabi ni Mr. Smith sa harap namin. I knew that the agenda of this meeting would be the west tour dahil nasabi na iyon sa akin ni Cael nuong nakaraang linggo bago siya pumunta sa Cebu. It's an annual tour para sa mga estudyanteng nakapagperform sa Music Fest. Iniikot nito ang mga lugar sa States para makapagperform kami at magkaroon kami ng exposure internationally. It will last for two months, iyon ang sabi ni Lance dahil last year ay siya ang kasama sa west tour.

Hindi ko na nagawa pang makinig sa lahat ng pinaguusapan nila dahil sa wala akong interes duon. I remained my face bored and made a slouch position in the swivel chair while looking at Mr. Smith's window where I can see the birds in the tree.

Hindi ko na halos napansin na nakatinign na silang lahat sa akin. Naramdaman ko nalang na gumapang ang kamay ni Cael papunta sa kamay at marahang pinisil iyon. I looked at him habang nakasimangot.

"What?" iritado kong tanong sa kanya.

"I'm asking you Fermatta if what are your suggestions for the upcoming west tour" umalingawngaw ang boses ni Mr. Smith.

Napabaling ako sa kamnya at duon ko lang nalamana na ako pala ang kinakausap niya. Napaayos ako ng upo at mas lalong napasimangot.

Bakit ba ako ang tinatanong ito eh alam niya namang wala siyang mahihita sa akin.

"Whatever your decision is. It's okay with me" walang kagana-gana kong sagot.

"I'm expecting that all of you will cooperate during west tour. I don't want a pain in the ass. Can I expect that from you, Ms. Rivera?"

Oh shoot. Ako nanaman.

"Fine" I grumbled.

Akala ko'y duon na siya magtatapos pero muli siyang nagsalita, "One more thign. You're ging to compose a song na isasama sa album ng Cecilian for this year"

Narinig ko ang tikhim ni Helion ng sabihin iyon ni Mr. Smith. I know he's one of the best composer in Cecilian in this batch, siguro ay nagtataka siyang ako ang sinaabihan ni Mr. Smith na magcompose ng kanta para sa album kahit naman alam ng lahat na siya ang pinakamagaling.

"Why me? Helion and Seacry can compose better songs. I'm amateur and there are more skilled and experienced. They knoe what the audience would like"

"You can also compose a song. You're from Music Department and I know you can make a better song"

Halos manlaglag ang panga ko dahil sa diretsang sabi ni Mr. Smith sa akin. Parang sampal iyon kay Helion at kay Searcy. I don't care about Searcy but I felt sorry for Helion. Agad akong napatingin sa kanya at kitang-kita ko ang pagiwas niya sa tingin ko. Oh damn you big mouth, Fermatta.

"The song you'll be composing will be launch in west tour. Don't worry because the Creole will help you"

Nagragasa ang puso ko ng marinig kong banggiting ni Mr. Smith ang grupong iyon. Pakiramdam ko'y nagulo ang tahimik kong sistema at nagkaroon duon ng isang gyera.

Shit!

"The people really liked your performance during music fest. I received a lot of feedbacks and reviews with regards your performance and they requested you to have a join performance with Clef or with other Creole member" he said while looking straight into my eyes, "You can be the most popular singer if you only accepted Cael's offer to you to be his talent but you're so stubborn and ignored him. You're wasting your time doing some stupid things that will not help you in the future. You should know what's opportunity from not. Love music because I know just like your mother you also like it. It will always runs in the blood" aniya na parang kilalang-kilala niya na ako.

Hindi ko mapigilang hindi mainis. It will never run in my blood. Kung sabihin niya iyon ay parang alam niya ang lahat ng nangyayari sa akin. Na lama niya ang mga pinagdadaanan ko. But in reality, they only see what I want them to see. They know nothing so they don't have the right to say those things to me.

Hindi ako umimik pagkatapos nuon. Gustong-gusto ko ng lumabas sa kwartong iyon pero hindi ko iyon magawa dahil sa patuloy na pagpisil ni Cael sa kamay ko.

Nang tuluyan ng inadjourned ang meeting ay ako ang pinakaunang tumayo sa upuan at lumabas sa kwartong iyon. Nabitawan ni Cael ang kamay ko at wala siyang nagawa kundi ang pabayaan ako.

I'm so pissed! Not only because I'm g*oing to perform again with Creole but because of Mr. Smith. He compared me again to my mom. He talked like.. ugh!

Sa sobrang inis ko ay bumalik ako sa dorm at hindi naumattend pa sa mga klase ko.

May ilang tumitingin-tingin pa rin sa akin pero hinahayaan ko lang sila. Nang makarating ako sa kwarto ay hindi ko na nadatnan pa duon si Chriselle. She probably went to her class. Ang alam ko'y may recital sila para sa November Fair na mangyayari next week.

Kinuha ko ang laptop ko sa aking bag at umupo sa kama. I turned it on and went to youtube site. Gusto kong makinig o manuod ng kahit na ano para lang mawala itong asar na nararamdaman ko. I clicked my notification and something popped out in the screen.

It's a new music video from Creole. It's not really a music video. It looks like a performance from their concert na ginawang official music video ng kanta nila.

A new song. Probably a new addiction for me. It's been so long simula ng huli kong mapanuod ang mga video nila. Nakuntento nalang kasi ako sa pakikinig sa radyo o sa cellphone ko sa mga kantang napapasikat nila.

I bit my nails thinking if I should watch it or not. Kating-kati akong panuorin iyon dahil sigurado akong magandang kanta nanaman ang mapapakinggan ko pero alam ko rin sa sarili ko ang magiging epekto nito pagkatapos ko iyong mapanuod.

But I want to watch it.. badly.

I heaved a deep sighed before I clicked the video without even thinking.

Agad na lumagabog ang dibdib ko ng tumambad sa akin ang mukha ni Hilton habang hawak-hawak niya ang kanyang microphone. I noticed his hair. Hindi na iyon ganuon kahaba malaki ang nawala duon mas bumagay sa kanya ang haircut na 'to! May mapaglarong ngiti sa mga labi niya amnd I can't help but to remember everything that had happened four months ago.

Inilibot ng cameraman ang kanyang camera hanggang sa makita sa vidoe si Dwaine na nasa harapan ng drumset. Ahit na ang kilay nito na nakapagpadagdag sa badboy effect niya. Sa kanan niya ay si Adon na bahagya lang ang ngiti habang kumaaway sa mga nanunuod sa kanila.

Halos mapalunok ako ng makita ko si Clef duon. He's just staring at the crowd while plastering a smirk on his lips like he used to do whenever he perform. He didn't change a bitm he's still the Clef I've saw four months ago pero alam kong ang panlabas niya lang hindi nagbago. I know he changed... a lot.

"We are the Creole of Note!" sigaw ni Hilton na lalong nakapagpabuhay sa audience na nanunuod sa kanila. It lookes like a concert. Nasa isang arena sila and the crowd is absolutely amazing. Halos hindi magkamayaw ang iba dahil sa pagsigaw at pagwawagayway ng kanilang mga banner nila. They have a big fan base.

"This will be our last song for tonight" aniya habang pinapahid ang tumatagaktak na pawis sa kanyang noo. Samo't saring pag'aw' ang narinig ko sa audience nila.

"This song is originally made by our band genius, Clef" kinagat ko ang labi ko ng banggitin niya sa pangalang iyon, "This is the final track of our new album, Pastel of Love, and we're really glad that you've all supported us from it's debut release up to now. So I want to dedicate this song to our fans! Please continue supporting us and we will never get tired giving you great songs!"

Muli kong narinig ang malakas na pagpalakpak ng tao at ang sunod kong narinig ay ang paggigitara ni Aldon at kasunod ay ang magandang boses ni Hilton na kinakanta ang kantang ginawa ni Clef.

"Turn around. Turn around and fix your eye on my direction so there is a connection. I can't speak I can't make a sound that somehow capture your attention, a staring of perfection. Take a look at me so you can see how beautiful you are"

Halos hindi ko na maramdmana ang puso ko dahil sa sobrang bilis ng tibok nuon. If that's possible. The lyrics. The melody. It all sounds very familiar to me. This is what I actually love on Creole, kapag napapakinggan ko ang kanta nila I felt like they are bringin me into the different world and I don't know it it's a good thing or not. I'm simply drown.

"You call me a stranger you said I'm a danger but all this thoughts are leaving you tonight. t'm broken and abandoned. You are an angel, making all my dreams come true tonight"

Pinikit ko ang mata ko para pigian ang emosyong unti-unti ko nanamang kumakain sa akin. Bakit ganuon ang lyrics ng kanta?

Agad kong pinatay ang laptop ko at humiga sa kama para tignan ang mga glow in the dark sa kisame ng kwarto ko. Halos mapatulala ako duon. Iniisip ang boses ni HIlton, iniisip ang lyrics ng kantang