♬ Sixteen

I can feel home

A/N: Try reading this chapter while playing this song of Us The Duo, Take me home. Sobrang ganda po ng kanta bagay sa chapter na 'to. So far ito po talaga ang pinakafavorite chapter na nagawa sa kwentong ito. Sana magustuhan niyo rin po ito! Credits to the owner of the video.

His face is white just like the girl who's standing next to him. They have the same smile and the same shape of lips. It's painted with color pink and God knows how attracting it looks like. His hair is color black, he has a bangs that almost cover his eyes but I can still see his black orbs. The girl standing on his back is smiling while holding his shoulder while he's only giving a shy smile that can almost turned into a smirk.

"Kelan ba ang uwi ni Catalina? Halos tatlong taon na rin siyang nasa U.S" ani ni daddy habang sumisimsim siya ng tea sa kanyang baso.

Magkaharap sila ni Clef ngayon habang ako ay katabi ako ni daddy hawak-hawak ang photo album ng pamilya namin. We decided to have some tea dito sa garden ng bahay namin, masyado pa kasing maaga para maglunch kami. Isa pa hindi pa naman kami gutom.

Ipinatong ni Clef ang hawak niyang tasa bago tignan si daddy, "Hindi ko pa po alam. They are still busy with their business"

"Is it the Italian Restaurant?"

Tumango-tango naman si Clef sa tanong ni daddy, "Nagexpand ng business si Dad. They built new restaurants on Florida"

"Kaya pala ayaw nang umuwi dito ni Catalina at ni Fredd"

Ngumiti si Clef pagkatapos sabihin iyon ni dad pagkatapos ay tumingin siya sa akin. Hindi ko mapigilang hindi mapasimangot. How come na kilala siya ni daddy! Hindi lang 'yon, kilala ni daddy ang buong pamilya niya. Catalina, Fredd and even his sister Musika! Why on earth our names should be music related? Ugh.

Naramdaman ko ang kamay ni daddy sa ulo ko at ginulo niya iyong buhok ko, "Kamusta naman itong si Fermatta sa school? Hindi ba siya nagpapasaway?" tanong ni daddy.

Tumaas ang kilay ni Clef sa akin at may naglarong ngiti sa labi niya dahil sa tanong ni daddy. It's not the genuine smile I always wanted to see but more like a smug smile. Goodness, I can kill him right now. Agad ko siyang pinandilatan pero iniwasan niya ako ng tingin at kay daddy bumaling.

"She's good tito Brismon" aniya.

"Mabuti naman at mukhang close kayo. Alam niyo bang close din dati si Elizabeth at si Catalina? Sayang lang dahil masyadong busy si Elizabeth kaya't hindi na siya nakakadalaw kay Catalina"

Agad akong napatingin kay daddy nang banggitin niya ang pangalan ni mommy sa harap ni Clef, "Si mommy?"

Ngumiti naman sa akin si dad, "Yes. Catalina and Elizabeth are best friends. Catalina also studied in Cecilian but she left the school when she's third year college dahil nagtanan sila ni Fredd" aniya at tumawa bago ulit magsalita, "Catalina and Fredd always visits us nuong nandito pa sila sa Pilipinas. You sure you don't remember your tita Catalina?"

Umiling lang ako sa tanong niya. Wala kasi akong natatandaan na may kakilala akong Catalina ang pangalan. Even the picture on our album seems so foreign to me, parang hindi talaga nangyari. Siguro dahil bata palang ako nuon at halos wala akong pakialam sa kung sino ang pumupunta sa bahay nuon. I just remembered that I always wanted to locked myself inside the room after attending piano lessons.

"Lagi nilang dinadala si Clef dito nuon para may makalaro ka but you're just so stubborn and you always wanted to hide inside your room"

Tumango-tango ako kahit na hindi naman talaga maregister sa utak ko ang mga sinabi ni daddy sa akin. Kinuha ko ang tasang nasa harapan ko at sumisim din nuong tea na pinahanda niya kay manang kanina. So mom and tita Catalina are good friends, Clef's four years older than me. I think mga 10 years old ako nuong pumupunta sila sa bahay nuon and Clef was fourteen years old that time. I'm sure he knew that our parents are good friends. Dang! He knew my father's name in the first place. Sure thing, he knew everything but why he's not telling me these things? Lalo na nuong sinabi ko sa kanya ang lahat nuong nasa rooftop kami.

"Hindi ka ba nagtataka kung bakit Fermatta ang pangalan mo?" sumimsim pa ako ng tsaa nung tinanong iyon ni daddy. Yes, my mother was addicted with muscical signs and she wanted to name me Fermatta because I am destined to music, "It's because Catalina named her son Clef and your mom followed Clef's name" halos maibuga ko 'yung tsaang nainom ko dahil sa sinabi ni daddy.

Nanlalaki ang mata ko dahil duon. What the f is that!

Agad akong tumayo duon sa upuan ko at pinagpagan 'yung natapon na tsaa sa damit ko. Nagexcuse ako kay dad at agad akong naglakad palabas duon sa garden namin patungo sa loob ng bahay namin.

"Hindi ka ba sasama sa 'min ni Clef? Pupunta kami sa shooting range?" tanong ni daddy habang nagmamadali akong maglakad.

"No. Thank you!" I said as I hurriedly walked through the grand stairs. Hindi na ako lumingon pa dahil ayokong tignan ang reaction ni Clef sa ginawa ko. I just spit a tea in front of him pero mas hindi ko lang matanggap na sa kanya pala isinunod ni mommy ang pangalan ko! Ugh! Sa lahat ng tao bakit kay Clef pa? Kaya pala sobrang unique ng pangalan namin ni Clef, ni halos hindi ko naisip na konektado pala iyon.

Agad akong pumasok sa kwarto ko at humiga sa kama ko. Naramdaman ko ang pagvibate ng cellphone ko. Agad ko 'yong kinuha at nakita ang text ni Clef.

'We're going to a shooting range, Ferm. You sure you don't want to come?'

Ano namang gusto niyang gawin ko sa shooting range na iyon? Barilin siya? Itinago ko ang cellphone sa bulsa ko at nagbuntong-hininga habang nakatingin sa kisame ng kwarto ko. My room smells like sunflower. It feels so homey pero hindi pa rin mapanatag ang loob ko. Akala ko ay papayapa ako kapag nakauwi ako dito sa Laguna pero nagkamali pala ako.

Agad kong kinuha ang cellphone ko at nagtayp ng message.

'I won't come. Enjoy'

Ilang beses kong binasa ang text na iyon bago ko isend kay Clef. Shit Ferm, ano bang nangyayari sa 'yo? Sa sobrang irita ko ay tinawagan ko agad si Lance at nakipagtelebabad sa kanya sa phone. Wala akong pakialam kung maubos man ang load ko dahil regular iyong gamit ko at hindi ko naman inunli. I am not a fan of unli promos dahil hindi naman ako palatext o palatawag. I only call those important person for me.

Ikwinento ko kay Lance na kasama ko si Clef ngayon sa Laguna. Tulad ko nagulat din siya na magkakilala ang parents naming dalawa. Malay ko ba na may history pala ang pamilya namin. Kung anu-ano pang sinabi ko kay Lance, tungkol sa kung gaano kaclose si daddy kay Clef at ang pagkakadiskubre ko ng photo album na punung-puno ng pictures ni Clef kasama ang mommy at daddy nila. Now I wonder Musika's face, kamukha din ba siya ni Clef? Sa lahat kasi ng picture na nakita ko kanina ay wala akong nakitang Musika duon. It looks like Clef is just a solo child of Catalina and Fredd.

Halos tatlong oras ko ding kausap si Lance sa phone. Tinanong ko pa kung nakakaistorbo ako sa kanya pero aniya ay hindi naman dahil binabantayan niya lang ngayon si Lanie sa ospital.

Nang makaramdam ako ng gutom ay bumaba na ako sa kama ko at lumabas ng kwarto. Tahimik sa buong bahay dahil alam kong umalis si daddy kasama si Clef. Dumiretso ako sa kusina at nadatnaan ko duon si Manang.

Ngumiti agad siya sa akin nang makita niya ako, "Nagugutom ka na ba, Ferm?"

Tumango lang ako at umupo sa high stool sa harap ng kitchen counter. Dati tinutulungan pa ako ni daddy makaakyat lang dito. Agad akong binigyan ni manang ng plato na may lamang kanin at chicken curry. Ngumiti agad ako dahil siguradong pinahanda iyon ni daddy dahil alam niyang dadating ako ngayon. Sumubo ako ng kanin at tinignan ko si manang na nakatingin lang sa 'kin habang nakangiti.

"Sila daddy?"

"Mamaya pa dadating ang daddy mo. Kasama iyong bisita mo, nagsabi siya sa aking hahapunin sila"

Ngumuso lang ako dahil sa sinabi ni manang. Mas gusto na bang kasama ni daddy si Clef kaysa sa akin? Sa bagay may bukas pa naman kami ni daddy, siguradong makakapagkwentuhan pa kaming dalawa.

Sumubo pa ulit ako ng kanin at tsaka tinignan si manang na nagaayos na ng plato sa sink, "Manang, kilala mo 'yong si tita Catalina?"

Lumingon agad sa akin si manang ng itinanong ko iyon. I'm sure she knew Catalina dahil bata palang ako ay nandito na siya sa bahay. Ipinahid ni manang ang basa niyang kamay sa apron niya at tsaka humarap sa akin.

"Syempre naman. Bestfriend iyon ni mommy mo. Parehas silang mahilig magluto. Palaging nandito sa bahay si Ma'am Catalina nuong bata ka pa, madalas ay kasa-kasama siya ng mommy mo kapag mamasyal siya o aalis ng bahay. Palagi namang naiiwan dito iyong anak niya"

Ibinaba ko ang kutsara ko ng marinig kong sabihin iyon ni manang, "Si Clef?" I said without enthusiasm. Ayoko lang isipin ni manang na sobrang curious ako kahit na ang totoo ay gusto kong malaman ang lahat-lahat.

"Oo. Siya nga, 'yung kasama ng daddy mo ngayon. Diba magkasama kayong dumating? Nako, ang laki niyo na nga talagang mga bata kayo. Tanda ko pa nuon halos hindi ka mapalabas sa kwarto mo dahil nagagalit ka kay Clef dahil palagi niyang ginagamit ang piano mo. Sinong magaakalang magiging magkaibigan kayo ngayon"

"Fermatta, your tita Catalina's outside. Clef is waiting for you. He wanted to play with you"

Sumimangot lang ako ng marinig ko ang boses ni mommy. Hindi ko siya pinansin at itinutok ko lang ang paningin ko sa flat screen tv sa kwarto ko. I saw in my peripheral my mom walking towards me. She sitted on my bed at tsaka ako pinakatitigan.

"Why are you always staying in your room when they are here? Why don't you like Clef?"

"Because I hate his name!"

I remember someone I really hate back then. It's not because he's a boy who's a lot taller than me, it's not because he can play piano well even if he's not attending piano class. It's because I hate calling his name, because it feels like I am calling myself. It's weird.

Bakit ngayon ko lang ito naalala? Bakit sa lahat ng ala-alang maari kong kalimutan ay iyon pa ang nagawa kong kalimutan? Pagkatapos kong kumain ay bumalik ako sa kwarto ko. Hindi ko alam kung ano bang dapat kong isipin, magkababata kami ni Clef. 'Yun ang katotohanan, pero counted pa rin ba 'yun kahit na hindi ko naman siya naalala? Then I remembered the first time Clef gave me a ride to his red vios. The time na naisip kong gusto kong sumali sa annual fest. He mentioned my mom like he really knew her. Ang akala ko ay dahil sa isang sikat na singer lang ang nanay ko but it's more than that!

Bakit hindi sinabi ito ni Clef? He knew everything all along.

Kahit anong ikot ang gawin ko sa kama ko ay hindi talaga ako mapakali kaya't binuksan ko nalang iyong tv at nanuod ng palabas duon. Hindi ko namalayan na nakatulog na pala ako habang nanunuod ng pelikula ni Lily Collins.

Nagising ako ng alam kong hapon na dahil sa ilaw na tumatagos sa binatana ng kwarto ko. Nagaagaw ang kulay orange at violet sa langit. Naramdaman ko agad ang pagkauhaw ko at pagkatuyo ng lalamunan ko. Tumayo agad ako sa kama ko at nagsimulang maglakad palabas ng kwarto ko.

Tahimik pa rin ang buong bahay tulad kaninang tanghali. Dumating na kaya si daddy? Pinauwi niya na kaya si Clef? Sana umuwi na siya.

Nagsimula akong maglakad sa grand staircase ng bahay namin at habang papalapit ako sa baba ay naririnig kong tumutugtog ang piano.

Is that daddy?

Nagmadali akong bumaba para makita ko si daddy'ng tumutugtog ng piano. Halos madapa pa ako sa hagdan dahil dobleng baitang ang nilalakdawan ko para lang maabutan ko si daddy sa harap ng piano. Nang makarating ako sa baba ay nakangiti akong naglakad ng mabilis papunta sa piano sa living room namin pero napawi ang ngiti ko nang makita ko kung sino ang tumutugtog.

"Gusto mo turuan kita magpiano?"

Inirapan ko lang iyong matangkad na lalaking nakaupo sa harap ng puti kong piano. Ngayon ko lang siya nakita dito sa bahay at hindi ko siya kilala. Isa pa marunong akong magpiano!

Ngumiti sa 'kin 'yung lalaki, "I'm Clef. Ikaw si Fermatta diba?"

Lalong nagsalubong ang mga kilay ko dahil sa sinabi niya, "Bakit Clef ang pangalan mo! Gaya-gaya ka!"

Mukhang nagulat 'yung batang lalaki dahil sa pagsigaw ko sa kanya. Maya-maya lang ay narinig ko ang mahina niyang pagpindot sa keys ng mga piano ko pagkatapos ay tumingin siya sa akin gamit iyong inosente niyang mata.

"Bakit? Ayaw mo ba sa pangalan natin?" tanong niya na parang malungkot 'yung mukha niya, napaatras ako dahil sa pagtitig niya sa akin. Narinig ko siyang huminga ng malalim at tsaka ulit tumitig sa akin, "I think it's the best name our parents could give to us" he said pausing, "Fermatta and Clef, it means rest in every key"

Natigil ako sa pagbabalik-tanaw ng marinig kong tumigil si Clef sa pagtugtog at unti-unting inangat ang tingin sa akin. It feels so nostalgic. The same spot, the same person and the same piano. Parang nangyari na ito dati ang kaibahan nga lang ay mabilis ang tibok ng puso ko ngayon na parang gusto nuong kumawala sa dibdib ko.

"B-bakit nandito ka pa?" halos hindi ko makilala 'yung boses ko ng itanong ko 'yun kay Clef. It sounds stiff. it sounds not like me. I used to be cold and distant but now I look so afraid and unsure.

Nakatingin lang siya sa 'kin habang nakaupo sa harap ng piano na palagi kong gamit, "Dito ako pinapatulog ni tito Brismon" aniya na parang isang natural na bagay lang iyong sinabi niya.

Nagsalubong ang kilay ko. May mga ala-ala na akong natatandaan, totoong close nga ang pamilya nila sa pamilya ko nuong mga bata kami pero hindi ibig sabihin nuon ay pababayaan ko na siyang mapalapit sa 'kin ng tuluyan.

"Umuwi ka na! Hindi mo ba napapansin na ayaw kong nandito ka?"

I am rude at kailangan panindigan ko ang ugaling 'yon. Hindi ako sanay na may ibang tao dito sa bahay maliban kay Lance at Chriselle. Sila palang ang nadadala ko dito sa bahay dahil sa kanila lang ako komportable at sila ang tinuturing kong kaibigan pero si Clef, iba ang pakiramdam ko kapag malapit lang siya sa akin. There's always this loud beating inside my heart. There's always this nervousness that can make all my nerves shivered kahit na tignan niya lang ako sa mata. Parang nawawala ako sa sistema ko at parang lahat ng pader na itinatayo ko ay unti-unting nagigiba at lumalambot dahil sa kanya.

Hindi siya umimik sa sinabi ko. His face remained unemotional. Parang wala lang sa kanya ang pagiging masama ng ugali ko, "Bakit hindi mo sinabi sa 'kin? All this time I know you knew our families are friends!" ani ko na parang pinaparatangan ko siya sa isang kasalanan.

"Does it matter?"

"Of course it matters! Kung alam ko lang hindi sana ako.. " napatigil ako sa pagsasalita ng maisip ko ang mga susunod kong sasabihin.

Kung alam ko lang na kilala niya si mommy hinding-hindi ko sasabihin lahat ng sinabi ko nuon sa rooftop. I would never ask for any comfort from him, I would never take his advice and I would never let myself get close to him.
I don't know if it's really real but I saw something struck on his face na parang nahulaan niya ang susunod kong sasabihin. Nakakunot na rin ang noo niya pero hindi ko makita ang anumang galit o pagkainis duon. It looks like he's disappointed over something.

"I'm sorry" aniya habang nakatingin sa akin, "You don't really remember me so I didn't bother telling you" he said as if it's the last alas and reason he has.

Hindi ko alam pero pakiramdam ko ay pinipiga ang puso ko dahil sa ekspresyong ibinibigay niya sa akin. Maybe because it's the first time he said those words. Maybe because this is the first time I saw his face like that. It's so unusual and it makes me sad too kahit na hindi ko naman iyon talaga maintindihan.

Am I too much? Kung nasa kalagayan niya siguro ako ay hindi ko rin sasabihin sa kanya na magkakababata kami, na magkaibigan ang mga magulang namin dahil baka isipin niya lang na gumagawa ako ng kwento at nagfifeeling close lang ako sa kanya. If I am on his position I will just fucking forget our memories together because memories are better be forget if you're just the only one who can remember it.

"Do you still hate it?"

Ha? Tumaas ang dalawang kilay ko dahil sa tanong niyang iyon. What is he saying?

He shrugged his shoulders and there's this hope in his eyes, "Do you sill hate our names?"

I hate Clef's name before when I was a child. I don't really want to hear his name before dahil pakiramdam ko ay may inaagaw siya sa akin. It feels like he's stealing music to me. I know it sounds so childish pero mga bata pa naman talaga kami nuon.

Umiling ako kay Clef. I saw a smile plastered on his lips pagkatapos kong sabihin iyon at pakiramdam ko ay nawala lahat ng inis na naramdaman ko sa kanya kanina. If ever he said earlier that he knew me before will everything change? Makakapunta kaya siya dito sa bahay at makakaharap ko siya ngayon, masasabi ko ba lahat ng mga nasabi ko sa kanya sa rooftop? Will I ever like their songs?

Narinig ko ang tunog ng piano at pinagmasdan ko siya habang nakatungo siya duon at tinitipa ang daliri sa bawat key. I heard this familiar song he's playing. It's actually a good song.

After I heard the intro of the song ay tumingin siya sa akin, "Can you sing for me?"

"Why would I sing for you!?" halos pasigaw kong sabi sa kanya.

He just shrugged his shoulder and laughed silently, "Because you're Fermatta. The rest in every keys I have"

Pagkatapos nuon ay mas lumakas ang dagundong ng puso ko, parang nagwala ang sistema ko. I felt this unfamiliar tingling sensation in my tummy na parang kinikiliti ako. I should be running upstairs and hide inside my room just like before when I was a child when Clef's visiting me at home pero hindi ko 'yun magawa. Parang napako lang ang mga paa ko sa harap niya habang pinagmamasdan siyang magpiano.

The sound of the piano got loud na parang sinasabayan nuon ang puso ko at ang kasunod kong narinig ay ang boses ni Clef na kumakanta.

"I'm only happy when I'm with you. Home for me is where you are. I try to smile and push on through. But home for me is where you are"

Halos malaglag ang panga ko dahil sa ganda ng boses niya. I can't believe that Clef could sing just like this, I wonder why Hilton is the vocalist of the band after hearing Clef's soft and cold voice. I'm sure it's not the best voice I've ever heard before but it brings comfort through my soul, it feels like he's touching my heart and he's ready to take care of it.

He looked up on me and give me a warm smile, "Sing Fermatta" he said as if encouraging me to do something I couldn't do in my whole life.

I never wanted to sing. I never wanted music that's what always in my brain telling me whenever I'm in Cecilian but now it feels like I only have music to rely on. It feels like singing is the best thing I could do right now. And just like that I felt like someone hypnotized me no erase that. I felt like Clef hypnotized me.

"They tell me that I'll make it. It'll only be a while. But a while lasts forever without you... "

We sung the song together. The melody and the unexpected blending of our voice is just so soothing into my ear. For the first time in my life, I felt that music is just swaying me, making my body float in the air. It feels so magical where all my worries could erase. For the first time, I could feel the happiness and enjoyment and it's