«Άρη;» Η φωνή της Λυδίας βγήκε τρεμάμενη και φορτισμένη με συναίσθημα.Εκείνος γύρισε αμέσως να την κοιτάξει με απορία.«Σε ευχαριστώ που δεν με εγκατέλειψες» Εκείνος χαμογέλασε καθώς έβλεπε τα γκρίζα μαλλιά της να γίνονται μαύρα και τα βαθιά χαρακώματα του χρόνου να εξαφανίζονται από το πρόσωπο της.…
Νταλα αυγουστος....και οι φωνες του.....εκοβαν τη γαληνη της γειτονιας.Τον επιανε μορβα μεσημεριατικα και μαλωνε .φωναζε και χτυπιοταν με τη Δημητρουλα .Ετρεχα κρυφα να ανεβω στη μουρια...το μυστικο μου δεντρο , καταφυγειο .Παραφυλλουσα αναμεσα απο τις φυλλωσιες και απο τις μωβ μουρες , εκρυβα τη μελαγχολια μου και τη ταραχη μου....Εσφιγγα τα χερια μου και γεμιζα χρωμα λιλα, μαυρο τα μουτρα μου , τα μαλλια μου , που ηταν φορτωμενα απο ψειρα !!Η Ρηνα !! η κουτσορηνα καθως τη φωναζαμε , κρυβοταν πισω απο το αυλοντουβαρο και ακουγε το σοου...! ποτε δε τη χωνεψε κανεις...Σκαρφαλωμενη περιμενα να ηρεμησουν τα πραγματα....μεσα στο λιοπυρι του αυγουστου....ιδρωμενη....απογοητευμενη.!Ηθελα να πεταξω !! ποσο το ηθελα !! να εβγαζα φτερα ....-Ζησεις χρονισεις.....το μυστικο σου μη μαρτυρησεις...-Ναι μαμα ??-Ναι παιδι μ.....Και δε σ ακουσα.....και τα μαρτυρησα....-Μαμαααα ε μαμαααα εδω ειμαι....στη μουρια !!!!-Ναι παιδιμ ?-Ναι μαμα !!Εμεινα σε κεινο το καλοκαιρι....εκεινο τον αυγουστο -Μαμαααα ε μαμα ....Και δε σε ξαναφωναξα μαμα......και δε μου απαντησες...-ναι παιδι μ !!!!....ποτε...ποτε.....ποτε........…