Chapter 39

Background color
Font
Font size
Line height

RECKLESS
Chapter 39

"YOU CAN GO home for now, Lin Qian. Rui will send you home." sabi ko sa nanny ni Niel bago binalingan ang aking secretary. "You can go home, too but send her home first." na tinugon lamang niya ng isang tango.

That guy! Mas matipid pang magsalita kaysa kay Dash at Sean.

Nilapitan ko ang aking mag-ama. I don't know how to approach Dash. Ang huling pagkikita kasi namin ay nagkaroon kami ng hindi pagkakaintindihan. I wanted to explain myself then pero tila mainit talaga siguro ang ulo niya noon kaya hindi ko na siya nagawang mahabol. And right now, I still wanted to explain myself but I'm just too tired and drain to do so kaya isang tipid na ngiti lamang ang naibigay ko sa kaniya habang isang tango naman ang kaniyang isinukli. Pagkatapos niyon ay hindi na niya ako muling tinapunan ng tingin.

And it's breaking my heart.

Niel started talking with his daddy animatedly. Masayang-masaya sila habang ako rito ay parang maiiyak na. Hindi naman ako dating ganito. Siguro, pagod lang talaga ako at stress sa dami ng problema sa company. Kung bakit kasi masyado nilang ginagawang big deal ang naudlot na engagement namin ni Sean, eh! Like what I've said, hindi kami babagsak dahil lamang sa hindi iyon natuloy o kahit ang ilang porsyentong nawala ay hindi sapat para bumagsak ang kumpanya.

Nang makatulog si Niel ay noon lamang ako nagkalakas ng loob na kausapin si Dash na noo'y nakatuon na sa kalsada ang buong atensiyon.

"How was your trip? Kailan ka pa dumating?" I really have no idea na susunod siya rito because I told him in my message that I will definitely come back to the Philippines.

"Kadarating ko lang. My luggage is still at the back. Your Aunt told me you're having a conference meeting kaya roon ako dumiretso." aniya at muling itinuon ang buong atensiyon sa pagmamaneho.

Napanguso ako. Ako pala ang ipinunta niya pero hindi naman niya ako pinapansin.

"How did you manage to contact my Aunt?"

"Through your father. And she was asking lots of question. You didn't tell her anything, did you?" bahagya niya akong sinulyapan bago lumiko sa isang intersection.

Hindi ko na sinagot ang tanong niyang iyon dahil obvious naman ang sagot.

At nagtataka man kung paanong alam niya kung saan ako nakatira ay hindi na ako nagtanong pa. Marahil ay sinabi na rin sa kaniya ni Auntie o ni Papa.

"Dito ka na tumuloy. The house is big enough to accommodate us." again, isang tango lamang ang inani ko mula sa kaniya na buhat ang natutulog na si Niel.

I lead him to Niel's room. Katabi iyon ng master's bedroom at may adjacent door sa loob para nakahiwalay man si Niel ay madali ko pa rin siyang mapupuntahan.

"This is his room. Ang katabi ay ang sa akin at ang sumunod ay mga guest room na. Malinis ang lahat ng iyon. Pumili ka nalang at bababa muna ako para maghanda ng hapunan. I'll be done in thirty kaya bumaba ka nalang." again, isang tango lamang ang isinagot niya.

I prepare some dishes na mabilis lang lutuin. Nakipag-unahan ako sa sinaing and voila! Naunahan ko siya. I know, para akong timang pero ito talaga ang libangan ko sa kusina.

Saktong patapos na ako nang makita kong palapit si Dash. Bigla akong na-conscious. Baka kasi hulas na hulas na ako kaya pasimple akong nanalamin sa harap ng refrigerator. Good thing, hindi pa naman ako masyadong hulasan.

While we were eating, tahimik lang siya pero ramdam ko ang tingin na ipinupukol niya sa akin kaya hindi ako makakain ng maayos. Nang hindi ako na ako nakatiis, I put down my chopsticks. Uminom ako at matapos magpunas ng labi ay binalingan ko siya. I put my full attention on him who's still eating as if I wasn't there.

Hinintay ko siyang matapos kumain bago ako nagsalita. "Do you have something to say?" At kung sasabihin niyang wala, hindi ko siya pipilitin. I'm really tired and all I wanted to do is to take a rest.

"Do you have something to say to me, Caramel?" balik tanong niya na may kaunting diin.

Bakit siya pa ang galit? He walked out one me! He should have confronted me then but he just walked out.

"Wala akong natatandaang ginawa ko na maaari mong ikagalit." naiiling kong sagot. Tumayo na ako at nagsimulang magligpit. My full attention was on the dishes as I spoke to him. "At bakit ka magagalit? Ano ba tayo? Wala naman, hindi ba? You just happened to be Niel's father."

Maybe... Maybe I'm really too tired of this situation we're into. Wala kasi siyang sinasabi.

We are doing things we shouldn't do — from hugging to kissing to fucking each other— because we're not a thing. I want clarification. Hindi sapat sa akin ang mga aksiyon niya. I wanted to hear him say the real score between us. He's not asking nor saying anything to me. Noon hanggang ngayon ay ganoon pa rin siya.

Maybe I am being too greedy but I want the whole him — body, heart and soul. Is it really too much?

Then I felt his hand on my shoulders. Pinihit niya ako paharap sa kaniya at ikinulong sa pagitan ng katawan niya at ng kitchen sink. Kitang-kita ko ang galit na ibinubuga ng asul niyang mga mata. When he lowered his head, iniwas ko naman ang sa akin kaya sa pisngi ko tumama ang mga labi niya.

I closed my eyes tightly and pursed my lips while his warm lips was still pressed on my cheek.

Ito! Sa ganito siya magaling! Dadaanin ako sa landi at ako naman itong si marupok, magpapatupok sa init niya.

But not this time.

Nang maramdaman kong unti-unti niyang inilayo ang mukha sa akin ay dahan-dahan naman akong dumilat pero hindi ko sinalubong ang mga mata niya.

"Masyado akong napagod sa buong maghapon. Magpapahinga na ako." tinabig ko ang isa niyang braso and thank God because Dash let me go that easy.

Tinungo ko ang aking silid at mabilis na naglinis ng katawan before I slipped on my long nighties. Sinilip ko muna si Niel at binihisan bago ako nahiga pero ilang minuto na ang lumipas ay hindi pa rin ako dalawin ng antok.

Pinuntahan ko si Niel at sumiksik sa tabi niya. Niel purred, bahagyang lumayo sa akin kaya kinabig ko siya palapit sa takot na baka mahulog siya.

"Mommy, no!" aniya sa inaantok na boses at nakuha pa akong itulak.

"Aba't—! Ang bata'ng 'to!" hindi ko alam kung magagalit ba ako o matatawa. Sa huli ay iniwan ko rin siya matapos halikan sa magkabilang pisngi at pinakatitigan ang maliit na aparisyon na lalaking iniwan ko kanina sa kusina.

Isang buntong-hininga ang pinakawalan ko bago nagpasyang bumalik sa aking silid. This time, dinalaw na ako ng antok o marahil ay ang katawan ko na ang kusang bumigay sa pagod sa buong maghapon.

Hindi ko alam kung gaano na ako katagal natutulog nang maramdaman kong umuga ang kama. Nilingon ko ang pinanggalingan and saw Dashiel slipped in my mattress. Madilim sa aking silid at ang tanging nagsisilbing liwanag ay ang nakabukas na adjacent door kaya hindi ko alam kung nakita ni Dash  ang paggalaw ko ng kaunti.

His arm automatically slipped under my nape while the other one was on my waist, pulling me closer to his body. Iniayos pa niya ang isa kong braso — iniyakap niya sa kaniyang katawan bago siya naman ang yumakap sa akin.

It felt nice, like our body was made for each other because it fits perfectly as we lay in bed like this. Langhap ko ang natural niyang amoy at damang-dama ko ang init na hatid ng kaniyang katawan.

Then, he kissed my forehead, my nose and my lips where his kiss lingered a bit.

"Dashiel," I murmured under his lips.

"Hmmn..."

Damn it! Inaakit ba ako ng lalaking ito? Why does even his hums sounds so sexy?

"What are you doing?" tinangka kong umalis sa loob ng kaniyang mga bisig dahil baka kung ano pa ang gawin niya at sa takot na rin sa aking sarili na hindi siya matanggihan.

Bakit kasi hubad ang lalaking ito kung matulog?!

He adjusted his body on mine. I am so pressed against his hard chest right now that I couldn't even move.

"Cuddling you. I can't sleep in any of your guest rooms but here, I felt like I'm going to have a good night sleep."

"Hindi na kita maintindihan."

"One day, you will."

I sighed then surrender my body to him. Isiniksik ko na lamang ang aking sarili sa dibdib niya at saka siya kinurot sa paborito kong parte.

"That hurts, Caramel." he said, caressing his nipple.

Napangiti na lamang ako. I guess, this day isn't that bad at all.

You are reading the story above: TeenFic.Net