🥀Young Heart🥀

HINDI na niya alam kung anong daan ang tinatahak. Sa pakiwari niya ay nasa pinakadulo na siya ng lupain ng mga Cortez. Her cheeks were dried now from crying. Alam niyang kasalanan niya ang nangyari kanina, but that boy don't have the right to insult her. Hindi siya ang klase ng babae na matampuhin, it's just that she cannot accept the hurtful words exactly coming from someone who barely knew her, at hindi rin niya lubos na kilala ito.

Itinigil niya ang kabayo sa gilid ng daan at nilibot ang tingin sa paligid. Alam niyang napalayo na siya sa taniman. She got off from the horse and caressed its tired body. Naawa siya sa kawawang hayop dahil pagod na ito. Nagpasalamat siyang hindi inihulog nito kahit mabilis niya itong pinatakbo. Nilibot nya ng tingin ang buong paligid at naghanap ng kahit anong matatalian sa kabayo, at hindi naman siya nabigo dahil may natatanaw siyang nakahilerang mga puno sa magkabilang daan na may apat na metro lang layo mula sa kinatatayuan niya. Naglakad siya habang hila-hila ang tali nito.

It was a big mango tree, at mukhang ganon din ang mga kasunod na puno. Pero ang linya ng mga puno ay patungo sa gitna ng kakahuyan. Para itong sinadiyang itinanim doon. She tied up the horse rope around the tree and was grateful enough na may mga damo-damo sa paligid-ligid na makakain nito. Pagkatapos niyang naitali si Thunder ay nagpasya siyang umupo sa pagitan ng malalaki ugat ng mangga. Nakaramdam siya ng pagod dahil sa napakainit na panahon. Ipinikit niya ang kaniyang mga mata at ilang sandali lang ay nakaramdam na siya ng antok at hanggang sa tuluyan na siyang napaidlip dahil sa pagod.

A small drop of water  woke her up from her sleep. Nataranta siya nang makitang makulimlim ang paligid at mukha pa yatang uulan ng malakas dahil sa nagsimula ng nagkulay  abo ang mga ulap. Pagkatingin nya sa relong suot ay napabalikwas sya nang makitang mag dadapit hapon na pala!Pinagalitan niya ang sariling katangahan. Siguradong hinahanap na siya ng mga tao sa villa. Nagmadali siyang tumayo nang naramdamang parang may kulang. Wala ang kabayo sa gawi kung saan niya ito itinali. Kinabahan siya ng hindi mawari. Hindi niya alam kung saan hahanapin ang kabayo.

"Oh my God!" she panicked.

Inilibot niya ng tingin ang buong paligid habang tinawag ang kabayo, hoping that the horse can hear her at baka hindi ito masyadong lumayo at kumakain lang ng damo sa tabi-tabi. Pero wala paring tugon mula sa kabayo. Mukhang malayo panaman ang itinakbo niya mula sa taniman ng mga strawberries. Paano naman niya lalakarin ito? She felt agitated and anxious napaisip sa sa lalaki, mas madadagdagan nya ang galit nito sa kanya. What will he say gayong nawala niya ang kabayo ng pamilya nito.

Ilang sadali lang ay isa-isa nang pumapatak ang tubig ulan. Nataranta nang tuluyan at hindi alam kung saan sisilong, higit sa lahat nag-aalala sya sa kung saan hahanapin ang kabayo. Naiiyak na sya at pinang hihinaan na ng loob. Wala panamang katao-tao sa lugar kaya bahagya siyang natakot. Napilitan siyang sumilong sa puno kahit nababasa parin siya sa patak ng mga dahon nito.

She felt more helpless and pathetic. Siya pa kanina ang may ganang mag walkout and now anong napala niya. Napaiyak sya sobrang awa sa sarili, nariyan pang takot nya sa malakas na kulog. Sa sobrang takot ay tinakpan nya ang mga tenga at minsay ay napapa-tili. But staying like that will not going to change anything, she need move now!

Tumayo at umalis sa may puno at nagsimulang maglakad, she was hoping na may makikitang kabahayan na mahingian ng tulong at masilungan. Binaybay niya ang daan ng nakahilerang mga puno ng mangga, minsan naman ay napapahinto dahil sa isipang mas lalong lang syang napapalayo.

Napakadilim na ng paligid, kaya maliban sa pagod she can't help but panicked again. Kaya mas binilisan pa niya ang mga hakbang. Nagulat siya nang walang ano-ano ay nagsimulang nagsi-ilawan ang maliliit na bombilya na nakasabit sa mismong mga puno. May mga bombilya pala na naroon at hindi lang nya napansin kanina. Mas lalo niyang binilisan ang mga hakbang. Ilang minuto pa syang naglakad. There are times that her boots was being stucked from the sticky and muddy ground, but stopping was never part of her goal, kahit pa nagsimula nang manginig ang buo niyang kalamnan dahil sa ginaw tiniis nya parin.

"this is how stupid you are, Mariella!" kastigo niya sa sarili.

She stopped when she saw a small house. It was lighted with lamps outside, bigger than the one hanged on the trees. She smiled feeling relieved and that finally may mahingian na siya ng tulong. Sa mga oras na ito naisip niyang si Ms. Rosa ang palaging nandiyan para sa kaniya. Her eyes felt warm, dahil sa pinpigilang luha. Tinakbo niya ito agad. The wooden porch make a kirk sound from her footsteps. Agad siyang kumatok pero walang sumasagot sa loob. Then suddenly she felt a hairy thing on her legs, and found that it was a big fluppy dog.

Nagulat siya at agad napa-atras sa takot na kagatin siya nito. Ngunit parang pareho pa sila ng nararamdaman ng aso, nagulat din ito at umatras. Kahit nasa ganoong sitwasyon hindi niya napigilang mapangiti. This cute dog infront of her is harmless, kaya dahan-dahan syang kumalma, pinakiramdaman nya ito at dahan-dahang umupo sa mismong labas ng pinto at yinakap ang mga tuhod. The fluppy thing just looked at her with curiosity, sinusundan ng mga mata nito ang mga kilos niya.

Watching and listening the rain slowly calm her down. Mabigat ang katawan nya at nagsimula na syang makaramdam ng gutom. She must've stared long enough at dahan-dahan na naman syang hinihila ng antok. For a moment there she felt a warmth thing beside her and found that it was actually the big fluppy dog. Isiniksik nito ang sarili sa gilid niya. Siguro ay giniginaw din ito katulad niya. The dog was comfortable enough to just relax beside her. And maybe she is too, because she felt warmth and secure for the first time today.

Hanggang sa nakatulog na rin siya katabi ng aso.

She woke up from a wet touch on her face. It feels like the fluppy dog was licking her face. Pero hindi siya makagalaw dahil sa sobrang ginaw at mabigat na pakiramdam, mainit ang buo niyang katawan. She was shaking terribly at hindi niya makontrol ito. Mukhang naramdaman ng aso ang hindi magandang pakiramdam niya. Hindi mapakali ito at panay ang kahol. Pinilit niyang manatiling gising, ngunit dinadaig siya ng sobrang antok. Ilang sandali nalang ay narinig niya ang papalayong kahol ng aso.

She felt like she was dreaming that the dog came back for her. The dog nudged and tried to wake her up.

"thank you for coming back" she deliriously say to the dog."don't leave me, I'm scared"  she snuggles on to the dog like her life depends on to the thing.

She felt a strong arms lifted her up. Kahit bahagyang natakot ay hindi nya magawang manlaban, her body was not responding on what she wanted to do, sobrang ginaw at parang inaapoy ang buo niyang katawan, but the man's warmth became a comfort to her cold body. Gusto niya na tuloy na ipagsiksikan ang sarili nang tuluyan dahil sa kaginhawaang dulot nito sa kanyang katawan.

Pero hindi ito ang dapat niyang maging reaksyon, she should think straight, her life must be in danger! She must think kung anong gagawin gayong karga-karga na siya ng taong hindi niya kilala.

Kung sana hindi sya nanghihina.

"mmm.. put me down" umungol siya habang nagsasalita."stop--please"

Gusto niyang sumigaw, ngunit tila walang boses na lumalabas mula sa kanyang lalamunan. A moment later she felt a soft mattress on her back, ipinahiga na siya nito at kahit na takot, she couldn't stop herself from sighing because of the comfort she felt. The mattress gives her warm and sooths her chilling body. He started to undress her at panay ungol lang ang naging tugon niya. I tear escape from her eyes. She was so afraid and helpless.

"Porca miseria!" he said in a foreign language.

"Ms. Rosa"  she called the person whom she think could help her.

Yet the man didn't stop.

"no, please" nagmakaawa siya. "don't touch me" mahina niyang sabi. "no"

" i need to do this, there's no other way! " on her hazy mind she heard him say.  "wear this! " may bahid na galit ang boses nito.

"please" nagmakaawa siya.

"take this" he comanded.

There's no tenderness on his voice, may maliit na tableta itong isinubo sa kanya. Hanggang sa tuluyan na siyang nawalan ng malay.

She woke up still feeling dizzy. Her body was a bit light, ngunit naramdaman nya parin ang ginaw. The cold breeze from the open window makes her wanted to snuggle a bit more to the thick blanket, and maybe sleep a little bit more too. Ngunit nang maalala nya ang nangyari sa kanya kahapon ay napabalikwas sya ng bangon, ngunit parang may nakadagan sa ibabaw ng kanyang tiyan.

The last thing she remembered was she was outside a house, cuddled with a fluppy white dog. Sinubukan niyang bumangon ngunit parang may nakadagan sa ibabaw ng kanyang tiyan. It was stopping her to move, and when she touched it, it was a man's arm! muntik na siyang mapasigaw, ngunit dahil sa takot na magising ito ay tinakpan niya ng kanyang  palad ang bibig at dahan-dahang pinalis ang mala bakal na braso nito, ngunit mas lalo lamang nitong hinigpitan ang hawak sa kanya, like he was securing her not to fall down from the bed.

She tried to get away again, hanggang sa nagising na niya ito ng tuluyan. Kinabahan siya nang kumilos ito, hindi niya alam kong anong gagawin. Kaya nagmadali siyang bumaba ng kama at kahit hilonh-hilo pa ay tumayo.

"stay to bed" bigla itong nagsalita na nagpa-estatwa sa kanya, she couldn't move

"who--who are you?!" agad niyang tanong nang hindi makatingin sa lalaking likod lang ang kanyang nakikita. Nakaupo ito sa gilid ng kama.

"don't you think it's stupid for you to run like that?!" galit na sabi nito at humarap sa kaniya ng tuluyan.

It was Alejandro Daniel Cortez!

Tumayo ito at inilang hakbang ang pagitan nila. He grabbed her at sa nanlilisik na mga mata ay tinitigan siya nito. His eyes were so blue, yet void of emotion. Hindi niya gustong ipakita ang takot sa lalaki, kahit magkakilala ang abuelo nya at ang mga magulang nito, he is still a stranger to her.

" you don't want me there" sabi niya dito.

Tinangka niyang makawala sa mala bakal nitong kamay pero nanghihina parin siya.

"and still, i don't want you here, Cara Mia!" walang pasubali nitong sabi.

Parang paulit-ulit na pinipiga ang puso niya sa sinabi nito. Alam niyang sa simula palang ay ayaw na nito sa kanya, but she didn't know just how much he despises her until this moment.

He's heartless and cold.

Napayuko siya at gustong itago ang nagbabadiyang luha. Binawi niya ang mga braso at hinayaan naman siya nito.

"I know" mapait niyang sabi.

She forced herself to move kahit parang nanghihina pa siya at walang lakas. Pinilit niya humakbang nang dahan pero parang hindi umaayon ang mga paa nya at agad syang bumagsak sa sahig

"Minchia!" narinig niyang sabi ng lalaki.

Tinulungan siyang tumayo ni Alejandro. He carried her to the bed at pabagsak na inilapag doon. Her legs were exposed to him. He looked at her in disbelief and disgust, na para bang sinadiya niya itong gawin. Tumalikod na ito at tuluyan nang lumabas ng kwarto.

She innocently checked herself again. Maging siya ay nagulat, it is not her clothes. She's just wearing an oversized white shirt. Hindi niya gustong isipin kung paano siya nakapagpalit ng damit. Ang gusto lang niya sa mga oras na ito ay ang umuwi sa kaniyang abuelo. Kaya naman kahit hinang-hina parin ay pinilit niyang bumangon. Dahan- dahan siyang lumabas. Walang tao sa bahagi na iyon ng sala. Kaya libre niyang natawid ito patungong pintuan. She froze when she heard him at the small kitchen, pero agad siyang nagmadali sa takot na lumabas ito galing doon.

Pagkalabas ay may nakita syang kabayo, kaya nagmamadali nyang inihakbang ang mga nanghihinang mga paa sa abot ng kanyang makakaya, at nang tuluyan ng naisampa ang sarili sa ibabaw nito ay agad nya itong pinatakbo.

Nagpasalamat siyang may bakas pa ng mga paa ng kabayo ang maputik na daan, kaya ito ang ginawa niyang gabay pabalik sa mismong taniman. Hindi naman siya nabigo dahil binaybay na niya ang daan patungong taniman at kalaunan ay narating na niya ang Villa. Nadatnan niya doon ang ilang tauhan na nakasampa sa ilang kabayo at mukhang naghahanda.

"Mariella!" may tumawag na sumigaw at nag mamadaling bumaba ng kabayo.

Ilang sandali lang ay nagmamadali nang lumabas ang mag asawang Cortez nang marinig ang sigaw ng anak ng mga ito na si Jannoh.

"did you find Alejandro?" tanong ni Daniel sa anak.

"it's Alley's fault Dad!" galit na sabi ni Jannoh.

"you don't know anything" may warning sa klasi ng boses ni Daniel Cortez.

"Oh my God! we are so worried for you--

" i wanna go home, please " she pleaded like her life depends on it.

Gusto na niyang umalis sa lugar at hindi na niya gusto pang makita ang panganay ng mga ito.

" I'm so sorry--

"shhh" yinakap siya ng ginang. "we are sorry for causing you this trouble, ipinagkatiwala ka samin, and yet we failed to do so" she cupped her face tenderly. "we're going to call Don Armando and apologise to him properly"

Bigla siyang natakot. Ayaw niyang masira ang pagiging magkaibigan sa pagitan ng dalawang pamilya. Nagmamakaawa syang huwag sabihin ito sa kanyang abuelo. Dahil maliban sa takot ay nahiniya syang makita nito ang kalagayan nya. There is no one else's to blame but she herself.

Tumango ang ginang. At pagkatapos niyang magbihis ay agad siyang nagpahatid sa kanilang Villa. Her tears started to fall, nang makita niya sa likuran kotse ang pagdating ng lalaking na sa maikling panahon ay nakuha nitong saktan ang bata niya puso.

WORDS AND PHRASES MEANING:

1. Porca miseria! - Dammit!

💋💋Thank you for Reading💋💋

Itutuloy....

This not edited yet..