Chapter 1

Background color
Font
Font size
Line height

Chapter 1

Halos manlumo ako ng makita ang grado ko ngayong semester. Napakagat ako sa ibabang labi ko at pilit na pinipigilan ang pagbugso ng damdamin.

I can already hear my parents insult. I can already feel their disappoinment.

Tulala lamang ako habang nakatingin sa mga dumadaang sasakyan at nakaupo sa swing dito sa Lagoon. Mas lalong lumamig ang nararamdaman ko dahil sa iniinom kong float na nabili sa Jollibee.

I don't want to go home.

Home... where is my home?

Madami ng mga salitang pumapasok sa isip ko habang tulala.

Nag-aral naman ako para sa exam? Hindi ba mataas ang performance ko? Anong kulang? Kailangan ko pa bang mag-aral... ng mag-aral?

Paano ko ito sasabihin kina Mommy?

My siblings are both achiever and smart. My parents are both successful and professional and they want me to be like them.

Paano?

Hindi naman ako kasing galing at talino nila?

Gusto kong umiiyak pero ang weird naman siguro kung dito ako iiyak diba?

This place is too peaceful for me to cry.

Umihip ang hangin galing sa mga punong nakapaligid. I can hear the talks and laugh from my surrounding. I want to feel their happiness too.

Pinikit ko ang aking mga mata at gumalaw para umindayog ang swing na kinauupuan. Galing pa akong school at dito na napiling pumunta dahil malapit lang naman ang pinapasukan kong paaralan.

I studied at San Augustine. Ang nakakatanda kong kapatid ay tapos na at ngayon ay isa nang intern ng hospital sa St. Thomas. My sister is on her fourth year of architecture.

Hindi ko alam kung paano ko sasabihin to kina Mommy.

I wanted to argue that my grade doesn't define me as a person pero lalabas parin na isa akong bobong anak.

"Bakit hindi kapa umuuwi, Ysabella?" I opened my eyes at halos matungkaya ako ng makita ko si Kuya Livon sa harap ko nakakunot noong tinitingnan ako.

Tinigil ako ang galaw ng swing gamit ang paa ko kaya lumihis pataas ang suot kong skirt. Ngumuso ako at tumayo para harapin siya.

"Nagpahangin lang ako, Kuya, pero uuwi din naman ako maya-maya." paliwanag ko at hindi makatingin sa kanya.

"You're wearing a skirt at umupu kapa talaga sa swing? Paano kung masilipan ka?" I pursed my lips to prevent myself from talking back.

Hindi naman ikaw ang masisilipan.

I wanted to said that loud ngunit sa isip ko nalang. Inayos ko ang nalukot na dulo ng suot na skirt bago nilagay ang dalawa kong kamay sa bag na dala.

"Uuwi na po ako." tanging nasabi ko nalang.

I'm not in the mood to play nice. Sigurong kailangan ko ng umuwi at mag-aral.

Mag-aral na naman!

Hindi ko alam kung halata ba sa itsura ko ang nararamdaman ko. I just give him a small smile bago tumalikod para lumabas na ng lagoon.

Hindi ko maiwasang hindi pansinin ang kabog ng puso ko. Namamawis na din ang mga palad ko.

"Do you have a problem?" tumigil ako sa paglalakad ng naramdamang sumunod siya sa akin.

Tiningnan ko siya mula ulo hangang paa. His still wearing his uniform, his ID with the name of the school his currently studying, his backpack behind, and a handkerchief on his right hand. His hair is a bit messy, but his still looks good. Hindi siya mukhang stress. May namumuo ding pawis sa noo niya but it doesn't change the fact that he remain fucking attractive.

Damn! Feeling ko talaga sasabunutan ako ni Rian dahil sa mga nasasabi ko sa Kuya niya.

"How can you say that?" I asked him.

Tuluyan na nga akong nakalabas ng lagoon at napiling sa harap nalang ng Ayala Capitol pumara ng jeep. I'm still walking para makatawid sa pedestrian.

Hindi pa naman talaga ako bobo para dumaan sa daan na walang bayad kong masagasaan.

"You looked problematic." he answered kaya hindi ko napangise ako. Tinapon ko sa malapit na basurahan ang cup ng ininom ko kanina bago tumawid na sa daan.

"Is it about your grade?" he said again. I pursed my lips and glance him again.

"Yep." I said popping the letter P.

Does everyone knows how grade conscious I am? Maybe. Kaya siguro alam din ni Kuya Livon na iyon ang pino-problema ko.

"Gusto mo ng nachos and fries?" napatingin ako sa kanya dahil sa offer niya. Sumingkit ang mata ko at pilit kong dinidikta sa isip ko na walang malisya to.

Wala! Maybe he just wanted to make me feel better kaya siya nag offer ng ganon. Maybe he treat everybody like this.

"Libre mo?" he laughed and that made my heart skip a beat.

Parang may something sa pagtawa niya na nagpagaan ng loob ko. I cleared my throat at iniwas ko ang tingin ko sa kanya.

Maybe... I'm really attracted to him.

Akala ko wala na ang feelings ko sa kanya. Baka sa idea lang talaga na apat na taon ang agwat ni Kuya sa akin kaya ako nahuhumaling sa kanya.

"Let's go!" nauna siyang maglakad sa akin kaya napagmamasdan ko ang likod niya.

May mga food court din kasi dito sa labas ng Ayala. Kaya dito nalang kami kakain.

"Isang serve lang ng nachos and fries, Kuya. Hindi ko mauubos kung isa-isa tayo." sabi ko sa kanya ng narating na namin ang shop nang nagbebenta ng nachos.

Tumango lang siya sa sinabi ko. Iniwan ko muna siya para makahanap ako ng table namin.

Shamara really like this part of Ayala. Affordable daw kasi ang mga pagkain.

Unti-unti na ding dumidilim kaya napabuntong hininga nalang ako. Noong nakaraan ko pa nalaman na nagkaroon ako ng line of 8 this sem. 

Gusto kasi ng parents ko na palaging line of 9 ang grade ko every subject kahit minor lang yan. Naniniwala kasi sila na minsan yung minor pa ang makakapagpabagsak sayo.

I have a row with Shamara last week. Maybe out of frustration hindi ko napag-isipan ang mga nasabi ko sa kanya.

That's why sometimes I prefer to stay silent whenever I'm upset or frustrated because I can spit out some words I didn't think about.

"Ysabella... it's just a grade it won't define you as a person." halos matawa ako sa sinabi niya.

Siguro, pero hindi para sa akin. My grade define my quality as a daughter. Ito nalang yung dahilan kong bakit nakikita ako ng parents ko. Kung bakit nagkakaroon ako ng puwang sa atensyon nila.

Failing a grade is like failing as a daughter.

Ayoko ng masabihin ng bobo. Ayoko ng masabihan na walang utak. Pagod na ako sa ganyang salita. Pagod na akong makompara.

"Just a grade, Mara?" inis kong sabi sa kanya. "Hindi lang numero to! Hindi ako katulad mo na kontento na sa okay lang! My grade defined me as a person and as a daughter dahil ito lang yung way para mapansin ako ng parents ko! You don't know the burden of being compared! You don't know how important it is to me! You don't know anything!" my tears fall.

And so I am.

Iiwan na siguro ako ng mga kaibigan ko dahil masama ang ugali ko. Hindi na din siguro nila ako papansinin dahil sa mga nasabi kong mali.

Pakiramdam ko hawak ko ang bigat ng mundo...

"Here." don ko lang napagtanto na kanina pa pala ako tulala at may luha na palang nahulog mula sa mata ko.

Tiningnan ko ang panyong inabot niya sa akin.

"Ayoko nga! Kanina mo pa yan hinahawakan. Malay ko ba kung saan-saan humahawak ang kamay mo." pinalis ko ang luha ko at kinuha ang panyo sa bag ko.

I heard him chuckled for a second. Ngunit natigil ako ng makita ko ang naninimbang niyang tingin sa akin.

I then remember that we are not really closed. We don't have that bond he had with the others. I don't know why his here setting out to comfort me.

"I heard what happened to you and Shamara, are you okay?" I remained looking at him, trying to figure him out.

"I'm okay." I should be. "Para pa kitang Kuya kesa sa Kuya ko." I added and laugh humorously.

Akmang magsasalita pa siya ng dumating na ang pagkain namin. Tahimik lang akong kumakain at ganoon din siya habang magkasalo kami sa malaking plate ng nachos and fries. May mga vegetables, sauce, and beef pa sa ibabaw.

"You should contact Briana. She's worried about you." I stopped chewing and nod.

My last text is when I said my sorry to Mara and also to them, for my sudden out burst. Hindi ko kayang matulog ng may sama silang loob sa akin even if they will decide to cut me out at least I apologize and to know that Rian is worried about me... something pinch my heart.

"Yeah." tipid kong sabi. I saw how his phone light up and a familiar name flash. He stopped eating and looked at the caller.

Stephanie. My sister close friend.

I saw how he tensed up. Parang nagdadalawang isip pa siya kung sasagotin ba o hindi.

I sipped at my drink while observing him. I then secretly smiled bitterly when I heard him excused himself and answer the call.

Naalala ko ang mga naiisip ko nong nakaraan.

I cannot have him and if he'll like me... not as a sister nor a friend but as a woman, it will be because he doesn't have a choice.

It will be the end of the world, and he needs to choose.

How many times do I have to feel that I am an option?

Pilit kong binabalewala ang pait at sakit na nararamdaman ko sa pamamagitan ng pagkain.

"Ysabella I need to go." tiningnan ko siya bago tumango patuloy parin sa pagkain.

"Okay po. Salamat sa libre. I'll go home after this." I smiled at him and for myself.

Girl! Livon Vista won't like you... he won't stopped his world for you. Damn! Wake up!

He smiled at me and turn his back.

Tulala lamang ako habang pauwi sa bahay. Mas lalo akong nabahala ng makitang naka park na ang sasakyan nila Mommy at Daddy.

Tahimik akong pumasok ng bahay. Hinahanda ang sarili.

"Good evening Mom, Dad." pormal kong bati sa kanila sa sala. Mom put her tea cup back in the table and looked at me while Dad still continue to read his papers.

"Why are you late?" Mom asked while raising her perfectly done eyebrows.

My Mom aged like a fine wine. She's too young from her real age. She's elegant in her own way.

"Na traffic lang po." I answered nakakuyom ang kamay na nakakapit sa strap ng aking bag.

"Traffic? Your school ends at four in the afternoon. You should be home and study, Ysabella!" she said angrily.

I just looked at her without any emotion.

Bakit siya pa ang naging Ina ko? I badly want to talk back to her. Protest. Prove my point. Pero ayoko.

I wanted to tell them how I badly want to breathe!

All I do in this lifetime was to study, study, and study.

Pakiramdam ko hindi ako normal na tao. It feels like I'm born to be their robot... to follow their bidding.

"Kaya ka siguro nagkaroon ng line of 8 sa card mo because you never study! We are tired from work tapos ito pa ang ibibigay mo?" how I badly want to feel pain... pero parang nasanay na ako sa kanya. Sa kanila.

I glanced at Dad but he just didn't seemed to care.

"Wala kaming anak na bobo, Ysabella! We gave you everything you want and this is what we get? Such a disappointment!" and again I don't have any emotion.

I'm just looking at them like a statue. Lifeless. My tears are too tired to fall like how I'm tired in this life.

Napatingin ako sa pintoan ng pumasok sa Ate. She looks clueless in our current situation.

"Bakit hindi ka gumaya sa Ate at Kuya mo, Ysabella? Matalino at masipag hindi pagbubulakbol at kung anong walang kwentang gawain ang ginagawa!"

Am I too numb to cry?

Sabi ko noon okay lang na manggaling sa pamilya ko ang pang-iinsulto at hindi sa ibang tao... pero... ang sakit pala kapag yung mga taong akala mo makakaintindi sayo ang siyang huhusga pa.

I needed a parents who care and love me unconditionally. A family motivated you to do better than to tell them how tired they are from working. It feels like they are also regretted that they have you.

"Bakit kayo pa ang naging magulang ko?" I murmured breathlessly.

I still looked at them helpless and tired. I saw the horror in my Mom's face and I know she hear me.

Unti-unting lumaki ang kanyang mga mata at ako ay napapikit ng dumapo ang kanyang palad sa kaliwang pisnge ko.

Hindi ako umiyak.

The slap she gave me is like a sign for me to wake up and leave.

I'll leave this house because it doesn't feel home. It will never be a home. It's a cage... a prison I badly want to escape.

"How dare you!" she spatted angrily and held her chest like it pained her.

"Ysabella!" Daddy's voice thundered around the place and it's my call.

Walang salita akong tumalikod sa kanila pumunta sa kwarto at kumuha ng mga importante kong gamit.

Ngayon palang tumulo ang luha ko habang nilalagay sa malaki kong bag, ang perang naipon, mga damit, at ilang gadgets ko.

This room has been my comfort ever since. Ang apat na sulok ng kwartong to nakasaksi kong paano ako unti-unting nawalan ng buhay.

I cleared my throat bago linisan ang kwarto. I saw how my sister looking at me seriously.

"Hinatayin mo ako sa labas ng village." hindi ko alam kung para saan.

I leave the house. I saw our oldest housemaid tearing up as she saw me leaving the house.

Dapat ay bigat ng dibdib ang dala ko pero hindi ko alam kung bakit ako nakahinga ng maluwag.

Nakatingin ako sa dilim ng gabi. Iniisip ang mga desisyon ko.

Night personified my life. Dull, plain, and dark. Darkness is scary, but I'm not scared of it. It somehow comforted me. It's an invisible wall I have so no one can see my pain.

And those stars and the shining moon are the only remaining hope why I'm living and breathing.

My only hope in this misrule life.


You are reading the story above: TeenFic.Net