lengends of spring goddness
အပိုင္း(49) သူ႔ရဲ့ငယ္ခ်စ္ဦး
"ရွန္းရွန္း! ဟုတ္လား?"
ျပန္လည့္လာတဲ့တုကူရွန္းရဲ့မ်က္ႏွာက မဲေမွာင္ေအးစက္လို့ေနတယ္
"ဘယ္ကအခြင့္နဲ႔အဲ့လိုေခၚတာလဲ ဘယ္သူကေပးေခၚတာလဲ ရွန္းရွန္းဟုတ္လား ရဲတင္းလိုက္တာ!"
တုကူးရွန္းရဲ့မ်က္ႏွာဟာ ေဒါသအဟုန္နဲ႔နီရဲလို့ေနတယ္
သူ႔ရဲ့ေဒါသဘယ္ေလာက္ျပင္းလဲဆို ေဘးပတ္ဝန္းက်င္မွာေတာင္မွ ေအးခဲမွတ္ထိေရာက္သြားခဲ့ေလရဲ့
ေအာက္ကမိဘုရားဆိုတာကလဲ ေမးစိနဲ႔သြား ရိုက္မိေနတဲ့အသံေတာင္ထြက္ေနတယ္
လက္ကလဲအလိုအေလ်ာက္လြတ္ခ်မိသြားခဲ့ေလရဲ့
ဘာလို့လဲဆိုေတာ့ သူမကတုကူးရွန္းရဲ့လူသတ္လိုစိတ္ကို ခံစားမိလိုက္လို့ပါပဲ
"ဒီကိုယ္ေတာ္ရဲ့ငယ္ခ်စ္ဦးတဲ့လား !ဟမ္! ေတာ္ေတာ္အတင့္ရဲေနပါ့လား ေနာက္ဒီစကားထြက္လာရင္လၽွာျဖတ္ပစ္မယ္ ၾကားလား"
"အ...အမိန႔္...အတိုင္းပါ..အရွင္"
တုကူးရွန္း သူ႔ရဲ့ဝတ္႐ုံစကိုခါရမ္းလိုက္တယ္
သူခါရမ္းလိုက္တဲ့အခါ ဝတ္႐ုံအနားစက မိဘုရားရဲ့ပါးေပၚခတ္မိသြားခဲ့ေလတယ္
တမင္လား မေတာ္တဆလား
ဘယ္သူမွမသိလိုက္ၾကေပမဲ့
ေသခ်ာတာကေတာ့ တုကူးရွန္းကအဲ့ဒါကိုဂ႐ုေတာင္မစိုက္ဘူး
ဒါကို မိဘုရားလဲသိတယ္
ေနာက္ကလိုက္ဝင္လာတဲ့ပိုင္ခ်င္းကလဲသိလိုက္တယ္
ပိုင္ခ်င္းရဲ့မ်က္ဝန္းတို့ကေတာ့ မေကာင္းဆိုးရြားအၾကည့္ေတြနဲ႔တဖ်တ္ဖ်တ္လတ္သြားခဲ့ေလရဲ့
သူခပ္ေလွာင္ေလွာင္ျပဳံးလိုက္တယ္
ၿပီးေတာ့ မိဘုရားဆီကိုတိုက္ရိုက္သြားလိုက္ေတာ့တာပဲ
"ကၽြတ္စ္ ကၽြတ္စ္ ခမည္းေတာ္ေတာင္မ႐ုန္းနိုင္ေလာက္ေအာင္လွတဲ့မိဘုရားက ဘုရင္ငယ္ေလးေရွ႕မွာေတာ့ ျခေသၤ့
ကိုခစားေနတဲ့ေျမေခြးလိုပါပဲလား တခ်က္ေလးေတာင္မလွုပ္ရဲဘူး ေရာက္စထဲကတခ်က္ေလးေတာင္မညိဳဖူးမငိုဖူးတဲ့ဒီမ်က္ႏွာမွာလဲ မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ပါလား ႏွလုံးသားကဟိုဖက္မွာက်န္ခဲ့ၿပီး လူကေတာ့ဒီေရာက္ေနတာကိုး သနားစရာ သနားစရာေကာင္းလိုက္တာ "
"ဒီကိုလာတာ ေလွာင္ဖို့သက္သက္ပဲဆိုရင္ထြက္သြားပါ တူတူနဲ႔ႏူႏူပဲ ဘယ္သူကမွမသာဘူး ဘယ္သူကသနားစရာပိုေကာင္းလဲဆိုတာ လာေျပာမေနနဲ႔"
မိဘုရားရဲ့မ်က္ႏွာဟာ ႐ုတ္ခ်ည္း မာထန္သြားတယ္
ပိုင္ခ်င္းကေတာ့ သူ႔ခမည္းေတာ္ရဲ့မိန္းမျဖစ္လို့လဲငဲ့ညႇာမေနဘူး
အနားကပ္သြားလိုက္ကာ ခပ္တိုးတိုးေျပာလိုက္တယ္
"သားေတာ္က က်ဳးလစ္ကိုလိုခ်င္တယ္ မိဘုရားက ဘုရင္ေလးကိုလိုခ်င္တယ္ သူလိုရာသူေရာက္ေအာင္ အခ်င္းခ်င္းပူးေပါင္းလိုက္ၾကရင္ေရာ ?"
"ေကာင္းၿပီ အေနာက္ေဆာင္ကိုသီးသန႔္လာေတြ႕ပါ"
"ေကာင္းပါၿပီ မိဘုရား"
မိဘုရားကႏြဲေႏွာင္းစြာနဲ႔ခပ္ေျဖးေျဖးေလ်ာက္သြားတယ္
ပိုင္ခ်င္းကေတာ့ မိဘုရားရဲ့ေက်ာျပင္ကိုၾကည့္ၿပိးအမည္မေဖာ္လိုတဲ့အျပဳံးတခုျပဳံးလိုက္ေလရဲ့
သိပ္ကို မိုက္ကန္းလွတဲ့အျပဳံး
သိပ္ကိုေအးစက္လွတဲ့အျပဳံးေပါ့
.......
"ေဟ့ ေကာင္ေလး ဘာလို့ငိုေနတာလဲဟင္? "
"ငါ့ဘာသာငါဘာလို့ငိုငိုနင့္အပူလားထြက္သြား"
နန္းေတာ္ရဲ့ဥယ်ာဥ္ေတာ္အတြင္းမွာ
အပြင့္ျဖဴေတြပြင့္တတ္ၿပီးအရမး္ေမြးတဲ့သုံးရာသီပန္းပြင့္ေနတဲ့ျခဳံလိုအပင္ႀကိးတပင္ရွိတယ္
အဲ့အပင္ဟာ အခက္အလက္ေတြေဝဆာၿပီးျဖာထြက္ေနလြန္းလို့
လူႏွစ္ေယာက္ေလာက္ကေတာ့ ေအးေဆးပုန္းခိုလို့ရတယ္
အခုလဲအဲ့ေနရာမွာေကာင္ငယ္ေလးတေယာက္က ပုန္းခိုငိုရွိုက္ေနၿပီး အဲ့ပန္း႐ုံရဲ့အျပင္မွာေတာ့ အျပာေရာင္ဝတ္႐ုံဝတ္ထားတဲ့မိန္းမငယ္ေလးတေယာက္က အတြင္းထဲကေကာင္ငယ္ေလးကို အျပင္ထြက္လာေအာင္ အငိုတိတ္သြားေအာင္ေခ်ာ့ေမာ့လို့ေနတယ္
"မငိုေတာ့နဲ႔ေနာ္ က်ဲမွာပါလာတဲ့မုန႔္ေတြေကၽြးမယ္ေလ မငိုေတာ့နဲ႔ နင္ငိုေတာ့ငါလဲငိုခ်င္လာၿပီဟာ ဟင့္?"
ေျပာရင္းနဲ႔ ရွိုက္လာတဲ့ေကာင္မေလးေၾကာင့္ အတြင္းထဲက ဒူးႏွစ္ဖက္ေပၚေခါင္းတင္ငိုရွိုက္ေနရာမွ တိတ္ဆိတ္သြားခဲ့တယ္
အျပင္ကေကာင္မေလးကေတာ့ တကယ္ႀကီးငိုေလေနၿပီ
"အထဲလာခဲ့"
"ဟမ္? "
"အထဲဝင္လာခဲ့ပါဆို"
မိန္းမငယ္ေလးက အကိုင္းအခက္တခ်ိဳ့ကိုလက္နဲ႔ဖယ္ရွားၿပီး အထဲကိုဝင္သြားခဲ့တယ္
အထဲမွာေတာ့ ဆယ္ေပပတ္လည္ ေနရာေလးရွိၿပီး ထိုင္စရာလဲႏွစ္ခုရွိတယ္
မိန္းမငယ္ေလးရဲ့မ်က္ဝန္းမွာ လဲမ်က္ရည္ဥေတြေဝ့သီလို့
ႏွစ္ေယာက္သား တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာတစ္ေယာက္ၾကည့္ရင္း ရယ္မိၾကတယ္
"နင္ကဘာလို့ငိုေနတာလဲ"
"ခမည္းေတာ္ဆူလို့ "
"ဟုတ္လား"
"နင္ကေရာ ငါငိုတိုင္းလိုက္ငိုရေအာင္အ႐ူးလား"
"သိဘူးဟာ ငါ့ဘာသာဆိုမငိုဘူး နင္လုပ္လို့ငိုတာ"
ေကာင္ငယ္ေလးမွာေျပာရင္းဝမ္းနည္းၿပီးငိုျပန္တယ္
မိန္းမငယ္ေလးကလဲ ေကာင္ငယ္ေလးငိုလို့လိုက္ငိုျပန္တယ္
ေနာက္ေတာ့ သူတို့ငိုရွိုက္တဲ့ပုံက ေပပြေနတာမို့ တစ္ေယာက္ကိုတေယာက္ၾကည့္ရင္း ေအာ္ရယ္ၾကျပန္တယ္
"နင္နာမည္ဘယ္လိုေခၚလဲ "
"င့ါကိုရွန္းရွန္းလို့ပဲေခၚ နင္ကေရာ "
"ငါ့ကိုဟြားဟြားလို့ေခၚ"
"နင္ငါ့ရဲ့မိန္းမလုပ္မလား"
"အင္း လုပ္မယ္"
"ေရာ့ နင္ဒီေက်ာက္စိမ္းျပားေလးကိုယူသြား ႀကီးလာရင္ ဒီေက်ာက္စိမ္းျပားေလးကိုျပန္ယူရင္းနင့္ကိုငါ့မိန္းမလုပ္ခိုင္းမယ္ေနာ္ "
"ဒါေပမဲ့ ငါ့ေက်ာက္စိမ္းျပားကပါမလာဘူး"
"ရတယ္ ငါနင့္ကိုလာရွာမယ္"
"အင္း"
သူတို့ဂတိတ္အျပန္ျပန္အလွန္လွန္ထားလိုက္ၾကၿပီးေနာက္ စကားေတြအၾကာႀကီးေျပာျဖစ္ၾကတယ္
ဒါေပမဲ့လဲ
"ဟြားဟြား သခင္မေလး ဟြားဟြား"
အျပင္ကအေစခံတေယာက္ရဲ့ေအာ္သံက သူတို့ရဲ့စကားစကိုျပတ္ေတာက္ေစခဲ့ၿပီး လမ္းခြဲခဲ့ၾကရေတာ့တယ္
ဘယ္သူထင္မိမလဲ
မိန္းမငယ္ေလးရဲ့ခါးမွာပတ္ထားတဲ့ ေက်ာက္စိမ္းျပာေလးဟာ တစုံတေယာက္ကဝင္တိုက္သလိုနဲ႔ခိုးခံလိုက္ရမယ္ဆိုတာေပ့ါ
ဝင္တိုက္သြားတဲ့အေစခံမေလးက အဲ့ေက်ာက္စိမ္းျပားကိုသူ႔သခင္မေလးထံျပန္အပ္ခဲ့တယ္
အဲ့ဒီသခင္မေလးကေတာ့ အခုကလက္ရွိ မိဘုရားပါပဲ
မိဘုရားက သူ႔လက္ထဲက ေက်ာက္စိမ္းျပားကိုအသာအယာပြတ္သပ္ရင္းျပဳံးေနခဲ့တယ္
"သူ ဒီေက်ာက္စိမ္းျပားကိုမျမင္ေသးလို့ေနမယ္ မေတြ႕ေသးလို့ေနမယ္ ဟုတ္တယ္ ဒီေက်ာက္စိမ္းျပားေလးကိုသာျမင္ရင္ စိတ္ျပန္လည္လာမွာပဲ ဟုတ္တယ္မလားဟင္"
သူ႔သခင္ရဲ့အားကိုးတႀကီးအမူအယာကိုျမင္ေတာ့ အေစခံမေလးဟာလဲ ေခါင္းမခါရက္ေတာ့ဘူးေလ
အဲ့ေတာ့ ႏွစ္သိမ့္စကားနဲနဲေျပာလိုက္ၿပီး စက္ရာဝင္ခိုင္းရေတာ့တယ္
ဒီဖက္မွာေတာ့ အေျခအေနကတင္းမာေနတာေပါ့
အဆိပ္ကျပင္းတယ္
ဒါေပမဲ့ တေျမ့ေျမ့လွိုက္စားၿပီး သုံးရက္ေလာက္အၾကာမွာမွ ႐ုတ္တရက္ေသဆုံးသြားမွာမ်ိဳး
ဒိလိုအဆိပ္မ်ိဳးဟာ ဘယ္ကုန္းေျမမွာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေခတ္စားတယ္
ဘာလို့လဲဆိုေတာ့ သုံးရက္ဆိုတဲ့အေတာအတြင္းမွာ အဆိပ္ခတ္သူဟာ ေျပးလြားခ်ိန္ရလို့ပါပဲ
အဆိပ္မိတဲ့သူအတြက္လဲ ေျဖေဆးရွာ သမားေတာ္ပင့္နဲ႔ ရွုပ္ေထြးေနခ်ိန္မွာပဲ သုံးရက္ၾကာသြားတဲ့အခါ ႐ုတ္တရက္အေမာေဖာက္ေသြးအန္ၿပီးေသဆုံးရတယ္
"အခုေတာ့ ကၽြန္မက အဲ့အဆိပ္ေတြကိုယာယီထိန္းထားေပးပါတယ္ ဒါေပမဲ့ ဘုရင္ႀကီးက ဆယ္ရက္ၾကာတဲ့အထိေျဖေဆးမရရင္ ႏွစ္ဆတိုးၿပီး အဲ့ေန႔မွာပဲနတ္ရြာစံနိုင္ပါတယ္ "
"ဒါဆို ေျဖေဆးကိုဘယ္လိုရွာရမလဲ "
"အဆိပ္ခတ္တဲ့သူဆီမွာပဲရမွာပါ ဘာလို့လဲဆိုေတာ့ ဒီသုံးရက္ၾကာေႁမြေပြးအဆိပ္က တခါေဖာ္စပ္ရင္ ေျဖေဆးကလဲတခုပဲရလို့ပဲ ရွင္တို့ခပ္ျမန္ျမန္လွုပ္ရွားဖို့လိုမယ္"
"ေကာင္းပါၿပီ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္က်ဴးမိန္းကေလး "
ပိုင္ခ်င္းရဲ့အေျပာကို က်ဴးလစ္က သာမန္ပဲတုန႔္ျပန္လိုက္တယ္
"ကၽြန္မအလုပ္ပါပဲ ဟိုဖက္အဖြဲ႕အစည္းမွာမေနပဲ ဒီလိုဘုရင့္မိသားစုဘက္ကေနရပ္တည္လိုက္ၿပီဆိုမွေတာ့ ကၽြန္မလဲအသုံးဝင္တဲ့ေနရာ တေနရာေလာက္ေတာ့ရွိမွရမွာေပါ့ အားနာမေနပါနဲ႔"
.........🍷🍷🍷🍷🍷🍷🍷🍷🍷🍷🍷🍷🍷🍷🍷🍷🍷🍷🍷🍷🍷🍷
Alinkar nang
You are reading the story above: TeenFic.Net