Chapter 55

Background color
Font
Font size
Line height

FAYE

"The scion of the Allister family, Faye Katherine Allister, better known as Katherine and Erin Allister, finally showed her face. She's beautiful, isn't she?"

Napapikit ako at napabuntong hininga bago patayin ang TV sa kwarto ko. I knew the news would spread like wildfire. I took my cell phone and turned on the wifi. I winced because of the noise coming from my cell phone because of the number of notifications I was receiving from Twitter, Instagram, and Facebook one after the other.

Just yesterday, I decided to activate my real accounts. Tiningnan ko ang facebook ko at katulad ng inaasahan ko, sabog ang notification ko. Sunod sunod pa rin ang pagtunog ng cellphone ko dahil sa mga notification.

I scrolled through Facebook until I saw Dianne and my video, which I knew had gone viral.

After Grant told Dianne that I was a Friedrich, we left immediately, leaving Dianne in disbelief and dumbfounded.

I hit the comment button. I read other people's comments.

Elsia Batumbakal
Maganda naman pala siya kaya bakit niya tinatago yung mukha niya?

Alberta Maganda
sobrang ganda niya pala huhu

Maggie Roger
She's pretty ngl huhu. I wonder why she hid that beautiful face?!?!?!

Kenny Rodrigo
tanginang mukha 'yan, ang ganda

Alex
Mga Allister nga naman. Allister moments hays

Alex
bakit sobrang ganda mo hahahah pero bakit kayo nagaaway ni miss dianne

Rylaine Espinoza

sobrang ganda mo pero bakit tinago???

Kyle Miguel
Allister Indeed!

Marami pa akong nakitang comment pero karamihan doon ay mga nagtatanong kung bakit ko raw tinago ang mukha ko, may iba rin na nagsasabi na sobrang ganda ko raw habang ang iba naman ay nagtatanong kung bakit kami nagaaway ni Dianne at karamihan din doon ay mga hate comments kay Dianne.

Miona Adriano
masama pala talaga ugali niya ๐Ÿคฎ

Jennifer Maye
Akala ko joke lang yung kasamaan ng ugali niya hahaha totoo pala talaga

Cedrick Mariano
Masama pala ugali niya haha crush ko pa naman siya guys:((

Marianna Florida
๐Ÿคข๐Ÿคฎ๐Ÿคข๐Ÿคฎ

Maya Agustin
she doesn't fit in sapphire university lol

Nakita ko rin ang ibang tao na minemention ang account ni Dianne. Napabuntong hininga nalang ako at pinatay nalang ulit ang cellphone bago ilagay sa table na malapit sa kama ko.

Humiga nalang ulit ako. Iniisip ko kung papasok pa ba ako o sa susunod nalang. Alam na nila kung sino ako, nakita na nila ang mukha ko.

Napatingin ako sa pinto nang biglang bumukas at pumasok si Grant. Agad naman siyang tumakbo papalapit sa akin at lumundag sa kama ko kaya napanguso ako.

Tumabi siya sa akin at humiga rin katulad ko.

"Hindi ka papasok?" tanong niya.

Tumitig ako sa kisame ng kwarto ko. "Hindi ko alam.."

Natawa siya sa sagot ko. "Ayaw mo silang makita?"

Napatingin ako sa kaniya nang itanong niya iyon pero nakatingin lang siya sa kisame habang nakangiti.

Alam ko naman kung sino ang mga tinutukoy niya. Nagtataka nga ako kung paano niya nakilala agad ang mga 'yon.

"Not because of that, but because I'm afraid of what other people will say now that they see my face," mahinang sabi ko pero sapat na para marinig niya. "Kahit na maraming nagsasabi na maganda ako, natatakot pa rin ako kasi... paano kung sinasabi lang nila iyon dahil isa akong Allister?"

"Is that because of those who bullied you when you were a child?" tanong niya.

I didn't answer, but I knew he already knew the answer to his own question.

And yes, they are always the reason.

"Hindi ko maintindihan kung bakit ka binully, e sobrang ganda mo," sabi niya at umupo mula sa pagkakahiga.

Mapait lang akong ngumiti at umupo rin ako mula sa pagkakahiga. Humarap ako sa kaniya at nakitang nakatingin siya sa akin.

"Ganda mo," he said it while looking at me. "They're just jealous because you're so beautiful and they can't match your beauty."

Hinila niya ako papalapit sa kaniya at niyakap kaya gumanti rin ako nang yakap. Napapikit ako nang simulan niyang haplusin ang buhok ko.

"Don't you see what other people say to you when they see your face? They say you are so beautiful," sabi niya habang patuloy sa paghaplos sa buhok ko. "Don't pay attention to what they say about you because you know that you are beautiful. You're beautiful; they're just blind, so they can't see your true beauty."

Humiwalay ako sa kaniya at nakitang nakangiti siya sa akin kaya hindi ko maiwasan na mapangiti rin.

"Kung papasok ka, magbihis kana at ihahatid kita," sabi niya kaya tumango ako.

Kahit paano ay nabawasan ang bigat na nararamdaman ko dahil sa mga sinabi niya. Ang hirap pala kapag bata ka pa lang pero may insecurity kana agad.

Para sa akin, wala namang pinagkaiba ang pangit at maganda dahil kahit anong gawin mo, may masasabi at masasabi sila sayo.

Hindi ko talaga maintindihan ang isip ng ibang tao. Why don't they think about the consequences of what they do before they take an action that they know will hurt other people?

All the actions we take have consequences. I know that every action has a consequence.

How can they hurt other people without feeling guilty?

Do they have no conscience, or do they really have no conscience?

The others there already know that the person has been offended, but they still don't stop. I mean, they are aware of their actions!

Pero bakit ganoon? Parang wala lang sa kanila ang ginagawa nila. Kahit nga yata masaktan kana, hindi pa rin sila titigil.

They don't even think about the consequences of what they do to other people.

Napabuntong hininga ako at bahagyang napailing. They only think about themselves.

May pasabi-sabi sila na alam nila ang limitasyon nila pero para sa akin, matagal na silang lumagpas sa limitasyon nila simula ng pag-usapan nila ang feelings at confidence ng isang tao.

Don't they know that every hurtful word they throw at someone will stay in that person's mind? They will remember and hear those hurtful words over and over again because all the hurtful words thrown at them have been engraved in their minds.

Kahit sabihin natin na tapos na at nakaraan na pero sa tao na iyon, hindi pa dahil paano siya makaka-move on kung ang masasakit na salitang iyon ay nakatatak na isip niya?

It hurts because I am one of those people. I experienced those because, until now, I can still hear their voices in my mind.

Their hurtful words.

"Ang pangit mo!"

"Nakakadiri!"

"Sana hindi kana lang nabuhay!"

"Ang bata mo pa pero sobrang pangit mo na kaya paano nalang kapag lumaki kana?"

"Edi sobrang pangit niya non, Cara!"

"Ngayon pa nga lang, sobrang pangit na niya, e!"

"Ampon!"

"Pangit na nga, payatot pa!"

"Your eye color doesn't suit you."

Their laughter.

"Tinago mo nalang ang mukha mo," natatawang sabi ni Cara sa akin at tinulak ako dahilan para mapaupo ako.

Mahina akong napadaing dahil sa sakit. Bakit ba ganito sila sa akin? Hindi naman ako pangit sabi ni mommy, ah?

Tumingala ako at nakita kong nakapalibot sila sa akin. Naalala ko, isa rin pala sa mga kaibigan ni Dianne. Si Dianne na laging mainit ang dugo sa akin kahit wala naman akong ginagawa sa kaniya.

"Ano ba!" Napasigaw ako nang bigla nila akong buhusan ng malamig na tubig.

"Ang pangit mo talaga kahit kailan," sabat naman ni Carla. Si Cara at Carla ay kambal.

Napahikbi ako ng batuhin nila ako ng bato na maliit, kung hindi bato ang binabato nila sa akin ay itlog naman.

"T-Tama na..." mahinang sabi ko habang sinusubukang takpan ang mukha ko.

"Itago mo nalang ang mukha mo, Erin!" sigaw sa akin ni Jack. "Sobrang pangit mo, nakakadiri. Siguro ang aayos ng mukha ng pamilya mo tapos ikaw lang ang merong pangit na mukha."

"Baka ampon?" Biglang sabi ni Erickson at sabay-sabay silang tumawa.

"Ampon! Ampon! Ampon!" sabay-sabay na sigaw nila sa akin habang nakapalibot sa akin.

Tumatawa sila habang sinisigaw na ampon ako. Tumulo ang luha ko dahil hindi ko man lang sila kayang labanan. Bakit ba ang hina ko?

I'm weak.

"Pakitago ang mukha mo, pangit! Nakakadiring tingnan!" natatawang sabi ni Cara. "Didn't you even think that your family might be ashamed of you because of your ugly face?"

"Baka kung pamilya kita, ikinahiya na kita." Tumawa silang lahat dahil sa sinabi ni Erickson.

"At isa pa, bakit ganiyan ang kulay ng mga mata mo? Hindi ka naman isang Allister! Ni wala ka nga sa kalingkingan nila, e! Siguro kapag nakita ka nila, ikahihiya ka nila! Para sa kanila, isa ka lang dumi!"

Sabay-sabay silang tumawa dahil sa sinabi ni Carla. Binato nila ako nang binato habang tumatawa at ako ay napahagulgol nalang dahil sa sakit na nararamdaman ko, not just emotionally but physically.

Sinubukan kong tumayo dahil alam kong walang mangyayari sakin kung hahayaan ko lang sila. Tumayo ako at tatakbo na sana nang mahawakan ni Cara ang braso.

"Saan ka pupunta? Hindi pa kami tapos sayo, ah?" Inis na tanong niya. Muli ko na naman narinig ang tawanan nila.

Lakas loob kong binawi ko ang braso mula sa kaniya. Umatras ako at lumuluha silang tiningnan.

"Pangit-"

"T-Tama na, Cara!" Humikbing sabi ko. "O-Oo na! P-Pangit na ako! S-Sobrang pangit ko! N-Nakakadiri a-akong tingnan! Kahihiyan ako sa pamilya ko! O-Oo na! T-Tanggap ko na... kaya t-tama na.."

Kitang kita ko ang gulat sa mata nila pero tumalikod na ako at iniwan sila sa park. Umiiyak akong tumatakbo pero habang tumatakbo ako ay naririnig ko ang tawanan nila sa isip ko.

Naririnig ko silang tumatawa habang kung ano-anong masasakit na salita ang binabato sa akin. Lahat ng sinasabi nila ay paulit-ulit na naglalaro sa isip ko.

Pangit ba talaga ako?

When I was a child, I always came home with wounds on my body, and my body was wet.

When Mommy and Daddy, especially Kuya, ask me where I got my wounds on my body and why my clothes are always wet when I come home, I always say that we were just playing.

It's a game where I'm always the loser and miserable in the end.

I always ask myself, "Am I really ugly?" Why do they do those things to me? Why can't you accept me? Why can't I be accepted?

Am I that ugly for them not to accept me?

At mula noon, hindi ko na ako nagpakita pa ng mukha hanggang sa paglaki ko. Tanging mga kapamilya, kakakilala, at kaibigan ko lang ang may alam tungkol sa mukha ko. May ibang tao naman na nakakita na ng mukha ko katulad ng ibang taga-Sapphire pero nakiusap ako sa kanila na huwag ipagsasabi ang nakita nila.

My family introduced me to other people, but I didn't show up because I was afraid that other people would judge me like other people, like Cara, did to me, and they only knew my name.

They know me as Katherine or Erin Allister.

Naramdaman kong may yumakap sa akin kaya napayakap din ako sa kaniya at binaon ang mukha ko sa matigas niyang dibdib.

"Grant..." Humihikkbing tawag ko sa kaniya.

Hinaplos niya ang buhok ko at hinalikan ang noo ko. "Tama na. I will make sure they pay for what they did to you. I will make Dianne and her friends pay for their sins with their families, especially Dianne's family."

Kumalas ako mula sa pagkakayakap sa kaniya. Ngumiti siya sakin habang pinupunasan ang luha ko.

"Let them face the wrath of the Allisters and Friedrichs," sabi niya at bahagyang ngumisi sa akin.

"Nandito na pala tayo."

Napatingin ako sa labas ng kotse niya at totoo ngang nandito na kami sa CHU. Mukhang sa parking lot niya ako ibababa dahil nandito kami ngayon sa parking lot ng CHU. At mukhang late na ako ng ilang minuto sa first class ko.

Wala ng tao kaya for sure na late na ako.

Bumaba ng kotse si Grant at pinagbuksan ako nang pinto. Agad kong kinuha ang bag ko at bumaba na.

"Take care," he smiled at me. "By the way, hatid sundo ka namin nina Fabian at Kalix tutal nasa hospital pa ang Kuya mo. Fabian will pick you up later, so wait for him.

I nodded. "Ingat ka rin..."

Ngumiti lang siya sakin bago sumakay ulit sa Bugatti Veyron niya. Kumaway siya sa akin at busina bago umalis.

Kumaway din ako hanggang sa makaalis siya at hindi ko na siya matanaw ng mga mata ko.

Tumalikod na ako at aalis na sana nang may tumawag sa akin kaya napatigil ako.

"Chase?" bulong ko at lumingon sa likuran ko. Nakita kong kababa lang niya mula sa kotse niyang Mercedes-Benz.

Mukhang late rin siya katulad ko.

Tumakbo siya papalapit sakin habang nakangiti, kumakaway pa nga siya.

Bati na ba kaming dalawa?

"Sabay na tayo," sabi niya pagkalapit niya sa akin.

"Ayoko," sabi ko at agad na tumalikod sa kaniya pero sumabay siya sa akin sa paglalakad.

"Faye?" Tawag niya sa akin pero hindi ako umimik. "I'm sorry for what I did..."

I stopped walking and faced him. Bumuntong hininga ako at tumango. "Wala naman akong magagawa pa dahil nagawa niyo na at nangyari na."

"Hindi ko alam kung mapapatawad mo kami pero-" I cut him off.

"Mapapatawad ko kayo pero hindi lang ngayon," sagot ko at ngumiti sa kaniya.

"The wound you made will take a long time to heal. The wound you left me is too deep," sabi ko pa at bahagyang natawa. "Sa sobrang lalim, hindi ko na alam kung paano maghihilom."

Tumingin ako sa kaniya at nakitang nakatitig siya sa akin kaya medyo nailang naman ako. Napaiwas tuloy ako ng tingin.

Para siyang si Kairus, mahirap titigan. Hindi ko talaga alam kung bakit hindi ko kayang tagalan ang titig ng dalawang magkaibigan na 'to.

"Let us." I looked at him again, confused. Hindi ko maintindihan ang sinabi niya. "Let us heal your wound that we did ourselves."

Natigilan ako at napatitig sa kaniya. Paano niyo gagawin 'yon kung makita ko lang ang isa sa inyo ay nasasaktan na ako?

Hindi ko nga alam kung kaya kong harapin kayong lahat.

Magsasalita sana ako ng matigilan ako nang biglang bumagsak si Chase sa akin! Niyakap ko siya at unting-unti tiningnan ang kamay ko. Tinaas ko iyon at halos manghina ako sa nakita ko.

Blood. It's blood.

Tumingin ako sa yakap-yakap kong si Chase. Nanginginig na hinawakan ko siya. Paanong nabaril siya? Wala namang tao rito sa parking lot kundi kaming dalawa lang!

I stopped when I realized something. Nabaril siya ng hindi namin narinig at isa lang ang ibig sabihin non.

The gun has a silencer.

"C-Chase? Chase!" my voice trembled. Bakit ba hindi siya sumasagot?!

Napaluha ako at tumingin sa paligid pero wala akong makitang tao.

"Help us!" I shouted. "P-Please help us!"

"I-I'm fine," he said weakly.

"Anong a-ayos ka lang?! You're b-bleeding!" my voice cracked.

Inakay ko siya sa malapit sa pader at doon ko siya sinandal. Tumingin ako kay Chase at nakitang nakapikit siya habang nakahawak sa tyan kung saan siya nabaril. Hindi kami pwedeng basta basta nalang umalis dito dahil baka bago pa kami makalabas ng parking lot, nakabaon na sa katawan namin ang bala.

"Ang sakit," sabi niya at mahinang napamura. "Tangina nila."

Taranta kong nilibot ang paningin ko ng makarinig ako nang kaluskos na malapit sa amin.

Kinuha ko ang bag ko at nagmamadaling binuksan para kunin ang panyo at phone ko. Nang makuha ko ang panyo ko ay agad kong pinantapal iyon sa sugat niya.

"Hawakan mo muna," sabi ko at agad naman niyang ginawa. Sunod kong kinuha ang phone ko at binuksan iyon. Hindi ko alam pero number agad ni Kairus ang hinanap ko at ng makita ko ang number niya ay agad ko iyong pinindot.

Tumingin ako kay Chase habang nagr-ring ang phone ko. Muli na naman kaming nakarinig nang kaluskos kaya napadilat si Chase at nagkatinginan kaming dalawa.

"Run," he said seriously while looking behind me, and that was enough for me to understand.

"What? N-No! I won't leave you here!"

"Run, Faye Katherine," he said firmly. "Ask for help. Puntahan mo si Kairus."

I kept shaking my head while crying. Ayoko. Ayoko siyang iwan dito.

Hindi pwede. Ayokong mawalan ulit dahil baka hindi ko na kayanin pa.

I saw the fear in Chase's eyes as he stared behind me.

"Please run and don't look back," he begged. Nakita ko kung paano niya sinubukang tumayo.

But it's too late, dahil nakalingon na ako. My eyes widened when I saw the man in black behind me, so I quickly turned to Chase, who was still trying to stand up, and before I could shout Chase's name and reach him, someone covered my mouth.

Mariin ang pagkakatakip niya sa bibig ko at sigurado ako na ang panyo na pinangtakip niya sa akin ay may gamot kaya gano'n nalang ang panghihina ko.

I tried to fight the one holding me, but he was too strong, and my body was also weak.

My tears flowed. I preached how to fight to protect myself and the people I love, but why am I still weak?

Bakit hanggang ngayon ay hindi ko pa rin sila malabanan? Bakit hindi ko pa rin sila maprotektahan at ang sarili ko?

B-Bakit... bakit sobrang hina ko?

Tuluyan akong bumagsak sa bisig ng taong may hawak sa akin. Narinig kong sumigaw si Chase pero halos hindi ko na maintindihan.

I looked weakly at Chase and saw how he tried to fight the two men holding him and tried to reach me, but in the end he didn't do anything because the man holding him covered his mouth with a handkerchief like me.

Nakita ko rin kung paano siya paluin ng lalaki sa likod nang hawak niyang kahoy. Katulad ko ay bumagsak siya, pero agad siyang nahawakan nang dalawang lalaki. Our eyes met, and I saw how he wanted to reach me.

I smiled at him, and at the same time, my tears began to fall again before I completely lost consciousness.

Please not again..

***
Magu-update bago mag-exam! Good luck sa inyo! In the next chapter nga pala, ilalagay ko kung paano sila nagkakilala ni Dianne. Isa pa, alanganin na kasi kung isisingit ko rito at baka magulo pa. Iyon lang, thank you!


You are reading the story above: TeenFic.Net