Kabanata 14

Rain

"Where are we going, Mr. Manzano?" paulit-ulit kong tanong kanina pa ngunit hindi niya pa rin ako sinasagot.

I press my lips together as I feeling annoyed. Pagkatapos ng tagpong magkayakap kami ay siya pa itong may ganang mang alaska.

Kaya naman ay hindi ko mapigilan ang mainis sa kaniya lalo na nang nakita ang mga kuha niyang larawan habang tulog akong... nakayakap sa kaniya.

Nakakainis siya!

Sana naman umalis na lang siya ng araw na iyon pero sinamantala niya ang sitwasiyon! '

"Just relax, Missy," natatawa pa rin siya.

Nilingon ko siya na nasa driver seat at maingat na nagmamaneho. Nang lumingon siya sa akin ay agad akong umismid sa kaniya.

Mas lalo siyang natawa.

"Why are you mad?"

Lalo akong nairita dahil sa painosente niyang tanong na akala mo naman ay walang ginawa. Hindi ko alam na may ganito pala siyang ugali.

Ang lakas mang-trip.

I just crossed my arms as I looked outside the car window. Bahala siya sa buhay niya. Hindi ko siya papansin hanggang mamaya.

"It's been 3 days since it happened and you keep avoiding me," wika niya.

Hindi ko pa rin siya pinapansin.

"Hey, Missy. We are going to birthday party. Hindi naman maganda tingnan kung darating tayo na inaaway mo ako." dagdag niya kaya lalo akong nag-init dahil sa iritasyon.

Mabilis akong napalingon pabalik sa kaniya at pinaningkitan pa siya ng mga mata. "Ako talaga nang-aaway sa'yo?" pairap kong sinabi.

Tumaas-taas ang kaliwa niyang kilay at may maliit na ngiting nakasilay sa labi. Kapansin-pansin iyon kahit na kalahating mukha niya lang ang nakikita ko.

Imbis na mas lalo akong mainirita sa kaniyang reaksiyon ay kakaibang kabog na naman ng dibdib ang naramdaman ko.

It was strangely beating.

Day by day I was confuse about myself. Baka kailangan ko ng magpa-check up at hindi na maganda ito.

"Oo, hindi mo ako pinapansin," bigla niyang sinabi.

I was shocked for a moment hearing his words. Napaawang pa ang aking labi at hindi ko maintindihan pero parang unti-unti nang natutunaw ang iritasyong nararamdaman ko dahil doon.

"Di'ba? Inaaway mo ako?" parang bata niyang pagpapatuloy.

Hanggang sa hindi ko na napigilan ang sarili at napahagalpak ng tawa habang unti-unting umangat ang kamay at nakaduro sa kaniya.

"What are you talking about?" I laughed more.

Hindi ko alam kung ilang minuto akong natatawa dahil sa kaniya pero maya-maya lang ay natauhan ako nang naramdaman ang paghinto ng sasakyan.

Nang balingan ko muli siya ay nakatitig na siya sa akin at medyo magkasalubong ang makakapal na kilay.

He seems confused.

"Why are you suddenly laughing?"

Napatikom ang labi ko at mabilis na umiling sa kaniya. "Wala, magmaneho kana," sabi ko.

"What made you laughed really?" muli niyang tanong ngunit hindi na ako sumagot pa.

"Nothing, I just remembered something," I said.

"Tell me what is it about—" his words cut when he was interrupted by the loud ring of a phone.

Napangisi akong tiningnan siya dahil sa kaniyang reaksiyon. His jaw clenched as soon as he shooking his head while looking down at his phone on the desktop table.

"As always," mahina niyang bulong na wari'y hindi nagustuhan ang nakikita.

Napatikom na lang ang bibig ko at umayos ng upo dahil sa biglaang pagseseryoso ng kaniyang mukha.

His phone is still ringing and I don't know why he didn't bother to answer it.

"Sagutin mo na," sabi ko.

Akala ko hindi niya ako papansinin dahil sa ekspresyon ng mukha niya.

"It's okay, it just works."

Tumango na lang din ako at hindi na namilit pa. Tumingin naman siya sa side mirror bago muli pinaandar ang sasakyan.

Muling nabalot ng nakakabinging katahimikan ang buong apat na sulok ng sasakyan at tuloy-tuloy na ang kaniyang pagmamaneho.

—

"Hey, bro! I'm glad that you came!" bungad na bati sa kaniya ng makapasok kami sa napakalaking bahay na mukhang kakayos lang.

My eyes looked around as I realized, this is not just a house. This is definitely called a mansion and so an incredibly tremendous and elegant structure.

"Yeah, we were invited so probably we'll come," pormal na ani Luke kaya napalingon ako sa kaniya.

Nakangiti na siya ngayon hindi kagaya kanina na napakaseryoso ng mukha. Nang lumingon siya sa gawi ko ay napaiwas ako ng mata at diretso iyong tumama sa taong kaharap niya.

I stared at him from head to foot. Hindi ko kilala pero base sa pananamit niya ay mukhang isang negosyante. Hindi rin naman magpapatalo pagdating sa panlabas na anyo.

"Hey, beautiful Missy, how are you?" he greeted gladly as he offered his right hand in front of me to shake hands.

Bahagya akong nagulat dahil kilala niya ako pero hindi ako nagpahalata.

"Hi, I'm always fine, how about you Mr?"

"Guevarra," singit nito.

"Hi, Mr. Guevarra, it's nice meeting you," I smiled pleasingly as we shook our hands.

"It's my pleasure too to finally meet the gorgeous model of MC. Luke is really good at looking for a model," umiling-iling pa ito.

Lalo akong napangiti sa narinig ngunit maya-maya lang ay narinig ko ang kakaibang pagtikhim ni Luke sa gilid ko nataranta akong inagaw ang aking kamay na nakahawak pa kay Mr. Guevarra.

Nilingon ko si Luke ngunit nakatingin ito sa kabilang gilid niya kaya hindi ko napansin kung anong ekspresyon ng kaniyang mukha.

"Oh, I'm sorry," he chortled. "Anyway, I'll leave you here now and I have to find my fiance. The celebration will about to start after a few minutes. Just enjoy the event and our delectable meals," anito.

Doon lamang bumalik ng tingin si Luke. They shook their hands, bago tuluyang umalis sa harapan namin si Mr. Guevarra.

"Luke sino siya?" usisa ko.

"He's the owner of the resort that we currently staying in," aniya kaya halos malaglag ang panga ko sa narinig. "He invited us since I rented half of his resort for our private shoot," dagdag niya.

Dahil sa nalaman ay hindi na ako nakapagsalita pa. I slowly looked at my simple old rose coctail dress.

Mga bigating tao pala ang makakasalamuha ko ngayong tapos hindi man lang ako nakapaghanda.

I was too occupied by the moment where he was with me sleeping.

"What's that face for?" rinig kong tanong niya.

Napasimangot akong tumingala sa kaniya.

"Hindi mo man lang sinabi sa akin, sana man lang nakapag-ayos ako-"

"You don't have to, let's go," putol niya sa sinasabi ko sabay hila sa kamay ko patungo sa kung saan.

Hindi na lamang ako umimik pa dahil bigla na namang nag-iba ang timpla ng kaniyang mukha. Dinaig niya pa yata ang babaeng may regla.

After almost half of hour, ramdam ko na ang pananakit ng mga paa ko lalo na ang sakong.

Kanina pa ako palakad-lakad dahil umalis ako sa tabi ni Luke dahil maraming kumakausap sa kaniya, eh, hindi naman ako maka-relate sa pinag-uusapan nila na puro negosyo.

Medyo naiilang na rin ako kasi sa tuwing ipapakilala niya akong model ng kompanya nila ay bumababa talaga ang kamay niya sa baywang ko.

Hindi ko alam kung kasama pa ba iyon, ngunit dahil nga sa kakaibang nararamdaman ko sa tuwing magkalapit kami ay umiwas muna ako.

I don't want to conclude anything, mahirap mag assume sa bagay na walang kasiguraduhan.

Bagsak ang balikat kong hinahanap ang puwesto kung saan ko huling iniwan si Luke. Para akong pagod na pagod kahit sa comport room lang naman ako nagpunta.

Pero dahil nga sa napakalaking mansiyon ito ay inabot ako ng ilang minuto bago ko mahanap ang banyo lalo na't hindi naman ako nagtatanong.

I'm a model I should have walk in crowd with confidence, pero simula nang nangyari ang bagay na iyon, parang nawalan na rin ako ng tiwala sa sarili.

It's like I'm just continuing my career just to earn money and feed myself, but I don't feel... happy anymore.

Kahit na mag-isa akong naglalakad ay hindi nauubusan ang mga bumabati sa akin kaya kahit maraming tao ay nagmamadali akong humakbang hanggang sa nakita ko si Luke.

Nakaupo na ito kaharap ang lamesa ay may nakahanda na roon na pagkain at inumin.

Matutuwa na sana ako kasi ramdam ko na ang gutom ngunit nang bumaling ang paningin ko sa kausap niya ay natigilan ako.

Nagpalipat-lipat ang tingin ko sa dalawa dahil sa ngiting nakasilay sa kanilang labi.

I couldn't understand myself again. Parang naninikip ang dibdib ko sa nakikita.

Kusang umawang ang labi ko nang nakita ang dahan-dahan na paggapang ng kamay ng babae upang hinawakan ang kamay ni Luke na nakapatong sa gilid ng lamesa.

Mabilis pa sa isang segundo akong tumalikod, habol ang paghinga.

Naninikip ang dibdib ko sa hindi malamang dahilan.

"I need some fresh air," I whispered to myself as I looked around trying to find if there was a garden here.

Dahan-dahan akong humakbang palayo ngunit sa hindi inaasahan ay may nabangga ako.

"Oh, I-I'm sorry," natataranta kong sabi.

"Missy?"

Nangunot ang noo ko at napaangat ang ulo sa nabangga na boses babae dahil sa narinig.

"Ikaw nga!" she exclaimed. "How are you now?" nakangiti niyang tanong.

Napangiti na rin ako nang nakilala siya.

"Hi, Lea right?"

"Ah, Yes. Kumusta kana? Simula no'ng umalis ka wala na akong balita sa'yo," anito.

Napangiti ako at napatango.

"I'm always good, Lea. How about you?"

Humagikgik pa ito ng tawa bago sumagot. "I have a lot of offers of indorsement in hongkong."

My mouth opened a bit in surprise. I'm happy for her.

"\Wow, that's nice you deserve it, Lea," I compliment.

"Wait, Missy. I have to go. Pupuntahan ko pa kasi ang may birthday," bigla niyang paalam na para bang ngayon lang naalala.

"Alright, it's nice to meet you again, Lea."

"Me too, Missy. Ang ganda ganda mo talaga."

"Ikaw kaya iyon, tingnan mo ang dami mong offer," pagbabalik puri ko.

"Ikaw kaya pinakamaraming offer kaso ang hilig mo tumanggi," sumimangot ito. "Mauna na ako ah, bye..."

Nagbeso-beso muna kami bago siya tuluyang naglakad palayo. Sinundan na lamang ng mata ko ang papalayo niyang bulto.

She's a model too. Nakilala ko noong nag-uumpisa pa lang din ako sa tulong ni manager. Speaking of manager, makamusta nga iyon mamaya.

"Drinks Miss?"

Dahil sa narinig ay nilingon ang pinanggalingan ng boses at napangisi nang nakita ang baso na may wine.

Hindi na ako tumanggi at kumuha ng isa dahil sanay naman akong uminom.

While sipping the wine, I tried to gape back at Luke's place. Umusbong na naman ang iritasyon sa sistema ko dahil nandoon pa rin ang babae.

"Kung alam ko lang na makikipaglandian siya dapat hindi na niya ako sinama," maktol ko sa sarili at sunod-sunod na nilagok ang alak.

Ramdam ko ang pait na humahagod sa laamunan ko ngunit ipinagsawalang bahala ko iyon at nagpatuloy sa pag-inom habang matalim na nakatingin sa puwesto ng dalawa.

Nakangiti pa talaga!

"Ah miss. Nakakilang vodka na kayo, baka-"

"Shut up! I can handle myself," iritado kong putol sabay lingon sa waiter na may hawak na tray.

"Ah Miss..."

Umawang ang labi ko sa nakita dahil halos lahat ilang emplty glass wine ang nandoon. Napalunok ako at napangiwi.

"S-Sige salamat," sabi ko at nahihiyang nilapag ang hawak na huling wine glass sa tray wala ng laman.

Naglakad ako palabas at tinandaan ko talaga kung saan kami pumasok na entrace kanina. Dali-dali akong lumabas nang nakita iyon.

Marami pa rin ang mga bisitang naglalabas-masok. Gusto ko ng umuwi ngunti hindi naman yata maganda kung aalis ako ng hindi nagpapaalam.

I sighed hevaily as I looked down at my small pouch. Ngayon ko lang naalala ang phone ko.

Hindi na ako nag-aksaya ng oras at mabilis na nag-type ng mensahe kay Luke na mauuna na ako.

Magtitiis na lang ako maglakad kaysa naman makita siyang nakikipaglandian tapos ako parang tanga sa gilid.

Pagkatapos ma-send ang mensahe ay nagpalinga-linga ako sa paligid.

Nakita ko ang makulay na gilid ng fountain hanggang sa napansin ko ang bandang gilid nito na parang may daanan.

Dahil sa kuryusidad ay naglakad ako palapit doon at mukhang wala namang nakapansin sa akin.

Maliwanag pa ang daanan dahil sa mga ilaw pero maya-maya lang ay may biglang humawak sa palapulsuhan ko kaya halos mapasigaw ako sa gulat.

"Ay!"

'What are you doing here?"

Agad kong nakilala ang boses kaya nang lumingon ako ay agad kong inagaw ang kamay sa kaniya.

"Ano bang pakialam mo?" sikmat ko.

"What?"

"Tsk, bumalik kana sa loob, uuwi na ako," iritado kong sinabi at agad na tinabig ang kaniyang kamay na nakahawak sa akin.

Naglakad ako palayo sa kaniya.

At kahit naka-heels ay malalaki ang hakbang ko palayo sa fountain, sa mansiyon.

"Hey Missy, where are you going?'

I could feel him running towards me. Alam kong malapit na siya kaya dali-dali kong tinanggal ang suot na heels at tumakbo palayo.

"Missy what are you doing?!" he keeps yelling my name.

He kept reminding me to saunter but I just continued walking fast without looking back at him. I don't know but I feel like my eyes tearing.

Naiinis ako sa kaniya. Ayoko siya makita.

"Uuwi na ako!" sigaw ko at lalo pang tumakbo palayo sa kaniya ngunit biglaang bumuhos ang malakas na ulan.

Paglingon ko sa likuran ay hindi ko namalayan na nakalayo na pala ako. I even saw him standing while talking to his phone.

This is the worst event I have ever attended!

Nahilo ako bigla, nilamig dahil sa buhos ng ulan ngunit nagpatuloy ako sa pagktakbo palayo.

"Missy! Missy!"

Hindi ko na napigilan ang sarili na mangilid ang luha sa gilid ng mga mata at hindi ko mawari kung bakit.

Takbo lang ako nang takbo. I hate this feeling.

"Missy, stop! It's raining!"

"I don't care! I hate you!" I shouted.

Dumidilim na sa dinaraan namin dahil malayo na kami sa mansiyon at pailan-ilan na lang ang ilaw sa poste.

I looked around and even it a bit dark I could see the huge farm. Napahinto ako sa pagktakbo, ininda ang malakas na ulan na bumabasa sa akin.

I suddenly remember my parent's farm in Cebu. ]

Naalala ko pa noon kung paano ko panoorin ang mga trabahador namin na gumagawa. Pero lahat ng iyon ay alaala na lang.

"Missy..."

Napabalik ako sa sarili nang maramdaman ang malamig na kamay ang yumapos sa akin mula sa likuran. Huminto rin bigla ang ulan.

"Please, let me go I want to go home..." paanas kong sinabi.

"Dapat sinabi mo para umuwi agad tayo," napapaos niyang bulong sa tainga ko.

"Busy ka."

"I am not, Missy..."

"Yes you are! Busy ka sa kausap mo," iritasiyon muli ang bumalot sa akin.

"Wait what?"

"Bitawan mo nga ako Luke. Uuwi na akosa Manila," dire-diretso kong sinabi. "Tapos na ang kontrata ko kaya wala na akong obligasyong sumunod sa'yo," dagdag ko.

"Talk to me, Missy. You kept on avoiding me since we went here," he noticed.

"No, I'm not. I just want to go home," sabi ko.

"Missy, what's the problem—"

"I hate you!" hindi ko napigilang singhalan siya.

"Why do you hate me? Did I do something wrong? We were okay a while ago, right?"

"I hate you..."

"Why? Tell me why?" he asked.

Tinanggal ko ang kamay niyang nakayakap sa akin at dahan-dahang humarap sa kaniya. Ramdam ko ang panginginig ng kalamnan ngunit ininda ko iyon.

I stared at him intently. Basang-basa na rin siya ng ulan.

"Sinama-sama mo ako rito tapos makikipaglandian ka lang?"

"What? I don't," tanggi niya.

Napapikit ako at imbis na magsalita ay napailing na lang ako.

"Uuwi na ako."

"Have you not enjoyed the party? You like partying right?"

"Luke, ikaw ang nagsama sa akin dito. Tapos papabayaan mo lang ako dahil may kalandian kang iba?"

Kumunot ang kaniyang noo habang seryosong nakatitig ang mga mata sa akin.

"Wala akong nilalandi, Missy. It was Andrea I was talking with, Mr. Guevarra's cousin. Hindi kita pinabayaan, akala ko nag-eenjoy ka kasi nakikita kitang nakangiti habang may mga kausap. Kung lalapitan kita baka hind ka makapag-enjoy," sunod-sunod niyang sinabi na nagpatigil sa akin.

Huh? Napalunok ako.

"My eyes are on you, the whole night. I just don't want to cut your happiness."

"Liar, busy ka kausap sa Andrea mo kaya 'wag kana magdahilan," putol ko sa kaniya at tumalikod.

"Nakabantay ako sa'yo-"

"Stop it! I hate you for making me feel this way!" I exclaimed straightly as I walked fast.

Ngunit bigla na namang bumuhos ang malakas na ulan, hindi ko alam kung nang-aasar ba o ano.

"Ah!" napatili ako sa gulat nang naramdaman na may bumuhat sa akin.

"Tell me, Missy..." napapaos niyang bulong.

"What?"

"Were you jealous of Andrea?"

Natigilan ako sa naging tanong niya. Hindi inaasahan.

"No!" sagot ko nang nakabawi.

"Really? Then looked into my eyes and say that," he commanded, which made me feel nervous.

"Why would I?"

"If it's really you are telling the truth."

"Sinasabi mo bang sinungaling ako?" sikmat ko at matapang na tumitig sa kaniyang mga mata.

Kahit na nasa gitna ng ulan ay makikita pa rin ang mukha niya dahil sa ilaw na nasa poste hindi kalayuan sa amin.

"Say it again..." napapaos niyang bulong sa tainga ko at sa muling pagkakataon ay nandoon na naman ang kakaibang pakiramdam ang lumulukob sa kaibuturan ko.

"Missy..."

"I hate you..." I almost whispered but I was even more shocked when the next moment happened.

He pecks a kiss on my lips.

"That's not what I want to hear, baby..." he whispered huskily.

Lalo pang namilog ang mga mata ko nang muling lumapat ang mainit niyang labi sa labi ko at agad na inangkin iyon.

Para akong naparalisa. Hindi makagalaw at hindi makapagsalita sa nangyari.

It's like I've lost my senses again with his territorial kiss.