Kabanata 12

Background color
Font
Font size
Line height

Kabanata 12

Smell


"Kumain kana, Sir. Anong oras na," sabi ko pagkalapag ng pagkain niya sa ibabaw ng kama.

Ngunit saglit niya lang pinasadahan ng tingin ang tray na dala ko at bumalik din agad ang mga mata sa kaharap na laptop na nakapatong sa kaniyang hita.

Napabuntong hininga ako dahil heto na naman siya at papahirapan na naman ako sa gagawin.

"Kumain kana Sir. May shoot ako ngayong araw baka dumating ang secretary mo," sabi ko ngunit nanatili siyang walang imik.

Napabuntong hininga muli ako.

Hindi ko rin naman magawang magreklamo pero minsan talaga nakakaubos na siya ng pasensiya.

"Later, I'm busy," kaswal niyang sinabi.

Napatingala ako at napatiim-bagang dahil sa nauubos na pasensya sa kaniyang tinugon.

May oras kasi ang gamot na kailangan niyang inumin kaya hindi puwedeng hindi siya kumain. Hindi rin naman maganda kung iinom siya ng gamot na walang laman ang sikmura.

I sighed again and again as I walked closer to him. I quickly licked my lips as I tried to convince him more.

"Sir, mamaya na 'yan kailangan n'yo munang kumain dahil iinom pa kayo ng gamot," sabi ko at sinubukang hawakan ang kaniyang laptop.

"Wait!"

"Mabilis lang naman Sir Luke," medyo iritado kong sinabi at bahagya pang nanliit ang mga mata sa kaniya.

"Just call me Luke," agap niya at siya na mismo ang nagsara ng kaniyang laptop bago dahan-dahang umangat ang ulo patungo sa akin.

Saglit pang nagtagpo ang mga mata namin kaya agad akong nag-iwas ng tingin sa kaniya dahil sa tuwing nagtatagpo iyon ay parang may kung anong nagwawala sa kalooban-looban ko.

Biglang nabalot ng katahimikan ang paligid na agad niyang binasag gamit ang malakas na pagtikhim kaya napatingin ako pabalik sa kaniya.

"Kailangan na ninyong kumain S-Luke," napalunok muli ako sa sariling laway. "Iinom pa kayo ng gamot," paalala ko kahit na medyo nakakaramdam na ako ng pagkailang simula noong dumito na ako sa kaniyang lugar.

He just looked back at his lap while holding the laptop.

I secretly stared at him and I couldn't help but notice all those small movements of his gestures. From the blinking of his mesmerizing eyes, from wetting his lips, and the rough movement of his jaw.

Napalunok pa ako lalo kahit na parang pakiramdam ko ay natutuyuan ng laway ang aking lalamunan.

"Kakain ka o kakain ka?" ulit ko sa iritadong tinig sa kabila ng kabang nararamdaman.

Natigilan ako nang nakita ang saglit niyang pagtaas ng kanang kilay habang unti-unting tumatanaw ang ulo pabalik sa akin.

He slowly smirked as he spoke. "What if I don't want to?"

Dahil sa tinugon niya ay mas lalo akong nakaramdam ng pagkairita. Gustuhin ko mang sumagot pa ay alam kong hahaba pa ang usapan.

I sighed more heavily to make him feel that I was almost losing my temper. Tumayo ako ng diretso na hindi inaalis ang mga mata na nakatingin sa kaniya.

I then slowly shook my head as I tried to smile fakely.

"If I can't please you, then I have to go," sabi ko kahit na alam kong mali.

Mali kasi ako ang dahilan kung bakit siya nasa ganitong kalagayan.

And after a few seconds without his comment, I stood up straight and bowed.

"Aalis na po ako kung hindi kayo mapilit. Nakahanda na ang gamot ninyo at tubig," sabi ko at akmang hahakbang na ako paalis nang magsalita siya.

"Stay."

Kalmado pero puno ng awtoridad.

"I can't, I have to fix myself now. Your secretary will arrive a minute from now," sambit ko.

"Feed me," aniya na ikinagulat ko kaya napabaling ako sa kaniya.

"What?"

"I'll eat if you will feed me."

Nangunot ang aking noo sa tinuran niya ngunit agad ding umiling ang ulo.

"Luke parating na ang secretary mo. May shoot kami ngayong araw at hindi ako pwedeng ma-late sa usapan," sabi ko.

Ngunit tumaas lamang ang kaniyang kilay.

"Well, I'm the boss. I can do whatever I want," he said proudly.

Sa pagkakataong ito hindi na talaga ako nakapagtimpi.

"Don't use your power, Luke—"

"Why not? You're under my roof, baby..."

Namilog bigla ang mga mata ko sa gulat nang hawakan niya ang kanang palapulsuhan ko na malapit sa kaniya at halos masubsob ang mukha ko sa mukha niya dahil paghila niyang ginawa.

"I'm your boss..." he whispered huskily, which made me tremble.

"L-Luke," tanging nasambit ko.

"Choose, you will gonna feed me or..." nilapit niya ng husto ang mukha sa akin kaya halos ilang pulgada na lang ang layo sa akin.

"Or what?" I swallowed.

"Or I'll kiss you?" mapang-akit niyang bulong gamit ang napapaos na boses kaya para akong biglang nawawala sa sarili.

I just blinked my eyes twice and it was like I had lost all my thoughts.

Nakatitig lamang ako sa kaniyang mga mata na animo'y nanghihipnotismo. Hindi ko mabilang ang lumipas na minuto bago nakabalik sa sariling ulirat dahil sa kaniyang pagngisi.

"May shoot po ako..." pabulong kong sabi.

"I'll re-schedule it by next month—"

"No!" I protested. "Matatapos na ang kontrata ko sa sunod na buwan kaya hindi puwede."

"So you want me to kiss you right now?" paghahamon niya at may mapaglarong ngiti sa labi.

"Aalis na ako—"

Napasinghap ako nang higpitan niya ang hawak sa akin. Kung pagmamasdan ay parang wala siyang sugat sa katawan.

"Susubuan mo ako o hahalikan kita hanggang sa maabutan tayo rito ng empleyado ko?"

My eyes immediately widened in shock as I almost forgot.

Malapit na palang dumating ang secretary niya hindi puwedeng sa ganitong lagay nila kami maabutan.

Sinubukan kong agawin ang palapulsuhan sa kaniya ngunit masiyado niyang hinigpitan lalo ang pagkakahawak doon.

"I'll count for you," he said. "One..."

I swallowed again but remained silent.

"Two..."

What? Wait, anong...

"Thr—"

"Susubo na!" agap ko bago pa man niya maabot ang bilang pangatlo.

Napapikit ako.

"What did you say?"

Napakagat labi ako habang dahan-dahang minumulat ang mga mata.

"Anong susubo?" simpleng bigkas niya ngunit parang iba ang dating ng katagang iyon.

I breathed out as I gave up. "Fine, susubuan na kita para makainom ka na rin ng gamot."

"Oh, you don't want my kiss? I would love to do it while eating—"

"Stop it, Luke. Hindi mo dapat ganiyan tratuhin ang modelo ninyo," angil ko.

Naramdaman kong lumuwag ang pagkakahawak niya sa kamay ko kaya sinamantala ko iyon para agawin at makalayo sa kaniya.

"Susubuan na kita pero bilisan mo lang baka dumating na magsusundo sa akin. Nakakahiya naman kung paghihintayin ko sila," sambit ko.

"Nope, they won't come anymore."

Napaawang ang labi ko, nangunot ang noo at mabilis na bumaling sa kaniya, nagtataka.

"What do you mean?"

"I already re-schedule your shoot by next month," simple niyang tugon dahilan kaya halos malaglag ang panga ko sa narinig.

"Bakit?"

Gulat pa rin ako sa nalaman.

My eyes lend on his hands while removing the laptop from his lap as he face me fully. At nandoon na naman ang hindi maipaliwanag na pakiramdam nang nagtagpo ang aming mga mata.

"Well, you will take care of me for the whole month," kibit balikat niyang sinabi bago binasa ang sariling labi at dahan-dahang lumipat ang tingin sa katabing tray ng pagkain.

One month? The heck!

"Akala ko two weeks lang?" nagusot muli ang aking noo.

"Walang mag-aalaga sa akin kapag wala ka kaya nilipat ko na ang shoot mo next month kapag maayos na talaga ako."

"Hindi naman tama iyon, patapos na ako sa kontrata ko sa kumpanya mo," wika ko.

"Let's change the topic. I already did so it means you will stay here for the whole month. And next month we will go to Alcatraz. Doon na ang huling shoot mo sa loob ng dalawang buwan," paliwanag niya.

"Alcatraz?"

"Yes, and I will be your photographer. At tayong dalawa lang..." aniya sabay ngisi sa akin.

"Sorry, again?" singit ko dahil humina ang boses niya sa huling sinambit.

"I'm hungry!" malakas niyang wika kaya halos nataranta akong kinuha ang tray.

Napabuntong hininga na lang ako dahil wala na talaga akong magagawa.

'Ano ba itong pinasok ko.' Bulong ko sa sarili habang nakatingin sa inihain kong pagkain.

_

"What?!"

"Hey, lower your voice," sabi ko dahil agad siyang sumigaw nang natapos akong magkuwento.

"Oh, I'm sorry. I'm just wondering why Luke's acting so weird. Naaksidente lang naman siya at hindi nabaldado," aniya kaya napasimangot ako.

"Hindi ko na nga rin siya maintindihan. For the past few days I was taking care of him, it's like..." I paused.

"Like what?"

I sighed.

"It's like I was only a caregiver, not a model anymore," maktol ko kay Shara.

"Exactly! But wait,you were still a lucky, isn't it?" bigla siyang humagikgik kaya nagtaka ako.

"Anong lucky ka d'yan, disaster kamo."

"Hep! Hep! Hep! Baka nakakalimutan mo, CEO ang kasama mo. Isang negosyante at sikat na photographer sa bansa," wika niya na animo'y kinikilig pa.

Sikat, pero hindi ko kilala.

Akala ko pa naman kakampi ko siya. Napaismid ako sa kawalan dahil sa narinig kong iyon.

"Yeah, and using his power to cage me here. And you know what he canceled my shoot today just to feed him-"

"Do you have a problem with it, Missy?"

Napatigil ako sa pagsasalita nang narinig ang baritonong pamilyar na boses mula sa aking likuran.

Para akong napako sa kinatatayuan malapit sa railing ng teresa.

Unti-unti ring nanunuot sa ilong ko ang pamilyar niyang amoy sabayan pa ng maliit niyang yabag na hindi nakawala sa panidinig ko.

"Who's your talking to?"

Napabalik ako sa sariling ulirat nang narinig ang kaniyang sinabi at walang sabi-sabing pinatay ang tawag kahit na alam kong nasa kabilang linya pa si Shara na nakikinig.

Nanatiling tikom ang bibig ko. Nakatalikod.

"I'm asking you, Miss?"

Napakagat labi ako ng hindi na narinig ang yapak niya at mas lalo ko pang nalanghap ng amoy niya kaya alam kong nasa likuran ko na siya.

I couldn't deny the fact that his scent of perfume is so damn good! I was a bit preoccupied.

I then heard him fakely coughed. "Miss?"

Miss? Kanina baby-

"Ah wala, wala!" agaran kong tugon dahil sa napansin kong pagtawag niya sa akin.

"Really, huh?"

I tigtly hold my phone as I immediately put down my hands and slowly facing him. Malakas na naman ang kabog ng aking dibdib at hindi ko alam kung bakit.

Marahil dahil sa iritasyon o dahil sa naabutan niya akong nakikipag-usap patungkol sa kaniya.

Nang tuluyang makaharap ay hindi nga ako nagkamali dahil halos ilang dangkal na lang ang distansya niya sa akin.

Diretso akong tumingala sa mukha niya ngunit nakalihis ang kaniyang ulo at nakatanaw sa kawalan.

"K-Kaibigan ko nangangamusta lang. Huling pagkikita namin sa hospital kaya nag-aalala pa rin," naging kaswal kong sagot bago inalis ang mata sa kaniya.

A sudden silence enveloped us when he didn't say anything so I decided to walk away. Ngunit hindi pa man ako nakakahakbang palayo nang marinig ang kaniyang boses.

"Two weeks from now, we are leaving."

Nangunot ang noo ko sa narinig kaya muli akong napaangat ng ulo para tingnan siya at sa puntong ito ay nagtagpo muli ang mga mata namin.

I couldn't guess what written on his eyes but it's full of mix emotion. Hindi rin maitatanggi na may bahid iyon ng kalungkutan.

Maybe after what happened to him, wala talagang dumalaw ni isa sa mga magulang niya o kamag-anak.

I wonder, anong buhay ang mayroon siya sa kanila lalo pa't walang may nakakaalam ng tungkol sa magulang niya.

Sa loob ng isang linggong pag-aalaga sa kaniya ay wala pa akong nalalaman patungkol sa personal niyang buhay maliban na siya ang boss ko.

"Saan tayo pupunta?"

I swalloed when he stared at me intently. At halos pakiramdam ko matutunaw ako sa titig niyang iyon.

"S-Luke?"

"Sa Alcatraz. We will stay there for two months so we could able to finish your contract," paliwanag niya.

"Dalawang buwan?"

"Yes, so be ready."

Napatango-tango ako sa kaniya at parang gumaan ang pakiramdam ko sa narinig. I just really wanted to end this contract.

"So puwede akong umuwi sa unit ko bukas? Nandoon pa lahat ng gamit ko," paalam ko ngunit nagulat ako dahil sa biglaang pagkunot ng kaniyang noo.

"Hindi ka aalis."

"Huh?" nagtaka ako.

"Hindi ka aalis mag-isa at hindi ka rin babalik sa unit mo," seryoso niyang sinabi.

"Bakit na naman ba?" iritado kong tanong. "Nandoon lahat ng kailangan ko para sa shoot," dagdag ko.

He just stared at me as he slowly shrugged his shoulder.

"We'll go to the mall tomorrow to buy all your needs," walang kagana-gana niyang sinabi.

"Pero-"

"No buts, just listen to me. Huwag kang aalis mag-isa. Huwag mo rin subukang tumakas dahil marami akong mga mata."

Napaawang na lamang ang labi ko sa narinig. I wanted to say more to protest but he already turn his back on me.

Unti-unti na rin nababawasan ang halimuyak ng kaniya gamit na pabango.

Naiwan ako sa kinatatayuan ko habang nakatitig sa malapad niyang likod na bumabakat pa ang maskulado niyang katawan dahil sa suot na simpleng puting tee shirt na putok sa kaniya.

My eyes secretly checked his whole back.

At hindi rin nakawala sa paningin ko ang bandang parte ng katawan niyang may sugat. Na para bang normal na ulit sa kaniya ang gumalaw-galaw.


You are reading the story above: TeenFic.Net