Chapter 34

Background color
Font
Font size
Line height

"Abused by the Deceptive Professor"

[CHAPTER 34]

(Warning: this chapter is not edited.)

TULALA.

Nakadikit lamang ang tingin ko sa white board na nasa harapan ko dahil hanggang ngayon ay hindi pa rin mawala-wala sa isipan ko ang mga nangyari. Hindi ko alam, tila nakatatak na yata ang lahat sa utak ko at kahit anong gawin ko ay ayaw nang maalis nito sa utak ko.

Everyday, I never skipped a day on asking myself kjng bakit ganito ang nararamdaman ko. I shouldn't be feeling these emotions, pero hindi ko talaga mapigilan. I feel guilty for throwing harsh words to him; on denying him at hanggang ngayon ay hindi ko pa rin siya kayang harapin--specially sa nakapa-unexpected na pag-amin niya sa'kin.

One month.

It's been one damn month and I still can't unhear those words coming from his month. Isang buwan na magmula noong umamin ss akin si sir Marcus na gusto niya raw ako, at hindi ko alam kung maniniwala ako o hindi.

But… but there are three things to consider in this situation.

I d-dont… like him,

He has a girlfriend,

…and lastly, Dad will DEFINITELY hate about hearing this nonsense.

'Yan ang tatlong rason kung bakit mas pinipili kong pigilan ang namumuong pakiramdamn sa dibdib ko, dahil sa loob ng isang buwan isa lang ang napagtanto ko. I also grow feelings for my damn Chemistry Professor, and I hate it.

Damn it, this must be stopped, Denise! Make it stoo before it's too late.

Isang buwan ko na ring iniiwasan ang lalaking 'yon, at mukhang naiintindihan naman niya ang ikinikilos ko and surprisingly, he gave me some space. Whenever we meet accidentally at the hallway of our building, tipikal na student-professor greetings lamang ang nangyayari sa aming dalawa.

I don't know if he already forget about his confession to me and acted like nothing happened o talagang nakikisakay lamang siya sa gusto ko, hindi ko na alam!

It's currently our history class and I'm starting to get bored kaya napasandal na lamang ako sa kinauupuan ko at napabuntong-hininga. Ngunit napahinto ako at nanlaki ang mga mata nang muli ko nanamang narinig ang pagkulog ng tyan ko, and good thing it wasn't loud enough to draw attention kaya napayuko na lamang ako.

Damn it, I can feel my mouth watering again at may isang bagay nanaman akong gustong kainin pero hindi ko alam kung ano 'yon. Hindi ko na rin alam kung anong nangyayari sa'kin for these past days, ngunit tila napapadalas na ang pagka-crave ko ng mga pagkain.

I remember the time noong nasa kalagitnaan kami ng klase, my mouth has been watering to ear sour mangoes dipped in mayonnaise. Mabuti na lamang at considerate ang prof namin at that time and she let me eat a bunch of mangoes at the very back of the classroom as long as I'm listening to her discussion daw.

Hindi ko alam pero mukhang mauulit nanaman 'yon. Now, I'm craving for a pasta topped with mayonnaise. This is so freaking weird, but I can't help it!

Hindi ko alam kung saan ko nakuha 'to, pero takot akong magpakonsulta sa doctor. I hate doctors and now I'm traumatized on visiting hospital. I don't have an idea kung epekto ba 'to ng pag-amin sa akin ni sir Marcus, but after our last encounter ay napansin kong mas lalo akong naging sensitive.

I often laugh at nonsense and sometimes cry at some small, unnecessary things. Nasabihan pa akong baliw ni Jerome nang mapansin kung ano man ang nangyayari sa'kin pero isinawalang-bahala ko nalang 'yon.

Napahawak ako sa tyan and I felt a very small bump in it. Mukhang naparami yata ang pagkain ko ng mangga kanina kaya nagiging bloated na ako, and maybe I'll pay a visit on gym after class para naman lumiit ng kaunti ang--

"Earth-calling Mr. Chavez?" Doon lamang ako natauhan nang mapansin kong nakatayo na pala sa harapan ko ang terror history prof namin and all eyes are on me now. Napalunok naman ako nang unti-unting umangat ang tingin ko at bumungad sa'kin ang salubong na kilay nito na natatakpan ng kanyang makapal na glass.

"You have one minute to share in our class what's on your mind right now and why you're spacing out." Matigas na saad nito ngunit hindi ko mabuka ang bibig ko. "Dios mio, Mr. Chavez. Kanina pa kita tinatawag and you're not even responding!"

"S-Sorry, p-professor." Nakayukong pagppapaumanhin ko.

"Apology not granted." Napakagat na lamang ako ng labi nang sabihin niya 'yon at hiyang-hiya akong napahawak sa laylayan ng damit ko. "After our class, may iuutos ako sa'yo, and that will be your punishment. Do you understand?"

Wala akong choice kun'di tumango at naglakad na ito pabalik sa harap. Napasabunot na lamang ako sa buhok at hindi alam ang gagawin, ngunit napakislot naman ako sa gulat nang may sumundot sa likuran ko kaya napalingon ako at nakita kong si Jerome pala ito.

"Huy! What do you think you're doing? Kanina ko pa napapansing nakatulala ka." Ngunit mabilis akong umiling at sinabing wala lamang ito kaya nagkibit-balikat na lamang siya at itinuloy na namin ang pakikinig.

Ilang oras pa ang nakalipas ay sa wakas nag-ring na ang bell, kaya matapos ang mahabang lecture ay nagsitayuan na kaming lahat.

"Class dismissed, and everyone are now allowed to go home except Mr. Chavez," Mariin na utos nito kaya napahinto ako sa pag-aayos. "Mr. Chavez, please come here." Dagdag nito kaya napatingin muna ako kay Jerome, giving him a sign to stay at samahan ako ngunit mabilis itong umiling at nag-thumbs up pa sa'kin bago patakbong umalis ng room.

Umusok naman ang ilong ko sa inis at naparolyo ng mata. Kahit kailan talaga, bwisit ang lalaking 'to!

"What are you waiting for? Come here now, Mr. Chavez!" Malakas na utos nito kaya patakbo akong lumapit ito matapos kong isinabit ang bag ko sa balikat. Nang makarating ako sa table nito ay may inilapag agad itong isang maliit na card sa harapan ko.

"If you have any problems in your home, please leave them behind when you come in this school. This is a place to learn, do you understand?" Mabilis naman akong tumango at napayuko ng ulo. "Y-Yes, P-Professor."

"Great, now please pay a visit to the library and find these history books for me. We're going to use these books for our next topic tomorrow, and come back in my office with books in your hand before 5pm. Do you understand?" Mabilis naman akong tumango habang kinakabahan na kinuha ang library card na nasa table.

"Now, you can go."

"Thank you po." Huling saad ko at mabilis na lumisan sa classroom. Sobrang bilis pa rin ng tibok ng puso ko sa kaba dahil akala ko ay kung ano na ang ipapagawa sa akin, at mabuti na lamang small punishment lang ang ibinigay sa akin.

Napatingin ako sa relo ko and I saw it's already 4:30 pm, kaya hindi na ako nagsayang pa ng oras at patakbong nagpunta sa library upang hanapin ang mga libro.

Nang makarating ako sa loob ay mukhang ang librarian na lamang ang natira dito sa loob kaya mabilis kong ibinigay ang card at itinuro niya sa akin kung saang shelf makikita ang libro, kaya tumango lamang ako at nagpasalamat bagk naglakad papasok.

Everything was smooth sailing and quiet not until I saw someone, at napahinto ako sa paglalakad nang makita ko kung sino ang mga ito.

It's sir Marcus and Ms. Avery!

My heart skipped a beat at hindi alam ang gagawin nang mapansin kong paparating sila sa pwesto ko, kaya mabilis akong nagtago sa isang book shelf. Kahit masikip ay pilit kong pinagkasya ang sarili ko.

Samu't-saring katanungan ang bumabagabag sa isipan ko. Bakit sila nandito? Ano ang ginagawa nila dito? And most of all, bakit ako nagtatago?

It's not like it has something to do with me.

Pero hindi ko alam, napahawak ako sa dibdib ko sa bilis ng tibok ng puso ko sa kaba. Hindi ko alam, pero hindi na nasanay ang mga mata ko na makitang magkasama sila. Kaya ilang minuto pa ang nakalipas at nang mapansin kong wala na sila ay mabilis na akong lumabas.

Right, naalala kong may hinahanap pa pala akong libro kaya mabilis akong pumunta sa history section at sinimulang hanapin ang libro. Ngunit nang makarating ako sa pinakadulo ay unti-unti nang sumisikip ang daan.

Nang makita ko ang spine ng libro na tugma sa pangalan ng librong hinahanap ko ay pilit kong inaabot ito, ngunit hindi ko maabot. Ano ba 'yan, sa dinami-rami ng pwesto bakit sa pinakatuktok pa nilagay ang book na 'to!

I was about to take the rolling ladders ngunit nagulat ako when an extra hand suddenly appeared at the top of me, at naramdaman ko ang isang presensya ng lalaki sa likuran ko na nagpahinto sa'kin.

"Looking for this?" Rinig kong bulong nito nang makuha ang libro, at nang humarap ako sa kaniya ay nagulat ako nang sobrang lapit na pala ng mukha niya sa akin.

"S-Sir… S-Sir Marcus--" I can hear my voice suddenly pitched high, ngunit mabilis niyang tinakpan ang bibig ko. Punong-puno ng katanungan ang isipan ko ngayon. Akala ko ba ay nakaalis na silang dalawa? Anong ginagawa niya dito?

"You can't raise your voice like that, mi rosa." Tumayo ang balahibo ko nang muli kong marinig ang mga salitang 'yon. It's been a while since he called me in that pet name, dahil napakaformal niya pagdating sa'kin for this past month. Kaya hindi ko maiwasang mapalunok sa kaba. "We're in the library right now, and all you have to do is be a good boy and keep yourself quiet." Nakangiting dagdag nito.

Hindi ko alam ang gagawin ko, dahil sobrang lapit ng katawan niya sa'kin, and our height difference is really obvious. Parang tuloy nakaangat ang tingin ko sa isang poste dahil sa tangkad niya. Ngunit nang maalala ko ang mga nangyari sa amin ay mabilis kong kinuha ang libro sa kamay niya at akmang aalis ngunit mabilis niyang hinablot ang kamay ko at muling hinila pabalik.

"Leaving without saying 'thank you'?" Ngunit hindi ko kayang tumingin sa mga mata niya. What's gotten into him, seriously… Is he really gonna pretend like nothing happened and act like we're this close?

"Thank you po, and please bitawan niyo po ako, sir." I emphasized that word to wake him mind up ngunit hindi niya pa rin ako binitawan. "A-Ano ba, s-sir. P-Please, b-bitawan mo--" Ngunit nagulat ako sa sunod niyang ginawa.

He hugged me.

I can feel his body pressing against mine, wrapping his arms around my body and his breath in my neck. Napahinto lamang ako sa ginawa niya as he tighten the hug.

"Mi rosa… Mi rosa, I don't think I can bear this any longer. I miss you… I miss you so much." Mahinang bulong nito before burying his face on my neck.

SMOKESTONE | © 2022


You are reading the story above: TeenFic.Net