"Abused by the Deceptive Professor"

[CHAPTER 29]

"Cut with that honeybunch, it's very annoying!"

"But it's cute kaya! Honeybunch din ang pangalan ng napanalunan mong pink teddy bear sa'kin last week, and I'm keeping that in my room."

"But honey, I don't like it. Stop calling me honeybunch, it's disgusting."

Sa pang-aasaran nilang dalawa, tila hindi na nila maalala na nasa harapan pa nila ako, dahil tila halos magpalit na ang mukha nila sa sobrang dikit. Nakalingkis pa rin si Ms. Avery sa balikat ni Professor Montecillo, at kulang nalang pati asin ay langgamin sa sobrang sweet ng alitan nilang dalawa.

I hate to admit it, pero tila hindi ko nagugustuhan ang nakikita ko.

"By the way," Humarap sa'kin si Ms. Avery. "Sabihin mo lang sa'kin kung may ginawang kalokohan itong si honeybunch sa'yo, Mr. Chavez. Dahil ako ang mismong magdidisiplina sa lalaking 'to." Natatawa niyang sabi and she pinched his nose.

Hindi pa rin nagsi-sink in sa'kin ang mga nangyayaru, and I'm still petrified in my place. Halo-halo ang emosyong nararamdaman ko, and I don't know what to feel anymore. I'm confused, clueless, and I don't know why I felt something in my chest.

"Mauna na po ako." Napakagat na lamang ako ng labi at mabilis na lumikod sa kanila. I didn't wait for their respond, at mabilis akong tumakbo papalayo. My visions were blurry, and I can't see clearly.

Teka, naiiyak ba ako? But why?

Hindi ko alam kung sana ako dadalhin ng mga paa ko, dahil takbo lamang ako ng takbo at wala akong pakialam kung sino-sino man ang makabangga ko. Bakit ba ako nagkaka-ganito?

Ngunit sa sobrang bilis ng pagtakbo ko ay hindi ko namalayan ang isang lalaki na harap ko, and in just a split of second, I crashed infront.

"Ahh!"

"Aww!"

Hindi ko napansin na may lalaki pala sa harap ko, 'cause I'm driven by my emotions. I crashed infront, at sa lakas ng impact naming dalawa ay inakala ko na ang sahig ang sasalo sa'kin, ngunit naramdaman ko ang pares ng mga kamay ang yumakap sa katawan ko, and I landed in a soft-muscular surface.

Nalaki ang mga mata ko and I gasped in surpise when I met a pair of chocolate-colored eyes na nakatitig lamang din sa akin. Hindi ko alam kung anong gagawin ko, dahil sa sobrang bilis ng pangyayari namalayan ko na lamang na nakapatong ako sa isang lalaki.

We're both caught-off-guard, at tila napako na lamang ang tingin namin sa isa't-isa. Hindi ko mawari, but his eyes are familiar. It is as same as Mr. Montecillo's eyes. I can feel his biceps wrapping around my waist, at siya man ay tila hindi niya napansin 'yon 'cause he's also in a state of shock.

Mabilis kong iniiwas ang tingin ko, 'cause I remember my Professor's resemblance because of his eyes. Nang maramdam ko na pinagtitinginan na kami ng mga tao sa paligid, I wasted no more tile at mabilis na kumawala sa lingkis niya at mabilis na tumayo. Mas nangingibabaw sa akin ang nararamdaman ko ngayon dahil sa nasaksihan ko between my Fine Arts and Physics Professor, kaya I got no chance to say sorry for him at muli akong tumakbo.

"Hey… hey wait—"

He attempted to catch me, ngunit mas mabilis akong tumakbo 'cause I can't take the crowd's eyes. Ngunit napagtanto ko na his voice is also familisr, pero hindi ko masyadong maalala kung saan ko ito narinig. Wait…

Is it from the hospital noong kasama ko si Sir Marcus pauwi ng mansyon?

I shook my head trying to clear the rounding thoughts in my head at muling pinagpatuloy ang pagtakbo ko. Wala na akong panahon para pa rito, kaya kumaripas ako ng takbo papunta sa comfort room. I cannot go to the library dahil siguradong sarado pa 'yon, and comfort room is one of the safest way to release the tension inside me.

Nang makarating ako roon ay mabilis akong kumapit sa pinto and panted. Hindi ko alam kung bakit ako nagkakaganito, and I don't like this feeling. Inilibot ko ang aking tingin and I felt relief nang malaman kong walang tao sa loob.

I took a deep breath bago tuluyang pumasok sa loob at dumiretso sa sink. Inilapag ko muna sa gilid ang aking bag and I stared at my reflection.

Ofcourse Denise, he's a man. He's almost the perfect professor in this University dahil halos lahat ng babae rito ay nagkakandarapa sa kaniya. Kaya stop being delusional at hindi malabong hindi siya magkaroon ng girlfriend because he's handsome and charming!

Sinampal-sampal ko ang aking sarili and flushed some water in my face at muling napatitig sa repleksyon ko. Hindi ko ginusto ang inakto ko sa harap nilang dalawa, and I acted rude for leaving them hanging. Pero anong magagawa ko? Nagsisimulang bumigat ang nararamdaman ko habang nakikita ko silang sobrang sweet sa isa't-isa.

I can't stop this feeling.

Napakagat na lamang ako ng labi at pilit na pinipigilan ang luha ko. In the end I just hurted myself for assuming that everything has a meaning.

Ngunit mabikis akong umiling. This is not good, dahil dapat wala akong pakialam sa kanilang dalawa. Muli akong tumitig sa salamin at sinampal-sampal ang sarili ko.

"What is happening to you, Denise?!" Inis kong pahayag sa sarili and I flushed water one more time to my face.

Ngunit hindi ko maiwasang magtaka. Kung may girlfriend na pala siya, why did he do such thing like that when I was still in his mansion? Litong-lito pa rin ako dahil tila nagpapakita siya ng motibo and confusing me, pero sa kabilang banda ay may girlfriend na pala siya.

Why are you like that, Professor Montecillo? Napakahirap mong basahin.

Hindi ko na alam ang gagawin ko. Kaya unti-unti na lamang ako lumayo sa sink at napasandal sa pader. I took a deep breath while the scene keeps on replaying in my mind.

"Sir Marcus, ano ba talagang motibo mo sa'kin?"

There are oceans of thoughts rolling in my head, at sobrang daming tanong ang bumabagabag sa'kin ngayon kung bakit ganito. But I don't know how to answer them. I don't want to reach him and just shamelessly ask kung bakit niya ginagawa sa'kin 'to. I still have pride and ego to keep, at ayokong maghinala siya at isipin niya na nagseselos ako.

Wait… nagseselos? No way! Denise, stop this.

Doon nabuo ang desisyon ko. Muli akong lumapit sa sink at kinuha ang white towel sa akong bag at pinunasan ang basa kong muna. This is the right thing to do! Tama ito, at makabubuti sa'ming dalawa at sa mga taong nakapaligid sa'min.

Iiwasan ko na talaga siya!

Sa mga nalaman ko about him, I think it is the right time to wake up and distance myself far away from him. Alam kong magkikita't-makikita pa rin kami when it's class time, pero I'll try my best to limit our conversation upang hindi na kami magkaroon ng personal interaction.

Simula ngayon, it would be a pure student-teacher relationship with him. Wala nang iba pa.

Inayos ko muna ang sarili ko at mabilis na kinuha ang aking bag, saka pumasok sa isip ko si Jerome. Ano naman kaya ang pumasok sa isip ng lalaking 'yon at iniwan akong mag-isa sa harap ni Professor Montecillo? Hindi ko maiwasang matawa, ngunit I think he's intimidated to his presence para iwan ako ng gano'n.

Muli akong nagpakawala ng malalim na hininga. Siguradong nasa room na 'yon at hinihintay akong dumating. Lagot talaga sa'kin 'yang lalaking 'yan. May kasalanan pa siya sa'kin, at may nadagdagan nanaman. Bubugbugin ko talaga siya!

I glanced at my wrist watch at nanlaki ang nga mata ko nang malaman kong late na late na pala ako sa klase. Kaya I took a last glance to the mirror bago magtungo palabas ng restroom.

I didn't waste more time at mabilis na binuksan ang pinto, ngunit halos tumalon ang puso ko sa gulat nang biglang pumasok ang isang lalaki at sa isang iglap lamang ay nakasandal na ako sa pader.

Napasinghap ako sa gulat when I found myself locked in his cage na para bang ayaw akong pakawalan at nakatutok lamang ang malalalim niyang mata sa'kin.

"Mi rosa…"

"S-Sir."

"Let me expl—"

Ngunit agad kong pinutol ang ugnayan namin nang makita ko na may papalapit na estudyante sa comfort room kaya agad akong kumawala sa bisig niya at mabilis siyang tinulak at patakbong lumabas doon.

I'm sorry, Sir Marcus. But this is the right thing to do.

SMOKESTONE | © 2020