"Abused by the Deceptive Professor"

[CHAPTER 24]

[Denise]

"ROOM 34, sir."

Matapos na banggitin ng receptionist ang room number ay mabilis pa sa alas-kwarto akong tumakbo papunta sa hallway. Wala na akong pakialam sa mga taong nababangga ko, 'cause my mind is now blank at ang tanging kailangan kong gawin ay ang hanapin ang room number na 'yon.

Noong nalaman ko kay Nanny kung ano ang nangyari, I rushed to the hospital at iniwan ang current activity na ginagawa namin kay sir Beaumont. Hinarangan pa ako ng guard at muntik nang h'wag palabasin, ngunit mabilis akong nakagawa ng paraan to distract that old guard. I'm in an emergency at wala na akong pakialam if I violate some of the school rules.

Kahit nanginginig man at nanghihina dahil sa natuklasan ko, I kept on running and running. Tila waterfall ang mga luha ko sa pisngi at ayaw tumigil sa pagtulo.

Nang makarating ako ay mabilis kong hinanap ang room number. Pansin ko rin na napapalingon ang mga ibang tao na nakaupo sa waiting chair. Masyado nang pre-occupied ang isipan ko at wala na akong pakialam sa kanila.

"R-R-Room 31... R-R-Room 32... R-R-Room 33..." Napapakapit na lamang ako sa pader dahil nanginginig ang tuhod ko. I can't imagine kung ano man ang makikita ko, 'cause I know it will definitely crush my heart into pieces. Napakagat na lamang ako ng labi at pilit pinapatatag ang sarili ko. No one will be by my side rather than myself, no one.

Kaya mo 'to, Denise. Kaya mo 'to!

Nang makarating ako sa harapan ng isang puting pinto, pilit kong pinapakalma ang sarili ko. Nang makapag-relax na ang katawan ko ay unti-unting umangat ang aking tingin.

"R-R-Room 34..."

Muling bumalik ang kaba sa dibdib ko, and I took a deep breath, trying to calm my nerves. Dahan-dahan kong kinapitan ang doorknob, 'cause I'm literally shaking and my mind starts to get blank, again. I pursed my lips and gathered my remaining strength bago buksan ang pinto.

Tumama ang puting ilaw sa mga mata ko, and the noise of the machines traveled around my ears. Nang makapag-adjust ang paningin ko ay unti-unting bumagsak ang panga ko, and nanginginig akong napakapit sa gilid ng pinto.

I'm trying to endure the pain inside my chest, at napahawak na lamang ako sa aking bibig nang makita ko ang kalagayan niya.

"M-M-Mom... M-M-Mom..."

My mind still can't process on what I am seeing right now, tila isa itong masamang panaginip at hinihintay ko lamang ang sarili kong magising. Tila bumagsak ang mundo ko nang tuluyan na akong makapasok sa loob ng puting silid kung saan nakaratay ang katawan niya.

I'm trying to catch my breath, at unti-unting lumandas ang mga luha sa aking pisngi. My eyes wondered the room and live-saving machines are everywhere at tanging makina na lamang ang bumubuhay sa kaniya.

She fell off a building at mabuti na lamang at sinalo siya ng isang wooden awning ng isang bakery shop sa ilalim ng ground floor. Maswerte raw si Mom dahil hindi ulo ang unang tumama sa ground, dahil kung hindi ay siguradong patay agad siya. It is really a miracle na buhay pa rin siya, but she's dealing with a critical condition right now. Unang tumama ang balikat niya, 'causing her left shoulder's bone to shatter apart kaya naman may malaking benda sa kaniyang kaliwang braso.

Malakas rin daw ang impact ng pagtama ng katawan niya sa ground, kaya naman nagkalasog-lasog daw ang mga buto niya in her shoulders and ribs. Serious head injury rin ang isa sa dahilan kung bakit may benda rin siya sa ulo, dahil malakas rin ang impact ng pagkakatama niya sa wooden awning na 'yon.

Unti-unti akong lumapit kahit nanginginig na ako ng sobra. Pilit akong umiiling, dahil hindi pa rin ako makapaniwala na ganito ang naging kalagayan ni Mom. Naaalala ko pa kaninang umaga, na puno ng ngiti ang kaniyang mukha while she's preparing my breakfast, pero anong nangyari ngayon? Umagos ang mga luha ko sa pisngi, at napayukom na lamang ng kamao. Alam ko na kung bakit naging ganito ang kalagayan ni Mom.

It is because of Dad.

Kun'di dahil sa pagmamaltrato niya sa'kin, Mom will never be in this situation. Kun'di lang dahil hindi niya ako matanggap bilang anak niya, hindi mangyayari sa'min ito. If there's someone should be blamed from what happened to her, it was him! He's selfish, ruthless, fiendish devil! Unti-unting nabubuhay ang galit sa puso ko, at hindi ko alam kung kikilalanin ko pa siyang Daddy ko ngayon dahil sa nangyari kay Mom.

Unti-unti akong humakbang papalapit sa kaniya. She's still unconscious laying in bed, at nakapatong ang nakabendang kamay niya sa railings ng infirmary bed. Kaya lumapit ako and I took the plastic chair beside the white desk.

My mind is still blank, and my body keeps on trembling at tila hindi ko na kayang pakalmahin ang sarili ko. Muli nanamang sumilay ang kaba sa aking dibdib, 'cause I'm afraid that I will lose her because of this situation.

Wala na sa isip ko kung darating man si Dad dito, 'cause I don't care anymore. Noong palabas ako ng school, I turned my phone off 'cause Dad keeps on calling me. Hindi ko kayang sagutin dahil baka mah masabi lang ako na pagsisisihan ko sa huli.

I reach her hand, at unti-unti kong inilapit ang sarili ko sa katawan niya. Mahigpit kong hinawakan ang kamay niya while I'm still suffering from the pain, pain of seeing her looking weak and fragile.

"M-M-Mom..." My voice cracks in agony. Wala na akong pakialam kung marinig man niya ang sasabihin ko o hindi, 'cause I want to express myself. "W-Why d-d-did you d-do t-this to yourself?" Kahit walang kasiguraduhan na sasagot niya.

"B-Bakit m-mo naisipang tumalon sa b-building, M-Mom? A-Alam m-mo bang a-a-ako ang n-nasasaktan ngayon d-dahil sa nangyari s-sa'yo?" Nanghihina kong sabi.

I'm being frail again. This is weakness, and I hate being weak infront of her. She taught me how to be strong infront of Dad, pero ngayon tila hindi ko man lang magawang i-apply ang natutunan ko sa kaniya. Agonies and belongings wrapped around my heart, and it's tearing me apart. Sobrang sakit sa dibdib na makita mong nakaratay ang nanay mo sa kama, and machines are the only way to keeps her alive.

This is torturing me, and I don't know kung mabubuhay pa ako without my Mom.

Ipinatong ko ang kamay niya sa noo ko at inilabas ang lahat ng sakit ng damdam ko. Noong bata pa ako, iniisip ko na lang na if I'm going to be successful in the future, magpapakalayo-layo kaming dalawa ni Mom at hindi kami magpapakita kay Dad. I know it's too selfish and immature, pero 'yun talaga ang matagal ko nang plano kaya nag-aaral ako ng mabuti. Pero ngayon tila magbabago na lahat. How am I suppose to achieve my desired plans kung mawawala naman si Mom sa buhay ko?

I can't imagine myself being successful in life without her.

"P-P-Please, mom... P-Para sa'kin, j-just hold on... P-Please M-Mom hindi k-ko---" Ngunit naputol ang paghihinagpis ko nang biglang kumabog ng malakas ang pinto. Napahinto ako sa pagsasalita at mabilis na napalingon, and I gasp in surprise nang makita ko kung sino ang taong nasa pintuan.

It was Dad.

Tiim-bagang siyang nakatingin sa'kin like he's going to tear me apart, nakayukom din ang kamao niya at ramdam na ramdam ko ang galit sa aura niya. It's terrifying, kaya't umusbong ang takot sa aking dibdib.

"Dad---" My heart skipped a beat nang pwersahan niyang ibagsak ang pinto ng pasara na gumawa ng isang napakalakas na ingay. Napahawak ako sa aking tenga sa takot at dahil sa lakas ng ingay nito.

My body starts to tremble, at unti-unti kong ibinaba ang pagkakahawak ko sa kamay ni Mom at ipinatong ito sa railings. Nagsimula siyang lumapit sa akin while his furious eyes were locked in me. Unti-unti akong tumayo at umatras habang siya ay patuloy na lumalapit sa akin.

Mom is here to protect me, just like what she do all the time, but she's now lifelessly lying on bed and no one can stop this monster who's about to devour me now. He's clenching tight while fixing his raging eyes on mine. Na parang anytime ay pwede niya akong patayin gamit ang tingin niya.

"D-Dad---" Naputol ang sinasabi ko nang mapagtanto kong nasa harapan ko na siya. I gasped hard at naalarma nang hawakan niya ng mahigpit ang aking leeg and he pinned me to the wall. Sa sobrang lakas ng pagkakatulak niya sa'kin ay parang nabugbog ang likod ko sa sakit. He's gritting his teeth in rage at tila papatayin niya ako sa mga titig niya.

"D-D-Da---" Napahawak ako sa braso niya nang unti-unting humihigpit ang pagkakakapit niya at nawawalan na ako ng hininga. "I-I-I--- I c-can't... breathe!" My voice cracks at pilit na hinahabol ang nawawala kong hininga.

"You still have some fucking nerves to show up your motherfucking face matapos ang nangyari to your mother? For what, to show some dramas when she wakes up?! Kun'di dahil sa'yo, hindi magiging ganito ang kalagayan ni Elizabeth! Curse you, Denise!"